Een eerste tatoeage laten zetten is altijd spannend. Redactrice Eva (23) twijfelde een paar jaar, maar waagde dan toch de sprong. Alle details lees je hier. Vandaag: doet het pijn of niet?
Redactrice Eva: ‘Goed nieuws voor iedereen die droomt van een tattoo, maar bang is voor de pijn: het valt heel goed mee. Ik vond het eerder een vervelend gevoel. Het voelde een beetje als de eerste prik zoals bij een spuitje, zonder dat er iets gespoten wordt. Maar dan wel honderden kleine prikjes, de hele tijd. Geen aangenaam gevoel, dat zeker niet. Maar ik had ook niet het gevoel dat ik doodging, haha.’
Toch even moeilijk
‘Eén plekje – vlak onder de plooi van mijn arm – deed toch meer pijn dan de rest en toen kreeg ik het even moeilijk. Ik kreeg een “vapeurke” (hoe ze dat bij ons in de Kempen zeggen), zweten, vlekken voor mijn ogen en mijn gehoor viel ook wat weg. Gelukkig hadden de tatoeëerder en mijn vriendin het snel door en hebben we de sessie even onderbroken. Ik kreeg frisdrank en mocht even gaan liggen. Ik had een vriendin meegenomen die al enkele tatoeages heeft en zij verzekerde me dat ik me niet aanstelde. “Ik draaide al weg toen het ontwerp er nog maar opgeplakt werd”, lachte ze. Goud waard, zo iemand aan je zijde. De rest van de tatoeage is gezet terwijl ik neerlag, om zeker te zijn dat ik niet opnieuw zou wegdraaien. En dat ging zo-veel beter.’
Niet zelf rijden
‘In totaal heeft het maar twintig minuten geduurd. Ik zou wel aanraden om een chauffeur mee te nemen. Ik moest niet ver rijden, maar ik voelde me slap. Mijn arm voelde ook stijf aan door het plastic dat ze errond hadden gewikkeld. Het is toch veiliger als je dan niet achter het stuur kruipt (denk: schakelen en sturen). De dagen erna voelde mijn arm een beetje raar aan, het is tenslotte een open wonde. De tatoeage heb ik een aantal dagen vochtig moeten houden met een zalf en na een viertal dagen was ook het stijve gevoel weg. Het enige nadeel: de tatoeëerder had me gewaarschuwd dat door het herstellen van mijn huid de lijnen konden vervagen of zelfs verdwijnen. “Dan moet je maar even terugkomen, zodat ik ze kan bijwerken”, zei hij. Dáár kijk ik niet naar uit. Niet omdat ik bang ben, wel omdat ik nu weet wat me te wachten staat. Ik zie inderdaad al enkele stukjes vervagen en ben dus voor die tweede sessie al mijn moed bij elkaar aan het rapen. Hélp!’
Meer lezen?
Hoe redactrice Eva haar eerste tattoo koos (en waarom ze nog vijf keer van gedachte veranderde)
