Van lelijke tenen tot een te lang lijf: we kunnen erg onzeker worden over de gekste dingen.
11 vrouwen vertellen eerlijk over hun complexen: ‘Je zal mij nooit in sandalen zien’
Ons lichaamsbeeld, het is een complex gegeven. Hoe hard we ook naar body positivity streven, af en toe krijgt iedereen te kampen met complexen. Gelukkig zijn er manieren om dat zelfbeeld te verbeteren.
Hoe je dat juist doet, vragen we aan Psychologe Dr. Jessica Alleva. Zij deed onderzoek naar ons moderne lichaamsbeeld en weet hoe jij het juk van de schoonheidsidealen van je leert af te werpen. Zo krijg je weer een realistische kijk op hoe geweldig je eigenlijk bent, vanbinnen en vanbuiten. Je leest het leerrijke interview met Dr. Alleva op Flair.be.
Het is complex
Ondanks de opkomst van body positivity en het feit dat we de goede richting uitgaan, hebben velen van ons nog altijd specifieke onzekerheden. Maar erover praten doen we niet graag. We vonden 11 vrouwen die doodeerlijk vertellen over hun complex, hoe onterecht of onnozel het voor een ander ook kan lijken.
Loes (29)
‘Over het algemeen hou ik wel van mijn lichaam. Ik heb maatje 36 en mooie vrouwelijke rondingen. Niet veel om over te klagen dus. Toch heb ik één groot complex: dat kleine onderbuikje. Hoewel het niet eens zo heel dik is, blijft het een doorn in mijn oog. Dat komt, geloof ik, deels doordat mijn ex-vriend er regelmatig een opmerking over maakte. Versta me niet verkeerd: hij was een superaardige jongen en zei me vaak hoe mooi hij me vond, maar af en toe grapte hij over dat kleine buikje. Hij bedoelde het ongetwijfeld liefkozend, maar doordat hij dat buikje een troetelnaampje gaf, werd ik er vreselijk onzeker over. Daardoor hangt mijn kleerkast ook vol met spullen die ik zelden durf aan te trekken, omdat ik er alleen maar buik in zie.’
Lisa (26)
‘Zelfs wanneer het meer dan 30 °C is, zal je mij nooit ofte never in sandalen zien. Ik heb de lelijkste, onregelmatig tenen ter wereld. Daar kan je zelfs met een pedicure en een potje nagellak niets toonbaars van maken.’
Jynthe (22)
‘Toen ik achttien werd, heb ik een schaamlipcorrectie ondergaan. Ik deed al sinds mijn kindertijd aan ritmische gymnastiek. Op wedstrijden moest ik altijd optreden in een strakke maillot. Door die kostuums werd ik me heel bewust van mijn vagina. Ik had het gevoel dat iedereen in de zaal alleen maar naar die cameltoe zat te staren. Daarom heb ik de stap gezet om mijn labia te laten verkleinen. Nu, een paar jaar later, zou ik die beslissing niet meer nemen. Nu ja, het is een mooi resultaat geworden en ik hoef niet onzeker te zijn over mijn vagina, maar ondertussen besef ik dat het probleem in mijn hoofd en niet in mijn broek zat.’
Maartje (30)
‘Als puber en jonge twintiger heb ik regelmatig tranen met tuiten staan huilen in het pashokje van de lokale lingerieboetiek. Als jong meisje had ik al heel grote borsten: een G-cup. Telkens wanneer ik nieuwe beha’s moest kopen, werd ik geconfronteerd met hoe uitzonderlijk dat is. Als vrouw met een G-cup is je keuze in de lingerieboetiek immers bijzonder klein. Bovendien zien de enige modellen die je passen er vaak erg oubollig uit: massa’s kant, lelijke prints, dikke schouderbanden, duffe kleuren... Nu ik wat ouder ben, kan ik er beter mee om. En sinds de hype rond de Kardashians en andere rondborstige vrouwen heb ik de indruk dat ook lingeriemerken tegenwoordig iets modernere ontwerpen op de markt brengen. Dus omarm ik maar wat Moeder Natuur me gegeven heeft en draag ik wat vaker een mooi, maar deftig decolleté.’
Emily (23)
‘Ik ben heel onzeker over mijn bovenbenen. Zelfs op festivals trek ik nooit een shortje aan. Ik vind mijn benen te bruut en mijn huid te oneffen. Daarom kan ik soms echt stikjaloers zijn op vrouwen met lange en slanke benen in korte jurkjes of shortjes.’
Jasmijn (26)
‘Zoals heel wat andere mensen heb ik een complex over mijn neus. Hij is niet alleen heel groot, maar heeft ook een bobbel waar ik me vooral in profiel heel erg aan stoor. Grappig genoeg heeft mijn vriend ook een grote, brede neus. We moeten er dus vaak om lachen dat onze kinderen nu al gedoemd zijn om later geplaagd te worden met hun neus.’
Kaat (31)
‘Voor mijn zwangerschap had ik mooie, volle borsten. Na de bevalling en een jaar borstvoeding geven schiet er van die D-cup amper wat over. Nu ja, dat mijn borsten wat kleiner zijn geworden vind ik in principe niet zo’n ramp, maar dat ze hun volume en stevigheid ook verloren zijn, vind ik verschrikkelijk. Ik wil nog een tweede kind, dus laat het nu voor wat het is. Maar zodra ik een tweede keer moeder ben geworden, laat ik ze meteen corrigeren. Ik hoef geen borstvergroting of perfect ronde borsten, maar wil gewoon mijn borsten van vroeger terug.’
Lara (36)
‘Als tiener kreeg ik een ongeluk met de fiets. Daardoor raakte ik een stukje van mijn tand kwijt. Dat werd destijds provisoir opgelapt. De afgelopen jaren is die tand echter erg beginnen verkleuren en moest de zenuw er alsnog uit. Daardoor is die tand dood en zie je een heel duidelijk kleurverschil met mijn andere tanden. Heel onaantrekkelijk, waardoor ik bijna niet meer durf te lachen op foto’s en me ook in het dagelijkse leven vaak schaam om mijn gebit. Het lijkt net alsof ik een povere mondhygiëne heb, wat echt niet zo is. Daarom heb ik onlangs een afspraak gemaakt bij een tandheelkundig chirurg die bekijkt wat ze kunnen doen met een stifttand of implantaat en kroon. Maar wat een dure grap is dat, zeg!’
Mieke (30)
‘In mijn schoenenkast vind je geen enkel paar hakken. Niet omdat ik ze oncomfortabel vind, maar omdat ik met platte schoenen al 1m81 ben. Dat is echt groot voor een vrouw. Overal waar ik kom, steek ik met kop en nek boven andere vrouwen uit. Zeker op feestjes en festivals heb ik daar echt de pest aan. Dan moet ik me ook de hele tijd bukken als ik de conversatie wil volgen. Ook een lief vinden is niet evident met mijn lengte. Ik wil tenslotte een man die minstens even groot is, anders vind ik het zo’n debiel zicht. Maar het ergste blijven de domme opmerkingen, zelfs van volwassen mensen: “Hoe is het weer daarboven” of “Zoek gewoon naar Mieke, dan vind je ons zo terug”. Echt kinderachtig én kwetsend.’
Lien (29)
‘Toen ik zestien was, werd ik geopereerd aan mijn milt. Daarvoor moest de chirurg een insnede maken in mijn buik. Die werd daarna op medische wijze dichtgeniet. De nietjes moesten later verwijderd worden bij de huisarts. Tot mijn grote afschuw heeft die arts daarvoor het verkeerde materiaal gebruikt, waardoor de wonde opnieuw is opengescheurd. Sindsdien heb ik een groot litteken dat verticaal over mijn hele buik loopt. Daar ben ik nog steeds heel treurig en onzeker over. Ik zal bijvoorbeeld nooit in een bikini op het strand lopen, een crop top dragen of naar een publieke sauna gaan uit schrik om aangestaard te worden.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
