‘Ik vroeg aan mijn oncologe of ik naar dat feestje kon gaan. “Tuurlijk”, zei ze. “‘Dat moet je zeker doen, het kan tenslotte je laatste zijn.”’
‘Je bent gewoon te dik’: 9 schokkende ervaringen in de dokterspraktijk
Van bodyshaming tot zwarte humor: helaas vallen er in dokterspraktijken soms ook woorden die niet zo goed zijn voor je gezondheid. Je mentale gezondheid, that is. Deze negen patiënten kunnen ervan meespreken.
Tekst: Elien Geboers
Leef, alsof het je laatste dag is
Marianne: ‘Ik ging op consultatie bij mijn oncoloog om te bespreken welke behandelingsopties er voor mij waren. De kanker in mijn lichaam was uitgezaaid, maar ik was (en ben nog steeds) niet uitbehandeld. Toen de dokter en ik besloten om een chemotherapie op te starten in de daaropvolgende maand, overlapte die planning met een feest van vrienden dat al even op de kalender stond. Omdat ik nog niet goed kon inschatten hoe groot de impact van die chemo zou zijn, vroeg ik de dokter of ik de week na mijn eerste sessie dat feest nog zou kunnen bijwonen. Haar antwoord, hoewel goedbedoeld, kwam héél hard binnen. “Tuurlijk”, zei ze. “Dat moet je zeker doen, het kan tenslotte je laatste zijn.”’
Van je (vrouwelijke) dokter moet je ‘t hebben
Janneke: ‘Rond mijn zeventiende groeiden mijn borsten in sneltempo tot een cup E. Ik had verder een behoorlijk fijn figuur en kreeg meteen last van rug- en schouderpijnen. Zo erg dat ik besloot om het advies van een plastische chirurg in te winnen en na te gaan of een borstverkleining een oplossing zou zijn. Mijn mama ging met mij mee op consultatie. We vielen beiden bijna van onze stoel toen de – en dat vind ik misschien nog het ergste van al – vrouwelijke (!) dokter suggereerde dat ik met die ingreep misschien liever wilde wachten tot ik een serieuze relatie had en ik kon bepalen of ik het nog altijd wilde als ik een vriendje had. Intussen heb ik – na een borstverkleining – cupmaat C en ben ik heel gelukkig met mijn borsten, maar dat heb ik te danken aan een andere chirurg bij wie ik me wél comfortabel voelde en die begreep dat mijn lijf het mijne is, en ik alleen voor mezelf moet beslissen wat goed voor mij is.’
Hello, it’s me
Elien: ‘Rond mijn achttiende ontdekten oogartsen een probleem bij me, maar de scans en onderzoeken die ze deden brachten niet meteen uitsluitsel. In de jaren daarna werd ik van specialist naar specialist gestuurd. Bij veel van die artsen voelde ik me goed, buiten het feit dat ze destijds nooit een antwoord vonden en ik me weleens een circusattractie voelde, omdat elke stagiair op de vloer ook maar eens moest komen kijken naar zo’n “uitzonderlijk geval”. Maar ach, daar had ik nog niet zo’n groot probleem mee, want ik was zelf ook een student en begreep wel hoe belangrijk het was dat ze nieuwe dingen konden leren. Bij één specialist ging mijn haar echter steevast rechtop staan. Omdat ik zelf niet met de auto kan rijden (dat heb je weleens als je niet goed kan zien), reed mijn mama meestal met mij naar de ziekenhuisafspraken. Ze ging ook mee binnen in de dokterspraktijk, want ja, ze was er toch bij en was natuurlijk ook een beetje bezorgd. Die ene vrouwelijke specialist maakte er echter een gewoonte van om voortdurend in de derde persoon over mij te praten tegen mijn moeder, terwijl ik er ook gewoon bij zat. Ik was toen nog niet zo mondig als ik nu ben, en voelde me dan ook enorm gesteund toen mijn mama uiteindelijk een keertje in mijn plaats zei: “Je mag gewoon tegen haar praten hoor, het gaat tenslotte over haar.”’
Taaie tante
Imke: ‘Na de bevalling van mijn eerste dochtertje zeven jaar geleden wilde ik zo graag borstvoeding geven, maar het deed ontzettend veel pijn. Ik had veel kloven en mijn dochtertje trok en kneep superhard met haar mondje. De vroedvrouw die me bijstond was op z’n zachtst gezegd nogal een taaie tante en gaf me meteen het gevoel dat ik een onbekwame moeder was: “Kom op, hoor. Je gaat toch nu nog niet opgeven? Je wil je kindje toch de beste start geven?” Ik heb uiteindelijk twee keer een vreselijk pijnlijke borstontsteking gehad, omdat ik door haar het gevoel had dat ik mijn taak als mama niet deed als ik niet gewoon doorbeet en bleef proberen.’
