‘Een ongewenste zwangerschap raakt je op alle levensvlakken, zowel economisch, sociaal als financieel.’
Repojournaliste Eugenie over abortus: ‘Hoe groter de emotionele connectie met wat er in je groeit, hoe moeilijker het is om het los te laten’
Wat als je zwanger raakt, maar geen kinderwens hebt? Of je ontdekt halverwege de zwangerschap dat je kindje niet levensvatbaar is. In België heeft 1 op de 5 vrouwen in de loop van haar leven een abortus, maar erover praten blijft taboe. Eugenie, onze repojournaliste van Flair, werd tweemaal ongewenst zwanger. Jarenlang verdrong ze de pijn en sprak ze er met bijna niemand over. Speciaal voor deze editie kruipt ze in haar pen.
‘Dat roze streepje heeft mijn wereld op zijn kop gezet. Het eerste wat toen bij me opkwam, was: help, ik wil helemaal niet zwanger zijn. Ik zat letterlijk met de handen in het haar. Ik was nog maar een jonge vrouw van twintig en de relatie die ik had, was zo’n drie maanden jong. Overigens had ik nog nooit aan kinderen gedacht. Ik stond op het punt om op buitenlandse stage te vertrekken en droomde ervan om daarna een wereldreis te maken. Mijn toekomstplannen werden dus ernstig in de war gebracht.’
Geen simpel doktersbezoek
‘Ook al wilde ik absoluut geen moeder worden, die plotse zwangerschap dwong me tot het maken van een hartverscheurende keuze. Omdat abortus allesbehalve een simpel doktersbezoek is. Het is veel meer dan dat. Een ongewenste zwangerschap raakt je op alle levensvlakken, zowel economisch, sociaal als financieel. Ook op fysiek en mentaal vlak laat het een grote indruk na.’
Emoties uit
‘De lange wachttijd was voor mij moeilijk. Na mijn eerste intakegesprek moest ik twee weken mijn “gewone” leventje voortzetten. Om die wettelijke verplichting kon ik niet heen, maar wetende dat ik al die tijd zwanger rondliep, was een fysieke kwelling. Ik sprak er met bijna niemand over en voelde mijn lichaam geleidelijk aan veranderen. Mijn borsten zwollen op, ik had last van ochtendmisselijkheid en ’s nachts hielden talloze vragen me uit mijn slaap. Onbewust leefde ik op automatische piloot, min of meer uit overlevingsdrang. Ik zette al mijn emoties uit, want ik dacht: hoe groter de emotionele connectie met wat er in je groeit, hoe moeilijker het is om het los te laten.’
Om die wettelijke verplichting kon ik niet heen, maar wetende dat ik al die tijd zwanger rondliep, was een fysieke kwelling.
‘Pas na vijf jaar, toen ik er mentaal klaar voor was, heb ik het mijn ouders verteld. Het traject van de ontdekking tot de effectieve ingreep heb ik zo goed als alleen doorlopen. Mijn relatie hing al langer aan een zijden draadje en de ongewenste zwangerschap was olie op het vuur. Ook kon ik maar niet begrijpen hoe ik in vredesnaam zwanger was geraakt. Ik nam de pil en gebruikte ook andere voorbehoedsmiddelen. Daardoor voelde ik me geregeld eenzaam met mijn onbeantwoorde vragen. Psychologische hulp had ik niet. Tussen de lakens zorgden mijn onzekerheden voor heel wat problemen. Bij de jaarlijkse onderzoeken van de gynaecoloog herbeleefde ik zelfs vaak de traumatische ervaring van abortus. Ik deed er alles aan om er niet heen te hoeven.’
Eerder hulp vragen
‘Nadat ik op mijn 25ste opnieuw ongewenst zwanger was geraakt, wilde ik het anders aanpakken. Ik bezocht de psycholoog en de huisarts meerdere keren. Eindelijk kreeg ik meer vat op mijn lichaam en hormoonsysteem. Ze zeiden dat ik erg vruchtbaar was en dat anticonceptie niet sluitend was in mijn geval. Daar hou ik nu rekening mee. Heb ik spijt van mijn keuzes? Nee, maar ik heb wel spijt dat ik zo laat hulp heb gevraagd.’
‘In België is abortus nog altijd taboe, maar erover praten helpt. Hoewel ik altijd erg selectief ben geweest met wie ik mijn verhaal deel, schaam ik me niet. Het hebben van een kind is op dit moment niet verenigbaar met het leven dat ik leid. En dat vind ik helemaal prima. Ik zou het dus allemaal weer opnieuw doen.’
Tekst: Eugenie D’Hooghe
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
