Ik kon heel even m’n vinger ostentatief in iedereen z’n gezicht duwen en dan kwam het minder romantische gedeelte aan trouwen: nadenken, plannen, kibbelen en knopen doorhakken. Over deze 7 struggles hadden ze mij gerust een heads up mogen geven vóór de verloving.
1. Dat nonkel Maurice bijna tot een relatiebreuk zou leiden
Wie nodig je uit en wie haalt de selectie niet? Het was misschien wel het moeilijkste aan de trouwvoorbereiding. Als notoire people pleaser wil ik dat iedereen me leuk en sympathiek vindt. Mensen die ik geen uitnodiging zou sturen, zouden me voor altijd scheef bekijken. Maar wat doe je met nonkel Maurice die je al jaren niet meer hebt gezien. Of je nicht Cathy. Of was het Kathy? ‘Nuff said. Wij maken nooit ruzie, maar Maurice en Kathy waren een heikel punt in de relatie.
2. Dat het tv-programma ‘Say Yes to the Dress’ niet realistisch is
‘This is the one’, gevolgd door een huilbui van de bruid en haar gevolg. Het is een scène die ik in het programma ‘Say Yes to the Dress’ regelmatig zag passeren. Bruidjes ervaren een revelatie in dat pashokje waardoor ze voelen, neen zeker weten, dat ze hun droomjurk hebben gevonden. Ik wachtte op zo’n teken van God of Tinkerbell die wat feeënstof naar beneden liet dwarrelen, maar het kwam niet. Wat ik voelde? Pure stress. Is dit de jurk? Zal hij het mooi vinden? Zal ik okselvijvers krijgen in deze stof? Ga ik écht zoveel geld uitgeven aan een eendagsjurk?
3. Dat ik bankroet zou gaan
Hoe je het ook draait of keert: trouwen is duur. Dat weet je op voorhand, maar als je de rekening van de cateraar in de bus krijgt, weet je het echt zeker. Maar hey, rantsoeneren is goed voor de lijn. En zo zal die trouwjurk zeker passen op D-day.
4. Dat ik beter nog even had gewacht met het posten van mijn verlovingsfoto op sociale media
Ik ben een kind van mijn tijd. Er stroomt social media-bloed door mijn aderen. Zodra ik verloofd was, heb ik een foto op Instagram en Facebook gepost. Een topfoto, begrijp me niet verkeerd. Maar de uren daarna was ik meer bezig met de likes en de reacties dan met mijn verloofde. Sorry, schat!
5. Dat een uitgestelde huwelijksreis misschien beter was geweest.
Op de avond van mijn bruiloft sloeg ik twee energiedrankjes achterover. Je wil namelijk het einde van je eigen feest rechtopstaand halen. Toen we om 5 uur ‘s ochtends in het hotel aankwamen, was ik energieker dan dat roze duracellkonijn. Ik hoor je al denken. Neen, mijn man lag te slapen. Ik deed geen oog dicht, was doodop en moest dan m’n koffers pakken richting Bali. Voeg daar nog een zestien uur durende vlucht bij, een koffer vol emoties en je krijgt een huilende, kersverse bruid aan het zwembad. ‘Het is al voorbij!’ ‘Ik ga nooit meer trouwen in m’n hele leven.’ ‘Ik wil terug een bruidje zijn.’ Oh, mijn man had pret.
6. Dat mijn verloofde ook een mening heeft over trouwen
Ik ontdekte dat mijn pastelkleurig, Pinterestwaardig, met pomponnen versierde droomhuwelijk niet per se zijn goesting was. Een kleine schok, want ik ging ervan uit dat hij al dat plannen maar niks ging vinden. Het kleurenpalet werd gaandeweg minder roze, na een tijdje was er van roze zelfs geen sprake meer, en het principe van less is more werd geïntroduceerd.
7. Dat verloofd zijn leuk is, maar dat trouwen wel de essentie van de zaak is
Ik was zo caught up in het plannen, regelen en knopen doorhakken, dat ik de essentie van de zaak uit het oog verloor: trouwen. Het is leuk om voor één keer in het middelpunt van de belangstelling te staan, een hagelwitte jurk aan te trekken en hopen cadeautjes te krijgen. Ik voelde zelfs een steek van teleurstelling als ik dacht aan de dag ná het feest, want dan was alles onherroepelijk voorbij. Mijn man riep me gelukkig tot de orde. Hij had geen knieval gedaan om een feestje te organiseren, maar om voor altijd met mij samen te zijn. Zo schoon. En helemaal waar. Maar toch.
Lees ook:
