Nathalie (30): ‘Ik nam de loodzware beslissing om mijn zwangerschap na 28 weken af te breken’

‘Mijn man en ik kregen al toen we de eerste keer bij de huisarts zaten om te bevestigen dat ik echt zwanger was slecht nieuws’, vertelt Nathalie. ‘De dokter merkte toen al op dat ik antistoffen voor het cytomegalovirus (CMV) in mijn lichaam had. Dit virus komt wereldwijd voor en bevindt zich in alle lichaamsvloeistoffen. Je kan besmet raken door indirect of direct contact met bijvoorbeeld speeksel. Ze raden je wel aan om alles goed te ontsmetten als je probeert zwanger te raken en/of zwanger bent, en natuurlijk deed ik dit ook. Maar ik had al een dochtertje van bijna twee jaar oud en ik stopte natuurlijk niet met haar kusjes te geven. Meestal is zo’n besmetting heel onschuldig en verloopt het zonder symptomen. Ik merkte er ook niks van. Maar bij een besmetting in de baarmoeder kan dit ernstige afwijkingen veroorzaken bij de foetus. Drie weken later moest ik opnieuw bloed laten trekken om te proberen achterhalen of ik de besmetting lang genoeg voor de conceptie van ons kindje had opgelopen. Helaas konden ze dit niet uitsluiten en moesten we nog een paar keer terugkeren naar het ziekenhuis voor bijkomende onderzoeken. Op 11 juni 2019 onderging ik een vruchtwaterpunctie waaruit helaas bleek dat het virus in mijn vruchtwater zat. Ik moest toen om de zoveel tijd naar het ziekenhuis op controle.’

Cystes op de hersentjes

‘We probeerden natuurlijk positief te blijven, ook al stort je wereld toch telkens een klein beetje in als je weer eens slecht nieuw krijgt’, gaat Nathalie verder. ‘Op een echo een aantal weken later zag de gynaecoloog nog geen afwijkingen bij ons kindje. Dit was de eerste keer tijdens de hele zwangerschap dat ik een beetje gerust kon ademhalen. Dat was jammer genoeg niet van lange duur, want iets later werden er cystes gevonden op de hersenen van ons zoontje en vertelde de dokter ons heel eerlijk dat het er niet goed uitzag. Normaal gezien zouden we in die periode op vakantie vertrekken, maar ze raadde ons aan om deze plannen te annuleren. Toen wist ik al dat ik mijn kindje waarschijnlijk zou verliezen. We gingen een dikke week later opnieuw op controle, dit keer voor een uitgebreide echo en een MRI-scan, en toen viel het zware verdict dat er geen behandeling mogelijk zou zijn voor ons zoontje. We hebben toen ook de loodzware beslissing moeten nemen om de zwangerschap af te breken.‘

Blijvende herinnering

‘Ik durfde op voorhand, omdat we steeds maar slecht nieuws kregen tijdens de zwangerschap, nog niks te regelen met betrekking tot de geboorte’, aldus Nathalie. ‘Het enige wat wel vastlag, was de naam van ons zoontje: Mathis. Het is zo oneerlijk en hartverscheurend dat we hem niet hebben mogen leren kennen. Op 16 juli lieten ze hem inslapen en op 17 juli ben ik bevallen van ons prachtige zoontje. Die dagen waren enorm zwaar en ik was op emotioneel vlak helemaal kapot. Ik ben wel echt tevreden dat we op een mooie manier afscheid hebben kunnen nemen van hem. Omdat ik hem nooit volledig zal laten gaan, wilde ik een blijvende herinnering aan mijn zoontje en koos ik voor een tattoo. Zo kan ik hem voor de rest van mijn leven toch dicht bij mij houden.’

‘Mijn man is normaal gezien echt geen fan van tattoos, maar hij wilde ook eentje laten zetten voor Mathis’, zegt Nathalie. ‘We kozen allebei dezelfde tekening. Het is een voetje geworden dat op ware grootte is getekend en daarbij staat een pijltje omdat hij bij zijn crematie een truitje droeg met daarop allemaal pijltjes. Als derde symbooltje gingen we voor een hartje. Bij de geboorte van Mathis kregen we van het Berrefonds (een organisatie die een houvast is voor (groot)ouders, familie en vrienden die een kind verliezen, nvdr.) een koffer met spulletjes om herinneringen te maken. Een van de dingen die daarin zat, was een armbandje voor iedereen van het gezin waaraan een hartje hing. Mathis droeg dat ook tijdens de crematie. Omdat ik wist dat mijn eigen armbandje na verloop van tijd zou verslijten, wou ik een permanent exemplaar verwerken in de tattoo. Bij mij staat de tatoeage op mijn ribben, dicht bij mijn hart, en bij mij man op zijn rechterbovenarm. We lieten deze trouwens zetten rond de datum waarop ik normaal gezien uitgerekend was. Zo hadden we toch nog iets om naar uit te kijken.’

Verdriet

‘Ik haal ontzettend veel steun uit de tattoo omdat ik het gevoel heb dat hij zo toch altijd bij mij is. Ik kijk er ook dagelijks naar. De ene dag brengt het mooie herinneringen bij me naar boven, de andere dag maakt het me net verdrietig omdat ik hem natuurlijk heel hard mis. Ik kan zijn dood geen plaats geven. Ik leef verder met mijn verdriet, al zal dit wel wat slijten met de tijd, maar ik neem dit toch mee voor de rest van mijn leven. Mijn man en ik gingen na de bevalling van Mathis ook samen naar een psycholoog om dit te proberen verwerken, en ik doe dat nog steeds geregeld, want het helpt echt om erover te praten. Wat ik ook mooi vind aan de tattoo, is dat het een manier is om ons verhaal te kunnen vertellen. Vaak durven mensen er niet zo goed over praten of zijn ze bang om ons een vraag te stellen. Maar als ze de tattoo zien, is dit de ideale “opener” van het gesprek. Na Mathis besloten mijn man en ik om de natuur zijn gang te laten gaan omdat we nog steeds een grote kinderwens hadden. Vier maanden later was ik opnieuw zwanger en op 29 juli beviel ik van ons derde kindje, een dochtertje. Ik zal haar als ze wat ouder is zeker vertellen over haar grote broer Mathis zodat hij altijd blijft voortleven in onze herinneringen.’



Nog meer mooie TAT Talks:

• Marjolein (27): ‘Ik worstel met een depressie. Mijn tattoos doen me denken aan de goede dagen.’
• Femke (24): ‘Mijn papa pleegde zelfmoord toen ik 11 jaar was. Uit mijn tattoos haal ik kracht en steun.’
• Lien (34): ‘Onze vriendin verloor haar strijd tegen kanker. Maar ze blijft voor altijd een plekje hebben in ons hart én op ons lichaam dankzij onze bloementattoo.’