Eva en Miguel gingen door een fertiliteitstraject.
BABYB(R)ABBELS – Eva (33): ‘De tip om er even niet aan te denken, mag achterwege blijven’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Eva wilde heel graag kinderen, maar kreeg van de gynaecologe te horen dat een ‘natuurlijke’ zwangerschap praktisch uitgesloten was. Na een heel fertiliteitstraject heeft ze nu een dochter van bijna twee en is ze (natuurlijk!) zwanger van een tweede kindje.
Eva en Miguel, beiden 33, werden bijna twee jaar geleden de trotse ouders van Pip. Haar broertje wordt over een kleine maand verwacht. ‘Wij wilden heel graag korte namen’, vertelt Eva. ‘Een jongensnaam hadden we echt al heel lang in ons hoofd, maar toen er een meisje op komst bleek te zijn, moesten we nog op zoek naar een naam. Uiteindelijk zijn we op Pip gestoten. We vinden het fijn dat het een korte naam is die niet verkeerd geschreven kan worden. Het bekt goed en klinkt stoer. Ik vermoed ook dat ons verleden in Nederland – we werkten, studeerden en woonden twee jaar in Rotterdam – een rol speelde in de keuze van deze naam.’
Fertiliteitstraject
‘Ik wist altijd al dat ik heel graag kinderen wou en was heel benieuwd naar zwanger zijn. Het werd jammer genoeg een veel langer proces dan we gedacht hadden’, vertelt Eva. ‘Na een jaar vertelde onze gyneacologe ons dat een “natuurlijke” zwangerschap praktisch uitgesloten was. Uiteindelijk stapten we dus in een fertiliteitstraject. Het werd een heel zwaar proces maar ik ben het team van AZ Sint-Lucas enorm dankbaar. We werden zeer goed begeleid en opgevolgd.’
‘Ik vond het vooral mentaal ook enorm lastig. Constant die ups-and-downs, van hoop naar teleurstelling en opnieuw durven hopen om verder te gaan. Mijn lief is altijd heel dichtbij gebleven en me blijven steunen. Dit heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Wat niet altijd vanzelfsprekend is. Doordat dit proces zo lang duurde, konden we wel heel bewust aan deze volgende levensfase van kinderen beginnen. We hadden zoveel gedroomd, bedacht en besproken. En ook al is alles dan anders, toch weet je heel goed van elkaar waar je staat. Ik heb zoveel gehad aan Miguel.’
Mijn lief is altijd heel dichtbij gebleven en me blijven steunen. Dit heeft ons dichter bij elkaar gebracht.
‘Daarnaast stuurden de artsen me door naar een psychologe. Ik kreeg te maken met angststoornissen. Ik kwam terecht bij een psychologe van het therapiehuis die hierin gespecialiseerd is. Zo ben ik er niet aan ten onder gegaan.Ook een cursus mindfulness, waar ik eerst nogal twijfelachtig tegenover stond, hielp me echt er beter mee omgaan.’
Allerlaatste eitje
‘Met het allerlaatste eitje in de diepvries lukte het dan eindelijk: ik was zwanger! Ik had volop gefantaseerd over hoe ik vrienden en familie kon verrassen met de boodschap. Bij zo’n proces is dat toch anders. Wij waren hier heel open over, dus familie en vrienden wisten hoe ver we stonden.’
Ik was in shock! Kon dit echt? Ik voelde nog niets. Wisten ze het zeker?
‘Ik werkte toen nog mijn lerarenopleiding af. In de pauze kreeg ik bericht dat de test van die ochtend in het ziekenhuis positief was. Ik was in shock! Kon dit echt? Ik voelde nog niets. Wisten ze het zeker? Vooral omdat ik de avond ervoor nog fikse menstruatieachtige krampen had en huilend met mijn mama had gebeld. “Ik voel het al, het zal weer niets zijn”. Iedereen opbellen en het vertellen was fantastisch.’
