#MeToo: je bent niet alleen. 15 Flairredactrices delen hun ervaringen met seksuele intimidatie

In mijn prille twintigerjaren werkte ik regelmatig als dienster of barvrouw op privéfeestjes van rijke zelfstandigen. En het publiek dat daar rondliep, bemiddelde vijftigers en zestigers, het seksisme dat daar van uitging: dat was gewoon walgelijk. De talloze complimentjes over mijn uiterlijk kon ik nog incasseren, of beter: negeren, maar de vele vulgaire oneerbare voorstellen heel wat minder. Wat is dat toch met rijke mannen die denken dat het finale einddoel van élke vrouw is hen te scoren, hoe wansmakelijk hun uiterlijk ook moge zijn? Ik kreeg van een vijftiger met een dikke rode zweetkop zelfs letterlijk de vraag hoe goed ik kon pijpen. Want als ik dát goed kon, mocht ik met hem mee en dan zou ik nooit meer hoeven te werken. Hij vroeg het zo zelfvoldaan – en zonder schaamte, met nog een viertal grijnzende vetzakken van hetzelfde slag errond – dat ik er zeker van ben dat hij écht geloofde dat ik daar op zat te wachten. En dan die verbazing op dat gezicht toen ik mijn walging duidelijk liet blijken en hem uitlachte. Ik, het 22-jarige blonde dienstertje wees hem, de rijke stinker af? Ik lachte hem zelfs uit?  Het ging zelfs zover dat hij ging klagen bij de mannelijke gastheer over mijn ‘gedrag’, die op zijn beurt zijn beklag deed bij mijn mannelijke baas. Als kers op de taart kreeg ik onder mijn voeten, omdat ik ‘toch wat vriendelijker mocht zijn tegen de gasten’. Het werd meteen mijn laatste feestje, dit hoefde voor mij niet meer. Mijn studies zaten er bijna op en ik kon gelukkig bijna meteen op mijn ‘echte’ job aan de slag. Maar wat dan met alle vrouwen die die keuze niet hebben, en jarenlang zulke vetzakkerij moeten slikken, en daarbij letterlijk van hun bazen te horen krijgen dat ze ten allen tijde vriendelijk moeten blijven? Het is voor hen dat we moeten blijven vechten tegen dit soort seksisme. Dit is ook waar #metoo wat mij betreft over gaat, en pas in veel latere instantie over nafluitende bouwvakkers. First things first.

Ik was met de tram onderweg naar Hoboken om mij in te schrijven op de hogeschool. Ik zat op een enkel zitje tegen het raam. Het rijtuig zat vol, maar staanplaatsen waren er nog genoeg. Een man kwam tegen mijn zitje staan, met zijn geslachtsdeel tegen mijn arm. Als toch nog wel ‘klein meisje in een grote stad’ durfde ik niet te bewegen en heb ik de volle vijf minuten (die wel uren leken te duren) naar buiten gestaard. Na mij ging hij naar het volgende meisje en deed hij exact hetzelfde.

Ook kan ik mij enorm kwaad maken in jongens die op een feestje willen passeren en me onnodig vastnemen in mijn zij of aan mijn heupen. Ik ben er zéker van dat veel meisjes deze situatie zullen herkennen. Het is écht niet moeilijk om gewoon te passeren zonder ons lichaam aan te raken, laat staan vast te nemen. Het ergste vind ik dat ze niet eens beseffen dat dit fout is, en dan ook ‘kwaad’ worden als hen raar bekijkt of hun handen wegduwt.

Op mijn veertiende heeft een oudere jongen – die ik goed kende – op de bus eens vol in mijn kruis gegrepen. Hij deed het af als grapje, maar het kwam voor mij enorm intimiderend over. Ik heb het nooit durven vertellen thuis, niet uit schrik dat ze die jongen zouden aanpakken, maar uit schaamte dat iemand aan mijn lichaam had gezeten.

In Gent ging ik vlakbij mijn kot elke woensdagavond aan een open telefooncel bellen naar mijn ouders (gsm’s waren toen nog heel zeldzaam). Een 12-jarige jongen kneep keihard in mijn billen. Doordat ik 1) niet weg kon lopen met de telefoon in mijn hand en 2) die jongen zo jong was, was ik echt geshockeerd. Ik voelde mij belachelijk, eerder nog dan dat ik kwaad was op hem, vreemd genoeg.

Verder heb ik van mijn twaalfde tot recentelijk geregeld een blote piemel gezien, zonder dat ik daar om vroeg welteverstaan: in een shoppingcenter, in een smal straatje, op een parking. Hoe ouder ik werd, hoe harder ik begon te lachen en het me achteraf niet meer aantrok, maar op mijn twaalfde was ik toch danig onder de indruk van die man met zijn hemd met hawaïprint die masturberend voor me stond, in een overvolle winkel en zijn hele handel buiten zijn broek.

Vorig jaar heeft een man op de kerstmarkt zijn hand tussen mijn billen gestoken. Het meest shockerende was voor mij dat hij daar was met zijn vrouw (hand in hand dus met zijn ene vrije hand greep hij naar mijn billen) en ik met mijn man en kinderen. Niemand die iets zag. Pas tien minuten later werd ik enorm boos en ben ik hem nog – tevergeefs, al eens gezien hoeveel volk daar loopt op zo’n markt? – gaan zoeken om hem verrot te schelden.

Ik verbleef voor mijn thesis een paar maanden in het buitenland. Een man van de Jordaanse ambassade hielp me met mijn onderzoek. Hij pikte me op en bracht me naar mijn interviews. Hij leerde me ook het prachtige land wat beter kennen. Er was een goede klik, maar langs mijn kant was dat puur vriendschappelijk. Op een dag stelde hij voor om me rond te leiden in het Jordaanse uitgangsleven. Omdat ik hem vertrouwde stemde ik in. Ik was per slot van rekening toch al ruim een week met hem op stap. Hij haalde me weer op met de auto, samen met een vriend van hem. Vanaf het moment dat ik in de auto zat, rook ik de alcohollucht. De twee mannen hadden een paar flessen wodka die vlotjes naar binnen gingen. Ik zat toen al niet echt meer op mijn gemak op die achterbank. Eenmaal in die club, begon de man heel handtastelijk te worden. Hij wilde me voorstellen aan de dj en nam steeds mijn hand vast. Ik trok mijn hand telkens terug, maar dat zinde hem duidelijk niet. Plots greep hij me stevig vast en begon hij heel dicht tegen me te dansen, hij schuurde met  zijn kruis tegen me aan. Ik trok me los en zei nogmaals dat ik dit niet wou. De man werd razend, hij sloeg mijn drankje uit mijn hand en vroeg wat er mis was met een beetje dansen. Iedereen rond ons keek op en ik maakte van dat moment gebruik om vlug naar buiten te lopen. Ik hield een taxi tegen en keerde zo snel mogelijk terug naar mijn verblijf. Eenmaal veilig op mijn kamer, belde ik al huilend mijn grote broer op om uit te leggen wat er die avond allemaal gebeurde. Ik voelde me vies, machteloos en ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar huis. Ik besefte dat als ik die avond eerst was meegeweest naar die man zijn huis, zoals hij voorstelde, dat het veel slechter had kunnen aflopen.

Op mijn allerlaatste schooldag op de middelbare school, ging ik met mijn beste vriendin shoppen. Ik woonde toen nog in Kortrijk en aan het station voelde ik mij nooit veilig, omdat daar regelmatig rare types rondliepen. Die namiddag liep ik met mijn vriendin naar het station en was gezien het warme weer redelijk schaars gekleed. Ik was toen 13 jaar oud en had nog een kinderlichaam, dus ik stond er niet bij stil dat ik foute mannen zou kunnen aantrekken. Opeens kwam er een man naar mij en blokkeerde de weg. Hij hield zijn beide armen rond mij en zei: ‘mooi meisje, mooi mooi’ en danste tegen mij met zijn heupen. Mijn vriendin stond wat verder even verbijsterd als ik te kijken en naast mij zaten heel wat mensen op een terras. Niemand reageerde en door de shock liep ik ook niet meteen weg. Uiteindelijk heb ik hem weggeduwd en ik ben doorgelopen. Ik herinner me die dag negen jaar later nog perfect. Stations zijn voor mij nog steeds bijzonder enge plekken.

Op mijn zestiende ging ik met mijn ouders eten in Brugge. Ze hadden geen zin om een parkeerplek te zoeken, dus gingen we met de bus. De bus zat overvol. Ik stond recht tussen de andere reizigers. Mijn ouders zaten samen met twee toeristen op de klapstoeltjes twee meter verder. Aan het station stapte er een man van ongeveer 25 jaar op die er niet al te koosjer uitzag. Hij had een marcelleke aan met een gigantische bruine vlek op en zijn broek hing bijna tot op zijn knieën. Hij stonk enorm naar zweet en drank. Ik zag hoe hij alle vrouwelijke reizigers aanstaarde. Hij kwam achter mij staan en raakte met zijn hand onafgebroken mijn achterwerk aan. Ik probeerde telkens wat naar voor te schuiven, maar hij bleef volgen. Opeens duwde hij zijn kruis tegen mij en dat bleef hij doen terwijl hij in mijn nek ademde. Uiteindelijk zag ik een lege plaats en ik wandelde weg, ver weg van hem. Wat later zag ik hem exact hetzelfde doen bij een jonge toeriste. De volgende halte moesten we gelukkig beiden afstappen. Dit is ondertussen zes jaar geleden en sindsdien heb ik hem een tiental keren gezien in mijn buurt. Ik blijf héél ver van hem weg.

Als studente journalistiek schreef ik voor de schoolkrant die de wijk rondom onze campus in de kijker zet. We hielden een enquête waarvoor ik verschillende lokale winkeliers moest interviewen. Zo ook een man die om de hoek van mijn school een schoenenwinkel runde. Ik had de winkelier in kwestie op voorhand gecontacteerd, dus hij wist dat ik die middag zou langskomen. Toen ik aankwam, stond hij me al glunderend op te wachten achter zijn toog. Om een of andere bizarre reden waren er ook drie vrienden van hem aanwezig. De winkel was piepklein, ik werd letterlijk omsingeld door vier 60-jarige mannen. Ze leken zich heel stoer te vinden, een beetje maffiastijl. Enkel de sigaren ontbraken. De toon werd al meteen gezet met de klassieker: ‘Allez suske, zeg het eens. Hoe kan ik u helpen?’ Bij elke vraag die ik stelde werd er door een van de vier mannen wel een seksueel getinte opmerking gemaakt. Na vijf minuten wist ik al: ik wil hier zo snel mogelijk weg. De mannen vonden het duidelijk hilarisch en zaten de hele tijd naar me te grijnzen, wetende dat ik geen kant op kon omdat ik de antwoorden van de winkelier nodig had voor de enquête. Twintig minuten later had ik eindelijk m’n laatste vraag gesteld, ik kon niet snel genoeg de deur uit zijn. Terwijl ik m’n spullen pakte, zei de winkelier: ‘Allez maske, ik ben blij dat ik u kon helpen. Ik weet niet wat jij nog gaat doen vandaag, maar ik ga straks een badje pakken. Je mag me altijd vergezellen hè.’ Hij leunde nog naar me toe voor een afscheidskus, maar ik heb me er met een snelle ‘Dag en bedankt!’ vanaf gemaakt. Hoewel geen van de vier mannen me heeft aangeraakt, voelde ik me ‘vuil’. Ik krijg ik nog steeds kippenvel als ik eraan terugdenk.

New year, new me. Dus besliste ik begin dit jaar iets aan m’n conditie te doen. Lopen, pilates en dansen had ik al eens gehad, dus koos ik dit keer voor zwemmen. In shiften werken is leuk want dat betekent dat je baantjes kan trekken wanneer de gemiddelde Belg achter z’n bureau zit. Het probleem met overdag gaan zwemmen, is echter dat zowat alle (overwegend mannelijke) Antwerpenaars boven de 65 in hetzelfde zwembad vertoeven.  En die mannen lijken sinds WO II geen jong vlees meer te hebben gezien. Oude, verrimpelde venten die al starend en letterlijk met open mond kwijlend naast jou baantjes komen trekken: leuk is anders. Maar het moment waarop ik voorgoed m’n goede voornemens van 2017 in de koelkast stopte, was toen ik in badpak en met een handdoek over m’n schouder m’n rugzak in de locker aan het stoppen was. Een jonge gast passeerde me en streelde in het voorbij gaan zonder gêne mijn achterwerk. Ik verstijfde en dacht eerst dat ik het me had ingebeeld, maar toen hij zich enkele meters verder omdraaide en breed naar me grijnsde, wist ik: yes, this really just happened. Ik was zo gedegouteerd dat ik mijn badpak aan de haak hing. Tot zover m’n goede voornemens (en mijn vertrouwen in de gemiddelde mannelijke zwemmer).

