VTM-sportanker Lies Vandenberghe (29): ‘Vroeger was ik onzeker. Maar sinds ik Georges op de wereld heb gezet, ben ik zo trots op mijn lichaam.’

‘Ik deed de ochtendshow op Qmusic supergraag. Je moet heel snel op nieuws inspelen en soms zelfs in een show ‘inbreken’ om dit te vertellen. Er heerste ook een heel toffe sfeer, dus het was lastig om dit achter me te laten. Maar het ochtendritme werd me iets te zwaar. Ik had een pasgeboren baby die nog niet doorsliep, dus dat was heel pittig! Dat jaar heeft me sowieso verouderd (lacht).  Ik kroop vroeger tussen zeven en acht uur in mijn bed en ik moest om vier uur opstaan, waardoor ik mijn man, vrienden en familie heel weinig zag. Via Maarten (Breckx, nvdr.) kwam ik te weten dat ze een sportanker zochten, het liefst een vrouw, dus die kans kon ik niet laten schieten. Door deze overstap heb ik uiteindelijk veel meer levenskwaliteit, dus ik heb er nog geen moment spijt van gehad.’

Had je altijd al een passie voor sport?

‘Ja. Ik ben zelf altijd heel sportief geweest. Ik rij als sinds klein meisje paard, ik fitness en ik tennis ook ontzettend graag. Ik sport toch zeker twee keer per week. Toen ik Maarten leerde kennen, die sport echt ademt, groeide die interesse voor sport alleen nog maar meer. Als je met de hond slaapt, krijg je zijn vlooien hé (lacht). Die passie moet er ook zijn, anders kan je die job niet goed uitoefenen.’

Wil dat zeggen dat jij alles weet over sport?

‘Nee hoor, maar ik heb wel een goede basiskennis. Ik vertel ook graag de verhalen vanuit de sportwereld. De expertise laat ik voorlopig over aan onze experts, daar zijn ze ook voor.’

Hoe verliepen de eerste maanden bij VTM?

‘Goed, maar ik merk dat ik nog moet groeien. Ik begon te midden van de hele coronacrisis waardoor er ook minder ruimte was om vragen te stellen of begeleiding te krijgen, want de bezetting op de redactie was een pak minder. Ik moest mezelf ook schminken. Sinds deze week worden we opnieuw geschminkt door mensen die er écht iets van kennen, wat een verademing. Mijn allereerste uitzending begon bijna met een drama, want de autocue werkte plots niet! Ik kon dus mijn teksten niet zien. Letterlijk tien seconden voor ik moest beginnen, werd dat probleem opgelost. Achteraf bekeken is het nieuws lezen eigenlijk nog het minst stresserende, want dat wil zeggen dat alle voorbereiding voorbij is. Het moeilijkste voor mij persoonlijk is de eindredactie, dus de hele aanloop die aan het lezen voorafgaat. Wij zijn niet enkel nieuwslezers zoals veel mensen denken. Wij hebben alles wat we vertellen in “VTM NIEUWS” zelf onderzocht, rondgebeld en geschreven.’

Hoe zat het met je zenuwen?

‘Dat viel goed mee, want ik was eigenlijk al nieuwsanker, maar dan op de radio. Ik schreef mijn teksten al zelf en was gewend om het voor te lezen, het enige wat er nu als extra bij komt kijken, is die camera. Maar wij hebben geluk, want we moeten er maar met één rekening houden en niet zoals de nieuwsankers switchen tussen verschillende camera’s. Er kan dus weinig foutlopen, als de autocue meewil natuurlijk (lacht).’

Is het je doel om na een aantal jaar een algemeen nieuwsanker te worden in plaats van enkel sport?

‘Ik vind het tof om me te specialiseren in en volledig te smijten op één thema: sport, en dat is al ontzettend breed. Zeg nooit nooit, maar op dit moment heb ik geen ambitie om algemeen anker te worden. Ik doe liever nu mijn best in wat ik doe en ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik zal wel elke kans grijpen die zich voordoet, maar het is niet zo dat ik van mezelf vind dat ik binnen dit en bijvoorbeeld vijf jaar op een bepaalde plek wil zitten.’

Er is volgens mij nog altijd een drempel om als vrouw op een sportredactie aan de slag te gaan. Ik hoop dat ik die een beetje kan verlagen door te tonen dat het wel degelijk kan én dat het tof is.

Je bent het eerste vrouwelijke sportanker bij VTM. Waarom zijn er zo weinig vrouwen in de sportverslaggeving?

‘Er zitten eigenlijk nog twee vrouwen in ons team: Valerie, een sportjournaliste bij HLN en onze producer Fabienne. Dat wil ik toch even vermelden (lacht). Er is volgens mij nog altijd een drempel om als vrouw op een sportredactie aan de slag te gaan en velen durven de stap niet te zetten. Ik hoop dat ik die een beetje kan verlagen door te tonen dat het wel degelijk kan én dat het tof is. Je moet wel met mannen kunnen omgaan die echt sportbeesten zijn. Ik voelde me alleszins meteen welkom op de sportredactie. Uiteraard zijn er altijd individuen bij wie je je eerst wat moet bewijzen om écht respect af te dwingen. Maar dat hield me scherp. Het klopt helaas wel dat vrouwen in de minderheid zijn, terwijl onze vrouwelijke sporters België eigenlijk wel op de kaart zetten hé! Dus waarom zouden wij de verslaggeving dan ook niet kunnen doen.’

Geef je als vrouw een andere touch aan het sportnieuws? 

‘Ja. Mannen zien sport vaak puur als iets technisch, terwijl ik dieper probeer te graven op persoonlijk vlak. Niet enkel de cijfers, tactieken en feiten meegeven, maar meer kijken naar de persoon achter de atleet. Dat vindt iedereen tof om te horen, ook mensen die misschien niet naar voetbal of tennis kijken.’

Heb je soms het gevoel dat de mannelijke kijkers je niet serieus nemen?

‘Ik moet nog heel vaak tegen het cliché opboksen dat vrouwen niks van sport kennen. Dat soort reacties kwetsen me en daarom heb ik Twitter bewust van mijn smartphone gegooid. Daar zie je echt dat ze met een vergrootglas naar me kijken en dat ik als vrouw geen marge heb om een foutje te maken. Al gebeurt het ook in real life, hoor. Zo was er onlangs zelfs iemand, een vrouw dan nog, die aan Maarten vroeg of hij mijn teksten schreef. En zij is niet de eerste die dat denkt of vraagt. Ik vind het ongelooflijk dat sommigen denken dat ik deze job zou krijgen als ik niet dag in dag uit met die inhoud bezig ben. Dat soort seksistische opmerkingen vind ik bijzonder jammer. Gelukkig krijg ik ook positieve reacties of persoonlijke berichten van vrouwen die me als voorbeeld zien. Daar trek ik me dan aan op.’

We kunnen werk en privé perfect van elkaar gescheiden houden. Op het werk is het ‘Maarten’ en thuis is het ‘liefje’.

In begin toen je bij Qmusic aan de slag ging, werd je nog overal voorgesteld als ‘de vrouw van Maarten’. Heb je het gevoel dat je die stempel door sportanker te zijn nu wat kan afschudden?

‘Toen het persbericht werd opgesteld van mijn overstap naar VTM heb ik bewust gevraagd om er niet in te zetten dat ik de vrouw ben van Maarten. Daar zouden de mensen trouwens sowieso wel achter komen. (lacht) Ik werk al lang achter de schermen van ‘VTM NIEUWS’ en hoe graag ik ook getrouwd ben met Maarten, dat heeft niks met mijn job of met mijn kwaliteiten als sportanker te maken.’

Krijg je daar soms commentaar op?

‘Ik mocht de screentest voor sportanker eerst niet doen, omdat mijn toenmalige baas schrik had dat mensen altijd zouden denken dat ik deze job zou hebben dankzij Maarten of dat ik voorgetrokken word. Gelukkig viel dit heel goed mee. Ik heb één reactie gelezen van iemand die schreef dat het ‘vriendjespolitiek’ was, maar voor de rest niks. Ik denk, of hoop alleszins, dat de kijkers zien dat ik wel degelijk mijn plan kan trekken en mijn best doe.’

Is het vreemd om samen te werken met je man?

‘We zijn nog nooit op het matje geroepen omdat we ons niet professioneel gedragen op de werkvloer. We kunnen werk en privé perfect van elkaar gescheiden houden. Op het werk is het “Maarten” en thuis is het “liefje” (lacht).’

Heb je dan thuis nog iets om over te babbelen?

‘In tegenstelling tot vroeger zijn we nu eigenlijk niet veel samen op de redactie, we wisselen elkaar af, dus we hebben stof genoeg om over te babbelen aan de keukentafel. We proberen ook niet te veel over de job te praten thuis, al is het wel een groot deel van ons leven. We zijn zelfs getrouwd op VTM! We hielden twee jaar geleden onze receptie in de tuin van het gebouw in Vilvoorde met al onze collega’s, dat was supergezellig. We wilden dat bewust daar doen omdat we elkaar daar leerden kennen.’

Wie is beste sportanker van jullie 2?

‘Maarten, zonder enige twijfel! Hij verspreekt zich nooit, is superrustig en laat zich nooit uit zijn lood slaan. Dat heb ik wel nog soms, die stressmomentjes. Ik kijk naar hem op.’

Geven jullie ook eerlijke tips aan elkaar? 

‘Ja. Maarten is mijn klankbord. Hij zal er geen doekjes om winden. Omgekeerd ook hoor, we zeggen wat we denken van elkaars sportblok. We proberen wel zo weinig mogelijk over het werk te praten, maar ik leer er wel veel uit.’

Ik voelde me vroeger voortdurend slecht omdat ik alles perfect wou doen, wat natuurlijk niet gaat. Nu ben ik een betere journaliste én een betere mama omdat ik beter voor mezelf zorg en milder ben voor mezelf.

Jullie hebben allebei een drukke job. Is dat combineerbaar met de opvoeding van jullie zoontje Georges?

‘Ja. Soms is het wel een beetje zoeken voor opvang. Mijn familie woont in West-Vlaanderen, dus dat is een beetje moeilijk. Mijn schoonfamilie leeft niet ver van ons, maar zij hebben ook hun leven, dus ik gun hen ook hun vrije tijd. Ook al doen ze niks liever hoor. Georges zit gelukkig in een zalige crèche. Een van de verzorgsters heeft zelfs onze huissleutel. Als we iets langer moeten werken, kan zij dus al met Georges naar huis. Maar met deze zaken worstelen alle werkende ouders.’

Is carrière maken en mama zijn soms een moeilijke combi?

‘Ja. Ik heb het daar ontzettend moeilijk mee gehad. Ik moest nog veel leren in mijn nieuwe job en ik had nog een klein peutertje rondlopen thuis. Ik had plots het gevoel als ik op mijn werk zat dat ik mijn kind te weinig zag of als ik thuis was, dat ik mijn job niet goed deed. Ik begon aan alles te twijfelen en daarom besloot ik om langs te gaan bij een life coach. Ik heb daar nog geen minuut spijt van gehad. Ik kom uit een West-Vlaams dorp waar het niet de gewoonte is om bij een coach of psycholoog langs te gaan, dus voor mij was dit wel een grote stap. Nu besef ik dat iedereen eens bij een life coach zou moeten langsgaan, het is zo verhelderend! Je kan alles even op een rijtje zetten en je kan de chaos in je hoofd weer onder controle krijgen. Ik leerde dat ik milder moet zijn voor mezelf en dat niet alles perfect hoeft te zijn. Je mag fouten maken, dat hoort nu eenmaal bij het groeiproces van een mens. Als ik bij Georges ben dan heeft hij mijn onverdeelde aandacht. Als ik op mijn werk ben, dan ligt mijn focus de volle honderd procent op de sport. Ik voelde me vroeger voortdurend slecht omdat ik alles perfect wou doen, wat natuurlijk niet gaat. Nu ben ik een betere journaliste én een betere mama omdat ik beter voor mezelf zorg en milder ben voor mezelf.’

Ben je ook meer zelfverzekerd geworden nu je mama bent?

‘Vroeger was ik onzeker, zeker op lichamelijk vlak. Ik vond dat ik korte benen had in vergelijking met mijn bovenlichaam. Maar sinds ik Georges op de wereld heb gezet, ben ik zo trots op mijn lichaam. Mijn lijf heeft dat gedaan, da’s toch ongelooflijk! Die extra kilootjes, daar heb ik vrede mee. Ik ben zo fier op wat mijn lichaam heeft gedaan, dat ik er ook veel milder voor ben. Ik had er om diezelfde reden ook geen enkel probleem mee dat ik 21 kilo was bijgekomen tijdens mijn zwangerschap, ik was zo blij met dat bolle buikje!’

Heb je soms het gevoel omdat je in de media zit dat je in een bepaald keurslijf moet passen?

‘Ik zou hier zo graag nee op antwoorden, maar de realiteit is helaas soms toch anders. Mijn eerste screentest voor sportanker was een aantal maanden na mijn bevalling, waardoor ik nog niet op mijn oorspronkelijke gewicht zat. Ik werd daar door sommige mensen toch op gewezen. Ik moet wel toegeven dat dat licht in de studio verschrikkelijk is en ervoor zorgt dat je een pak dikker lijkt op televisie. Een man vindt dit geweldig, want die ziet er plots breder en groter uit. Maar voor een vrouw is het raar om jezelf zo te zien. Dat wil niet zeggen dat ik mezelf of mijn lijf ga veranderen. Ik ben tevreden met mezelf, dus mensen moeten me nemen zoals ik ben.’

Heb je nog self-love-tips voor onze lezers?

‘Zorg ervoor dat je jezelf niet wegcijfert, zeker voor jonge mama’s is dat enorm belangrijk. Vroeger voelde ik me schuldig als ik iemand op Georges liet passen om te gaan sporten, of om af te spreken met een vriendin, maar geloof me… dat komt ook je kindje ten goede. Je kind voelt het als je gelukkig bent en is dan ook gelukkiger. Dus verlies zeker jezelf niet uit het oog, het is in het belang van jezelf én je kind. Je hebt dat vaak niet door van jezelf. Bij mij wees Maarten me daarop. Hij zei dat ik plots geen hobby’s meer had en niks meer met mijn vrienden deed. Toen kwam bij mij het besef dat dit anders moest. Je moet gewoon alles beter plannen, en daarbij je me-time niet vergeten inplannen.’

Wat kan er in onze maatschappij nog veranderen dat onze self-love ten goede zou komen?

‘Ik volg sinds kort op Instagram Anastasya Chernook en zij vertelde in een van haar berichten dat we moeten stoppen met elkaar te veroordelen door te zeggen: “Je doet dit beter zo” of “Ik doe dat op die manier”. Het is zo verleidelijk om dit te doen en we doen het vaak onbewust met goede bedoelingen. Maar zeker als jonge mama word je heel onzeker als iemand zijn of haar mening of tips opdringt aan je. Eigenlijk moet je vooral vertrouwen op je eigen moederinstinct. Dat klopt áltijd!’