Speculoospasta
‘Mijn zus had al lang “gesolliciteerd” voor de rol van meter en ik wou haar heel graag in die rol voor mijn dochter. Op kerst was zij uitgenodigd bij ons thuis. Toen ze aanbelde, lieten we een banner over de gevel naar beneden rollen met de vraag: “Wil jij meter worden?”. De peter kreeg een gepersonaliseerde pot speculoospasta waarvan we zelf de wikkel ontwierpen.’
‘Ik had geen typische babyshower, maar op mijn verjaardag lieten we mensen stembriefjes invullen. Wat zou het geslacht van de baby zijn? Doe drie gokken naar de naam en gok naar de datum. Drie mensen hadden de naam op hun lijstje staan, dat hadden we nooit gedacht!’
Opgezwollen
‘Jammer genoeg was het lastigste niet achter de rug. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn. Ik genoot echt van deze periode. Ik was zestien weken flink misselijk, maar daarna gelukkig niet meer. Maar ik was zó opgezwollen! Ik dacht toen nog gewoon dat dit bij een zwangerschap hoorde...‘
‘Ik volgde lessen zwangerschapsyoga via Geboren in Gent. Deze vroedvrouwen zijn goud waard! Ik weet niet hoe ik het zonder hen had gered. De yogadocente, ook vroedvrouw, vond me wel erg opgezwollen en vroeg of ze m’n bloeddruk mocht meten. Ze stuurde me onmiddellijk door naar het ziekenhuis. Het verdict: zwangerschapsvergiftiging. Ik was toen 33 weken zwanger. Twee weken lang ging ik elke dag naar het ziekenhuis. Op 34 weken en 5 dagen werd ik opgenomen voor een inleiding.’
Inleiding
‘Ik was helemaal voorbereid op een bevalling met arbeid thuis en zo laat mogelijk naar het ziekenhuis te gaan, maar ik was op het moment van de inleiding zo ellendig dat ik me er snel bij kon neerleggen. In het ziekenhuis begonnen ze met het plaatsen van een ballonnetje om de baarmoederhals te verweken en de bevalling op gang te brengen. Mijn vriend en ik installeerden ons in de kamer met het idee dat we die avond of die nacht misschien ouders zouden worden. ’s Avonds bleek al dat er niet veel beweging in kwam. Ik mocht eten en proberen te slapen om de volgende dag iets nieuws te proberen.’
‘De tweede dag kreeg ik medicatie, maar opnieuw hetzelfde verhaal. Op dag drie werd er een nieuwe tactiek aangewend en ik kreeg weeën! Jammer genoeg lag ik nog steeds aan een baxter, verschillende keren aan de bloeddrukmeter met een band rond mijn buik ter controle van de baby. Na vijf uur weeën zwakten deze weer af. Geen opening, geen centimeters, zelfs geen verweking. Mijn lichaam deed wat het moest doen, namelijk nog niet bevallen op 34 weken. Ik was op.’
Na vijf uur zwakten de weeën weer af. Geen opening, geen centimeters, zelfs geen verweking.
‘Er werd een keizersnede ingepland de volgende ochtend om 9u. Ondertussen was het thuisfront, en vooral mijn mama, helemaal op van de zenuwen. Ze gingen voor ons alvast wat babyspullen ophalen en mijn zus kocht nog snel een borstvoedingsbeha. Ondertussen had ik al die tijd niemand gezien behalve mijn lief en de dokters. De keizersnede verliep goed, maar een zwangerschapsvergiftiging is ook na de bevalling nog enkele dagen gevaarlijk. Ik moest mijn lief en pasgeboren dochter naar neonatologie laten vertrekken en bleef zelf achter op recovery.’
