Kim liet haar rechtereierstok en -eileider verwijderen en kreeg te horen dat ze wellicht zelf nooit zwanger zou worden.
BABYB(R)ABBELS – Kim (29): ‘Na tien jaar een spiraal bleken mijn eierstokken zwaar ontstoken’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. De spiraal van Kim zorgde voor ontstekingen en leidde er uiteindelijk toe dat ze haar rechtereileider en -eierstok moest laten verwijderen. ‘Mama worden was mijn grootste droom en wanneer je hoort dat dit wellicht nooit zal gebeuren, stort je wereld in.’
Kim (29) en Dieter (33) werden in januari de trotse ouders van Mattis Roy. ‘Mattis vonden we gewoon een mooie naam. Roy is de achternaam van mijn mama, Linda Van Roy, die in augustus 2019 overleed aan borstkanker. We wisten dus al van in het begin dat onze kindjes een tweede naam zouden krijgen die naar mijn mama, hun fantastische oma, verwijst.’
Spiraal
‘De weg naar een zwangerschap verliep heel moeilijk. Op mijn achttiende heb ik een spiraal laten zetten, niet wetende dat dit tien jaar lang voor ontstekingen zou zorgen. Na een kijkoperatie hebben ze mijn rechtereileider en -eierstok verwijderd. Ook de linkerkant bleek zwaar beschadigd. We wisten dus dat het lastig zou worden om op natuurlijke wijze zwanger te geraken en startten met IVF/ICSI. Twee jaar later vertelde de arts dat de kans miniem zou zijn dat ik ooit zelf zwanger zou worden. We moesten nadenken over andere mogelijkheden zoals eiceldonatie of adoptie. Mijn wereld stortte volledig in. Mama worden was mijn grootste droom en ineens hoor je dat dit nooit zal gebeuren.’
Op mijn achttiende heb ik een spiraal laten zetten, niet wetende dat dit tien jaar lang voor ontstekingen zou zorgen.
‘Mijn tweelingzus stelde zich kandidaat voor eiceldonatie. De eerste lockdown begon net toen we met het proces wilden starten. Wanneer je al zolang in dat traject zit, is iedere maand extra echt te lang en een hel om door te gaan. Maar plots bleven mijn maandstonden toch uit. Ik wilde het eerst natuurlijk niet geloven, want ik had nog steeds een onregelmatige cyclus, maar uiteindelijk verplichtte mijn zus me om een test te doen. Op 16 mei bleek ik dan toch zes weken zwanger te zijn. Ook bij Dieter heeft het een paar dagen geduurd voordat hij het echt besefte. Die eerste weken waren voor mij zenuwslopend. Bij het minste dacht ik dat het zou mislopen.’
Verrassing
‘Ik heb het aan Dieter verteld door mijn nichtje, die toen net leerde stappen, met een positieve test te laten rondlopen. Eerst dacht hij dat de test van mijn zus was, want hij ging er ook vanuit dat ik zelf niet zwanger kon geraken. Pas na de eerste echo begon het echt tot hem door te dringen en was hij heel enthousiast.‘
‘Aan mijn familie hebben we het aangekondigd op 18 mei, de verjaardag van mijn mama. Op die dag zijn we allemaal samengekomen aan haar graf en hebben we mijn nichtje een romper aangedaan met daarop de boodschap ‘Proud to be auntie Amy‘. De familie wist niet dat Amy al kon stappen, dus dat was een dubbele verrassing. Voor mijn familie maakten we een slinger van de eerste echo.’
‘Natuurlijk was ik super gelukkig toen ik ontdekte dat ik zwanger was, maar de zwangerschap zelf was minder fijn. Ik had veel last van vermoeidheid, misselijkheid, pijn... Maar om dan die eerste bewegingen te voelen in je buik of zijn hartslag te horen tijdens de echo’s, dat is echt een zalig gevoel.‘
Inleiding
‘Door mijn bloedstollingsziekte wist ik al op voorhand dat ik ingeleid zou worden en geen epidurale verdoving kon nemen omwille van complicaties. Ik wist dus ongeveer wat ik kon verwachten, maar op een bevalling van 42 uur was ik niet voorbereid. Gelukkig kon een bad verlichting brengen. Er leek maar geen einde aan de weeën te komen. Toen ik eindelijk mocht beginnen persen, ging alles in een stroomversnelling. Het gevoel dat je krijgt wanneer je je baby dan eindelijk in je handen hebt, is onbeschrijfelijk. Om het cliché te bevestigen: de pijn die je doorstaat, kan je meteen een plaats geven.’
