'Ik word binnenkort 34. Dat is totaal niet oud, maar helaas denkt de vruchtbaarheid van het vrouwelijke lichaam daar anders over.'
Redactrice Herlinde (33): ‘Ik wéét gewoon niet of ik kinderen wil. En ik haat het dat mijn lijf me een deadline oplegt.’
Sommigen dromen er als klein kindje al van om ooit mama te worden. Anderen huiveren alleen al bij de gedachte dat een wezentje volledig van hen afhankelijk zou zijn. Maar wat als je daar ergens tussenin zit? Wat als je helemaal niet weet of je kinderen wil of niet? Redactrice Herlinde, bijna 34, voelt de tijd stilletjesaan tikken en zit er enorm mee in de knoop.
Ik ben een van de enigen in mijn vriendengroep en familie die nog geen kindjes heeft. Ik vind dat helemaal niet erg, want ik heb daar op dit moment nog geen behoefte aan. Ik voel geen biologische klok tikken en ik smelt niet spontaan wanneer ik een ‘schattige kleine spruit’ zie waggelen op straat. Ik hou ook ontzettend van hoe mijn leven er momenteel uitziet. Het liefst van al zou ik nu de pauzeknop willen indrukken, zodat alles blijft zoals het nu is. Helaas is het leven geen Netflixserie.
Honderden joelende kinderen
Ik vind het zalig dat ik heel impulsief dingen kan doen, zonder dat ik rekening hoef te houden met iemand anders of afhankelijk ben van (schoon)ouders/vrienden/babysitters om op de kleine te passen. Een avondje, dagje, weekendje of zelfs week weggaan kan zonder agenda’s te moeten samengooien of me in duizenden bochten te moeten wringen. Heerlijk, die vrijheid!
Het liefst van al zou ik nu de pauzeknop willen indrukken, zodat alles blijft zoals het nu is. Helaas is het leven geen Netflixserie.
Ik zie mezelf ook echt niet mijn zaterdagen in een binnenspeeltuin doorbrengen tussen honderden joelende kinderen of mijn citytrips inruilen voor enkele dagen Center Parcs. Dat is natuurlijk mijn eigen mening, en ik zeg dit zonder enige veroordeling naar mensen die hier wel van genieten. Superleuk voor jullie en groot gelijk, maar dat is niet het leven dat ík voor ogen heb.
Controlefreak
Begin er dan gewoon niet aan, hoor ik sommigen denken. Was het maar zo gemakkelijk! Het probleem is dat ik het wél fijn zou vinden om later met mijn dochter, zoals ik op regelmatige basis doe met mijn mams, een girls day te houden waarop we samen gaan shoppen en lunchen. Of met mijn zoon met de motor op het circuit te rijden, zoals ik vaak met mijn paps doe. Ik kom uit een superhecht gezin en ik vind het heerlijk dat we nog samen op reis gaan, toffe uitstappen maken en elke zondagavond gezellig rond de tafel zitten met een driedubbele apero. Dat ga ik denk ik wél missen binnen een twintigtal jaar.
De meesten proberen me gerust te stellen door te zeggen dat je er nooit klaar voor zal zijn. Maar als controlefreak vind ik dat een vreemde ingesteldheid.
Het zijn vooral die eerste jaren die me enorm afschrikken. De meesten proberen me gerust te stellen door te zeggen dat je er nooit klaar voor zal zijn. Maar als controlefreak vind ik dat een vreemde ingesteldheid. Moet je bij zo’n belangrijke beslissing in je leven net niet voor de volle 300 procent zeker zijn? Het is niet dat je even afweegt of je vanavond rijst of pasta eet, toch?
Paniekaanvallen en huilbuien
Ik heb er werkelijk mijn hoofd al over gebroken, wat resulteerde in de nodige paniekaanvallen en huilbuien. Ik wou echt dat ik resoluut ja of nee kon zeggen tegen kinderen, maar nu zweef ik ergens in die grijze zone en wéét ik gewoon niet of ik ze wil. Het ding is: ik word binnenkort 34. Dat is totaal niet oud en ik heb nog een heel leven voor me, maar helaas denkt de vruchtbaarheid van het vrouwelijke lichaam daar anders over. Het is de allereerste keer dat ik écht voel dat ik geen 24 meer ben, want mijn lijf legt me een bepaalde deadline op, en ik haat dat. Ook op je veertigste kan je nog kinderen krijgen, maar iedereen weet dat de kansen op een gezond kindje en een vlotte zwangerschap tegen dan enorm slinken.
Ook op je veertigste kan je nog kinderen krijgen, maar iedereen weet dat de kansen op een gezond kindje en een vlotte zwangerschap tegen dan enorm slinken.
Ik zit al een aantal jaar met dit dilemma, en ieder jaar denk ik: ik heb wel nog tijd. Maar er zal wel degelijk een moment komen waarop ik die knoop móét doorhakken. Mijn partner is vier jaar jonger én een man, dus hij voelt die druk totaal niet. Is de vader van Enrique Iglesias niet nog op z’n 78ste papa geworden?! Gelukkig kunnen we er wel goed over babbelen en staat hij er op dezelfde manier in als ik: nu nog niet, misschien later. Misschien, fjoew! Maar dat maakt mijn beslissing er natuurlijk niet makkelijker op.
Eitjes invriezen
Hoe weet je of je de juiste keuze maakt? Hoe weet je dat je later geen spijt gaat hebben van iets wat je nu stilletjesaan moet beslissen? Ik wil ook niet beginnen met uitzoeken wat mijn opties zijn, zoals mijn eitjes invriezen, want dan wordt het plots wel allemaal heel reëel, terwijl ik het nu nog een beetje van me af kan schuiven. Ik wil gewoon nog niet aan die fase van mijn leven denken, laat staan eraan beginnen. Maar de tijd speelt in mijn nadeel en de realiteit is dat ik geen tien jaar meer kan wachten.
Ik denk dat ik zeker niet de enige ben die zich in dit lastige parket bevindt. Ik denk dat mijn verhaal net heel herkenbaar is. Aan iedereen die net zoals ik in die grijze zone zit: blijf er niet alleen mee rondlopen, want dan pieker je je zot. Praat erover met je partner, familie en vrienden. Tijd zal raad brengen. Maar wat als die tijd er niet meer is en je radeloos bent?
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
