‘Hoewel deze reis de pijn en het gemis meer versterkten dan ik verwacht had, ben ik dankbaar dat ik het plezier van het nu mocht herontdekken.’
Columniste Laura op babymoon: ‘Deze reis was een ongelofelijk krachtige oefening in loslaten’
Ik ben twintig weken zwanger, wat meteen ook betekent dat er me nog twintig weken resten voor ons kleintje ter wereld komt en mijn leven voorgoed op zijn kop wordt gezet. Tijd voor een babymoon dus. Babywatte? Een babymoon verwijst naar de laatste reis die je voor de komst van de baby als koppel maakt – of in mijn geval: alleen.
Hoewel ik een lichte aversie ontwikkelde voor alles wat commercieel uitgebuit kan worden, vind ik het een mooie gedachte om nog een laatste keer op reis te trekken voor de komst van ons wonder. Want één ding is zeker: het leven zal na de geboorte nooit meer hetzelfde zijn. Hoe mijn leven er als prille mama precies zal uitzien, daarnaar heb ik nog te gissen. Maar dat het anders zal zijn, daarover bestaat geen twijfel.
Ik maak me geen illusies en weet dat ook mijn vakanties vanaf dan in het teken zullen staan van het ritme van de baby en dat de eet- en slaapplanning een grotere prioriteit zullen worden dan bezoekjes aan de culturele bezienswaardigheden van een stad. Dat bijna voldongen feit lijkt me dus net het ideale excuus om nu nog even die dingen te doen die, als ons kleintje er eenmaal is, niet zo eenvoudig meer zullen zijn. Nog een keertje lekker lang uitslapen, spontane uitstapjes maken en urenlang op een terras de eerste prille lentestralen verwelkomen? Laat maar komen.
Pieker pieker
Volgens betrouwbare bronnen is het tweede semester het beste moment om er nog even tussenuit te trekken. De misselijkheid en prille zwangerschapskwaaltjes uit het eerste semester zijn voorbij en mijn groeiende buik verhindert me nog niet om op avontuur te gaan. Tijdens mijn zoektocht naar de geschikte bestemming voor mijn laatste soloreis sluipen er haast onopgemerkt toch enkele twijfels mijn hoofd binnen. Op het internet lees ik getuigenissen van koppels die dankbaar terugblikken op hun reis voor de komst van de baby. In detail beschrijven enkele kersverse moeders hoe ze de eerste maanden na hun bevalling beleefden. De onderbroken nachten, de fysieke en psychische uitputting en de pijnlijke bevallingsverhalen laten weinig aan de verbeelding over.
Het kost me moeite om de onzekerheid te omarmen van wat me nog te wachten staat. Helemaal voorbereid op het moederschap zal ik wellicht nooit zijn.
Terwijl ik me een weg door de persoonlijke verhalen scrol, kost het me de nodige moeite om de onzekerheid te omarmen van wat me nog te wachten staat. Helemaal voorbereid op het moederschap zal ik wellicht nooit zijn. Het is dus een kwestie van een balans vinden tussen erop vertrouwen dat ik ook door de wonderlijke, overweldigende rollercoasterrit van het moederschap mijn weg wel zal vinden en erkennen dat het ouder schap de nodige uitdagingen met zich zal meebrengen. Bovendien merk ik dat ook de foto’s van de schijnbaar gelukkige koppels die elk van de digitale artikels vergezellen mijn angst triggeren en dat ik me soms afvraag hoe ik alles alleen zal kunnen bolwerken. Ik besluit de openstaande tabbladen met gelijkaardige getuigenissen af te sluiten en te berusten in de onzekerheid die eigen is aan het nakende moederschap. Impulsief boek ik een retourticket per nachttrein naar Wenen.
Eerste kriebelingen
Een paar dagen voor mijn vertrek voel ik ons kleintje voor het eerst bewegen in mijn buik. Onze kleine wereldreiziger heeft er klaarblijkelijk net zoveel zin in als ik. Mijn ouders zitten bij mij aan tafel wanneer ik voor het eerst de subtiele kriebelingen waarneem. De dagen erna word ik me steeds bewuster van de aanwezigheid van het leven dat in mijn buik geduldig verder groeit. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk dat de trillingen die ik van binnenuit waarneem, veroorzaakt worden door een klein wezentje dat ik binnen een paar maanden voor het eerst zal mogen ontmoeten. Wat ben ik benieuwd naar hoe dat persoontje verder zal groeien en wat kijk ik ernaar uit om hem of haar te ondersteunen in de ontdekkingstocht door deze wereld.
Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk dat de trillingen die ik van binnenuit waarneem, veroorzaakt worden door een klein wezentje dat ik binnen een paar maanden voor het eerst zal mogen ontmoeten.
