Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Leentje (29) liep jaren rond met een zwangerschapstrauma én werd bedrogen door haar man. Ze liet een paardenbloem zetten waarvan enkele pluisjes wegvliegen om zichzelf eraan te herinneren dat je bepaalde dingen moet loslaten om verder te kunnen gaan met je leven.
‘Ik was zes jaar geleden zwanger van mijn eerste kindje’, vertelt Leentje. ‘Fysiek kon ik niet klagen, want ik had geen last van die vervelende kwaaltjes die er soms bij komen kijken. Helaas had ik het mentaal wel ontzettend zwaar. Ik was zo bang dat ik het kindje in mijn buik in gevaar zou brengen dat ik bijna niets meer durfde te doen. Ik had ook in niets meer zin en was enkel nog maar bezig met mijn zwangerschap en het beschermen van mijn ongeboren kindje. Natuurlijk leed alles onder die situatie: mijn sociaal leven, mijn werk, mijn relatie. Terwijl ik eigenlijk op een roze wolk moest zitten, voelde ik me enorm ongelukkig.’
Zwangerschaps- en bevallingstrauma
‘De dag waarop ik beviel, voelde ik me dan ook enorm schuldig’, gaat Leentje verder. ‘Ik was zo blij dat die zwangerschap eindelijk gedaan was en ik schaamde me dat ik zwanger zijn echt verschrikkelijk vond. Ik vond het stom dat ik geen goed gevoel had overgehouden aan die periode en dat ik eigenlijk helemaal niet van mijn zwangerschap had genoten. Ik wilde ook heel graag op natuurlijke wijze bevallen, maar het kindje lag in stuit waardoor er voor een keizersnede werd gekozen. Opnieuw een tegenslag. Ik “voelde” mijn kindje niet geboren worden en voor mij voelde dat alsof ik mijn zwangerschap niet goed had kunnen afronden. Ik beschouwde mijn bevalling als de grootste mislukking van mijn leven. Ik heb me daar jarenlang enorm slecht door gevoeld, tot ik van iemand anders te horen kreeg dat zij zich ook zo voelde. Ik besloot naar een coach te gaan en daar ontdekte ik dat ik een zwangerschaps- en bevallingstrauma had opgelopen. Door erover te praten, kon ik het beetje bij beetje verwerken en een plaats geven.’
Ik vond het stom dat ik geen goed gevoel had overgehouden aan mijn zwangerschap en dat ik eigenlijk helemaal niet heb genoten van die periode.
‘Toen ik mijn trauma eindelijk had verwerkt, moest mijn man een half jaar naar Duitsland voor zijn werk’, vertelt Leentje. ‘We hadden beslist om bij zijn terugkomst voor ons tweede kindje te gaan. Ik keek daar enorm naar uit, want ik zou dan eindelijk ervaren hoe het voelt om gelukkig zwanger te zijn. Door de coronacrisis kon ik hem niet vaak bezoeken in Duitsland, dus skypeten we elke dag. Ik keek daar telkens enorm naar uit, maar op den duur had ik het gevoel dat het voor hem een verplichting was. Iets later, op mijn verjaardag, ontdekte ik dat hij een minnares had. Ik stortte helemaal in.’
Paardenbloem
‘Ik was razend. Toch hoopte ik dat onze relatie sterk genoeg was om dit te boven te komen. Hij was de liefde van mijn leven en de papa van mijn kindje. Ik wilde oud worden met hem, maar daar dacht hij duidelijk anders over. Hij wilde niet meer verder met mij en trok de stekker uit onze relatie. Ik voelde me leeg. Ik kon niet meer eten of drinken, laat staan werken. Ik zat op mijn bureaustoel en keek maar wat naar mijn scherm.’
‘Dit keer bleef ik gelukkig niet bij de pakken zitten, maar ging ik onmiddellijk naar een psychologe om mijn hart te luchten. Ik praatte ook eerlijk over alles met mijn vrienden en familie. Ik ben vandaag nog altijd enorm dankbaar dat iedereen me zo goed heeft opgevangen. Zij hielpen me terug uit die put. We zijn ondertussen een half jaar verder en ik voel me sterker dan ooit. Natuurlijk heb ik het af en toe nog eens moeilijk, maar ik laat mijn hoofd niet meer hangen. Ik vind het vooral jammer voor ons zoontje. Hij draagt de gevolgen van de beslissing van mijn ex, want hij zal nooit meer iets samen kunnen doen met zijn beide ouders en zal altijd ofwel mama ofwel papa moeten missen.’
Hij was de liefde van mijn leven en de papa van mijn kindje. Ik wilde oud worden met hem, maar daar dacht hij duidelijk anders over.
‘Wat me ook hielp om verder te gaan met mijn leven was het zetten van een tattoo. Ik wilde het hoofdstuk van mijn zwangerschapstrauma en van het bedrog voorgoed afsluiten en daarom liet ik een paardenbloem tatoeëren waarvan enkele pluisjes wegvliegen. Het herinnert me eraan dat ik dingen moet loslaten om verder te kunnen gaan met mijn leven.’
‘Ik liet de tattoo op mijn onderarm zetten omdat ik de tekening altijd wil zien. Als ik het moeilijk heb, leg ik mijn hand erop en dat geeft me enorm veel rust. Iedereen in mijn omgeving vindt het ook een prachtig symbool. Mijn zoontje kent de ware betekenis die achter de tekening schuilgaat nog niet. Hij plaagt me soms met het feit dat ik een “pisbloem” op mijn arm heb staan (lacht). Zelf is hij altijd boos als zijn plaktattoo verdwenen is als hij uit de douche stapt, terwijl mijn exemplaar wel blijft staan. Hij is nog maar zes, dus hij zal nog even moeten wachten om er zelf eentje te nemen.’
De tattoo van de paardenbloem met de wegvliegende pluisjes.
Nog meer mooie TAT Talks:
- Jasmien (29): ‘Mijn tattoos herinneren me eraan dat ik wél mooi ben zoals ik ben’
- Coline (27): ‘De kleurrijke ijsjestattoos symboliseren onze hechte vriendschap’
- Marjolein (27): ‘Ik worstel met een depressie. Mijn tattoos doen me denken aan de goede dagen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
