Iedereen heeft weleens een voorgevoel, een onverklaarbare voorkeur voor iets. Het is een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je dit beter niet doet en dat beter wel. Of dat je hier naar links moet en daar naar rechts. Dat je nu moet zwijgen en dan moet praten. Dat stemmetje kunnen we ruim gesteld samenvatten als intuïtie. Deze zeven lezeressen luisterden naar hun buikgevoel en zijn daar héél blij om.
We spraken al met auteur Jos Pauwels over intuïtie, hoe je meer op je gevoel kan vertrouwen en hoe je buikgevoel je kan helpen bij het vinden van innerlijke rust en geluk. Ook deze zeven vrouwen praten open over hun ervaringen met intuïtie, waaruit blijkt dat het hen toch telkens in de juiste richting wees.
Evi (29)
‘Ik weet niet of het intuïtie of moedergevoel was, maar al van in het begin van mijn zwangerschap voelde ik dat we een meisje verwachtten. Hoe ik dat wist, kon ik natuurlijk niet verklaren. Een gevoel? Na de NIPT-test bleek het dan toch een jongen te zijn. Ik was verrast, want ik was echt overtuigd van dat meisje!’
Toen ik 31 weken zwanger was, bleek plots heel duidelijk dat het toch een meisje was! Het was de grootste I told you so uit mijn leven.
‘Die NIPT-test zou foutloos zijn, dus het was zo. We zouden een jongen krijgen. Maar! Toen ik 31 weken zwanger was, bleek plots heel duidelijk dat het toch een meisje was! Het was de grootste I told you so uit mijn leven (lacht).’
Lien (23)
‘Vorig jaar blies ik de aankoop van een huis met mijn toenmalige vriend af. Het compromis was al getekend, de akte nog niet. We waren vier jaar samen, we hadden nog veel plezier en het huis was echt een buitenkans. Maar iets in mij overtuigde me ervan dat het niet goed zat, dat ik er niet klaar voor was… Mijn omgeving verklaarde me voor gek. Zo’n buitenkans, zo’n goede vriend…’
Ik besloot mijn gevoel te volgen en te breken met mijn vriend. Ondertussen heb ik op mijn eentje een appartement gekocht en heb ik enorm veel zin in mijn nieuwe leven.
‘Mensen probeerden mijn twijfels weg te nemen door het te wijten aan mijn zenuwen, aan de onzekerheid die me misschien overviel, door te zeggen dat ieder koppel weleens twijfelt. Maar ik besloot mijn gevoel te volgen en te breken met mijn vriend. Ondertussen heb ik op mijn eentje een appartement gekocht en heb ik enorm veel zin in mijn nieuwe leven. Mijn ex heeft ondertussen een nieuwe relatie en ook ik zal op een dag opnieuw de liefde vinden. Dat voel ik!’
Caro (28)
‘Na een avondje uit besloten een paar vrienden samen in de auto te kruipen om naar huis te rijden. Niemand van hen was nog echt nuchter, dus ik vond dat geen goed idee. Er volgde een discussie en uiteindelijk besloot ik niet met hen mee te rijden. Ik voelde gewoon dat het niet oké was. Als daar iets zou gebeuren… Een uur later kreeg ik telefoon. Er was inderdaad iets gebeurd: ze waren van de weg gesukkeld en in een gracht terechtgekomen…’
Een uur later kreeg ik telefoon. Er was inderdaad iets gebeurd: ze waren van de weg gesukkeld en in een gracht terechtgekomen…
‘Er was niemand gewond en eigenlijk vonden ze het op dat moment nog grappig, maar de ernst van de situatie drong de volgende dag wel door. Was het gezond verstand om niet in te stappen of volgde ik mijn intuïtie? Het was sowieso de juiste beslissing.’
Sharon (31)
‘Onze dochter is de tweede nacht in het ziekenhuis beginnen huilen en is daar de vier volgende maanden niet meer mee gestopt… We hebben ontelbare dokters en osteopaten bezocht, en niemand vond de oorzaak. Iedereen zei dat baby’s nu eenmaal huilen, maar het was voor mij overduidelijk dat er meer aan de hand was.’