Gelukkig deed Pip het goed. Ze had een goed geboortegewicht voor haar leeftijd en na een week mochten we haar meenemen naar huis. Door de zwangerschapsvergiftiging mochten we geen bezoek ontvangen in het ziekenhuis, maar toch installeerden we op de kamer een doopsuikerhoekje. Ik ben illustrator en had de geboortesuiker dus zelf geknutseld en geïllustreerd. Beroepsmisvorming! De kaart was een geïllustreerde plooikaart met ons portret. We lieten totebags drukken en ik had mini-totebags gestikt die ik bestempeld had en gevuld met “Gentse neuzen”. Ook thuis hing ik vlaggetjes en een tekening aan het raam.’
All-in mama
‘Ik vind het heerlijk om mama te zijn, maar het is wel een uitdaging. Je gaat jezelf en je partner opeens helemaal anders bekijken. Ook denk ik nu veel meer na over wat mijn eigen ouders voor me doen en gedaan hebben. Mijn mama is echt een all-in mama, ze was en is er altijd voor ons. En ik merk dat ik dat ook graag voor mijn dochter wil zijn. Maar dit blijft een zoektocht en da’s niet erg.’
‘Bepaalde standpunten in de opvoeding hadden we wel op voorhand bepaald. Bijvoorbeeld: we gaan consequent zijn. Maar eens dat kleintje er is, merk je dat je eigenlijk nog van niets weet. Waar ik vooral van schrok was hoe snel een baby al zijn eigen karaktertje toont. Onze Pip is zoals ze zeggen een “felle”. Ik wist helemaal niet dat baby’s al zo snel een eigen willetje hebben en zo snel iets duidelijk kunnen maken (lacht).’
Ik wist helemaal niet dat baby’s al zo snel een eigen willetje hebben en zo snel iets duidelijk kunnen maken (lacht).
‘Het leukste aan mama zijn, vind ik alles kunnen meegeven aan mijn kind. Ik vind het zalig om mee te gaan met dat gekke peuterbrein. Alles herontdekken op kindermaat, dat is net heel verrijkend. Ook door mijn beroep ben ik gek op kinderboeken en (kinder)tekeningen. Ik wil haar zoveel mogelijk tonen en laten ontdekken.’
Loslaten
‘Ik blijf wel soms te ongerust. Gelukkig is mijn vriend hier een goed tegengewicht in. Het moeilijkste vind ik het loslaten en minder ongerust zijn. Dat is wat de aard van het beestje vrees ik. Zeker toen ze erg klein was, wou ik alles oplossen. Ik heb echt moeten leren dat baby’s nu eenmaal huilen. En dat er niet altijd een directe oplossing hiervoor is. Dan kun je enkel nabij zijn en troost bieden.’
‘Met steun van de vroedvrouwen hield ik het uiteindelijk vijftien maanden vol om borstvoeding te geven. Ook door de eerste lockdown kon ik wat langer dan ik eerst dacht borstvoeding geven. Ik werk als illustrator vaak op locatie bij klanten en heb dus op de gekste plekken moeten kolven. De beste tip die ik kreeg, was – als je graag borstvoeding wil geven – het niet te plannen. Ik had mezelf voorgenomen als het niet zou lukken, het echt te lastig zou worden of het gewoon niet leuk meer zou zijn, ik ermee zou stoppen.’
Natuurlijk zwanger
‘Ik vertel dit verhaal hoogzwanger van ons tweede kindje! Ik wil graag alle mensen in een fertiliteitstraject een hart onder de riem steken. Ik wist heel snel dat ik graag nog een kind wou, maar opnieuw een traject met IVF of ICSI kon ik niet meer. Mijn vriend en ik bestelden zelfs al een brochure van pleegzorg en waren ons aan het inlezen. En dan bleek ik opnieuw zwanger te zijn, op natuurlijke wijze! Ik prijs mezelf gelukkig dat we dit mogen meemaken.’
Mijn vriend en ik bestelden zelfs al een brochure van pleegzorg, en toen bleek ik opnieuw zwanger. Op natuurlijke wijze!