Casual seks op voorschrift
Leentje: ‘Al meer dan een jaar had ik veel last van buikpijn en krampen, maar ondanks de vele onderzoeken vond mijn huisarts de oorzaak niet. Na een lang en emotioneel gesprek met hem kwam hij tot de conclusie dat de oorzaak weleens mentaal in plaats van fysiek kon zijn. Daar kon ik hem zeker in volgen, want ik zat op dat moment ook helemaal niet lekker in mijn vel. Ik twijfelde over mijn job en begon me ook steeds somberder te voelen over het feit dat ik maar geen liefdespartner vond, met daarbovenop ook een onvervulde kinderwens. Ik weet dat hij het goed bedoelde en over het algemeen voel ik me wel comfortabel bij hem, maar het advies waarmee hij me die dag naar huis stuurde, voelde achteraf toch een beetje raar. “Weet je wat jij eens moet doen? Je verstand op nul zetten, een weekje verlof boeken en eens lekker in de koffer duiken met iedereen in wie je zin hebt.” Het is niet dat ik casual seks niet leuk vind of zo, maar echt het allerbeste advies om aan mijn mentale gezondheid en zelfvertrouwen te werken was het toch niet.’
Hoe de dokter aan het denken zetten
Lisa: ‘Ik ging met mijn zoontje naar de tandarts om een gaatje te laten vullen. Toen de tandarts wilde beginnen, zei hij: “Heb jij een verdoving nodig of ben jij gewoon een sterke, stoere kerel die zonder kan?” In ons huis is mannelijkheid geen kwestie van stoer of sterk zijn, en al zeker niet van pijn verbijten, maar mogen jongens net zozeer als meisjes kwetsbaar en gevoelig zijn. Ik heb de tandarts beleefd doch nadrukkelijk op z’n plaats gezet. Hij heeft zich daarop ook geëxcuseerd en ik kan alleen maar hopen dat ik ’m even aan het denken heb gezet.’
Diagnose: de dokter is a d*ck
Melissa: ‘“Zit je hier op kot?” vroeg een huisarts die ik nog niet kende toen ik als student in zijn praktijk belandde, omdat het de enige dokter in de buurt was waar je terechtkon zonder afspraak. Ik knikte. “Ja, dan hoeven we niet ver te zoeken, hè”, ging hij door. “Je bent gewoon te dik. Je moet echt gezonder eten, meer bewegen en minder op stap gaan.” Dat was dus zijn conclusie nadat ik mijn klachten had opgesomd: haaruitval, broze nagels, gewrichtspijn, vermoeidheid, concentratieproblemen en onverklaarbare gewichtstoename. Pas na maanden van mezelf uit te hongeren – zonder al te veel resultaat – ging ik langs bij de vaste huisarts van mijn mama in mijn hometown. Met één simpele bloedtest ontdekte zij dat er iets scheelde met de werking van mijn schildklier. Door de late diagnose en de ongefundeerde commentaar van die eerste dokter worstel ik helaas tot de dag van vandaag met mijn lichaamsbeeld, mijn gewicht en mijn eetpatroon.’
‘Misschien moeten we het eens over tact hebben?’
Dennis: ‘Story of my life: “Aan dat hoestje/die verkoudheid/die jeuk/je kniepijn… kan ik weinig veranderen, maar misschien moeten we het eens over je gewicht hebben?”’ Ik ga elke dag met de fiets naar het werk, speel amateurvoetbal en eet hetzelfde als mijn vrouw, die maar 65 kilo weegt. Ja, ik ben breed gebouwd, maar ik leef gezond en wil gewoon geholpen worden voor de klachten waarmee ik aanklop, dankuwel.’
Het toontje van het doktertje
Marie: ‘Ik had een zwaar ontstoken teen en moest onder plaatselijke verdoving onder het mes om mijn teennagel te laten verwijderen. Tijdens die ingreep ergerde ik me dood aan de chirurg. Niet voor mezelf, maar vanwege de manier waarop hij sprak tegen de verpleegster die hem assisteerde. Hij noemde haar de hele tijd “meisje” en had de meest neerbuigende toon aller tijden. Hoewel ik blij was om verlost te zijn van mijn probleempje, vond ik het echt moeilijk om daarna nog vriendelijk tegen hem te zijn.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
