Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha
Hoi Arkasha,
In Manhattan is het de ongeschreven regel om onder geen enkel beding, zélfs niet als het kot in brand staat, contact te leggen met je buren. Ook een sympathieke ‘hi’, terwijl je neus aan neus, oogbal aan oogbal, in een lift van één vierkante meter staat, wordt in het beste geval onthaald met een lichte grom. In Brooklyn is dat helemaal anders. Dat werd meteen duidelijk toen mijn lief en ik zo’n twee maanden geleden naar de bovenste verdieping van een prachtige brownstone in Bed-Stuy verhuisden.
Hier worden gezellige block party’s georganiseerd (met springkastelen, pony’s en water spuitende brandkranen), en vind je overal lemonade stands en stoop sales. Zo komt het dat ik al na week één ontdekte dat er onder ons een Canadees meisje woont, en op het gelijkvloers een Deense met haar Amerikaanse vriend en hun twee dochtertjes. Voeg daar nog een Belg en een Mexicaan aan toe, en er zit vast wel ergens een mop in. De Deense is een model, dat kon ik al met zekerheid zeggen voor ik haar obsessief gegoogeld had. Zo mooi is ze.
Dus toen ze ons onlangs uitnodigde voor een verjaardagsfeestje, begon mijn lief zich al op voorhand te gedragen als een geile puber. Voor het eerst wilde hij ergens op tijd zijn (‘let’s go, let’s go!’) en hechtte hij veel belang aan z’n haar en outfit (na meerdere wissels werd het toch weer een simpel, zwart T-shirt). Door mijn zwangerschap neig ik tegenwoordig eerder richting Freya de walrus dan naar iemand die met één zwoele blik een lipstick of parfum kan promoten, maar ik propte m’n uitpuilende buik in een krappe broek, keek een laatste keer zelfbewust in de spiegel, en ging moedig mee naar het feestje.
Arkasha, het leek er wel de backstage van New York Fashion Week. Overal waar ik keek, zag ik mysterieuze blikken, lange benen en parelwitte tanden. Je zou denken dat dit een vrouw die last heeft van ongecontroleerde scheetjes en oprispend maagzuur extra onzeker maakt, maar niets is minder waar. Mijn vorige partner zou me spottend en bedenkelijk vragen ‘of ik zo naar buiten wilde’, gaf zelden complimentjes en deed mij voelen alsof elke andere vrouw een concurrente was. Maar mijn huidige – en hopelijk ook laatste – lief vertelde trots aan iedereen dat ik zijn vrouw ben en dat we over enkele maanden een dochtertje verwachten.
Terwijl we omringd waren door topmodellen wreef hij zacht over m’n zere rug en zei dat hij mij toch nog steeds de mooiste vond. Wat een nog dikkere leugen is dan mijn buik en dubbele kin tezamen. Er valt veel te zeggen over latinomannen en de melodramatische band met hun familie, maar complimenten geven kunnen ze, anders dan veel Belgische droogstoppels, wél.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