‘Heel veel koppels zitten in een fertiliteitstraject. Als ik mijn verhaal vertel, schrik ik hoeveel mensen door een soortgelijk proces zijn gegaan. Koppels met een kinderwens waarbij het niet (onmiddellijk) lukt, moeten echt door een soort rouwproces heen. Sommige mensen houden dit hele proces liever voor zichzelf, en dat is zéker oké! Maar als het je maar iets helpt om erover te spreken, doe dat dan zeker.’
‘Ik ben er van in het begin heel open over geweest en dat helpt mensen die erbuiten staan om het te begrijpen. Veel vrienden bleven nu en dan eens sturen en dat hielp. Dat deed deugd. Behalve dan de tip om je gewoon te ontspannen en er even niet aan te denken, die mag achterwege gelaten worden. Dat is heel erg frustrerend. Als je jezelf elke dag inspuitingen moet toedienen, als je wekelijks op controle moet, dan lukt dat niet. Eén reactie ga ik nooit vergeten. Een kennis vertelde mijn vriend: “Sommige vrouwen zijn niet gemaakt om zwanger te worden.” Dat sneed...’
‘Elke week maakte ik een foto. Ik kon niet wachten tot de buik zichtbaar zou zijn. Nu zijn de foto’s confronterend voor mezelf omdat ik zie hoe ik veranderde door de zwangerschapsvergiftiging. ‘
‘En toen riep de vroedvrouw: “Meneer, nu moet u toch echt eens kijken”. Achteraf gezien een ongelooflijke foto. Opnieuw een dikke merci aan het volledige geneeskundig team.’
‘Ik kocht een groot stuk stof en tekende hierop de vraag: “Ruth, wil jij meter worden?”. Deze rolden we af toen mijn zus aanbelde aan de deur.’
‘Bij mijn eerste zwangerschap kon ik lang het grotere werk blijven doen. Wel gezellig met een friemelend kleintje in je buik. Nu heb ik een grotere buik en last van een bekken op losse schroeven. De grote muur- en raamtekening heb ik dus de laatste maanden doorgeschoven naar na mijn zwangerschapsverlof. Maar ik kijk er alweer naar uit!’
‘Als illustratrice vond ik het heerlijk om nu voor mezelf een kaartje en al het bijhorende te mogen ontwerpen. Als de kaart gesloten is, zie je mijn vriend en ik met een zwangere buik. Bij openen wordt de buik een deel van de kinderwagen waar de baby in ligt. Voor de tweede baby op komst ligt alles weeral klaar, ik ben nu nog meer tevreden van het resultaat.’
‘Pip kreeg jammer genoeg geen echt verjaardagsfeest door de coronamaatregelen. Ik tekende wel een levensgroot decor voor haar verjaardagskaart met haar lievelingsknuffel en een grote taart. De set-up werd een heel grappig filmpje waarbij het decor het enthousiasme van een eenjarige natuurlijk niet overleefde.’
‘Met Pip erbij een viergeslacht. Met een trotse omoe (86) als stammoeder!’
‘Een klein deeltje van de geboorte-illustratie voor baby twee gebruikte ik als aankondiging. Als freelancer is het best puzzelen, dus breng ik klanten graag tijdig op de hoogte.’
‘Kraambezoeken en verjaardagen zien er in quarantaine even anders uit. Ik tekende dus op het raam alvast een deel van de verjaardagskaart van Pip haar eerste verjaardag. In onze bubbel maakten we er toch een feestelijke dag van!’
‘Deze zwangerschap geen wekelijkse foto’s. Ik koos ervoor om foto’s te laten maken op 32 weken zwangerschap. Ik weet nu al dat ik zo blij gaan zijn met de herinnering aan deze laatste zwangerschap. Een intieme en fijne shoot, gerustgesteld door fotograaf Femke!’
Foto: Foto Femke
Foto’s: Katrijn Eggermont Photography, Foto Femke en eigen foto’s
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen in deze rubriek:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
