Haarverlies op jonge leeftijd komt veel vaker voor dan je zou denken. Misschien kamp je er zelf mee, maar durf je er niet over te praten. Deze getuigenissen bewijzen dat je er niet alleen voor staat.
Veel mensen denken dat haarverlies iets is wat pas op latere leeftijd voorkomt, maar niets is minder waar. Veel jonge vrouwen en mannen hebben last van haar dat uitvalt en dunner wordt. Helemaal niets om je voor te schamen, want je bent zeker niet de enige.
Marianne (39): ‘Ik vind dit moeilijker om te delen dan ik eerst had gedacht. Maar ik doe het toch, omdat het misschien nuttig kan zijn voor iemand. Ik wil het hebben over ‘haar’. Mijn haar. Of tenminste, wat daarvan overblijft. Als kind en tiener had ik een mooie volle haardos, maar mijn haar was altijd wel redelijk fijn. In 2008 besliste mijn haar om een stop in te lassen. Het groeide plots minder snel en werd dunner. Ik heb een jaar geprobeerd te achterhalen wat er mis was: stress, foute voeding, tekorten? Ik besliste toen om extensions te nemen, omdat ik ongelukkig werd van dat dunne haar. Tijdens mijn zwangerschappen had mijn haar er weer zin in. Vol, glanzend haar. Top! Alleen plan ik geen zeven kinderen meer te kopen. Dus moest er een andere oplossing komen. Ik ben nu in behandeling bij Carpe Clinic in Antwerpen. Ik heb er een bloedonderzoek en DNA-test opzitten en krijg binnenkort de uitslag. De experte vertelde me dat ze meer en meer (jonge) meisjes en vrouwen in haar praktijk ziet met haarverlies, kale plekken en dunner wordend haar. Ik merkte dat het mij op een vreemde manier gerust stelde om te horen dat ik niet alleen ben. Informeer je bij een arts en praat erover. En wees je ervan bewust dat al die volle haardossen van celebrities niet natuurlijk zijn. Beyoncé, Selena Gomez, Ariana Grande, Naomi Campbell, Jennifer Lopez – ze dragen allemaal extensions of pruiken. Spiegel je daar dus niet aan, maar focus op gezond haar.
Lindsay (31): ‘Mijn haarverlies is het gevolg van verschillende zaken: een hormonaal onevenwicht, uitputting van mijn bijnieren en daarbovenop een auto-immuunziekte. Heel vaak wordt het door mensen weggelachen en hoor je: “Ach, zo erg is het toch niet?” of “Dat groeit wel terug”. Maar ik kan je verzekeren, als je bij jezelf kale plekken begint te zien, voel je je daar echt heel onzeker over.’
Elise (28): ‘Ik heb borstkanker en onderga momenteel een chemobehandeling. Het gevolg: ik begon mijn haar te verliezen en heb het uiteindelijk moeten afscheren. Ik vind het ontzettend belangrijk dat hierover gepraat wordt, vooral ook voor mensen die geen kanker hebben en voor de rest van hun leven last hebben van haaruitval. Kanker is één, maar je haar verliezen, dat is ook een kleine hel. Ik spreek uit ervaring: je weet pas hoe het voelt als je het zelf hebt meegemaakt.’
Actrice Lize Feryn: ‘Het is een beetje taboe, weinig haar hebben, zeker als vrouw. Pas als je bij jezelf (bijna) kale plekken ontdekt, besef je hoe belangrijk die volle coupe is voor je zelfvertrouwen. Vroeger gebruikte ik voornamelijk hair fibers om de zichtbare hoofdhuid te camoufleren. Omdat ik een permanentere oplossing wilde, liet ik met tricopigmentatie mijn hoofdhuid tatoeëren.’
Julie (29): ‘Door een genetische hormoonaandoening kamp ik sinds een paar jaar met haarverlies. Tot mijn achttiende had ik superveel haar en daarna begon het steeds dunner te worden. Ik liet een maagverkleining uitvoeren, waardoor het nog meer uitviel. Het zelfvertrouwen over mijn lichaam groeide, maar over mijn haar werd ik steeds onzekerder. Ik begon sjaaltjes en mutsjes te dragen, en moest altijd goed opletten dat alle kale plekjes verstopt zaten. Ik besloot een haarprothese op maat te laten maken. Een kostbare zaak, aangezien dat alleen terugbetaald wordt voor kankerpatiënten. Ik voel me beter, maar het blijft een struggle. Niemand buiten mijn vriend ziet mij zonder haarstukje, sjaal of mutsje.’
Tanee (30): ‘Sinds een jaar heb ik last van haaruitval. Ik merkte dat mijn borstel steeds sneller vol zat met haar en dat ik tijdens het wassen veel vaker losse haren vast had. Aan één kant was mijn haar zo dun geworden dat ik zelfs een kale plek kreeg. Stress, dacht ik. Maar na een jaar verschillende supplementen en verzorgingsproducten te proberen die de haargroei moeten bevorderen, is de situatie nog niet veranderd. Mogelijk is er eerder iets hormonaals aan de gang, dus ik hoop dat de gynaecoloog of dermatoloog me verder kunnen helpen.’
Frieke (30): ‘Toen ik achttien was, merkte ik op mijn kruin een kaal plekje op. Ik dacht dat het door stress kwam en hechtte er niet veel belang aan. Maar dat ene plekje werden er twee, twee werden er drie, enzovoort. Ik ging naar de huisarts, het verdict: alopecia areata. Een paar jaar en twee zwangerschappen later vermenigvuldigden de kale plekken zich en begonnen ze in elkaar over te vloeien. Ondertussen verdwijnen zelfs mijn wenkbrauwen, wimpers en lichaamshaar. Toen mijn alopecia heel actief werd, moest ik even op zoek naar mezelf. Ik voelde me anders, bekeken en heel onzeker. Mijn lange blonde lokken waren mijn grootste trots en die was ik steeds meer aan het verliezen, samen met mijn zelfvertrouwen. Ik heb een tijdje een pruik gedragen, maar dat voelde niet als mezelf. Ik besloot dat het klaar moest zijn met mezelf te verstoppen. In 2019 koos ik ervoor om mijn overgebleven haar af te scheren. Mijn zus en twee dochtertjes hebben mij geholpen. Het voelde een beetje als opnieuw geboren worden. Ik kreeg toen gelukkig alleen maar positieve reacties en dat is vandaag niet anders. Het blijft een taboe om als vrouw kaal door het leven te gaan en ik ben erg trots dat ik dat kan doorbreken.’
Lees ook:
