Daphne Paelinck (32) speelt Christine in de populaire Eén-serie ‘Thuis’ en heeft een eigen theatergezelschap in Antwerpen. Ze heeft samen met haar verloofde Randall een tweejarig dochtertje en is momenteel zwanger van hun tweede kindje. ‘Sinds ik mama ben geworden, kan ik het beter loslaten als je op tv eens mijn rimpels of een vetrolletje ziet’, aldus Daphne.
‘Voor mij is self-love de grootste verantwoordelijkheid die je voor jezelf kan en moet nemen’, vertelt Daphne Paelinck. ‘Het is oké om af en toe wat meer egoïstisch te zijn en aan jezelf te denken. Ik vind dat mensen net wat meer tijd zouden moeten nemen voor zichzelf. De maatschappij legt ons allerlei dingen op, vaak ten koste van onszelf. Zo blijven we bijvoorbeeld altijd maar doorwerken ondanks dat we ziek zijn. Voor mij betekent self-love dus verantwoord egoïsme om als mens te kunnen groeien.’
Die druk die de maatschappij oplegt, ervaar jij die ook?
‘Ja. Ik durf niet makkelijk neen zeggen. Ik zal altijd alles doen voor collega’s, familie en vrienden. Ik ga voor hen door het vuur, en zo verlies ik soms mezelf uit het oog. Ik moet echt meer op de rem gaan staan. Het is natuurlijk goed om lief te zijn voor anderen, maar je mag jezelf ook niet vergeten. De enige persoon waar je altijd mee opgezadeld bent, wat er ook gebeurt, dat ben jijzelf. Je moet dus zorg dragen voor jezelf en mag jezelf nooit verwaarlozen.’
Heb jij veel self-love of is er nog werk aan?
‘Dat is enorm verbeterd sinds ik mama ben geworden. Ik ben mezelf meer gaan accepteren zoals ik ben en ik heb me erbij neergelegd dat ik niet perfect ben. Dat hoeft ook niet. Sommige dagen zie ik er echt niet uit en wil ik gewoon in mijn joggingbroek en met vettig haar naar de winkel gaan, en dat is oké! Terwijl ik vroeger de deur niet uit durfde zonder een laagje make-up. Mama worden leerde me beter relativeren en dat is echt een verademing.’
Je speelt mee in de populairste tv-soap van Vlaanderen. Krijg je soms te maken met negatieve reacties?
‘Ja. Als acteur of actrice ben je superkwetsbaar. Je stelt je open en je geeft alles voor een rol. Als je dan een gemeen personage speelt, dan ben je volgens sommigen ook onmiddellijk een slecht persoon en moeten ze je niet. Ik speel Christine, een echte bitch. Zeker tijdens het eerste seizoen dat ik meespeelde, kreeg ik extreme reacties. Ik kan mensen dat moeilijk kwalijk nemen, want dat wil zeggen dat ze echt meeleven met de serie én dat ik mijn job goed doe (lacht). Maar soms wordt het persoonlijk en vallen ze niet Christine, maar Daphne aan. Ze geven dan commentaar op hoe ík eruitzie of hoe ík ben.’
Mijn dochtertje was nog niet geboren en ik kreeg berichten van mensen die schreven dat ze hoopten dat mijn kind zou sterven.
Raakt je dat?
‘In het begin vond ik dat heel lastig! Mijn dochtertje was nog niet geboren en ik kreeg toen berichten van mensen die schreven dat ze hoopten dat mijn kind zou sterven. Ik heb daar toen screenshots van genomen, maar liet dat uiteindelijk passeren. Terwijl ik nu onmiddellijk klacht zou neerleggen bij de politie, want dat gaat eigenlijk toch té ver.’
Dat is verschrikkelijk!
‘Daar heb ik toen wel enkele nachten niet goed van geslapen. We worden bij “Thuis” gelukkig ook enorm goed begeleid. We zijn om het met de woorden van de concurrentie te zeggen: een echte familie (lacht). In die eerste jaren als Christine was het ook soms moeilijk om mezelf te blijven naast de set. Zo haat ik het om een bril te dragen, maar ik deed dat een lange tijd wel wanneer ik naar buiten ging.’
Waarom?
‘Ik zag een keertje niet dat een fan naar me zwaaide en die vond het nodig om me nadien een berichtje te sturen dat ik blijkbaar ook in real life een bitch ben. Terwijl ik die gewoon écht niet had zien zwaaien, want ik had mijn bril niet op. Op dat moment was ik daar echt van aangedaan, maar ik leerde ondertussen dat ik trouw moet blijven aan mezelf. Dat was niet opzettelijk en ik moet mezelf niet veranderen of verantwoorden omdat mensen onmiddellijk een mening over me klaar hebben. Ik hoef trouwens ook niet altijd te glimlachen. Net als iedereen, mag ook ik eens een slechte dag hebben. Dat is weer dat verantwoord egoïsme. Mijn personage Christine heeft dat meer in zich. In haar geval is het een beetje te veel van het goede, maar eigenlijk zou iedereen een beetje Christine mogen zijn (lacht).’
Krijg je nu nog steeds zoveel slechte commentaar?
‘De haatreacties zijn ondertussen wel verminderd omdat mijn personage wat zachter is geworden. Als er nu commentaar komt op mijn uiterlijk, dan trek ik me dat ook helemaal niet aan. Als mensen die nood voelen om zonder aanleiding iemand aan te vallen op sociale media, moeten ze naar zichzelf kijken. Ik hoef dat niet te doen, ik hoef hun last niet op mij te nemen.’
Heb je bepaalde zaken op uiterlijk vlak waar je (nog) onzeker over bent?
‘Ik hoor en zie mezelf voortdurend op beeld en dat is, zoals voor zoveel acteurs, toch nog altijd confronterend. Bij sommige scènes denk ik echt dat ze me van té dichtbij filmen. Dan ziet iedereen mijn rimpels of een vetrolletje. Maar ook dit kan ik beter loslaten nu ik mama ben geworden. Mijn prioriteiten zijn echt veranderd. Ik heb geaccepteerd dat ik mijn skinny jeans heb moeten weggeven omdat mijn heupen breder zijn geworden. Of dat ik geen sixpack meer heb, want in de plaats daarvan kreeg ik een prachtige dochter en dat is zoveel meer waard dan die strakke buik.’
Ik heb geaccepteerd dat ik geen sixpack meer heb, maar in de plaats daarvan kreeg ik een prachtige dochter en dat is zoveel meer waard dan die strakke buik.
Je zit in de showbizzsector, ligt de nadruk daar niet enorm op het uiterlijk?
‘Je blijft toch te vaak merken dat talent soms ondergeschikt is aan looks. Dat is trouwens helaas overal het geval. Ik volg op sociale media veel liever influencers die een foto of filmpje maken en daarbij zeggen: ik zie er niet uit, in plaats van het zoveelste perfecte plaatje posten. Zo creëren we als maatschappij een ideaalbeeld dat een enorme druk legt op de schouders van meisjes en vrouwen. Als je er even stil bij staat, dan besef je dat het leven in het algemeen veel moeilijker is voor een vrouw.’
Vertel.
‘Door de reclame, sociale media en filmsterren worden vrouwen aangeleerd om make-up te dragen, mooi gekleed te zijn, een perfect gladde huid te hebben en dat liefst van al nog zonder één haartje. We moeten maandverband of tampons kopen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat is toch abnormaal? Een man die er slecht uitziet in een talkshow is een bad boy, terwijl een vrouw die hetzelfde zou doen onmiddellijk neergezet wordt als een slons.’
Je hebt een dochtertje en je bent zwanger van opnieuw een meisje. Ga je er bij hun opvoeding op hameren dat ze wél gewoon zichzelf mogen zijn, los van wat de maatschappij hen oplegt?
‘Ja. Allie is nog jong, maar die stigmatisering begint eigenlijk al van in de wieg. Mijn partner en ik hebben daarom duidelijk besproken dat we onze kinderen willen opvoeden los van genderstereotypes. Ze hoeven geen speldjes in hun haar of roze rokjes te dragen, met als gevolg dat keiveel mensen tegen Allie zeggen: wat een knap jongetje (lacht). Terwijl ze gewoon een salopette aanheeft. Ze mag ook met alles spelen wat ze wil. Zo heeft ze zowel een pop als autootjes. We willen ze niet sturen in een bepaalde richting, maar zichzelf laten ontplooien zonder rekening te houden met al die stereotypes.’
Dat is natuurlijk niet evident als ze opgroeien in een samenleving waar sociale media en de perfecte plaatjes overheersen.
‘Ik ga hen daar wel in begeleiden. Zo zal ik ze attent maken op het feit dat foto’s bewerkt zijn door bijvoorbeeld te zeggen: “Schatteke, kijk eens: mevrouw heeft geen poriën, dat is niet echt.” Als we onze dochters op die manier opvoeden, hoop ik dat de jonge generatie zich niet meer door zulke beelden laat leiden of beter gezegd misleiden.’
Je zet je wel vaker in om bepaalde taboes waar wij vrouwen mee te maken krijgen te doorbreken. Zo nam je het op voor wie borstvoeding geeft.
‘Als vrouwen hun borst bovenhalen om borstvoeding te geven, wordt dat nog altijd als iets seksueels gezien, terwijl je letterlijk je kind eten geeft. Dat staat compleet los van elkaar. Op den duur durven vrouwen als hun kindje begint te huilen omdat het honger heeft dit niet meer te doen. Dat is zo jammer, want eigenlijk ben jij de enige baas over je lichaam. Trek je dus niks aan van die scheve blikken of rare opmerkingen.’
Zwanger zijn is soms gewoon kut. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik enorm misselijk en heb ik overgegeven tot mijn zevende maand.
Een ander taboe dat je hekelt, is het feit dat vrouwen soms niet durven toegeven dat een zwangerschap niet alleen maar rozengeur en maneschijn is.
‘Zwanger zijn is soms gewoon kut. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik enorm misselijk en heb ik overgegeven tot mijn zevende maand. Mijn kind lag op mijn nier, en dat deed keiveel pijn. Mensen schreven dan online dat ze me op een première hadden gezien en dat ik er niet vrolijk uitzag, terwijl ik toch blij zou moeten zijn dat er een leventje in me groeit. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik een kindje in mijn buik heb, maar dat wil toch niet zeggen dat ik niet mag toegeven dat het soms enorm zwaar is?’
Ik hoor dat dit je nog steeds kwaad maakt.
‘Ja. Op den duur denken vrouwen die zich zo voelen dat er iets mis is met hen. Ze durven dat niet meer uit te spreken, maar het is dus net goed om dat wél te doen. Als ik als publiek figuur daar mijn steentje aan kan bijdragen, dan doe ik dit met veel plezier. Alle beetjes helpen om onze samenleving in de goede richting te doen evolueren: eentje waarin we verdraagzamer zijn en liever voor anderen én voor onszelf.’
Nog meer self-love-interviews:
- Tine Priem (32): ‘Ik had vroeger een laag zelfbeeld’
- Marie (22): ‘Ik kon in de spiegel kijken en denken: dit is de persoon die ik wilde, maar niet durfde zijn’
- Evelien Van Hamme (38) uit ‘Dertigers’: ‘Ik voelde me onlangs heel slecht omdat een bedrijf me contacteerde om een afslankproduct uit te testen’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