Wanneer ik op het perron sta en de trein instap die Duitsland zal doorkruisen alvorens in Wenen halt te houden, word ik overmand door een ongekend gevoel van dankbaarheid. Wat is het een privilege om zwanger te mogen zijn en binnenkort ook mama te mogen worden van een kindje van mij en Kobe, bedenk ik. Wat is het zonde dat we deze reis niet samen kunnen maken, flitst er tegelijk door mijn hoofd. Wat had ik graag zijn hand gelegd op de plek waar ik ons kleintje eerder nog voelde bewegen. De realiteit overvalt me. Ik besluit dat ik deze reis wil benutten om te reflecteren over de belangrijke rol die ik binnenkort zal uitdragen en mijn gedachten te richten naar het geluk dat ik ervaar mama te mogen worden.
Wenen in Wenen
Mijn aankomst in Wenen valt me zwaar. De korte nacht in een oncomfortabele wagon overschaduwt mijn relativeringsvermogen en ik moet vaststellen dat het sluimerende verdriet van Kobes afwezigheid mijn gedachten kaapt. Mijn reis valt niet geheel toevallig samen met Kobes verjaardag en ik merk dat die mijlpaal het gemis versterkt. Ik dwaal de eerste dag van mijn reis door de brede straten van Wenen, haal een obligate Weense hotdog in een van de vele kioskjes en stop aan een vitrine waar een dozijn decadente stapeltaarten me aanlokkelijk groeten. Even later zet ik mijn vork in een vers stuk apfelstrudel en probeer ik mijn melancholische gevoel te ontwarren.
Ik wrijf over mijn buik en merk dat mijn hoofd zich ongemerkt tot het randje vult met zorgen. Negen maanden van verwekking tot bevalling is best lang, bedenk ik. Er is uitgebreid tijd om de toekomst die zichzelf niet prijsgeeft in te vullen. En op dit moment ziet mijn zelfverzonnen invulling van de toekomst er niet bepaald rooskleurig uit. Terwijl ik met mijn hand over de glooiing van mijn buik beweeg, vraag ik me af of ik dit wel kan. Insert existentiële crisis. Want wat als ons kind een ernstige beperking heeft en de zorg die ik alleen moet bieden me soms te veel wordt? Of wat als het alleenstaand moederen me toch zwaarder valt dan aanvankelijk gedacht? Het zijn gedachten die elke moeder ongetwijfeld overvallen. Alleen kan ik ze niet delen met een partner die me verzekert dat we samen wel een oplossing zullen vinden. En zo slaag ik erin om in een koffiehuis in Wenen in huilen uit te barsten. Weer iets om van die bucketlist te schrappen.
Het plezier van soloreizen
’s Avonds zet ik mijn spullen af in het appartement dat ik via Couchsurfing boekte. Normaal gezien kies ik voor een comfortabele hotelkamer, maar deze reis leek me de ideale opportuniteit om voor de komst van de baby nog wat ervaringen van mijn bucketlist te schrappen. Het afgelopen jaar mocht ik al een aantal zaken van die lijst afvinken en ontdekte ik ook voor het eerst het plezier van soloreizen. Toen Kobe net was overleden, boekte ik een enkeltje naar Barcelona, waar ik een maand doorbracht. Ik moest toen even ontsnappen aan de verdovende rouw waarin ik toen vergleed. Ook nu ervaar ik tot mijn plezier dat alleen reizen de kans op spontane ontmoetingen verhoogt. Mijn host nodigt me uit voor een kopje thee en we wisselen levensverhalen en anekdotes uit. De angst die me eerder nog in zijn macht hield, neemt geleidelijk aan af wanneer ik hem hoor vertellen over de liefde voor zijn kinderen.
De volgende ochtend ben ik vastberaden om mijn piekergedachten los te laten en trek ik op zoektocht naar schoonheid in de straten van Wenen. Ik bezoek het Albertina Museum en staar een halfuur lang naar een prachtige linosnede van Munch. Ik verwonder me over de impressionistische penseelstreken van Monet en de gedurfde kleurkeuzes van de expressionisten. Vervolgens bezoek ik het zomerverblijf van de Habsburgers en dompel me onder in de keizerlijke geschiedenis van de stad. De volgende dag dwaal ik rond in het kluwen aan steegjes buiten het centrum. Ik speel mijn favoriete spel wanneer ik reis naar een onbekende stad: op de hoek van elke straat gooi ik een muntje op. Kop is links, munt is rechts. Het brengt me op onbekende plekken en dwingt me om schoonheid te vinden in kleine hoekjes. Ik luister naar enkele verdwaalde pianonoten die door de kier van een zolderraam ontsnappen, beklim de 343 treden van de Stephansdom en bewonder het prachtige uitzicht. Ik vervolg mijn willekeurige tocht en stoot op een prachtige kinderwinkel (Herr und Frau Klein, Kirchengasse 7). Ik koop er een houten blokkenset als eerste souvenir voor ons kleintje, zodat hij of zij zelf de Weense kastelen kan nabouwen die ik op onze eerste reis samen bezocht.