Iedereen zei dat baby’s nu eenmaal huilen, maar het was voor mij overduidelijk dat er meer aan de hand was.
‘Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een voedselintolerantie, hoewel geen enkele kinderarts daarin volgde. Na veel omwegen kwamen we bij een babytherapeut die ons wel geloofde en die bevestigde dat onze dochter regulatieproblemen ontwikkelde door die intolerantie. Mijn kraamperiode was daardoor verschrikkelijk en ik vond het heel moeilijk om in die onzekere periode waarin je zowat aan alles twijfelt, toch mijn intuïtie te volgen.’
Lien (30)
‘Tijdens de eerste lockdown heb ik mijn bijzonder goed betaalde job als sales team leader opgezegd om mijn eigen zaak Natur te starten. En dat in de schoonheidsverzorging, een sector die lang op slot zou blijven. Iedereen raadde het mij dan ook af, maar ik voelde gewoon dat ik het moest doen. Waarom? Dat kan ik niet verklaren. Omdat mijn vorige leven op de een of andere manier “op” was? Omdat ik hunkerde naar een nieuwe uitdaging? Wat het ook was, het was het enige juiste om te doen.’
Goele (26)
‘Ik heb altijd een groot hart voor kinderen gehad, dus ik dacht dat kleuterjuf worden de beste keuze was. Maar al op mijn eerste werkdag voelde ik dat ik iets miste. Maar ik wilde écht kinderen helpen, dus ging ik door, tot ik zicht had op een vaste job. Toen begon er iets te knagen. Had ik wel de juiste keuze gemaakt? En kon ik die zekere job in het onderwijs wel opgeven?’
Ik durf dus te vertrouwen op mijn intuïtie, ik ben er namelijk honderd keer gelukkiger van geworden.
‘Mijn intuïtie duwde me in de richting van een drastische oplossing: ik stapte uit het onderwijs, schoolde me om tot kindercoach en heb intussen mijn eigen praktijk geopend. Ik heb veel opgegeven, maar ik heb er zoveel meer voor in de plaats gekregen. Als een kind hier na drie sessies binnenstapt met een glimlach, voel ik dat ik een verschil heb kunnen maken. De voldoening die ik daaruit haal, is bijna niet te beschrijven. Ik durf dus te vertrouwen op mijn intuïtie, ik ben er namelijk honderd keer gelukkiger van geworden.’
Sarah (34)
‘Een paar jaar geleden werd ons zoontje van zeventien maanden ziek. Het was weekend toen we naar de dokter van wacht gingen, die antibiotica voorschreef. Hij dacht aan een darmontsteking. Die nacht ging ons zoontje alleen maar achteruit, tot hij als een slap vodje in mijn armen hing. Ik belde ongerust terug naar de dokter, maar die zei dat de medicatie nog moest inwerken. Op zondag waren we uitgeput, en ongerust belde ik nog eens naar de dokter, die me opnieuw zei af te wachten. Maar dat kon ik niet meer. Volgens mijn intuïtie was er meer aan de hand.’
Ik herinner me nog dat ze achteraf zeiden dat hij nog een nachtje thuis zeker niet overleefd had, dus ik prijs me gelukkig dat ik mijn gevoel gevolgd heb.
‘Die avond nog werd ons zoontje opgenomen in het ziekenhuis en de volgende ochtend was zijn toestand zo slecht dat ons gezegd werd dat we afscheid moesten nemen… Uiteindelijk kon hij geholpen worden, toen bleek dat hij een zeldzaam syndroom had. Hij werd geopereerd, lag nog weken op intensieve en moet nu acht jaar later nog steeds jaarlijks op controle omdat er blijvende schade is aan zijn nieren. Ik herinner me nog dat ze achteraf zeiden dat hij nog een nachtje thuis zeker niet overleefd had, dus ik prijs me gelukkig dat ik mijn gevoel gevolgd heb. Hoe onverklaarbaar dat ook is…’
Lees ook:
