Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Jolien (35) werd twee keer abrupt van haar roze wolk geduwd tijdens haar zwangerschappen omdat er iets misliep. Gelukkig kwamen haar beide kindjes Lize en Louis kerngezond ter wereld. Ze liet twee klavertjesvier tatoeëren omdat die geluk brengen en symbool staan voor haar twee kleine spruiten.
‘Toen ik twintig weken zwanger was van mijn eerste kindje kregen we heel slecht nieuws’, vertelt Jolien. ‘Het kindje bleek een gastroschisis, een defect in de buikwand waardoor de dunne darm uitwendig ligt, te hebben. Ik werd abrupt van mijn roze wolk geduwd. Mijn partner en ik wisten ook niet goed hoe we hiermee moesten omgaan. Het was ons allereerste kindje en we hadden vooral veel vragen. Op verzoek van onze gynaecologe lieten we een 3D-echo uitvoeren om meer duidelijkheid te krijgen.’
Donderwolk
‘Uit verder onderzoek bleek dat het een “technisch mankement” was en dat er geen onderliggende genetische afwijking was’, aldus Jolien. ‘Er was verder ook gelukkig niets mis met haar andere organen. De eerste dagen na de geboorte zouden cruciaal zijn. Ons dochtertje zou dan enkele operaties moeten ondergaan, maar ze kunnen natuurlijk nooit voorspellen hoe zo’n klein baby’tje daarop reageert. Er bleef een risico dat we onze kleine spruit zouden verliezen.’
‘Ondanks die donderwolk die boven ons hing, probeerde ik toch van mijn zwangerschap te genieten en niet te veel in angst te leven. Ik had gehoord dat een ongeboren baby in de buik voelt wat de mama voelt. Ik probeerde me dus rustig te houden omdat ik ervan overtuigd was dat dat ook het beste was voor ons dochtertje. We hielden ons sterk en waren positief realistisch. We gingen dus uit van het beste, maar hielden er toch ergens in ons achterhoofd rekening mee dat het fout zou kunnen lopen.’
Rots in de branding
‘Af en toe overviel die angst me wel’, zegt Jolien. ‘Gelukkig kreeg ik enorm veel steun van mijn familie en vrienden. Ik kon steeds bij hen terecht. Ook mijn man was mijn rots in de branding. We waren op dat moment acht jaar samen en dit heeft ons nóg dichter bij elkaar gebracht. Het klinkt misschien raar, maar ook Lize zelf stelde me gerust. Als ik begon te piekeren, voelde ik haar bewegen in mijn buik. Het was alsof ze me wilde vertellen dat het wel goed zou komen.‘
Onmiddellijk na de geboorte moest Lize al naar de operatiezaal vlak ernaast. Het deed pijn dat ik haar niet even kon vasthouden.
‘Ik was uitgerekend voor 6 februari, maar op kerstdag had ik plots wat bloedverlies. Ik was toen 34 weken zwanger. We reden naar het ziekenhuis en daar zagen ze dat de weeën begonnen waren. Door weeënremmers konden de dokters de geboorte nog twee dagen uitstellen en op 27 december was het zover. Onze kleine spruit kwam ter wereld. Ik beviel met een keizersnede en onmiddellijk na de geboorte moest Lize al naar de operatiezaal vlak ernaast. Het deed pijn dat ik haar niet even kon vasthouden. Ik zag nog net dat ze een donker kopje haar had.’
Vier operaties
‘Terwijl mijn man en ik terug naar de kamer werden gebracht, ging onze kleine meid onder het mes. De tijd ging tergend traag voorbij en dat waren de meest vreselijke uren van mijn leven. Wat later kwam de kinderarts ons verlossen met het goede nieuws dat de eerste operatie goed verlopen was. Omdat haar buikje niet voldoende meegegroeid was, konden ze haar darmen nog niet op de juiste plaats steken. Haar darmen werden steriel verpakt en de dagen daarop moest de zwaartekracht zijn werk doen en zouden ze in haar buikje moeten zakken. Ze werd een hele week in een kunstmatige coma gehouden en op de zevende dag na haar geboorte kreeg ze haar vierde operatie waarbij haar buikje eindelijk gesloten werd.’
‘Lize lag uiteindelijk een maand op intensieve neonatologie. Mijn man en ik weken niet van haar zijde. We vierden zelfs nieuwjaar naast haar couveuse terwijl we door de ziekenhuisramen zagen hoe buiten vuurwerk werd afgestoken. Op 27 januari mochten we ons dochtertje eindelijk mee naar huis nemen. Ondertussen groeide ze uit tot een gezonde, jonge meid van negen jaar. Het enige waar ze een beetje op moet letten, is haar voeding. Omdat haar buik vol met littekenweefsel zit, kan ze weleens last hebben van constipatie. We eten dus gevarieerd en gezond zodat ze geen klachten ervaart. Ze heeft ook nog een groot litteken op haar buik van de verschillende operaties. Ze komt nu op een leeftijd dat ze het daar soms wat moeilijk mee heeft, maar gelukkig is ze omringd door fijne vriendinnetjes.’
CMV-besmetting
‘Enkele jaren later was ik opnieuw zwanger en ook dit keer verliep mijn zwangerschap niet op rolletjes’, aldus Jolien. ‘Ik kreeg te horen dat ik tijdens het eerste trimester van de zwangerschap een CMV-besmetting had opgelopen. Ik heb toen echt gevloekt en gedacht: waarom wij weer?! Ik heb geen idee hoe ik het heb gekregen. Het wordt meestal doorgegeven door kleine kindjes, dus het zou kunnen dat ik het via Lize kreeg, maar het kon evengoed via neefjes, nichtjes of zelfs kindjes van vrienden gebeurd zijn. We moesten enkele weken wachten om een vruchtwaterpunctie te laten doen en het resultaat daarvan zou ons vertellen of de besmetting tot bij ons kindje was gekomen. In dat geval zou het een beperking hebben, wat kon gaan van lichte gehoorschade tot een ernstige meervoudige beperking.’
We moesten enkele weken wachten om een vruchtwaterpunctie te laten doen en het resultaat daarvan zou ons vertellen of de besmetting tot bij ons kindje was gekomen.
‘Het waren opnieuw heel spannende weken voor ons’, vertelt Jolien. ‘Ik kon het aantal nachten waarin ik geen oog dichtdeed niet op mijn beide handen meer tellen. Gelukkig zorgde ons dochtertje nog voor wat welgekomen afleiding. Op een dag was ik van mijn werk onderweg naar huis toen de gynaecoloog belde met de uitslag van de test. Ik ging onmiddellijk aan de kant staan en was voorbereid op het ergste. Toen ze me vertelde dat alles oké was, begon ik te huilen van geluk. Ik kan niet omschrijven hoe opgelucht we waren! Van de rest van de zwangerschap heb ik zo hard genoten. Ons zoontje zat zelfs zo goed bij zijn mama dat hij er niet wou uitkomen (lacht). Toen ik tien dagen overtijd was, kwam Louis ter wereld met een keizersnede. Louis is als Lize een vrolijke spring-in-‘t-veld. Het zijn echt de typische broer en zus. Elkaar voortdurend plagen, maar ook niet zonder elkaar kunnen.’
Geluksbrengers
‘Ik wilde al een hele tijd een tattoo, maar ik wist nooit goed welk ontwerp en daardoor kwam het er dus nooit van. Enkele jaren na de geboorte van Lize kreeg ik plots de ingeving om twee klavertjevieren te laten tatoeëren omdat ik veel geluk heb gehad tijdens beide zwangerschappen. Die klavertjesvier symboliseren nu mijn twee kindjes, mijn geluksbrengers. Er stond trouwens ook een klavertjevier op Lizes geboortekaartje. Toen hadden we ook het idee dat we wel een extra dosis geluk konden gebruiken na alles wat we hadden meegemaakt.’
‘De tattoo staat op mijn rechterpols omdat ik dat een mooie plek vind’, vertelt Jolien. ‘Ik kijk er vaak naar en het geeft me telkens een goed gevoel. Ik besef dat we veel geluk hebben gehad en ik zie mijn kindjes zielsgraag. Mijn man moest even wennen aan de tattoo, maar ondertussen is hij het wel gewoon (lacht). Mijn ouders en schoonouders schrokken toen ze de tattoo voor de eerste keer zagen omdat ze niet wisten dat ik er eentje wou. Ze vinden het een mooi exemplaar, vooral omdat er zo’n prachtige betekenis achter schuilgaat. Lize en Louis zelf weten dat de klavertjesvier naar hen verwijzen en vinden dat heel cool (lacht).’
De tattoo met de twee klavertjesvier.
Een close-up van de tattoo met de klavertjes.
Het gelukkige gezinnetje.
Nog meer mooie TAT Talks:
- Jasmien (29): ‘Mijn tattoos herinneren me eraan dat ik wél mooi ben zoals ik ben’
- Manon (33): ‘De tattoo camoufleert het litteken dat ik overhield aan mijn borstkanker’
- Tori (27): ‘Dankzij dat kleine fietsje reisde ik de hele wereld rond’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
