Bye bye diepvriespizza's en wijntjes
UITGETEST: redactrice Lies gaat 30 dagen zonder suiker
Suiker strikt verboden
Het opzet: één maand lang eet ik geen geraffineerde of toegevoegde suikers. Wat wel mag? Zoetstoffen, fruit- en melksuikers.
‘Jij gaat nog honderd kilo wegen.’ Dat ene zinnetje heb ik als kind zo vaak al lachend uit de mond van mijn vader gehoord. Het klinkt dan misschien grof, hij had wel degelijk een punt. Elk (klein beetje) eten op mijn bord kreeg ik met moeite op, maar voor snoep uit de snoepkast was ik áltijd te vinden. En eigenlijk is er vele jaren later niet veel veranderd. Ik lust intussen dan wel (bijna) alles, voor zoetigheden ben ik nog steeds, op élk moment van de dag, te vinden. Dus wanneer ik aan mijn omgeving vertel dat ik een maand zonder suiker zal leven, zie ik vooral heel wat gefronste wenkbrauwen.
WEEK 1: bye bye, diepvriespizza's en wijntjes
En hell yes, alle begin is écht moeilijk. Van koekjes, wijntjes en diepvriespizza’s à volonté naar niks, nada, noppes: je zou voor minder een beetje gefrustreerd geraken. Ook diëtiste Carmen Schaalje, die me begeleidt doorheen dit hele proces, waarschuwt me. ‘Nee, makkelijk zal het niet worden.’ Maar ze is ook hoopvol: er zijn best nog veel dingen die ik wel mag eten (euh, ja, wat dan?) én ze is ervan overtuigd dat het me wel zal lukken. En als haar portie peptalk niet volstaat, doet de weegschaal er even later nog een goeie schep bovenop: ik weeg – slik – vijf kilo meer dan ik dacht. Vijf ! V-I-J-F!
Over honger en hoofdpijn
Vol goeie moed (of toch een klein beetje) trek ik naar de supermarkt voor een giga voorraad suikerarm lekkers. Anderhalf uur en tientallen zorgvuldig bestudeerde voedseletiketten later, is de grote portie goeie moed al een heel pak geslonken. Blijkbaar bevatten echt de meest ridicule dingen suiker. No more gehakt (I kid you not), magere fruityoghurtjes of zelfs afbakbroodjes. Ook geen dressings of sauzen, alcohol en boterhamslaatjes. Wat dan wel, denk ik. Heel veel fruit, groenten, magere (natuur)yoghurt en Griekse yoghurt, gedroogde vruchten en noten, vers (bruin) brood, kaas en olijven. Oftewel: gezond, gezonder, gezondst.
Voorbereiding is alles
Aan mijn mama vraag ik een grote pot soep te maken. Want voornemen nummer één: ik wil ten alle tijden een snel-klaar-maaltijd binnen handbereik hebben. Want nee, een keukenprinses zal ik ook deze maand niet worden. Voornemen nummer twee: ik wil op geen énkel moment honger lijden. Want honger staat gelijk aan goesting, en goesting betekent zoveel als nood aan suiker (of toch in mijn geval). Dus sta ik de volgende dagen steevast ’s avonds in de keuken mijn lunchpakket en tussendoortjes voor de dag erna te prepareren. Op het menu: soep, een slaatje (tip: pureer een avocado, kruid hem goed, en gebruik die als dressing), een grote stapel boterhammen met kaas, magere yoghurtjes, zoetstof en een potje gesneden wortels. Ik voel me eerder een cateraar dan journalist. Maar soit, it does the trick en dat is natuurlijk het belangrijkste.
Alleen mijn humeur zakt een paar keer (ver) onder nul. Ik voel me gewoon wat, tja, geïrriteerd, en als er dan ook nog eens van alles misloopt, krijgt een collega (lees: slachtoffer van dienst) de volle laag. Oeps. Gelukkig blijft de verwachte vreselijke hoofdpijn (waar iedereen me vooraf voor waarschuwde) weg. Wel voel ik me een paar dagen licht in mijn hoofd – alsof ik wat duizelig ben – en is mijn concentratie eerder te vergelijken met die van een eendagsvlieg. Geen wonder dat ik op dag drie met een dikke, vette (welverdiende) nederlaag het tennisplein afdruip. Ik heb letterlijk geen énkele bal fatsoenlijk geslagen.
WEEK 2: suikerarm op restaurant
Etentjes zijn op zijn zachtst gezegd een beproeving. Niet zozeer omdat de menukaart bulkt van de suikers (dat valt meestal wel mee eigenlijk), maar omdat ik steevast moeilijk moet doen. ‘Kan je dat slaatje maken zonder dressing, alstublieft?’ of ‘Zit er suiker in jullie pastasaus?’. En ik haat het om de moeilijke tante uit te hangen. Toch zit er niets anders op, want als ik al één ding heb geleerd in deze periode, dan is het wel dat er echt in héél veel dingen suiker zit.
Meestal reageren obers en serveuses altijd vriendelijk. Maar blijkbaar is niet elke kok even blij met een (veel-vragen-stellende) klant als ik. Op dag twaalf van De Beproeving besluit ik iets te bestellen in een lokaal afhaalrestaurant. En hoewel de mijnheer die de telefoon beantwoordt heel geduldig en begrijpend klinkt, is de chef (bij wie hij even informeert) dat alles behalve. ‘Seg, joh, kool’, hoor ik hem zeggen. What the...?!
