De vriend van Tinne heeft een quarterlife crisis

'Mijn leven is een rollercoaster. Ik weet niet of ik volgende maand nog een relatie heb. Ik weet dat ik hou van Stijn, van ons gezin. Maar ik weet niet of hij nog wel verder wil. Hij twijfelt. En ook al weet ik dat het komt door die depressie, het verandert niets aan het verhaal. Ik kan alleen maar afwachten.

Vier jaar geleden, na de geboorte van ons dochtertje, heb ik een heel moeilijke periode gehad. Stijn en ik hadden jaren genoten met z’n tweetjes, en opeens was er daar een kind dat altijd aandacht nodig had. Ik voelde me verstikt, vastgezet. En daar voelde ik me dan natuurlijk weer schuldig om, tegenover ons dochtertje. Ik had toch voor haar gekozen, hoe kon ik nu zo reageren? Ik vocht ertegen, maar het duurde maanden voor ik weer wat grip leek te krijgen op mijn leven. Stijn werkte in shiften, de zorg voor ons kindje kwam dus grotendeels op mij terecht. Niet dat ik hem dat verweet, maar toch: echt goed zat het niet tussen ons. We modderden wat aan, ik probeerde gewoon de dagen door te komen en stelde me geregeld de vraag "of dit het nu was".

En toch bleef ik vechten, we hadden een kind samen. Er kwam er nog een tweede – zelfs al bleef de twijfel – en heel stilletjesaan kropen we samen uit het dal. De sleur die er was, de twijfels die ik had, ze leken heel zachtjesaan op te lossen. Ik kreeg eindelijk vertrouwen in mijn rol als mama, ik kreeg nieuwe energie, er kwamen weer leuke momenten met Stijn. Trots dacht ik: we hebben het gehaald. Het was een serieuze dip, maar we komen hier sterker uit.'

En toen brak er iets

'En toen kwam de knak bij Stijn. Hij ging skieën en brak zijn arm. Het was een gecompliceerde breuk, die ervoor zorgde dat hij maanden niet kon gaan werken. Vanaf het moment dat hij terugkwam van die reis, was er iets veranderd. Hij was down, kortaf, prikkelbaar. Ik dacht dat hij boos was op zichzelf, omdat hij door een stom ski-ongeluk nu maanden buiten strijd was, maar na een week barstte de bom. Stijn wist niet of hij verder wilde met mij. Door te vallen, had hij een klik gemaakt, zei hij. Hij was gaan nadenken over zijn leven, zijn werk, zijn relatie. En eigenlijk besefte hij dat hij met niets nog gelukkig was. Mijn eerste reactie was nog luchtig: ik had ook twijfels gehad, maar hij zou wel inzien dat we het samen met ons gezin echt goed hadden. Dat gebeurde niet, integendeel. En toen drong het tot me door dat Stijn alles op losse schroeven zette.

De grond zakte weg onder mijn voeten, ik had het totaal niet zien aankomen. Van mijn roze "we hebben het gehaald"-wolk donderde ik keihard naar beneden. Ik probeerde met hem te praten, maar eigenlijk wilde Stijn niets meer. Apathisch was hij, op het botte af. Ik kon zitten janken om onze toekomst, terwijl hij naar de tv zat te kijken. "Het spijt me", zei hij dan. "Ik vind het erg voor je, maar ik kan er nu niet zijn voor jou." Dat was zo’n shock voor mij. Stijn was de sterke geweest, altijd. Hij had voor mij gezorgd, zoals ik dat voor hem deed. En nu was dat ineens weg.'

Oef, een depressie

'Uiteindelijk stemde hij toe met relatietherapie – al vond hij het niet nodig, hij dacht niet dat het nog te redden was – en daar bleek al bij het eerste gesprek dat hij een depressie had. Een quarterlife crisis, noemde ze het.

Het was een opluchting, toen de therapeut dat zei. Het lag niet aan onze relatie, het lag aan een depressie. Hier konden we tegen vechten, dacht ik. Dat was vrij naïef, natuurlijk, want waar het ook door komt, het resultaat blijft wel hetzelfde. Maanden hebben Stijn en ik op automatische piloot gefunctioneerd. Hij sprak niet tegen me, trok weg als ik hem probeerde te kussen, bleef zeggen dat hij niet wist of hij nog wel verder wilde met ons. Maanden heb ik me verschrikkelijk eenzaam, bang en gefrustreerd gevoeld. Het is zo moeilijk, een relatie met iemand met een depressie. Want Stijn wilde mijn hulp helemaal niet. Hij wilde niets van mij. Naar zijn ouders, daar trok hij heen. Met hen praatte hij wel. En ik stond aan de zijlijn. Machteloos toekijkend. Niet wetend of ik nog een toekomst had. Voor mezelf én voor mijn kinderen. Die onvoorspelbaarheid van Stijn was slopend. De ene dag leek het beter te gaan en kreeg ik weer hoop, maar een paar dagen later zakte hij weer helemaal in elkaar en kwam er geen woord meer uit.

Het is verschrikkelijk hard geweest, en ik heb vaak momenten gehad dat ik zelf de boel wilde laten ontploffen. Ik kon beter zelf kiezen om weg te gaan, dan blijven bij iemand die niet eens door me aangeraakt wilde worden, toch? Mijn dagen waren maandenlang rollercoasters van emoties. Minstens vijf keer op een dag wisselde ik van strijdvaardig naar hoopvol naar verdrietig naar boos. En dan las ik weer iets over depressie en voelde ik me schuldig: Stijn kon er niets aan doen. Ik moest proberen er te zijn voor hem, hoe moeilijk dat ook was. Ik moest het blijven zien als een ziekte. Als iemand kanker heeft, ben je toch ook niet boos?

Ik ben niet gaan lopen, en daar ben ik trots op. Ik ben mezelf tegengekomen en ik heb eruit geleerd. Ik wist bijvoorbeeld niet dat ik zo sterk was, ik leunde altijd op Stijn. Dat het omgekeerd ook kan, geeft me vertrouwen. Sinds een week of twee lijkt het beter te gaan. Hij praat weer tegen me, vertelt me over zijn dag. Het was maanden geleden dat hij dat nog had gedaan. Laatst wilde ik hem kussen en hij trok zich niet weg. Allemaal tekentjes dat het beter gaat met hem, denk ik. Ik trek me eraan op, al wil ik niet meer zo naïef zijn als in het begin. We hebben nog een lange weg te gaan. Stijn weet nog altijd niet of hij verder wil met mij, maar hij wil het in elk geval opnieuw een kans geven. Ik weet niet of we hier samen zullen doorkomen, maar toch ben ik dankbaar voor zijn depressie. Dat kan raar klinken, maar ik meen het wel. Ik ben sterker geworden. En ik ben er zeker van dat als we hier samen doorheen komen, áls onze relatie blijft duren, dat ze uiteindelijk sterker zal zijn dan ze ooit was.'

Lees ook de andere getuigenissen:

• Johans vriendin Hanne heeft een postnatale depressie.
• Sandy's vriendin Melanie heeft sinds oktober een depressie.
• VRT-journalist Riadh Bahri vertelt zijn verhaal.

Hulp nodig? Zo ga je om met iemand met een depressie.