Ik was een jaar of 11 toen ik in een tijdschriftenwinkel een man tegen mijn rug aan voelde schuren, hij ademde zwaar. Ik verplaatste me want ik dacht dat ik in de weg stond. Vervolgens stond hij weer met zijn kruis tegen m’n onderrug aan te rijden. Uiteindelijk keek ik om. Die vieze indringende blik zal ik nooit vergeten. Ik was pas 10 of 11 jaar en durfde hem niet aan te spreken, ik had inmiddels wel door wat hij aan het doen was. Ik ben in paniek de winkel uitgelopen en hij liep achter me aan. Ik ben naar mijn fiets gerend en ben snel naar huis gefietst, daar kwam ik in tranen toe. M’n mama opperde om naar het politiebureau te gaan, maar ik wou het er niet meer over hebben.

Een andere ervaring was toen ik al een twintiger was. Ik lag in Barcelona op het strand met een vriendin van me, en een oudere man kwam naast ons zitten. Terwijl hij naar ons zat te kijken en wat zat te mompelen, zagen we dat hij ondertussen zichzelf aan het aftrekken was, met zijn blik strak op ons gericht. We voelden ons zo ongelooflijk smerig! We zijn meteen naar de strandwacht gelopen en hebben het voorval gemeld. De man werd per direct van het strand gestuurd.

Ik was 14 of 15 jaar toen ik met een stuk of vijf vriendinnen naar een subtropisch zwemparadijs ging. Het was een doordeweekse dag en er was héél weinig volk. Op een gegeven moment stonden we bij een glijbaan en ik stelde voor dat ik als laatste zou gaan. Ik moest even wachten nadat de vorige was beginnen glijden om een botsing te voorkomen. Opeens stond er een man achter mij. Hij fluisterde in m’n oor dat-ie mijn badpak leuk vond. Net toen ik dit tegen mijn vriendin wilde zeggen die nog voor me stond, sprong zij de glijbaan op. Ik wachte tot ze de bocht om was en sprong snel zelf. Ik vertrouwde het niet en keek zo snel ik kon terug naar boven, maar nog voor ik de bocht om was was die man ook al weg. Hij moest dus vlak achter mij gesprongen zijn. Ik probeerde me zo snel mogelijk voort te duwen, maar ik hoorde hem al komen. In de laatste bochten pakte hij mij vast, met z’n armen helemaal om me heen. Ik schreeuwde en sloeg om me heen en zo kwamen we in het water. Ik bleef schoppen en slaan. Toen we boven water kwamen zei hij: ‘Ik doe toch niets?’. Ik riep volledig in paniek naar mijn vriendinnen die al aan de kant stonden te babbelen. Zij hadden totaal niets in de gaten. We hebben die man niet meer teruggevonden.

Toen ik net achttien was wandelde ik rond 17 uur van de bushalte naar huis. Gezien er wegenwerken waren in mijn wijk, moest ik langs een straat wandelen waar het opvallend rustiger was dan gewoonlijk. In de verte zag ik één man wandelen. Ik wandelde met mijn ogen naar de grond gericht, waardoor ik erg schrok toen de man die ik eerst in de verte zag, bijna frontaal tegen mij liep. Ik keek op en zag toen pas dat hij zich aan het aftrekken was. Zijn geslacht was duidelijk zichtbaar. Ik riep iets uit à la ‘ei, fuck!’ en liep naar de overkant van de straat. Toen ik me omdraaide, zag ik dat de man achteruit wandelde met zijn gezicht richting mij zodat ik hem bleef zien. Ik begon wat sneller te wandelen en belde mijn mama op. Toen ik nog eens omkeek, zag ik dat de man achter mij begon te lopen en heb ik het ook op een lopen gezet. Gelukkig was ik toen vlakbij mijn huis. Mijn mama kwam me op haar sokken tegemoet gelopen. Toen ik nog eens omkeek was hij verdwenen.