Nu hoor ik jou, lieve lezeres, alvast denken: die kon zijn bestelling steken waar de zon niet schijnt (gelijk heb je!), maar een mens met honger (en op dieet) hoeft niet te veel principes te hebben (lees: het is dat of zelf koken. En daar heb ik écht geen goesting in). Dus besluit ik vriendelijk te blijven en wijs ik de (nog steeds heel beleefde) man aan de telefoon op de afluistermogelijkheden van zijn telefoontoestel. Ik kan alleen maar hopen dat de chef van dienst zijn speekselklieren niet heeft uitgetest op mijn eten.
WEEK 3: doorzakken met een flesje water
Geen alcohol mogen drinken vind ik eigenlijk nog moeilijker dan geen snoep mogen eten. En voor je denkt dat ik me dan beter kan aansluiten bij de AA: er is echt geen socialer bindmiddel dan samen een glaasje drinken. Een fles wijn bij het eten, een gin-tonic tijdens een avondje uit, een pintje op café. Dus wanneer mijn vriendinnen op een avond komen aperitieven en we daarna nog uit eten gaan, vind ik dat een regelrechte beproeving. Terwijl de gin-tonic rijkelijk vloeit (en de nootjes en chips vlot naar binnen gaan), zit ik aan een flesje water te nippen en rauwe wortels (zonder saus) naar binnen te werken. Eerlijk? Ik voel me een beetje een asociale trees, zo eentje die geen deel wíl uitmaken van de fun en daar zelfs niet echt een excuus (als in: zwanger, allergisch, chauffeur van dienst) voor heeft.
Ook bij de uitstap naar de finale van de Davis Cup een paar dagen later, zit ik noodgedwongen met een fles water in mijn handen. Op de bus is er cava en bier. Minstens vijf keer hoor ik mezelf ‘Nee, dank u’ zeggen, terwijl ik liever ‘Ja, jaaaaaa! Een glas! Hier!’ wil roepen. Ook op het evenement zelf word ik danig op de proef gesteld. Want er staan er alleen maar lekkernijen op het menu. En in gastronomisch België staan lekkernijen niet meteen gelijk aan heerlijke slaatjes. Dus terwijl iedereen zijn honger stilt met frieten, hamburgers en pannenkoeken, moet ik tanden bijten tot we weer de bus opstappen en ik mijn verrukkelijke bokes met kaas kan eten. Ik mag dan wel met trots zeggen dat ik weet te weerstaan aan alle verleidingen, ik voel me er eigenlijk niet echt goed bij.
WEEK 4: experimenteren met suikerarme creaties
Alles went, ook een leven zonder geraffineerde suikers. Na meer dan 21 dagen heb ik de chips, popcorn en koeken in mijn kast nog met geen vinger aangeraakt en blijven ook de flessen wijn en gintonic onaangeroerd. Ik blijf wel veel goestingskes hebben, maar die weet ik de kop in te drukken met snacks op basis van alternatieve suikers zoals Candarel. Volgens diëtiste Carmen Schaalje niet meteen de ideale manier om van mijn zeemzoete verslaving af te geraken, maar hey, I’m only human. De laatste week test ik twee lekkernijen uit: een wortelcake (recept) én een brownie (recept). De wortelcake is best lekker, maar ook redelijk vet (en kan – heel eerlijk – niet tippen aan the real thing). Met mijn brownie, daarentegen, weet ik echt iedereen te overtuigen dat desserten zonder toegevoegde suikers heel lekker kunnen zijn. Vooral het feit dat ik courgette (jawel, dat lees je goed) gebruik en géén vetstoffen, wekt veel verbazing op. Ik deel het recept met minstens vijf vriendinnen en besluit tijdens het laatste suikerarme weekend de brownieprinses in mezelf toch nog een keer naar boven te halen. Té lekker, mannekes.
Conclusie: mijn suikerarme maand
Dat ik vriend en vijand heb verbaasd met mijn suikerarme maand, is een understatement. Blijkbaar was niet iedereen ervan overtuigd dat het me zou lukken, maar ik heb ze allemaal dik het tegendeel bewezen. (Ha!) Ik ben bijzonder trots, want in alle eerlijkheid heb ik achteraf zelfs het gevoel dat ik me nooit écht heb moeten forceren. Ja, ik heb af en toe gemord, en ja, ik heb soms écht gezaagd dat ik goesting had in een lekker glas wijn. Maar dat de chips, koeken en het snoep in mijn kast onaangeroerd zijn gebleven en ik op geen enkel moment voor die kast heb gestaan, mokkend als een tweejarige die een rendierhoedje wil, bewijst – voor mij althans – dat het al bij al nog wel meeviel.
Toch had ik van één ding meer verwacht: de weegschaal. Voor alle keren dat ik mezelf ‘nee’ heb horen zeggen, is het resultaat bijzonder bedroevend. Amper één kilo en tweehonderd gram ben ik afgevallen. Really? Maar of ik het daarom liever niet had gedaan? Nee, dat ook weer niet. Ik moet zeggen dat ik minder last heb van energiedipjes in de namiddag, dat mijn ogen zijn opengegaan over de voedings- industrie (suiker zit verborgen achter de meest uiteenlopende namen) en dat ik nu makkelijker nee kan zeggen tegen zoetigheden (zonder mezelf te forceren). Het experiment is geslaagd. En dan nu: chocola! Koeken! Snoep! Chips! 😉
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
