Anaïs (24): ‘Mijn mama werd vermoord door mijn stiefpapa’

‘De dag dat ik te horen kreeg dat ik mijn mama had verloren, herinner ik me nog als gisteren’, vertelt Anaïs. ‘Die ochtend was mama een beetje kribbig. We hadden daardoor zelfs een kleine discussie voor ik naar school en mama naar haar werk vertrok. Vandaag voel ik me nog altijd schuldig dat de laatste woorden die ik tegen haar zei niet zo vriendelijk waren. Ik was natuurlijk nog een puber, maar ik kan mezelf dat nooit vergeven.’

Enorme klap

‘Mama was toen net weer begonnen met werken nadat ze een paar weken thuis moest revalideren nadat mijn stiefpapa haar had geslagen’, gaat Anaïs verder. ‘Dat was de druppel en we dachten dat we eindelijk verlost waren van het monster dat we tien jaar lang als stiefpapa hadden. In de namiddag kwam er plots iemand me uit de les halen. Ik moest naar de directeur en ik had geen idee wat ik had mispeuterd. Toen ik zijn kantoor binnenwandelde, zag ik mijn drie zussen al wenend rond de tafel zitten en vertelden ze me dat mama er niet meer was.’

We dachten dat we eindelijk verlost waren van het monster dat we tien jaar lang als stiefpapa hadden.

‘Mijn wereld stortte in’, aldus Anaïs. ‘Ik kon het niet geloven. De klap was mogelijks nog groter toen ik hoorde dat mijn stiefpapa mijn mama had vermoord. Ik moest even bij een vriend van mijn zus wonen die politieagent was en daarna trok ik beurtelings in bij mijn zussen. Het pendelen tussen die verschillende adressen was op den duur heel zwaar, dus besloot ik om bij mijn meter te verblijven. Achteraf gezien was dat niet zo’n goede keuze. Zij woonde in Vlaams-Brabant, maar ik kom uit West-Vlaanderen waardoor mijn klasgenootjes vonden dat ik raar sprak. Ik kon dus niet goed aarden op school. Mijn meter was door alles wat gebeurd was ook enorm bezorgd waardoor ik geen vrijheid kreeg. Ik mocht zelfs niet afspreken met vriendinnen. Als zestienjarige was dat natuurlijk verschrikkelijk.’

Oud rapport

‘Toen ik twee jaar later achttien werd, verhuisde ik opnieuw naar de zee’, zegt Anaïs. ‘Ik was toen eindelijk oud genoeg om een tattoo te laten zetten. De jaren dat ik bij mijn meter woonde, scrolde ik vaak door Pinterest om ideetjes op te doen. Maar ik was natuurlijk nog te jong en het mocht niet van mijn meter. Ik liet de coördinaten van het huis waar ik opgroeide met mijn mama en zussen zetten als eerste tattoo. Als tweede tattoo wilde ik het handschrift van mama vereeuwigen op mijn huid.’

Ik vond een oud rapport en daarop stond een tekstje van mijn mama met daaronder haar handtekening.

‘Ik vond een oud rapport en daarop stond een tekstje van mijn mama met daaronder haar handtekening’, aldus Anaïs. ‘Ik wilde eerst enkel haar handtekening laten zetten, maar uiteindelijk liet ik de hele zin tatoeëren: “Ik was werkelijk verrast dat doet plezier”. Ik koos voor mijn ribben omdat ik dat een mooie plaats vond en omdat ik het wilde verstoppen voor mijn zussen (lacht). Ik was bang dat zij het niet zouden goedkeuren.’

Mooie herinneringen

‘Uiteindelijk vindt mijn oudste zus het een mooie tattoo’, zegt Anaïs. ‘Mijn andere twee zussen zijn er geen fan van, maar zij houden gewoon niet van tattoos. Ik ben blij dat ik op deze manier een leuk aandenken heb aan mijn mama. Ze is nu ook altijd een stukje bij mij. In het begin moest ik telkens ik de tattoo zag een traantje wegpinken, maar ondertussen brengt het zinnetje vooral de mooie herinneringen die ik aan ons tweetjes heb naar boven.’

De tattoo met het toffe zinnetje en de handtekening.

Anaïs en haar dochtertje.

Nog meer mooie TAT Talks:

• Shauni (26): ‘Mijn mama en ik lieten als verjaardagscadeau een matching tattoo zetten’
• Bieke (25) en Dorien (29): ‘Onze tattoo is het laatste cadeau dat we van papa kregen voor hij stierf’
• Lien (34): ‘Onze vriendin verloor haar strijd tegen kanker. Maar ze blijft voor altijd een plekje hebben in ons hart én op ons lichaam dankzij onze bloementattoo.’