De weg naar een tweede zwangerschap verliep voor Yasmin niet zoals gepland.
BABYB(R)ABBELS – Yasmin (30): ‘Ondanks de positieve waarden was er geen vruchtje te zien in mijn baarmoeder’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Yasmin was vrij snel zwanger na het stoppen van de pil. Maar ondanks een positieve test was er geen vruchtje te zien in haar baarmoeder.
Yasmin (30) en Stan (32) hadden al een kindje, Guust (4), toen ze beslisten dat het tijd werd voor een broertje of zusje. ‘In augustus stopte ik met mijn pil en begin oktober had ik al een positieve test in mijn handen’, vertelt Yasmin. ‘Ik had wel wat bloedverlies gehad, dus maakte ik zo snel mogelijk een afspraak bij de gynaecoloog. Tot die afspraak is het nooit gekomen. Een paar dagen ervoor kreeg ik hevige krampen en opnieuw bloedverlies.’
Eileider
‘Ik ging uit van een miskraam, maar de krampen werden zo hevig dat ik toch besliste om naar de spoeddienst te gaan. Vanaf dat moment is het een beetje een waas. Ik kreeg veel ongeruste blikken en er werden verschillende onderzoeken gedaan. Er was geen vruchtje te zien in mijn baarmoeder, maar ik had wel de waarden van een zwangerschap. Achteraf bleek dat mijn vruchtje zich had ingenesteld in mijn linkereileider.’
‘De gynaecoloog bracht het nieuws heel rustig, maar mijn wereld stortte in. Ik moest meteen naar het operatiekwartier waar ze mijn linkereileider verwijderden. Het ging snel, want het kon rap een levensbedreigende situatie worden. Ik werd wakker. Leeg. En dat op de dienst materniteit... Die nacht heb ik niet geslapen, enkel gehuild. Gehuild om het verlies, maar ook omdat ik enorm veel angst had. Wat nu? Kan ik nog zwanger worden?’
Angst
‘Na een goed gesprek met de gynaecoloog en overal op zoek te gaan naar antwoorden, kwam ik bij iemand terecht die exact hetzelfde had meegemaakt. Dat deed mij echt deugd! Ik kreeg opnieuw hoop, want die vrouw was na drie maanden gewoon weer zwanger geworden en had nu twee gezonde zonen. En inderdaad, in januari 2020 had ik opnieuw een positieve test in mijn handen.‘
Ik vond een gelijkgestemde en kreeg terug hoop.
‘Meteen was die angst er weer. In de eerste twaalf weken ben ik elf keer op controle geweest. De eerste keer te vroeg, en was er nog niks te zien. De tweede keer dacht ze te zien dat het oké was. De derde keer werd bevestigd dat het vruchtje zich in de baarmoeder genesteld had. En de weken erna had ik een paar keer bloedverlies. Het waren lange maanden. In juni kreeg ik te horen dat ik minder vruchtwater had dan gemiddeld, dus werd ik de laatste weken nog eens extra gecontroleerd en dat allemaal in volle coronatijden... Laat ons zeggen dat het écht aftellen was!’
Stuit
‘Toen Guust eindelijk geboren werd, wilde de placenta niet loslaten, dus werd ik meteen weggebracht voor een curettage. Omdat ik enorm veel bloed verloor, heb ik de eerste nacht als mama op de intensieve zorgen doorgebracht. Achteraf verliep alles gelukkig wel vlot. De gynaecologe had me dus gewaarschuwd dat ik er rekening mee moest houden dat dit bij een volgende zwangerschap opnieuw kon voorkomen.’
‘Zo ver is het gelukkig nooit moeten komen. Mijn dochter Ieke was nogal een koppig geval tijdens de zwangerschap. Op dertig weken lag ze nog steeds in stuit en ze heeft zich daarna niet meer gedraaid. Een geplande keizersnede was dus onvermijdelijk. Wat een opluchting toen ik haar hoorde huilen na negen maanden vol angst te hebben afgeteld.’
Mamabeer
‘Mama zijn betekent alles voor mij. Ik dacht altijd dat ik niet het soort type zou zijn dat zichzelf zou wegcijferen voor haar kinderen, maar niets is minder waar… Shoppen voor mezelf doe ik nog, maar in extreem veel mindere mate dan vroeger. Ik koop veel liever iets voor mijn kleine koters.’
Ik dacht altijd dat ik niet het soort type zou zijn dat zichzelf zou wegcijferen voor haar kinderen, maar niets is minder waar…
‘Ik geniet dan ook volop van Guust en Ieke! Drie jaar geleden stopte ik als verpleegkundige in de geriatrie. Ik werk nog steeds binnen de zorgsector, maar heb nu als bedrijfsverpleegkundige veel mooiere uren waardoor ik op woensdag en in het weekend altijd thuis ben. Vroeger had ik het gevoel dat ik te veel miste van het opgroeien, terwijl ik daar nu volop van kan genieten!’
‘Het minst leuke vind ik het beetje per beetje moeten “afgeven”. Ik had nooit gedacht dat ik het hier lastig mee zou hebben. Het is fijn om ze groter en zelfstandiger te zien worden, maar het is ook telkens een stapje verder weg van mij, denk ik dan. Ik wil er echt nog niet aan denken dat die twee ooit het huis gaan verlaten, mijn moederhart kan dat niet aan (lacht).’
‘De dag dat we de positieve test in onze handen hadden, toevallig de dag van Guusts verjaardagsfeestje, vertelden we het meteen aan de familie. Een erg emotioneel moment.’
‘De aankondiging die we in maart 2020 deden.’
‘Guust letterlijk op zijn zus. Ik was toen ongeveer 28 weken zwanger.’
‘De foto waarmee iedereen Ieke leerde kennen. De eerste foto die genomen werd in het ziekenhuis, toen ik weer op de kamer was.’
‘De eerste ontmoeting tussen broer en zus in het ziekenhuis.’
‘De geboortesuiker maakten we zelf. Een oude schoolvriendin van mij maakte de beertjes en bootjes!’
‘De twee schattigste vriendjes samen.’
‘Deze foto zegt alles. Zo gelukkig!’
Foto’s: eigen foto’s
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Lees ook:
- Elise (25): ‘Ik had totaal geen feeling met baby’s en was bang dat ik dat fameuze moederinstinct niet had’
- Annelien (24): ‘Op het einde was ik het beu om zwanger te zijn dus liet ik me inleiden’
- Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn baby leefde niet meer.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
