Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
'Mama kusje geven!' aldus zoon Fons. Het tutje wordt uit de mond getrokken. Zijn natte kus belandt vol op mijn mond en ik voel wat ik altijd voel: 99 procent onvoorwaardelijke liefde en 1
procent ‘Ieuw, kleuterkwijl!’.
Er blijken echter nogal wat mensen rond te lopen die
vinden dat ik schaamte zou moeten voelen, omdat ik mijn kinderen op de mond kus. Om over mijn man nog maar te zwijgen. Er wordt namelijk wat afgekust bij ons thuis, trouwens ook door de kinderen – broer en zus, ieuw! – onderling. Een paar Amerikaanse celebs werden er recent zwaar over aangepakt, nadat ze een foto hadden gepost waarop ze hún – niet dat van een ander – kind op de mond kusten.
De baggersluizen gingen open en de beschuldigingen schoten alle kanten
op, tot pedofilie toe. Dat fenomeen –
mama’s ongevraagd wijzen op wat ze
in jouw ogen verkeerd doen – wordt ‘mom shaming’ genoemd. Het blijken vooral ándere mama’s te zijn die zich
er schuldig aan maken.
Wat met Siska Schoeters, die vorig jaar in een bijzonder openhartig interview
toegaf dat ze ’s avonds soms blij was als haar little fuckers (topwoordkeuze!) in bed lagen.
Toen ik recent in het gezelschap van enkele medemama’s vertelde over hoe mijn kroost elkaar een verkoudheid had doorgegeven met al hun gekus, verkondigde een vriendin heel gedecideerd dat zij dat niet deed, haar kinderen op de mond kussen. En haar man al helemaal niet. En dat ze het ook erg vreemd zou vinden. Ik kon mij niet herinneren wannéér ik haar mening had gevraagd, ik was namelijk gewoon een anekdote aan het vertellen, maar toch kreeg ik ze luid en duidelijk: ik vind
wat jij doet niet kunnen. Niks te gek trouwens om op aangesproken te worden. Facebookstatus: ‘Gaf baby X net haar eerste flesje, afscheid van de borstvoeding’, reactie: ‘Stop jij nu al? Ik heb doorgegeven tot 6 maanden. Kind & Gezin zegt ook dat dat beter is.’ Of wat met Siska Schoeters, die vorig jaar in een bijzonder openhartig interview
toegaf dat ze ’s avonds soms blij was als haar little fuckers (topwoordkeuze!) in bed lagen. Ik vond het vooral herkenbaar, maar mán, heeft die Siska me haar bak vol gekregen! Terwijl ik haar in het interview nergens had horen vragen of iedereen haar zo snel mogelijk zijn mening daarover zou willen opdringen, want dat ze daar écht op zat te wachten.
Ik ben zelf nogal van het iedereen-veegt-voor-zijn-eigen-deur-principe. Tenzij ik op Facebook iemand breedlachend zijn eerstgeborene ondersteboven in een emmer koeiendrek zie droppen (en wie weet is zelfs dáár iets voor te zeggen), doet iedereen wat mij betreft zijn eigen ding. Dus, lieve medemama’s, laten we in 2017 gewoon stoppen met elkaar af te zeiken. De manier waarop ik met mijn kinderen omga, is niet beter dan die van jou of omgekeerd. Er is namelijk niet één perfecte manier om je koters groot te krijgen. Een goed voornemen om ‘u’ tegen te zeggen. Who’s with me?
Deze column verscheen in Flair op 27 december 2016.
Meer columns van Lien lezen:
