‘Lopen en ik, wij hebben een knipperlichtrelatie.’
UITGETEST: redactrice Elien rende mee met een running crew
Hardlopen. Het is gratis, het is gezond en het kan dus ook in groep. Hoe leuk dat is, ontdekte redactrice Elien toen ze zich op een moedige woensdag aansloot bij de Antwerp Running Crew om samen met hen de straten van ’t Stad onveilig te maken.
Niet mijn proudest moment, die foto waarop ik tussen getrainde hardlopers meestrompel alsof er een stok in mijn achterste zit, maar ik heb het gedaan: ik heb gelopen, ik heb gesocialized, ik heb gepuft en ik heb zelfs genoten. Nu ja, toch van de eerste drie van de acht kilometer die er op de planning stonden, toen ik al mijn moed bijeen raapte en besloot om me op een woensdagavond aan te sluiten bij de Antwerp Running Crew. In my defense: mijn lichaam is gewoon beter ontworpen voor krachttraining. En als je dat niet gelooft, maak ik je wel wat anders wijs.
Mee met de meute
Niet gelogen: ik ben sportief. Minstens vier keer per week hang ik ergens in een gym, een boulderzaal of zelfs ondersteboven aan een paaldanspaal. Ik koos ook bewust voor een husky als mijn beste vriendin, om dagelijks kilometers afstand af te leggen met mijn benenwagen. In wandelpas, that is. Want lopen en ik, wij hebben al jaren een knipperlichtrelatie. Start 2 Run? Been there, done that, en ook weer gestopt. Een loopschema van een running coach? Staat nog altijd ergens op mijn computer, maar wordt intussen niet meer gebruikt. En op een van de vele tabbladen op mijn smartphone staan sowieso nog ergens de apps Strava, Nike Running en Runtastic, maar dan wel al een tijdje ongeopend.
Het is altijd weer hetzelfde liedje: ik pik de draad weer op, ga een paar weken joggen en voel me daar geweldig bij. Tot het een keertje pijpenstelen regent, mijn agenda overladen vol zit of mijn ietwat kromme benen beslissen dat ze liever in de zetel blijven liggen. Ik sla één keertje over, neem ik me voor, en kom een week of vier later tot de conclusie dat het uit is tussen mij en mijn loopschoenen. Tot ik op Instagram weer een foto zie van lopende mensen, en ik me – alleen al omdat het er goed uitziet – bedenk: shit, dat wil ik ook kunnen.
In de tien minuten voor het startsignaal van de run gegeven werd, had ik al vier nieuwe loopvriendjes gemaakt.
Nu is de oplossing voor mij en mijn nemesis misschien nabij, want in de rabbit hole der loopfoto’s op Instagram botste ik op een pagina die meteen mijn vuur aanwakkerde: het profiel van de Antwerp Running Crew. Een groep lopers die twee keer per week op een vast moment afspreken om samen door de straten van de stad te hollen. ‘Hallo, mag ik meelopen?’
Vuistjes voor iedereen
En zo stond ik een paar woensdagen geleden met knikkende knieën voor café BananaFish, de stamkroeg van de crew. Netjes op tijd, uiteraard om een goede eerste indruk te maken als groentje en niet met het idee dat ik misschien nog zou kunnen vluchten als iedereen er té getraind uit zou zien (kuch). Al snel stopten mijn benen echter met beven, want bij elke crewmember die arriveerde op de vertreklocatie, voelde ik me geruster én gemotiveerder worden. Jongens, wat een toffe bende! En wat een warm welkom. Meer dan veertig vuistjes werden er uitgedeeld, en ik had nog geen meter hoeven te lopen. En in de tien minuten voor het startsignaal van de run gegeven werd, had ik al vier nieuwe loopvriendjes gemaakt. Iemand nog op zoek naar nieuwe vrienden of een lief? Dit is the place to be!
En avant, mars!
Toegegeven: mijn membership bij de crew was van korte adem (net als ik) en heeft amper drie kilometer geduurd. Maar enkel en alleen omdat mijn nieuwe running buddies net iets harder lopen dan mijn ongetrainde benen konden bijhouden. Kort, maar krachtig: de uitdrukking lijkt voor deze ervaring gemaakt. Want hoewel ik lopen an sich altijd al wel lollig vond, heb ik me nog nooit zo goed geamuseerd in mijn loopschoenen. Powerful, dat omschrijft perfect hoe ik me voelde terwijl ik samen met de crew een loopfeestje vierde. En een feestje was het echt, want met een boombox die 120 decibel geeft op de rug van Captain Dimitri, waande ik me zo op de festivalweide.
Dat ik na de twee kilometer nog een derde wilde bijkletsen, is het bewijs dat lopen met een crew hypermotiverend is.
Dat ik na de twee kilometer die ik écht zonder problemen kon volhouden er toch per se nog een derde wilde bijkletsen, is bovendien het bewijs dat lopen met een crew hypermotiverend is. En dan heb ik nog niet eens de après-run meegemaakt. (Waar ik uiteraard al lang spijt van heb.) Sterker nog: ik heb na thuiskomst mijn loopschoenen op ooghoogte op het schoenenrek gezet, er heilig van overtuigd dat ik ze er twee dagen later weer zou afhalen, omdat ik koste wat het kost getraind genoeg wil raken om me binnen een paar weken (oké, maanden) opnieuw bij de crew te kunnen aansluiten. Een aanrader dus, en ik ben dan nog niet eens het type dat graag in het gareel loopt. Antwerp Running Crew, I’ll be back.
Part of the crew
Een running crew, het woord zegt het zelf: dat is een groep waar je bij wil horen. Het kost je niets, je vindt ze overal ter wereld en ze delen jouw passie: hardlopen. Het principe is simpel: just show up and join! Dat doen ook de crewmembers van The Antwerp Running Crew elke woensdag en zondag. Dan maken zij de straten van hun geliefde Antwerpen onveilig tijdens één groot loopfestijn. Aan de kop van dat feestje? Captain Dimitri en zijn boombox.
Dimitri: ‘Jaren geleden was ik voor een marathon in Chicago. Daar zag ik voor de eerste keer een running crew aan het werk. Het concept sprak me meteen aan. Terug in Antwerpen ontdekte ik dat zo’n crew bij ons ook al bestond. Ik sloot me aan en vond er meteen mijn draai. Met de jaren heb ik de populariteit van de crew gestaag zien groeien. Nu lopen we soms wel met een man of zeventig door de stad. En hoe groter de crew werd, hoe groter ook de boombox die ik op woensdag meeneem voor wat wij ons loopfeestje noemen.’
Loopschoenen aan en gaan?
Dimitri: ‘In principe kan iedereen die er zin in heeft aansluiten bij onze crew. Al wat je nodig hebt, is een paar loopschoenen en een goede basisconditie. Op woensdag lopen we een toer van acht kilometer, op zondag eentje van zo’n vijftien kilometer. En dat altijd met een snelheid van tien kilometer per uur. Zo willen we het concept laagdrempelig houden, zodat iedereen die van lopen houdt zich kan aansluiten.
Diversiteit is een van onze stokpaardjes. In onze crew is iedereen welkom: jong en oud, man en vrouw, Antwerpenaar of expat, recreatieve loper of ultrarunner. Het maakt niet uit wie je bent of wat je doelen zijn, als je maar van lopen houdt. En van een fris glas achteraf. We nemen het lopen serieus, maar de après-run minstens even serieus.’
In het gareel
Dimitri: ‘Uiteraard kan in je eentje lopen echt genieten zijn, maar de kracht van lopen in een crew zit ’m in het samenhorigheidsgevoel. Samen in hetzelfde tempo door de stad lopen, dat geeft gewoon een machtig gevoel. Het is iets wat de mens al duizenden jaren doet. De minuten lijken dan voorbij te razen en je passie voor lopen wordt alleen maar versterkt.
Bovendien hangt er ook een fijn sociaal aspect aan vast. Wekelijks ontmoet je tientallen mensen, die allemaal een andere achtergrond hebben en die je anders misschien nooit had ontmoet. Wekelijks leer je ook nieuwe mensen kennen en dat je sowieso al een passie voor lopen deelt, zorgt voor instant verbinding. Het gevoel erbij te horen, daar krijg je tijdens het lopen vleugels van.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
