‘Opeens stonden we voor een hartverscheurende beslissing, terwijl we de dag ervoor nog helemaal in de wolken waren.’
Julie over haar stilgeboren zoontje: ‘Door een foutje van de natuur bleek ons kindje niet levensvatbaar’
Wat als je zwanger raakt, maar geen kinderwens hebt? Of je ontdekt halverwege de zwangerschap dat je kindje niet levensvatbaar is. In België heeft 1 op de 5 vrouwen in de loop van haar leven een abortus, maar erover praten blijft taboe. Julie had een kindje van vijf en drie kinderen van haar nieuw samengesteld gezin toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Ze besloot het kindje te houden, maar het bleek niet levensvatbaar te zijn.
‘Het was als een donderslag bij heldere hemel toen ik er vorig jaar achter kwam dat ik zwanger was. Mijn partner had het eerder door dan ik. Nietsvermoedend kocht ik een zwangerschapstest om hem het tegendeel te bewijzen, maar dat liep dus anders. De zwangerschap kwam op het slechtst mogelijke tijdstip in mijn leven. Ik zat midden in een burn-out en stond tijdelijk op ziekteverlof. Bovendien liepen er thuis al vier kinderen rond en was mijn vriend bezig met een zware verbouwing. Een nieuw gezinslid was daarom een grote klap voor me.’
Tweestrijd tussen hoofd en hart
‘Mijn eerste reactie was voornamelijk paniek. Ik kon nu helemaal niet zwanger zijn, dacht ik bij mezelf. Mijn situatie liet het me niet toe, waardoor ik, volledig tegen mijn gevoel in, abortus overwoog. Ik had een sterke kinderwens, alleen zat de timing niet goed.’
‘In alle haast repte ik me naar het ziekenhuis, waar ik een eerste echo kreeg. Daar bleek dat ik vijf weken zwanger was en dat het hartje klopte. Kort daarna ging ik met mijn vriend naar het abortuscentrum, waar we een eerste ontmoetingsgesprek hadden. We werden goed opgevangen en begeleid, maar toch voelde abortus niet goed aan. Er was een tweestrijd gaande tussen mijn hoofd en hart, en dat laatste won uiteindelijk van mijn verstand. De zwangerschap voortzetten was de juiste beslissing, besloot ik. Met de zegen van mijn vriend zijn we er dan toch voor gegaan, ondanks de moeilijke situatie waarin we ons bevonden.’
Niet levensvatbaar
‘Al nagelbijtend heb ik mijn zwangerschap beleefd. Toen ik dertien weken ver was, gingen de eerste alarmbellen af. Op de echo zagen ze wat vocht in zijn blaas en hoewel er werd gezegd dat we ons geen zorgen hoefden te maken, vertrouwde ik het niet. De volgende weken waren daarom angstaanjagend. Ik was vijftien weken ver, had een dikke buik en was zichtbaar zwanger. In die fase begon ik al te fantaseren over de komst van mijn kleintje, maar amper een week later konden we het niet langer ontkennen. Zijn blaas bleef maar groeien en door een foutje van de natuur bleek ons kindje niet levensvatbaar. Opeens stonden we voor een hartverscheurende beslissing, terwijl we de dag ervoor nog helemaal in de wolken waren.’
Waardevolle herinneringen
‘De keuze voor een zwangerschapsafbreking hebben we vooral in het belang van het kind gemaakt. We wilden geen egoïstische beslissing. Ik was achttien weken zwanger toen ik beviel. Op die dag werden mijn partner en ik de trieste ouders van onze doodgeboren zoon. Hoewel ik een goed netwerk van steun had, moest ik ergens heen met mijn verdriet en verlies. Dat heeft me destijds naar de hulporganisatie vzw FARA geleid.’
Ik was achttien weken zwanger toen ik beviel. Op die dag werden mijn partner en ik de trieste ouders van onze doodgeboren zoon.
‘Vanaf het begin hebben zij mij goed begeleid. Ze gaven me gerichte steun, waar ik veel energie en kracht uit heb gehaald. Hoewel het verlies een emotionele rollercoaster blijft en het trauma nog niet volledig verwerkt is, pleit ik voor een grotere bekendheid van FARA en talrijke initiatieven die te vaak onder de radar blijven. Zij zijn van grote waarde voor mensen die een kindje verliezen of ooit geconfronteerd worden met een zwangerschapskeuze. Mede dankzij hen is de pijn dragelijker geworden en heb ik bijvoorbeeld een dagboek met tastbare dingen van mijn zoon, waarnaar ik kan grijpen tijdens moeilijke momenten. Die waardevolle herinneringen liggen mij na aan het hart.’
Tekst: Eugenie D’Hooghe
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
