Anushka Melkonian (26) uit ‘Lisa’: ‘De steeds duurder wordende maatschappij bezorgt me stress. Eén keer tanken en ik ben blut.’

Anushka Melkonian (26) speelt Olivia in de populaire telenovelle ‘Lisa’. Daarnaast werkt ze voor MNM waar ze onder meer de podcast ‘Bless The Mess’ maakt waarin ze dingen zoals lichaamshaar bespreekbaar maakt. ‘Ik werd in het middelbaar gepest omdat ik haar op mijn armen en mijn bovenlip heb, zoals elke vrouw trouwens, alleen zijn die bij velen blond waardoor je ze niet ziet‘, vertelt Anushka.

Anushka Melkonian zag onlangs haar droom werkelijkheid worden, want ze maakte haar acteerdebuut in de massaal bekeken telenovelle ‘Lisa’ op VTM. ‘Het is echt superleuk’, zegt Anushka. ‘Het is een soort van speeltuin waar ik elke dag in terechtkom. Ik wou altijd al acteren, dus de puzzelstukjes vallen nu eindelijk op z’n plaats.’

Volgde je acteerlessen vroeger?

‘Ik volg sinds mijn dertiende deeltijds kunstonderwijs en daar kreeg ik drama, theater en voordracht. Ik wilde na mijn middelbare studies heel graag drama studeren in Leuven, maar ze vonden me te filmisch voor een theateropleiding. Ik speelde volgens hen “te klein”, wat goed is voor op tv, maar op de planken blijkbaar niet. Ik snap nog altijd niet waarom ze me het dan niet wilden leren, want het is tenslotte toch een school?!’

Was dat een grote teleurstelling?

‘Absoluut! Ik wilde koste wat het kost acteren en die droom viel helemaal in duigen. Daarom heb ik mijn eerste jaar Communicatiewetenschappen, wat ik dan in de plaats volgde, verpest omdat ik vond dat ik daar niet op mijn plaats zat en gewoon graag wilde acteren. Ik speelde tussendoor wel in verschillende kortfilms, theaterstukken en reclamefilmpjes. Maar na al die jaren heb ik eindelijk een grote rol te pakken, dus ik ben in de zevende hemel.’

Ben je fan van het genre telenovelle?

‘We hadden vroeger thuis geen tv, dus ik heb nooit naar de voorlopers zoals “Sara” gekeken. Mijn idee van dit genre was dat het allemaal heel overdreven was. Mensen die uit het niks flauw vielen of op spectaculaire wijze vermoord werden (lacht). Maar nu ik zelf in een telenovelle speel, snap ik echt dat het veel meer is dan dat en vooral hoe verslavend het is!’

Word je nu meer herkend op straat?

‘Ja. Dat is echt heel gek! Ik zat onlangs op een terrasje, maar we zaten in de schaduw. Toen er een plekje in de zon vrijkwam, spurtte ik naar daar en zag ik dat een man in de lach schoot. Hij zei plots: “Waar is je wandelstok?” Ik viel uit de lucht, tot het tot me doordrong dat hij het natuurlijk over mijn personage Olivia had. Ik word toch zeker zo’n drietal keer per week aangesproken, terwijl dat voordien gewoon niet gebeurde.’

Smaakt dat naar meer?

‘Zeker! Ik wil heel graag nog meer rollen vertolken. Ik zou graag eens een bad bitch in een actiefilm spelen. Iets in de aard van “Charlie’s Angels” zou echt super zijn. Ik ben in het dagelijkse leven niet heel avontuurlijk en zou die tegenpool graag opzoeken in rollen.’

Heb je verder als radio-dj nog zotte dromen?

‘Ik ben momenteel niet aan het presenteren op MNM. Ik maak enkel de podcast “Bless The Mess” met Kawtar. Er zijn niet echt gesprekken geweest over een nieuwe show en ik weet ook niet of die er in de toekomst zal komen omdat ik het heel erg druk heb met “Lisa”. Maar als ze me vragen om een specialleke te presenteren, dan zeg ik zeker geen nee.’

Vond je het vreemd om jezelf terug te zien op tv?

‘Heel raar! Ik kijk op het einde van de week altijd naar een paar afleveringen om te zien hoe ik het heb gedaan, maar elke keer denk ik: waarom praat jij zo, waarom kijk je zo, waarom beweeg je je hoofd op die manier, waarom wandel je zo? Alles ziet er zó anders uit als je naar jezelf kijkt. Ik raad het eigenlijk niemand aan (lacht).’

