6 lezeressen vertellen hoe zij meer zelfcompassie in hun leven brengen

Kim (31) plant elke maand me-time in

‘Vroeger zei ik ja tegen alles wat vrienden wilden doen, waardoor mijn weekends vaak overboekt waren. Begin dan maar eens vol energie aan je werkweek. Nu plan ik per maand vaste blokken voor mezelf in de weekends. Ik plan sport in, meditatie, dagjes in het bos... Dat zijn allemaal dingen waarvan ik weet dat ik ervan oplaad. De uren die ik nu over heb voor mijn vrienden – en er zijn er een paar weggevallen omdat ik mijn grenzen scherper stelde – zijn veel intensiever en kwalitatiever. Voor mij voelt dat als een win-winsituatie. Bij dat zorgdragen voor mezelf hoort ook genoeg slapen. Na al die jaren moet ik toegeven dat ik nu eenmaal acht uur slaap nodig heb, en ik gun mezelf die nu ook.’

Camille (24) mediteert tegen haar bewijsdrang

‘Tijdens mijn uitwisselingsjaar in Spanje ben ik mezelf echt voorbijgelopen. Ik zette zo veel druk op mezelf en móést zo veel dingen doen dat de stress me ziek maakte omdat mijn weerstand zo laag was. Daarna ging ik reizen en botste ik op hetzelfde probleem. Het is deel van mijn generatie: dat continu grenzen verleggen, zo veel mogelijk succes behalen, zo veel mogelijk doen en zien… Ik ben daar blijkbaar heel vatbaar voor. Mijn mama is psychologe, en dankzij haar kende ik mindfulness. Drie jaar geleden ben ik een training gaan volgen, en die heeft alles veranderd voor mij. Ik mediteer nu dagelijks omdat ik dat echt nodig heb.’

‘Het heerlijkste na een meditatie is voelen dat je gewoon bestaat en dat je daar niets van moet vinden. Niet oordelen of reageren, gewoon laten zijn. Ik heb daardoor veel minder bewijsdrang en ben niet de hele tijd bezig met alles wat ik nog moet plannen om een geslaagd  leven te leiden. Ik weet dat het antwoord elders zit, namelijk in nú tevreden zijn, en niet later. Meditatie heeft er zelfs voor gezorgd dat ik mijn creativiteit veel meer heb losgelaten. Ik volg een opleiding aan de filmschool, terwijl ik voordien management had gestudeerd. Echt: mediteren, probeer het gewoon.’

Leentje (30) doet babystapjes uit haar comfortzone

‘Ik was vroeger heel verlegen en onzeker, en soms nog altijd een beetje. Als ik iets moest doen wat ik nog nooit gedaan had of tegen iemand moest spreken die ik niet kende, stierf ik. Laat staan dat ik het woord zou durven te nemen op een vergadering. Toen kreeg ik een tip van een coach die ik bezocht. Die zei: “Probeer één keer per week iets te doen wat je niet gewend bent.” Dat konden kleine dingen zijn, van eens een onbekende aanspreken op straat tot alleen naar de film gaan. Het idee was dat ik op die manier iedere keer mijn angst opzij zou zetten en zou zien dat het allemaal best meeviel. Het heeft me inderdaad geholpen. Ik heb beseft dat ik door te piekeren vooral mezelf tegenhield en dat het allemaal best meevalt daar, eventjes buiten je comfortzone.’

Lieselot (34) schrijft haar kritische stemmetje van zich af

‘Ik ben enorm kritisch voor mezelf. Als het goed gaat, vind ik dat maar normaal. Als het even tegenzit of ik even niet meer kan, vind ik mezelf zwak of denk ik dat ik meer mijn best zou moeten doen. En ik moet altijd harder werken, want het voelt nooit als goed genoeg. De manier waarop ik tegen mezelf sprak, is me beginnen opvallen toen ik die ook begon op te schrijven. Nog altijd schrijf ik elke avond tien minuutjes in mijn journal. Ik evalueer wat die dag goed ging en wat minder goed ging. Wanneer raakte ik gefrustreerd? Wat zou ik normaal zeggen tegen mezelf? En wat zou ik zeggen tegen een vriendin die met hetzelfde probleem kampt? Dat journal is echt iets wat me bewust maakt van dat innerlijke stemmetje. Ik merk dat mijn eerste reflex vaak is op mezelf te gaan vloeken, maar ik herken dat stemmetje nu sneller en stop het. Dat is een grote stap vooruit.’

Kristen (33) spreekt tegen zichzelf zoals ze dat tegen haar dochter zou doen

‘Ik merk dat ik vriendinnen vaak raad geef die véél milder is dan hoe ik tegen mezelf spreek. Een vriendin die wil afvallen, zeg ik oprecht dat ze perfect is zoals ze is, dat ze moet genieten van dat glas wijn en dat diëten contraproductief is. Maar over mezelf denk ik dan weer: heb toch eens een beetje zelfdiscipline, dan zou je zo dik niet zijn. Ik las onlangs: “Is het raad die je je dochter zou geven? Nee? Geef die dan ook niet aan jezelf.” Dat vond ik een goeie slagzin om aan te denken wanneer ik mezelf streng toespreek.’

Jessy (40) voelde dat ze ‘genoeg’ was door zelfcompassie

‘Ik ben jarenlang maar doorgegaan. Ik had een veeleisende job in de financiële sector. Dat is een harde wereld die gedomineerd wordt door mannen. Intussen gebeurde er privé van alles waar ik eigenlijk aandacht aan had moeten geven – een slechte relatie, de ziekte en het overlijden van mijn vader, een zwaar auto-ongeluk... – maar daar had ik geen tijd voor. Ik bleef maar werken. Dat deed ik tot ik compleet crashte. Daar zat ik dan thuis, met alleen maar tijd om na te denken. Om die tijd zo zinvol mogelijk in te vullen, koos ik voor een retraite rond zelfcompassie en mindfulness.’

‘Mijn ogen zijn daar opengegaan. Ik besefte dat ik altijd gefixeerd was geweest op goed doen voor anderen, bevestiging krijgen en pleasen, en wel zo hard dat ik mezelf totaal verloren was en continu over mijn grenzen ging. Zo ontdekte ik dat ik niet juist bezig was. Mijn grootste kracht was mijn empathie, maar in die harde wereld waar ik werkte, werd dat als soft gezien. Dus ik duwde die kant van mezelf weg, denkend dat ik niet goed genoeg was. Nu voelde ik dat ik net daarop moest focussen. Ik heb nu mijn eigen centrum rond zelfzorg en persoonlijke ontwikkeling om alle andere mensen die uit de ratrace vallen, te helpen. Zelfcompassie is en blijft een work in progress: de ene dag ben ik milder voor mezelf dan de andere, want ik blijf de neiging hebben om rond me te kijken, te vergelijken en veel strenger te zijn voor mezelf dan voor anderen. Maar ik ben me er al van bewust, en dat is al heel veel.’