Het kan om het even wie zijn. Hij die rustig de badkamer binnenwandelt terwijl je aan het douchen bent. Of hij die jou bespiedt als je naakt in een ziekenhuisbed ligt terwijl jij de kracht niet hebt om te zeggen dat hij moet weggaan. Of hij die pizza’s levert, maar het grappig vindt om je te blijven achtervolgen met zijn brommer. Of hij die het nodig vindt om je al schreeuwend te bedreigen in een vol restaurant, maar je twee mannelijke bazen komen niet voor jou op. Of hij die je online stalkt en gewoon een nieuw account aanmaakt omdat je de vorige had geblokkeerd. Of hij die je tegenhoudt met de fiets, terwijl je echt maar honderd meter van huis bent. Al die keren wanneer hij je naroept of uitscheldt omdat je ‘nee’ zegt. Het kan om het even wie zijn, maar het is wel altijd jij die ervoor opdraait.

Toen ik als 15-jarig meisje voor ’t eerst mijn dansbeentjes uitstrekte in de Dancehall op Pukkelpop, leerde ik al snel dat een festival naast een geweldig groot feest helaas ook een broeihaard van ongewenste intimiteiten is. Mijn vriendinnen en ik hadden nog maar net een plekje voor het podium uitgekozen wanneer een man – of jongen, ik zal het nooit weten – mij abrupt langs achteren vastnam. Zijn vriend deed ondertussen hetzelfde bij een van m’n al even jonge vriendinnen. Verstijfd van angst – ik was jong, onzeker en onervaren – hebben we zeker tien minuten lang zo naar het optreden staan ‘kijken’, terwijl we met alle macht trachtten hun grijpgrage handen tegen te houden die onder onze kleren veel te ver naar boven en beneden probeerden te glippen. Uiteindelijk hebben we samen afgeteld, hebben we ons losgerukt en zijn we snel weggelopen. Ik kan nog steeds boos worden om het gebrek aan assertiviteit van m’n jongere zelf, maar weet dat ik vooral boos zou moeten zijn om het degoutante gedrag van die twee kerels.

Als student werkte ik tijdens het weekend in een lokaal café. De cafébaas had meer oog voor het vrouwelijk personeel dan voor de klanten en de bestellingen. Elke keer als ik mij bukte, voelde ik hem staren. Tot hij eens een flinke klap op mijn achterste gaf. De cafébaas was een oudere, getrouwde man met kindjes. Gelukkig heb ik mijn gedacht durven zeggen en is het bij die ene tik gebleven.

Toen ik met mijn oudere zus op de trein stond te wachten in station Brussel-Centraal, kwam een man opeens op slechts een paar meter van ons verwijderd staan. Zonder een woord te zeggen gebaarde hij met zijn ogen naar beneden zodat ik zijn blik zou volgen. Tot mijn walging zag ik dat zijn opengeritste broek waaruit zijn geslacht hing. Mijn zus en ik zijn toen snel verderop gaan staan. We waren een beetje bang omdat we de enige reizigers waren op het perron, maar gelukkig kwam onze trein niet veel later aangereden.

Ik was heel jong toen er voor de eerste keer iemand op mijn billen sloeg. Ik was tien jaar en we waren met de klas op Pennenzakkenrock. Opeens voelde ik een harde klap op mijn achterwerk en toen ik omkeek, wandelde er een jongen voorbij (ik gok dat hij ongeveer vijftien jaar oud was) die mij eng aankeek. Ik durfde er op dat moment niets van te zeggen. Wanneer ik in het eerste middelbaar zat en ging schaatsen met een vriendin gebeurde het weer. Toen heb ik mij wél kwaad gemaakt. De jongen in kwestie had toen echt niet door dat hij iets verkeerd deed, wat dus wel het geval was.

Ik moest ooit iemand interviewen die constant aan zijn geslacht zat te friemelen in zijn broek. Ploegmaats waren hem toen zelfs aan het ‘aanmoedigen’. Die man was zogezegd de held van de match (yeah right). Wel een beetje een gênante situatie. Ik kon er op zich best wel mee lachen achteraf, maar eigenlijk was het helemaal niet oké.