Praag graag
Na vier dagen ruil ik na een treinrit van vier uur de statige, netjes onderhouden straten van Wenen in voor het alternatieve Praag en zijn kleurrijke gevels. Ik kom net op tijd aan om de zonsondergang over de Karelsbrug te bewonderen en voel me meteen thuis in deze bonte stad. De volgende ochtend boek ik een stadstour en dompel me onder in de rijke en versplinterde geschiedenis van de stad. Ik fris mijn geschiedkundige kennis over de wereldoorlogen en het communisme op. Mijn gids en ik discussiëren over het theoretische model achter de communistische ideologie die in de praktijk toch minder wenselijk bleek. Vervolgens duik ik de middeleeuwse geschiedenis in en bezoek het stadscentrum, leer bij over het bijgeloof van het hof en over de kruisbestuiving tussen wetenschap en pseudowetenschap die zo kenmerkend is voor de Praagse geschiedenis.
’s Middags bezoek ik enkele Joodse gebouwen en het Joods Museum (Maiselova 15), dat zich midden in de stad situeert. Er hangen tekeningen die door Joodse kinderen in het concentratiekamp op enkele kilometers van Praag werden gemaakt. Het concentratiekamp kan je overigens ook bezoeken (Theresienstadt, Principova alej 304). De kleurrijke weergaves van hun kinderlijke wereld breken mijn hart. ’s Middags wandel ik nog een keertje de imposante brug over die de twee stadsdelen met elkaar verbindt. Ik leer er over de legende van Johannes Nepomucenus en wandel voorbij het standbeeld van de heilige, die wordt afgebeeld met een aureool van vijf sterren. De gids licht toe dat wie alle vijf de sterren tegelijk aanraakt, naar verluidt gezegend wordt met een gelukkig en vruchtbaar leven. Ik druk mijn vijf vingers hoopvol op de sterren. Je weet maar nooit!
Op weg naar Narnia
Intussen ben ik al een week weg van huis en begint de heimwee naar rust voelbaar te worden. Ik besluit om mijn laatste weekend de bergen in te trekken en neem deel aan een georganiseerde wandeltocht met gids door Boheems Zwitserland. We bezoeken het prachtige, besneeuwde natuurgebied en de volgende dag neem ik deel aan een lantaarntocht door het landschap waar ook stukken van ‘The Chronicles of Narnia’ werden gefilmd. ’s Avonds warm ik me op aan een warme kop thee en probeer ik Tredelnik, een dessert dat in Praag op de hoek van elke straat verkocht wordt. Het zijn lange stroken deeg die met suiker en kaneel worden bestrooid en al draaiend boven hete kolen gebakken worden. Voor ik huiswaarts keer, bezoek ik nog een keramisch atelier (Kreativni Zebra, Vinohradská 406/23). Ik schilder een herinnering aan deze heerlijke reis als souvenir en eerbetoon aan Kobe.
De kracht van het nu
Na negen dagen reizen is het tijd om met een rugzak aan nieuwe herinneringen naar huis te keren. Ik koos ook deze reis bewust voor slow travel en neem opnieuw de trein. De terugrit van elf uur wordt er eentje van vierentwintig wegens problemen op het spoor, waardoor ik een van mijn aansluitingen mis. Ik geniet van het feit dat ik gedwongen word te vertragen. Terwijl het landschap voorbij glijdt en ik het besneeuwde Tsjechië inruil voor grijze Duitse steden, laat ik mijn gedachten de vrije loop. Hoewel deze reis de pijn en het gemis meer versterkten dan ik aanvankelijk verwacht had, ben ik dankbaar dat ik het plezier van het nu mocht herontdekken. Geluk kan je niet afdwingen, dat is misschien wel de grootste les.
Deze reis was voor mij in de eerste plaats een ongelofelijk krachtige oefening in loslaten. Ik besefte dat ik door mijn zorgen over de toekomst haast vergeten was om te genieten van het nu.
Recent las ik in een interview dat geluk het best te vergelijken valt met een broos en dartel vogeltje. Je kan alleen hopen dat het vogeltje je van tijd tot tijd opzoekt en dan even op je schouder blijft zitten tot het weer voor onbekende tijd wegfladdert. Je kan het jezelf niet toe-eigenen. Niemand heeft een glazen bol en niemand weet wat de toekomst voor elk van ons in petto heeft. Het enige waarvan we zeker zijn, is het nu. En soms vergeten we te genieten van dat heden, omdat we zo druk bezig zijn met zaken uit het verleden of onzekerheden in de toekomst. Deze reis was voor mij in de eerste plaats een ongelofelijk krachtige oefening in loslaten. Ik besefte dat ik door mijn zorgen over de toekomst haast vergeten was om te genieten van het nu. Van mijn reis. Van dat leven dat zich verder ontplooit in mijn buik.
Tekst en foto’s: Laura Verhulst
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
