We zijn bij Flair gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In TAT Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Véronique (31) werd geadopteerd toen ze vijf maanden oud was en liet een tattoo zetten uit liefde en dankbaarheid.
‘Ik ben geboren in Guatemala-Stad, maar mijn biologische moeder was toen nog maar 15 of 16 jaar en over mijn biologische vader is niets gekend’, vertelt Véronique. ‘Daarom besloot ze mij voor adoptie op te geven en vijf maanden later kwamen mijn adoptieouders mij halen. Een jaar later adopteerden ze nog een kindje uit Guatemala. Dat terwijl mijn ouders toen eigenlijk al twee zonen en twee dochters hadden. Maar mijn mama droomde van een groot gezin en ze wilde kinderen adopteren om ze een beter leven te geven. Op mijn vijfde gingen mijn ouders uit elkaar en toen mijn mama een paar jaar later hertrouwde, kreeg ze nog twee dochters. We zijn dus een heel groot gezin, met allemaal verschillende individuen die elk hun eigen leven leiden, maar elkaar toch enorm graag zien.’
Dankbaar
‘Mijn mama is van in het begin heel eerlijk geweest over waar ik vandaan kom en ik wist dus al van jongs af aan dat ik geadopteerd ben’, aldus Véronique. ‘Ze zei altijd: “Jij komt niet vanuit mijn buik waar het helemaal nat is, maar vanuit mijn hart waar het lekker warm is.” Ik werd niet anders behandeld dan mijn broers en zussen, waardoor ik me ook niet anders voelde. We hebben misschien niet dezelfde biologische ouders, maar in mijn hoofd en hart zijn we écht familie en dat is wat telt! Op uiterlijk vlak zijn er natuurlijk wel verschillen tussen ons, aangezien ik uit Centraal-Amerika kom, waardoor sommigen wel eens raar opkijken als we met het hele gezin op stap gaan. Maar dat trek ik me niet aan.’
‘Ik heb geen contact met mij biologische moeder’, zegt Véronique. ‘Dat hoeft ook niet voor mij. Ik zou wel willen weten hoe ze eruitziet, gewoon om te achterhalen of ik op haar lijk. Ik denk dat ik haar nog een brief ga schrijven om haar te laten weten dat ik bewonder hoeveel moed ze had om mij af te staan en me een beter leven te geven, iets waar zij helaas niet toe in staat was. Dankzij haar goede daad ben ik in enorm goede handen terechtgekomen en daar ben ik haar nog elke dag ontzettend dankbaar voor.’
Sterke vrouwen
‘Ik heb het nooit moeilijk gehad met mijn adoptie. Ik ben opgegroeid in een enorm warm nest en ik kreeg alle kansen. Ik had alles wat ik maar wilde als kind en mijn adoptiemama, al noem ik haar echt nooit zo, is een echte schat. Ik ben haar net zoals mijn biologische mama zo dankbaar dat ze mij in huis heeft genomen en heeft opgevoed als haar eigen vlees en bloed. Het leven dat ik nu heb, is dankzij deze twee sterke vrouwen. Ik ben dan ook trots dat ik een adoptiekindje ben, het is deel van wie ik ben. Al besef ik natuurlijk dat niet elke adoptie zo rooskleurig zal verlopen en dat niet iedereen het daar zo makkelijk mee heeft als ik.’
‘Op school werd ik ook nooit gepest met mijn andere afkomst. En gelukkig maar! We leven meer en meer in een multiculturele samenleving waardoor het toch niet meer zo ‘abnormaal’ is als er een kindje van een ander werelddeel in je klas zit. Ik had door mijn roots wel sneller vrouwelijke vormen dan mijn klasgenootjes en daar werd ik wel wat mee geplaagd, maar ook hier ben ik trots op en dat raakte me bijgevolg niet.’
Adoptiedriehoek
‘Ik heb twee tattoos die verwijzen naar mijn adoptie. Op mijn vierentwintigste liet ik een bloem zetten op de binnenkant van mijn linkeronderarm. De pioenroos symboliseert mijn mama en daar komen allemaal blaadjes uit die mijn zussen, broers en mijzelf voorstellen. Ik heb er daarna het Hawaïaanse woord ohana laten bijzetten, dat betekent familie en komt uit de Disneyfilm “Lilo & Stitch”. Vorige zomer liet ik een adoptiedriehoek op de achterkant van mijn schouder zetten. Mijn jongere zus, die ook geadopteerd werd, leerde me dit symbool kennen. Een driehoek verbindt drie punten: het kind, de adoptiemoeder en de biologische moeder. In de driehoek staat liefde centraal, vandaar het hartje. De tattoo is letterlijk en figuurlijk op mijn lijf geschreven, dus een betere tatoeage had ik me niet kunnen inbeelden. Ik werkte deze af met het Spaanse woord resiliencia, dat is de voertaal in Guatemala, en dat betekent veerkracht. Mijn mama is heel traditioneel en ze is eigenlijk geen fan van tattoos, maar toch vindt ze mijn tekeningen heel mooi.’
‘Ik wil net als mijn mama zelf een kindje dragen én ook een kindje adopteren. Ik voel mijn biologische klok tikken, maar ik ben momenteel nog single. Ik weiger me ook te settelen met iemand die geen meerwaarde biedt in mijn leven. Ik denk er daarom serieus aan om het proces van bam, bewust alleenstaande mama, in gang te zetten en als dat allemaal goed loopt, wil ik mijn tweede kindje adopteren’
De pioenroos
De adoptiedriehoek met het hartje
Nog meer mooie TAT Talks:
- Jelke (26) en Astrid (25): ‘We blijven besties tot we stokoud, potdoof en helemaal verrimpeld zijn’
- Lien (25): ‘Mijn kinderwens ging in rook op toen ik mijn beide eierstokken moesten laten verwijderen’
- Carolien (21): ‘Ik voelde me schuldig bij elke hap die ik nam’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