Ik zie Maarten nog liever omdat ik zie wat voor een goede papa hij is.Én ik ben nog verliefder geworden omdat we samen zo’n tof manneke op de wereld hebben gezet.

Hij is al een paar keer ter sprake gekomen, maar hoe gaat het nu eigenlijk met de kleine Georges?

‘Goed. Op zijn drie weken oud heeft hij een heel zware nierinfectie gekregen en moest hij zware antibiotica nemen. Dat was echt zwaar, ook voor ons. Ik werd onmiddellijk van die roze wolk geduwd. Gelukkig is alles in orde gekomen en heeft hij daar niets aan overgehouden. Nu is het echt een vrolijk ventje. Hij heeft dezelfde blauwe, heldere ogen als Maarten. Als hij naar me kijkt, kan ik dus niet boos zijn op hem. Hij is nu 15 maanden oud en hij begint wel een karaktertje te krijgen. Hij was daarvoor een baby’tje dat vooral sliep, at en volle luiers had. Nu is hij echt een mensje aan het worden dat zijn grenzen aftast. Pas op, niet alleen hij verandert hoor. Ook Maarten en ik!’

Vertel.

‘Samen een kindje krijgen, schept een enorme band. Onze relatie is daardoor nog intenser geworden en we zijn nog meer naar elkaar toegegroeid. Ik zie Maarten nog liever omdat ik zie wat voor een goede papa hij is. Ik heb nog meer respect voor hem gekregen. Én ik ben nog verliefder geworden omdat we samen zo’n tof manneke op de wereld hebben gezet. Ik ben zelfs als sportjournaliste veranderd door mama te worden. Toen ik hoorde dat Remco Evenepoel tien meter naar beneden in een ravijn viel tijdens de Ronde van Lombardije, dan raakte dat echt mijn moederhart. Die emoties komen veel harder binnen dan vroeger en dan moet ik echt een knop omdraaien als ik dat nieuws breng.’

Je komt nu al zes maanden op televisie. Word je vaak herkend op straat?

‘Ik ben een doorsnee meisje en ik heb niet echt een opvallend uiterlijk, dus dat valt goed mee. Maarten daarentegen met zijn grijze haren en felle ogen wordt veel meer aangesproken.’

Krijg je soms schunnige berichten in je dm’s of vreemde verzoeken?

‘Neen, misschien omdat ik al getrouwd ben en een kindje heb? Mensen zijn wel heel eerlijk. Zo kreeg ik die eerste weken vaak commentaar dat ik veel rood droeg. Dat was heel toevallig (lacht). Ik heb wel enkele fans die na elke uitzending een berichtje sturen, superschattig!’

Tot slot. Hoe ziet je toekomst er nog uit?

‘Ik doe mijn job ontzettend graag, dus dit wil ik wel zeker nog een lange tijd doen. We wonen nu in een heel leuk appartement, maar we zouden in de toekomst toch graag een huis kopen. Ik kom van de boerenbuiten, dus ik droom van een grote tuin! We zoeken in de regio Antwerpen, maar het is niet gemakkelijk. Alle jonge koppels vissen in dezelfde vijver… We willen ook zeker nog een tweede kindje. Maar ik wil Jan en Maarten niet maandenlang alleen laten presenteren, dus we moeten nog zien hoe we dit gaan aanpakken. Gelukkig hebben we nog even tijd, want ik wil nu nog volop van Georges genieten, hij verandert zo snel. Ik wil die aandacht nog niet hoeven te verdelen.’

Lees ook:

• Nora Gharib (27): ‘Als jonge mama verloor ik mezelf volledig uit het oog’
• Julie Van den Steen: ‘Ik dacht vroeger dat mensen me mooier en leuker vonden als ik mager was’
• Ochtendstem Dorothee Dauwe (30): ‘Mensen vinden me niet tof omdat ik een bepaalde kledingmaat heb, maar wel om wat ik zeg of doe’