Ik wist ongeveer wat ik kon verwachten, maar op een bevalling van 42 uur was ik niet voorbereid.
‘Ik kon niet wachten om naar huis te gaan en samen in onze cocoon te genieten zolang Dieter nog thuis was. Eerlijk? Dat heb ik wel een beetje onderschat. Die eerste dagen waren zeker niet gemakkelijk. Het is allemaal zoeken en het kon er soms wel een beetje hectisch aan toegaan, maar eens we onze draai hadden gevonden, konden we er gelukkig superhard van genieten.’
Karakter
‘Vroeger dacht ik dat ik niet de typische huismoeder ging zijn en niet snel genoeg terug zou willen gaan werken, maar ik vind het zalig om mama te zijn en nu vind ik het zelfs een beetje moeilijk om binnenkort terug te moeten gaan werken. Het is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk, maar het is heerlijk hoe hij stilaan een echt karakter krijgt.’
‘Al heel snel tijdens de zwangerschap wisten we dat we nog een tweede kindje wilden en liefst met niet te veel leeftijdsverschil. Doordat het voor mij niet vanzelfsprekend is om zwanger te geraken, hebben we dan ook besloten om na de bevalling geen enkele vorm van anticonceptie te gebruiken en de natuur gewoon zijn gang te laten gang. Als ik nu terugkijk naar foto’s van tijdens mijn zwangerschap, mis ik het zwanger zijn ook echt en kan ik niet wachten tot het terug zover is.’
‘Toen ik 28 weken zwanger was, hebben we een fotoshoot gedaan bij Elena Vino in Sint-Truiden. Zij is echt een topfotograaf die exact de stijl heeft die ik wou. Vaak voelde ik mij te dik of niet “mooi zwanger”, niet rond of stevig genoeg, te veel striemen,... maar de foto’s vind ik echt supermooi!’
‘Mijn jongere zus, die ook meter is geworden, doet aan hobbyfotografie en wou ook een paar foto’s nemen, waaronder dit als resultaat.’
‘Ik wou iets origineels doen voor de gender reveal dus hebben we poeder in de uitlaat van twee moto’s gedaan en bij het starten kwam dan dit resultaat: een grote blauwe wolk. Dieter was superblij dat we een jongen kregen, een klein voetballertje in wording.’
‘Elke maand maakte ik een foto om de groei van mij buik te kunnen volgen en als herinnering voor later. Soms verschoot ik er wel van, dan had ik zelf niet door hoe groot mijn buik al was geworden ten opzichte van de maand ervoor tot ik die foto’s zag. Ik was eindelijk zwanger, dus dat mocht gezien worden.’
‘Al van in mijn buik was Mattis een koppig mannetje. Drie pogingen hebben we moeten doen om hem in 3D op beeld te krijgen. Je vraagt je echt af op wie hij gaat lijken. Van wie gaat hij z’n mondje, zijn lachje, zijn neusje hebben... Tot op de dag van vandaag zijn de meningen hierover verdeeld, maar voor ons is hij natuurlijk het allermooiste kindje dat er bestaat!’
‘Dit is onze eerste foto als gezinnetje, ook genomen door fotograaf Elena. Hier was Mattis exact drie weekjes oud. De laatste dagen voor de shoot waren niet gemakkelijk, dus ik had er een beetje schrik voor dat het niet goed zou lukken, maar het is uiteindelijk heel goed gegaan.’
‘Dit is ook een foto van tijdens de newbornshoot. Zo schattig met z’n tuitmondje.’
‘Deze foto is genomen op 14 maart, tijdens zijn doopsel. Normaal was het dan ook zijn babyborrel, maar door de lockdown is dat niet kunnen doorgaan. Toch zijn we blij dat we het doopsel nog hebben kunnen vieren met onze ouders en broers en zussen erbij.’
‘De allereerste foto met mijn zoontje. Gewoon onbeschrijflijk!’
Foto’s: Elena Vino
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Lees ook:
- Elise (25): ‘Ik had totaal geen feeling met baby’s en was bang dat ik dat fameuze moederinstinct niet had’
- Annelien (24): ‘Op het einde was ik het beu om zwanger te zijn dus liet ik me inleiden’
- Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn baby leefde niet meer.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