Heb je bepaalde complexen?

‘Ik heb er veel hoor! Mijn oogleden hangen meer naar beneden, en daar focus ik altijd op als ik naar mezelf kijk in de spiegel. Verder heb ik een aardbeienhuid, dat wil zeggen dat je altijd kleine plekjes of puntjes ziet. Ik haat mijn muffin tops of love handles en het vet aan de binnenkant van mijn bovenbenen vind ik ook vreselijk. Wat ik ook doe, ik kan overal afvallen behalve op die plekken. Dat werkt heel ontmoedigend. Nochtans weet ik wel dat je niet moet gaan sporten puur voor het esthetische, maar omdat je het fijn vindt en het goed is voor je gezondheid. Verder heb ik heel donker lichaamshaar en dat is misschien nog mijn grootste complex van allemaal. Met de rest kan ik uiteindelijk wel leven, maar daar blijf ik het toch moeilijk mee hebben.‘

Hoe komt het dat dit zo diep zit?

‘Ik was als kind het enige meisje met andere roots in een klas vol witte, blonde kinderen. Dan valt het natuurlijk keihard op dat je donkere haren op je armen, benen en zelfs gezicht hebt. Ik werd me daar hyperbewust van, terwijl het eigenlijk gewoon maar haar is. Het is iets natuurlijk en het is helemaal niet vies of onhygiënisch. Daarom vind ik het zo raar dat de maatschappij het bij vrouwen inprent dat dit niet hoort en dat ze zich moeten scheren. Dat is eigenlijk één commerciële boel, want vroeger had iedereen haar en keek niemand daar raar van op. Maar we hebben dit zomaar geaccepteerd, god weet waarom. Ik laat mijn armhaar momenteel ook weglaseren omdat ik me er nog altijd niet comfortabel bij voel.’

Doe je dit voor jezelf of toch omdat je wakker ligt van wat anderen ervan denken?

‘Dat is een moeilijke vraag. Ik vind het mooier zonder armhaar, maar ik weet niet of dat is omdat ik dat echt vind of omdat het me zo is aangeleerd. Op den duur kan je dat onderscheid nog moeilijk maken omdat het er zo hard is ingestampt.’

Ben je daarmee gepest geweest?

‘Ja. Ik werd in het middelbaar gepest omdat ik haar op mijn armen en mijn bovenlip heb, zoals elke vrouw trouwens, alleen zijn die bij velen blond waardoor je ze niet ziet. Je hebt overal haar behalve op je handpalmen en voetzolen. Mijn toenmalige klastitularis is toen hij hoorde dat ze me opnieuw aan het uitmaken waren, enorm hard uitgevlogen tegen een van die pestkoppen. Dat was echt het beste moment in heel mijn leven. Het pesten is dan ook gestopt, dus het is wel degelijk goed dat scholen zich actief inzetten voor acties zoals Stip It die pesten een halt willen toeroepen.’

In je podcast op MNM vertel je dat je boos was op je mama omdat je je lichaamshaar niet mocht waxen?

‘Klopt. Als ik mijn moeder was geweest, had ik mijn dochter volledig onthaard voor ik ze naar het middelbaar stuurde omdat ik wéét dat dit voor miserie gaat zorgen. In Armenië waar mijn mama van afkomstig is, hebben alle kinderen donker lichaamshaar, jongens én meisjes. Dat boeit niemand en het maakt niet uit. Mijn mama zal gedacht hebben: ze is nog te jong om zich bezig te houden met ontharen, laat haar maar genieten van jong zijn. Maar dat is dus helaas niet zo in het westen.’

Is het ideaalbeeld dat de maatschappij ons voorspiegelt, gebaseerd op westerse vrouwen?

‘Voor een groot stuk wel. Neuzen moeten klein en fijn zijn, blond is de mooiste haarkleur en slank is de maatstaf. Dat zijn typische kenmerken van westerse vrouwen. Ik vraag me oprecht af hoe dit komt? Je kan toch schoonheid vinden in elke cultuur. Andere trends zoals borstvergrotingen en BBL (brazilian butt lift) zijn dan weer gebaseerd op niet-westerse schoonheidsidealen, want die kennen hun oorsprong bij Afrikaanse of zuid-Amerikaanse vrouwen, maar worden eigen gemaakt aan westerse vrouwen. Ik vind dat er een heel rare mengeling wordt gemaakt van wat mooi is. Zo moet je een dikke poep hebben, maar dan wel slanke benen en een smalle taille. Op den duur is dat toch echt niet meer realistisch.‘

Scheppen sociale media mee dit beeld?

