We zijn bij Flair gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In TAT Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Ayla (19) streed jarenlang tegen allerlei psychische stoornissen en deed aan zelfverminking om te kunnen omgaan met de pijn. Als symbool van haar kracht en doorzettingsvermogen liet ze twee tattoos zetten op de littekens op haar polsen.
‘Op mijn dertiende belandde ik in een moeilijke periode en begon ik met mezelf te verminken’, vertelt Ayla. ‘Ik voelde me steeds somberder en het leek alsof ik in een zwart gat was gevallen waar ik niet meer uit raakte. Ik was enorm depressief en ik koos zelfverwonding als manier om met die pijn vanbinnen om te gaan. Het begon met kleine sneetjes in mijn onderarmen, maar al snel ging ik over naar mijn bovenbenen omdat dit makkelijker te verbergen was. Hoe ouder ik werd, hoe dieper die sneetjes werden waardoor ik op den duur diepe wonden had zowel op mijn armen als mijn benen.’
Pijn verdoven
‘In het begin deed ik dit enkel in mijn slaapkamer, maar na een tijdje gebeurde het ook op school of op andere plaatsen. Voor mij zorgde die zelfverminking voor een soort verdoving van de emotionele pijn. Op momenten dat ik heel diep zat, deed ik mezelf pijn en raakte ik in een soort waas waardoor ik even niet hoefde te focussen op de pijn die ik vanbinnen voelde. Het bracht een aangename leegte met zich mee die mijn verdriet verdrukte. Als die “mist” in mijn hoofd terug wegtrok, keerde de mentale pijn terug waardoor ik verslaafd raakte aan mezelf pijn doen. Het was de enige manier om even te ontsnappen aan de harde realiteit.’
‘Ik deed er alles aan om dit voor de buitenwereld verborgen te houden. Zo probeerde ik die wonden en littekens te verstoppen door lange broeken te dragen of T-shirtjes en pullen met lange mouwen. Ik droeg ook altijd elastiekjes of armbandjes rond mijn polsen om de sneetjes die daar zaten te verbergen. Mijn mama was de eerste persoon die doorhad dat ik mezelf verwondde. Ze reageerde heel begripvol en moedigde me aan om hulp te zoeken. Samen zouden we hier wel uitraken. Dankzij haar steun vond ik eindelijk de moed om me te laten opnemen.’
Warrior, vogeltjes en puntkomma
‘Na mijn opname besloot ik dat ik een tattoo wilde die symbool staat voor de jarenlange strijd die ik had gevoerd met mezelf. Ik liet op mijn linkerpols het woord “warrior” zetten omdat ik een strijder ben, eentje die niet meer wil opgeven en blijft doorvechten. Daarnaast symboliseren de drie vogeltjes dat ik vrij ben van de zelfverwonding en andere destructieve manieren om met mijn emoties om te gaan. Op mijn rechterpols staat een puntkomma, met een hartje in de plaats van het punt. Ik overleefde namelijk een zelfmoordpoging waarbij ik mijn rechterpols oversneed. Deze tekening toont dat ik geen punt wil zetten achter mijn verhaal. Ik kies ervoor om te blijven leven. Ik heb dit alles doorstaan en ik wil nu ten volle genieten van het leven.’
‘De tattoos staan op de littekens op mijn beide polsen, maar toch zijn ze niet bedoeld als cover-up. Ik wil die littekens niet verstoppen, maar accepteren. De tatoeages zijn ook altijd zichtbaar waardoor ik naast de negatieve herinneringen van de littekens nu ook positieve tekens heb die me kracht geven als ik het nodig heb. Ze tonen me dat ik doorzettingsvermogen heb: ik heb hard gestreden om uit die negatieve cirkel van zelfverwonding te raken en ik zal altijd blijven vechten.’
Taboes doorbreken
‘Op dit moment volg ik nog steeds een dagbehandeling die me helpt nog sterker te worden. Ik kan niet zeggen dat ik er volledig terug bovenop ben. Ik heb nog steeds mijn moeilijkheden, werkpunten en stemmingswisselingen. Maar ik probeer daar nu op een positieve manier mee om te gaan en heb die zelfverwonding volledig achter mij gelaten. Ik durf ook steeds vaker een korte broek of T-shirt met korte mouwen te dragen. Ik doe nu zelfs fotoshoots waarbij mijn littekens duidelijk in beeld komen. Ik vind het belangrijk om de taboes die nog steeds rond mentale problemen en zelfverminking heersen te doorbreken door er openlijk over te praten. Mensen zien mijn tattoos, maar ook mijn littekens waardoor ik mijn verhaal eerlijk kan vertellen.’
De tattoo op haar rechterpols
Beide tattoos op haar polsen
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be
Nog meer mooie TAT Talks:
- Jelke (26) en Astrid (25): ‘We blijven besties tot we stokoud, potdoof en helemaal verrimpeld zijn’
- Elize (30): ‘Na die aanranding op Erasmus zat ik heel diep, maar de tattoo toont me dat ik onverwoestbaar ben’
- Lien (25): ‘Mijn kinderwens ging in rook op toen ik mijn beide eierstokken moesten laten verwijderen’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
