‘Feit is dat er in het dagelijkse leven bitter weinig is aangepast aan mensen met een handicap.’
Morgane is model en zit in een rolstoel: ‘Hoewel ik fysiek veel meer zou kunnen, maakt de maatschappij waarin ik leef me dat onmogelijk’
Een handicap, een beperking, mindervalide, andersvalide: het zijn maar enkele labels die gebruikt worden om een groep mensen in onze maatschappij in een hokje te duwen. Internationaal gesigneerd model Morgane Hutse zit sinds haar geboorte in een rolstoel. Ze leert stilaan dat ze net als iedereen mag geloven in zichzelf en apetrots mag zijn op wat ze doet.
‘Wat ik heb, heet met een moeilijke term “cognitale spierdystrofie met LAMA2- deficiënt”. Simpel gesteld zorgt die genetische afwijking ervoor dat mijn lichaam de proteïne die het binnenkrijgt niet voldoende omzet in spiermassa, waardoor ik een beperkte spierkracht heb. Voor mij betekent dat concreet dat ik niet kan stappen en ook geen te zware dingen kan opheffen, zoals een gevuld glas water. Maar voor elke persoon met deze beperking is dat anders.’
Volwassen vrouw
‘Ik ben met mijn beperking geboren en heb dus nooit een ander “normaal” gekend. Door de jaren heen heb ik ook de tijd gehad om mijn handicap te leren aanvaarden. Dat is best goed gelukt, maar wat ik niet kan accepteren, is hoe anderen ermee omgaan en hoe sommige mensen zich tegen mij gedragen. Zo gebeurt het regelmatig dat als ik op stap ben met vrienden of familie, mensen tegen hen over mij beginnen te praten, in plaats van me rechtstreeks aan te spreken. “Hoe gaat het met haar?”, “Wat wil zij bestellen om te eten?”, “Moeten we voor haar iets aanpassen?” Ik ben nochtans gewoon een volwassen vrouw, die kan praten en prima weet wat ze wil.
Als je in een rolstoel zit, gaan mensen er vaak meteen van uit dat je ook een mentale beperking hebt. In de eerste plaats is dat een héél foute veralgemening, maar zelfs als mensen wél een mentale beperking hebben, is dat nog altijd geen reden om hen anders te behandelen. Volgens mij is dat voor een groot deel het gevolg van te weinig goede representatie. Want hoe kunnen mensen leren dat iemand met een handicap ook gewoon normaal is, als ze hen nooit te zien krijgen op tv, in de media, op social media, in de mode- en beautywereld, in de politiek…
Dat leerkrachten er al opvoorhand van uitgingen dat ik het niveau niet zou aankunnen, vind ik echt fucked up.
Fucked up schoolsysteem
Ook over ons schoolsysteem neem ik trouwens geen blad meer voor de mond. Hoe ik in het onderwijs behandeld ben, is simpelweg schrijnend. Mijn ouders kozen ervoor om me in het “normale” onderwijs in te schrijven, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Er waren zelfs leerkrachten die letterlijk zeiden: “Ik wil haar niet in mijn klas, want dat is te zwaar.” Nochtans had ik niet veel hulp nodig: een vriendje die mijn boeken uit mijn tas haalde en mij een balpen aangaf. Tijdens de middag zorgden mijn ouders er zelf voor dat er een verpleegster kwam om me naar het toilet te begeleiden en mijn boterhammetjes opeten kon ik gewoon zelf. Dat leerkrachten er bovendien al op voorhand van uitgingen dat ik het niveau niet zou aankunnen, vind ik echt fucked up.’
Verkeerde wereld
‘Jammer genoeg kom ik vaak tot de constatatie dat ik geboren ben in een wereld die niet voor mij gemaakt is. Hoewel ik fysiek veel meer zou kunnen, maakt de maatschappij waarin ik leef me dat onmogelijk. Feit is dat er in het dagelijkse leven bitter weinig is aangepast aan mensen met een handicap. Ik kan nooit zomaar beslissen om even te gaan shoppen, op café te gaan of een voorstelling bij te wonen, zonder dat daar een hele planning en organisatie aan vooraf moet gaan. Waarom heb ik niet het recht op dezelfde ervaring als anderen? Zelfs ons openbaar vervoer is niet echt inclusief. Akkoord: de zorg in ons land is fantastisch, maar verder is het eerlijk gezegd een serieuze struggle om in deze samenleving gehandicapt te zijn.
Dat ik jarenlang geleerd heb dat ik “anders” ben in de ogen van de buitenwereld, maakt dat het lang heeft geduurd voordat ik gewoon trots durfde te zijn op wie ik ben en wat ik doe. Zo antwoord ik nog lang niet altijd spontaan “ik ben model” als mensen me vragen wat ik doe als beroep, hoewel ik nochtans gesigned ben bij een Belgisch én een Brits modellenbureau. “Want dat kan toch niet, dat iemand als ik zo’n job kan scoren?” Aan dat minderwaardigheidsgevoel probeer ik elke dag te werken, want diep vanbinnen weet ik: ik mag er zijn.’
Tekst: Elien Geboers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