‘Natuurlijk! Vroeger zetten tijdschriften de toon voor wat mooi is en wat niet, maar je kon je daar nog van afschermen door ze niet te kopen. Nu word je continu geconfronteerd met mensen die er anders uitzien dan jou en het gras is altijd groener aan de overkant, voor iedereen: je ziet altijd wat je niet hebt. Maar ik probeer me daar van af te zetten.’

Op welke manier?

‘Eerst en vooral door die bewustwording voor mezelf te creëren dat sociale media niet de realiteit is. De lichtinval, de kledij, de pose en nog tal van andere trucjes kunnen ervoor zorgen dat iemand er compleet anders uitziet, dan wanneer je die aan de kassa van de supermarkt zou tegenkomen. Langs de andere kant ben ik daar zelf ook schuldig aan. Ik postte onlangs een foto van een broek en het lijkt alsof mijn buik superplat is, terwijl dat niet zo is. Ik rek me op die foto helemaal uit, trek mijn buik keihard in en ik had omdat het een heel hectische dag was nog bijna niks gegeten. Maar dat schrijf je er natuurlijk niet bij als caption. Op andere foto’s zag je wel wat vet aan mijn buik, maar die postte ik niet. Ik voel me mooier met een platte buik, maar waarom eigenlijk? Omdat dat het schoonheidsideaal is. Je ziet dat het voor mij ook nog een leerproces is.’

Zou je op je Instagram een foto durven posten waarin je duidelijk je lichaamshaar ziet, net omdat je weet hoeveel tieners hiermee worstelen zoals jij vroeger?

‘Dat is echt een brug te ver omdat ik er zelf dus nog onzeker over ben. Ik wou dat ik zo moedig was, maar dat ben ik helaas niet. Ik voel mezelf met dat armhaar niet aantrekkelijk, dus ik wil anderen niet de macht geven om me daar opnieuw mee te pesten. Het zit als ik er zo over praat wel nog diep precies... Die zaadjes die geplant zijn in onze kindertijd kiemen toch nog zelfs nu we sterke jonge vrouwen zijn. Ik zou kunnen schreeuwen dat ik het allemaal omarm, maar is het net niet verfrissend om te horen dat er nog mensen zijn die hiermee worstelen? Anders voel je je opnieuw alleen omdat je de enige bent die er nog van wakker ligt. Het is oké om met dingen te worstelen.’

Krijg je nu soms nog te maken met negatieve reacties?

‘Dat valt heel goed mee. Toen ik net begon bij “Lisa” vonden sommigen mijn personage niet leuk, maar dan hebben ze commentaar op mijn rol en niet op mij als persoon. Ik las ook dat iemand zei dat ik connecties had in het wereldje en dus geen auditie heb moeten doen. Ik kan je verzekeren dat dat niet het geval is. Zulke dingen kan ik dus snel naast me neerleggen.’

En het omgekeerde: kreeg je ook al vunzige berichten?

‘Ik krijg soms vreemde berichten van oudere mannen, die mijn vader of grootvader zouden kunnen zijn, maar gelukkig niks choquerend waarmee ik naar de politie zou moeten stappen. Ik kreeg wel ooit eens een dickpic via de MNM-app toen ik aan het presenteren was. Sommigen kennen duidelijk geen schaamte! Probeer dan maar eens niet over je woorden te struikelen als zoiets verschijnt tijdens je show.’

Je maakt samen met Kawtar Ehlalouch de podcast ‘Bless The Mess’ waarin je dingen bespreekbaar maakt zoals lichaamshaar en nee durven zeggen. Hoe kwam je op dit idee?

‘Kawtar is mijn beste vriendin en we denken vaak als we aan het babbelen zijn onder elkaar: dit zouden we moeten opnemen, want het is hilarisch (lacht). We wilden het sowieso hebben over onderwerpen die uit ons leven gegrepen zijn én herkenbaar zijn voor iedereen ongeacht gender, afkomst of religie. Zulke dingen waar iedereen mee worstelt, maar die niemand durft uit te spreken. Het is leuk dat we op die manier ons steentje kunnen bijdragen om dit wél bespreekbaar te maken.’

Dat is super, want self-love slaat ook op mentaal welzijn. Ben je door je Armeense roots ooit geconfronteerd met racisme?

‘Eigenlijk niet. Ik ben gepest op school omdat ik anders was, maar is dat per se racisme? Ik denk dat ook veel witte kindjes hiermee te maken krijgen. Iedereen die een beetje uit de boot valt of tegen de stroom in durft te zwemmen, wordt eruit gepikt. Ik hoor wel soms de commentaar dat ik de kansen die ik krijg te danken heb aan mijn andere roots, positieve discriminatie zoals dat heet. Dat is zever! Het heeft meer in mijn nadeel gespeeld, want er waren vroeger amper rollen voor niet-Vlamingen.’

Mag er meer diversiteit zijn in de media?

‘Ik heb het gevoel dat dit aan het verbeteren is. Al blijft het wel een beetje steken bij louter mensen met Afrikaanse en Noord-Afrikaanse roots. Waar zijn de personen met Aziatische of Indische roots? Die diversiteit is echt nodig, want jezelf niet herkennen in iemand als je naar tv kijkt als kind doet echt iets met je. Daardoor voel je je minder, want je voelt je niet gerepresenteerd. Als ik nog maar eens een reclame zie van een nieuwe serie en het zijn alweer allemaal witte mensen die er knal hetzelfde uitzien, dan durf ik weleens vloeken.’

Heb jij andere mental struggles?

‘Ik ben een controlefreak, dus ik heb het moeilijk met de controle los te laten. Dat is soms vervelend omdat ik het op die manier voor mezelf lastiger maak, want bepaalde dingen, bijvoorbeeld wanneer je ze opbellen voor een casting, heb je natuurlijk niet in de hand. Langs de andere kant ben ik daardoor wel een heel punctueel persoon waar iedereen op kan rekenen. Verder vind ik het niet altijd makkelijk om een goed evenwicht tussen werk en vrije tijd te vinden.’

Vertel.

‘In de sector waar ik in zit, wil je je constant bewijzen. Je krijgt nooit een break, en als die kans zich wel voor doet, durf je die niet te nemen uit schrik dat ze gaan denken dat je niet hard genoeg werkt of het niet graag genoeg wil. Dat is sinds dit jaar en meer bepaald sinds ik die rol in “Lisa” kreeg beter. Nu heb ik het gevoel dat ik af en toe eens mag ontspannen door een dagje verlof te nemen of zelfs een weekje op reis te gaan. Ook hier helpt sociale media niet, want je ziet continu hoe goed anderen het doen, waardoor je het gevoel krijgt dat je zelf een beetje achterop hinkelt. Je denkt dan: als ik hard genoeg werk, zal het ook voor mij allemaal op z’n plooi vallen.’

Hoe heb je die klik dan kunnen maken?

‘Ik was een beetje overwerkt, dus ik moest wel even op de rempedaal gaan staan. Ik denk omdat ik eindelijk hetgeen wat ik zó graag wou, acteren dus, heb gekregen dat ik mezelf toeliet om even op adem te komen. Dat is niet de gezonde manier, het is beter dat je dit al op voorhand doet.’

Wat vele twintigers en dertigers momenteel ook bezighoudt, is de steeds duurder wordende maatschappij. Lig jij daar ook wakker van?

‘Ik probeer daar bewust niet over na te denken, net omdat het me wel echt stress bezorgt. Die benzineprijzen zijn gestoord. Als ik één keer tank, ben ik letterlijk blut. Hetzelfde verhaal met de huizenmarkt. Hoezo moet je plots 80.000 euro eigen inbreng hebben om een deftige woning te kopen. Wie heeft dat als twintiger of dertiger?! Kostten huizen vroeger dan maar dertig euro, want het lijkt erop dat bijna iedereen er toch eentje heeft. Ik probeer daarom in het nú te leven. Ik spaar wel waar ik kan, maar ik ga me ook niks ontzeggen of ontnemen dat me op dit moment plezier bezorgt voor het geval ik later iets niet zou kunnen doen.’

Nog meer mooie self-love-interviews:

• Mol Elisabet (36): ‘Als ik me volledig smijt op mijn werk, dan voel ik me een slechte mama. En als ik meer tijd uittrek voor de kinderen, dan voel ik me mislukt in mijn carrière.’
• Elke (40) uit ‘Blind Getrouwd’: ‘Ik heb altijd al geworsteld met mijn gewicht’
• Klaasje Meijer (27): ‘Ik wil door iedereen aardig gevonden worden. Dat is lastig, want dat kan natuurlijk niet.’