Het kamp met de jeugdbeweging is de mooiste tijd van het jaar, maar niets is perfect. Leiding zijn is uitdagend, vermoeiend en soms zelfs zuur. Gelukkig kunnen jij en je medeleiding jaren later nog steeds samen lachen met jullie miserie, want dat gezamenlijk afzien schept een onbreekbare band. Wedden dat je als oudleiding zelfs een beetje heimwee voelt bij het lezen van deze moeilijke kampmomentjes?
Wanneer na een lange dag ‘s nachts een van jouw leden richting de leiding komt gewandeld en je beseft dat er een heel grote kans is dat het met kots, pipi, kaka of een ontroostbare wener te maken heeft.
Dan volgt de hamvraag: wie zal zich opofferen, jij of je medeleiding?
Wanneer je vervolgens in de tent komt en blijkt dat een van je leden niet alleen binnen, maar ook nog eens bijna op je bed gekotst heeft. En je tegen jezelf moet zeggen dat je niet boos of gedegouteerd mag zijn, want ze kan daar echt niet aan doen.
Al heb je veel zin om te gillen dat ze weleens mag leren mikken.
Wanneer je beseft dat het feit dat dat ene lid ziek is, betekent dat je binnen de kortste keren met nog meer kotsers in je groep zal zitten. Shit.
Geen betere broeihaard voor bacteriën dan een bende kinderen in een tent.
Wanneer je ‘s ochtends slaapdronken en doodop aan de ontbijttafel zit en dat ene praatgrage lid nog voor je eerste koffie begint te vertellen over haar bomma, haar hondje en haar juf.
Knikken en glimlachen, gewoon knikken en glimlachen.
Wanneer je het stappen op trektocht kotsbeu bent, maar je dat in geen geval mag laten merken aan je leden.
Gelukkig kan je af en toe subtiel zagen tegen je medeleidster over je blaren en je pijnlijke benen.
Wanneer dat ene irritante kind, dat je altijd het bloed vanonder de nagels haalt, weent om haar mama en jij zó veel moeite moet doen om haar met lieve woorden te troosten.
Verder dan een schouderklopje en een ‘Kom, kom...’ geraak je niet.
Wanneer je je leden ervan moet overtuigen hun bord leeg te eten, terwijl je zelf dat vies stuk vlees zonder schaamte aan de kant laat liggen.
Je uitleg? Jij bent volwassen en volwassenen mogen dat. Soms ben je dan weer ‘allergisch’, voor de afwisseling.
Wanneer het onweert en je je wenende leden ervan moet verzekeren dat de tent écht niet zal instorten en de bliksem niet zal inslaan, terwijl je zelf huilend om je mama zou willen roepen.
‘Het is oké’ heeft nooit zo weinig overtuigend geklonken.
Wanneer je tijdens de platte rust dat broodnodige uurtje slaap wil meepikken en je leden plots een bende hyperactieve, brullende apen zijn geworden.
Je zou het hen zo graag betaald zetten door hen in het midden van de nacht te wekken, maar de volwassene in jezelf weet dat dat een slecht plan is.
Wanneer je tijdens een leeg momentje aan je groep vraagt welk spelletje ze willen spelen en ze elke keer opnieuw afkomen met dat ene rotspel.
‘POTTEKE STAMP! POTTEKE STAMP!’
Wanneer je je leden na tien dagen gezond, wel én tevreden teruggeeft aan de ouders en sommigen zelfs geen bedankje over hun lippen krijgen.
Seriously?
[td_smart_list_end]
Lees ook:
