‘Ik wilde je rustig leren kennen en niet meteen je borsten in mijn gezicht geduwd krijgen’

Onze redactrice schreef een eindejaars-feelgoodverhaal. Lena heeft écht geen zin in het eindejaarsfeestje van haar werk. Tot blijkt dat haar eeuwige crush er ook zal zijn. Maar dan loopt alles helemaal anders dan verwacht...

‘Wat ga jij aandoen?’

‘Pfff, dat weet ik niet. Moet dat echt?’

‘Kleren aandoen? Ja, dat zou ik wel doen. Ik denk dat naakt op het nieuwjaarsfeestje van het werk verschijnen wel een beetje not done is’, zegt ­Jennifer. Zij is mijn werk-bestie.

‘Haha. Nee, naar dat feestje gaan. Ik wil gewoon na mijn werk naar huis gaan om in m’n pyjama te netflixen. Ik heb echt geen zin om na vijf uur op kantoor nog goed­kope cava te drinken in de kantine met collega’s die ik niet ken.’

‘Ik ben er toch?’

‘Ja, gelukkig maar! Laat me niet in de steek. Vorig jaar ging je naar het toilet, en toen greep Jeremy van de boekhouding zijn kans om me te komen versieren.’

‘Dus ik mag heel de avond niet naar de wc?’

‘Nee, je plast vóór het feestje als een flinke meid, en daarna wijk je niet van mijn zijde.’

Jennifer lacht.

‘Kop op, Lena, misschien wordt het gewoon leuk.’

Ik geef toe: ik heb nog een beetje een kater van gisteren. Toen was er het kerstfeest bij m’n oma met mijn nonkels en tantes, waarop ik in de drank vloog ­omdat ze net als elk jaar weer vroegen: ‘Ben je hier weer alleen? Heb je nu nog geen lief? Wanneer breng je eens iemand mee?’

Dus ja, misschien ben ik daarom wat slechtgezinder dan anders. Maar toch: al die verplichte en opgedrongen lol, het is gewoon niets voor mij.

Die avond sta ik voor mijn kleerkast. De dresscode voor het feestje is glitter, en mijn blik valt op een goudkleurige paillettenjurk. Hij is vrij kort en strak, wat ook de reden is waarom het prijskaartje er nog aan hangt. Maar wanneer ik de kleren die ik aanheb uittrek en de jurk over mijn lichaam laat glijden, besef ik weer waarom ik hem heb gekocht. Ik sta er goed mee. Nee, sorry, dat is een leugen: ik zie er drop dead gorgeous uit.

Aangezien de jurk niet heel comfortabel zit (áls ik er al in kan zitten), besluit ik hem samen met een paar panty’s in m’n rugzak te steken en mee te nemen naar het werk om me daar om te kleden. Zo kan ik door de dag heen ­gewoon lekker in m’n jeans en sweater werken.

Voor schut voor het hele bedrijf

‘Is dat wat je gaat aandoen? Ben je toch van gedachten veranderd? Ik wil niet alleen naar dat feestje, hoor’, vraagt Jennifer redelijk in paniek wanneer ze m’n outfit ziet.

Zelf draagt ze een stijlvolle zwarte geklede broek met daarop een zilverkleurige top en een jeansjasje. Ze heeft bijpassende oorbellen in en glitterspeldjes in haar haar.

‘Nee, hoor, maak je geen zorgen’, zeg ik, en ik open m’n rugzak en toon haar mijn ­gekozen outfit.

‘Oh, oef.’

‘Jij ziet er ook prachtig uit’, zeg ik naar waarheid.

‘En dan heb je de verrassing nog niet gezien.’

‘Verrassing?’

‘Kijk’, zegt ze, en ze trekt haar jasje uit en draait zich om. Haar rug is helemaal bloot, op drie lintjes na die de boel bij elkaar houden. Het is supersexy, maar ik zou het doodeng vinden om zoiets te dragen, want je kan er ­uiteraard geen beha onder aantrekken. Er hoeft maar één flauwe grappenmaker aan een van de lintjes te ­trekken en je staat voor schut voor het hele bedrijf.

‘Wauw, je ziet er geweldig uit. Ik ga je wel heel de avond moeten beschermen tegen de mannen van de boekhouding.’

‘Ik denk dat zelfs zij in this day and age geen collega’s tegen hun wil durven uit te kleden op een feestje met de bazen erbij’, zegt ze.

De andere collega’s komen binnengedruppeld. Ze hebben allemaal echt hun best gedaan. Overal zijn er glitters en pailletten, en er heerst ook een heel ander sfeertje dan anders. Iedereen is een beetje nerveus en giechelig, alsof er iets groots te gebeuren staat. Waarom eigenlijk? vraag ik me niet voor het eerst af. Voor wat lauwe cava samen met collega’s die je sowieso elke dag ziet en collega’s die je nooit ziet en dus niet kent? Maar goed, ik ben blij om te zien dat de meeste mensen er net wél happy van worden.

Ondanks alle commotie slaag ik erin om nog een hoop werk gedaan te krijgen. Dat is ook nodig, want maandag is een feestdag, dus volgende week wordt het sowieso al superdruk aangezien we het werk van vijf dagen in vier dagen gepropt moeten krijgen. Ik sluit me dus zoveel mogelijk af van alle commotie om me heen en werp me op mijn werk.

Bibberen met broodjes

’s Middags ga ik snel een broodje halen in de kantine. Vanavond zijn er hapjes – ik weet nooit wat dat betekent: moeten we eigenlijk al gegeten hebben of is het genoeg om een avondmaal te vervangen? Ik ben net aan het overwegen om ook nog een vieruurtje te kopen om vanavond zeker geen honger te lijden wanneer mijn hart een sprongetje maakt.

Daar staat Jens. Hij staat al aan te schuiven aan de kassa.

Ik weet niet wat ik moet doen, want aan de ene kant wil ik niets liever dan bij hem zijn, maar aan de andere kant begin ik altijd helemaal raar te doen wanneer ik met hem probeer te praten.

Yep, ik ben compleet verliefd op Jens.

En Jens ziet me compleet niet staan.

Bovendien heeft hij een vriendin, dus maakt het niet eens uit wat hij al dan niet voor me voelt.

Maar ik heb haast en waarschijnlijk ziet hij me toch niet als ik achter hem sta.

Ik sluit aan in de rij. Mmm, hij ruikt heerlijk naar musk en kaneel. Ik moet me echt inhouden om niet aan zijn nek te likken en sluit mijn ogen om zijn bedwelmende geur dieper in me op te nemen. Ik snuif en…

‘Hey Lena, alles goed?’

Fuck.

Ik open snel mijn ogen en kijk in de mooie exemplaren van Jens.

‘Ja, hoor’, zeg ik. ‘Ik voelde me wat duizelig, dus sloot ik m’n ogen en ademde ik even diep in en uit.’

‘Oei, gaat het?’

Even overweeg ik om te faken dat ik me wat slapjes voel en hij me naar mijn bureau moet dragen. Maar ten eerste is dit het echte leven en niet Bridgerton, en ten tweede denk ik niet dat hij me zou kunnen dragen, want ik ben niet meteen een pluimgewicht en hij is niet meteen een fitnessboy. Hij is gewoon… helemaal perfect zoals hij is.

‘Ja, hoor. Ik ben alleen een beetje te snel aan het doorwerken om alles af te krijgen.’

‘Af en toe een pauze nemen is natuurlijk geen slecht idee.’

‘Nee, ik kan misschien beter even naar buiten gaan’, zeg ik terwijl hij betaalt.

‘Dat is een goed idee. ­Misschien kunnen we ons broodje buiten opeten?’

‘Ik… Oké’, hakkel ik.

Wacht, wat? Heeft hij me nu echt gevraagd om samen te lunchen? Gebeurt dit echt?

Jens werkt bij de marketingafdeling en heel soms zitten we eens samen in een vergadering. Daardoor kennen we elkaars naam en zeggen we elkaar gedag in de wandelgangen en kantine. De reden waarom ik weet dat hij een vriendin heeft, is dat ik hem stiekem stalk op sociale media. Ik volg hem natuurlijk niet – ben je gek? – maar bekijk wel al z’n foto’s. Helaas – of gelukkig? – post hij niet zo vaak iets. Al van de eerste keer dat we samen vergaderden en hij een grapje maakte dat ik hilarisch vond, maar dat niemand anders leek te snappen, was ik head over heels. Maar het kan dus niks worden tussen ons.

De gouden hoed

Ik reken mijn broodje af en loop achter hem aan. Mijn maag maakt gekke buitelingen en ik kan me niet voorstellen dat ik een hap door mijn keel zal kunnen krijgen. Ik ben nog nooit alleen met hem geweest. Zal ik wel weten wat te zeggen? Zal ik mezelf niet voor schut zetten?

Een ijskoude wind slaat in mijn gezicht wanneer we naar buiten stappen. Eigenlijk is het totaal gestoord om bij dit weer buiten te eten. Maar net het feit dat hij zulke ­dingen doet, maakt dat ik hem zo leuk vind.

‘Daar is een bankje’, zegt hij. ‘Het staat een beetje uit de wind.’

Ik volg hem. Ook al zitten we uit de wind, het is nog steeds absurd koud. Ik probeer mijn broodje uit te pakken, maar het lukt bijna niet omdat ik zo aan het bibberen ben. Of dat van de kou of de ­zenuwen is, weet ik zelfs niet.

Terwijl ik zit te prutsen aan het ­papier, neemt hij een grote hap van zijn smos kaas.

‘Ga jij straks naar het feestje?’ vraagt hij met volle mond.

‘Ja’, antwoord ik. ‘Jij?’

‘Ja. Je bent er wel niet echt naar ­gekleed. Ik zie geen glitter.’

‘Maak je geen zorgen. Ik moet me nog omkleden. Ik zal je straks verblinden, zo hard ga ik shinen.’

‘Daar twijfel ik geen seconde aan. Daar heb je zelfs geen andere kleren voor nodig.’

Ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren. Is hij nu aan het flirten met mij? Nee, dat beeld ik me natuurlijk alleen maar in. Hij is gewoon vriendelijk.

‘Ik zie bij jou nochtans ook geen glitter’, zeg ik dan maar.

‘Wacht!’ zegt hij.

Hij neemt zijn rugzak op zijn schoot en trekt er een goudkleurige cowboyhoed uit, die hij op zijn hoofd zet. Het is zo grappig en onverwacht dat ik het uitproest.

‘Waar koop je zoiets zelfs?’ vraag ik.

‘Kopen? Zoiets exclusiefs en prachtig als dit? Dit is een Jens Original. Ik had nog een spuitbus met goudverf staan en heb daarmee deze oude cowboyhoed goud gespoten.’

‘Zo leuk!’

‘Jaloers?’

‘Echt wel.’

Ik neem een muizenhap van mijn broodje opdat hij zich geen vragen zou stellen bij het feit dat ik niet eet.

‘Heb je er zin in?’ vraagt hij.

‘Niet echt’, zeg ik. ‘De eindejaarsfeesten zijn over het ­algemeen niet zo mijn ding.’

‘Hoe komt dat?’

Ik haal mijn schouders op.

‘Mijn familie herinnert me er nogal graag aan dat ik single ben. Niet dat ik het erg vind om single te zijn, hoor, helemaal niet’, vertel ik naar waarheid. ‘Maar ze geven me altijd het gevoel dat ik een of andere loser ben omdat ik alleen ben. Alsof ik geen compleet persoon ben zonder wederhelft of zo. Zo frustrerend.’

‘Ik ken het gevoel. Dit jaar was ik alleen tijdens de feestdagen omdat mijn vriendin en ik deze zomer uit elkaar zijn gegaan. En iedereen vroeg naar haar en stelde de vraag waarom ze er niet bij was.’

‘Dat moet pijn gedaan hebben’, zeg ik.

Ik hoop dat ik rustig klink, want er gebeurt van alles in mijn hoofd en hart. Hij en zijn vriendin zijn al een halfjaar uit elkaar! Misschien is hij ooit weer klaar voor een nieuwe relatie! Maar ik moet natuurlijk niet beginnen zweven. Hij is al een halfjaar single en heeft nog geen enkele vorm van interesse getoond.

‘Nee, dat op zich niet. Onze relatie was echt op, en hoewel ik haar gezelschap in het begin zeker miste, had ik geen gevoelens meer voor haar die sterker waren dan vriendschap. Maar ik ergerde me aan het feit dat ze er zomaar over begonnen, zonder rekening te houden met mijn gevoelens. Voor hetzelfde geld was ik erg gekwetst en hadden hun vragen me enorm veel pijn gedaan.’

Ik knik.

Ik begrijp helemaal wat hij bedoelt.

De wind trekt aan mijn jas en onwillekeurig ril ik.

‘Je hebt het koud, niet?’

‘Een beetje.’

‘Kom, we gaan naar binnen. Zie ik je straks op het feest?’

‘Ik denk niet dat ik je kan missen, met die hoed’, zeg ik lachend.

‘Shit, ik was helemaal vergeten dat ik hem ophad’, zegt hij, en hij moffelt de hoed snel in zijn rugzak.

Ik grijns.

‘Misschien moet je me voor alle veiligheid je telefoonnummer maar geven’, zegt hij. ‘Dan vinden we elkaar sowieso. Dan kunnen we verder babbelen. Als je dat fijn zou vinden.’

‘Ja, natuurlijk’, zeg ik.

Mijn hart maakt nog een paar buitelingen.

En..… krak!

De rest van de dag deel ik het enthousiasme van mijn collega’s over het feest vanavond. Plots heb ook ik het gevoel dat alles mogelijk is. En dat gevoel wordt alleen maar groter wanneer Jens me een appje stuurt: ‘Nu heb jij ook mijn nummer’, met een foto van zijn hoed erbij.

Het voelt nu alsof we een geheimpje delen.

Ik tel af tot vijf uur, sluit mijn computer af en zeg tegen Jennifer dat ik me ga omkleden en dat ik haar wel op het feest zal zien.

‘Ik wil gerust op je wachten, hoor’, zegt ze.

‘Dat hoeft niet. Ik wil ook m’n make-up nog doen, dus het kan eventjes duren’, zeg ik. ‘Ga maar al iets drinken.’

Het klinkt dan wel lief, maar eigenlijk is het heel egoïstisch. Ik wil immers alleen op het feest aankomen, zodat ik meteen naar Jens kan gaan, zonder Jennifer aan mijn zijde. Ik ben dol op haar, maar ik wil mijn kans met Jens niet missen omdat zij erbij is en we niet alleen kunnen praten.

Het wc-hokje waarin ik me omkleed, is veel te klein, dus ik kan me bijna niet bewegen. Bovendien ben ik zo zenuwachtig en zweterig dat ik de jurk nauwelijks over mijn hoofd krijg. Ongeduldig trek en sleur ik tot ik het ding over mijn heupen heb. Ik trek het laatste stukje stof met moeite over mijn kont. Wanneer ik rechtkom, hoor ik een luid, scheurend geluid.

Oh, shit.

Ik kijk naar beneden en zie dat de knoopjes aan de voorkant van mijn jurk eraf zijn gesprongen. Je ziet mijn volledige beha (en het is er dan nog eentje die mijn borsten maar nét bedekt). Nee, zo kan ik écht niet naar het feest. Ik moet mijn tranen onderdrukken, want ik ben zo ontgoocheld. Ik had er zo graag sexy uitgezien voor Jens.

Ik wil net mijn jeans en trui weer aantrekken wanneer ik bedenk dat Jennifer een naaicursus heeft gevolgd. Volgens mij heeft ze zelfs een naaisetje in haar bureaulade liggen. Ik stuur haar snel een foto van de schade en vraag: ‘Kan jij hier iets mee?’

Ze antwoordt niet. Waarom zou ze ook op haar telefoon kijken? Ze staat natuurlijk op het feestje te drinken en te praten met onze collega’s, en ik kan me niet eeuwig ­verschuilen in de wc’s.

Wanneer ik in mijn gewone outfit op het feestje aankom, zie ik nergens een goudkleurige hoed. Ik loop door de kantine, die helemaal is versierd met kerstbomen, lichtjes en slingers, neem een glas wijn en zoek overal, maar Jens is ­nergens te bespeuren.

‘Hey’, zegt Jennifer, die plots voor mijn neus staat. ‘Hier ben ik!’

‘Oh, ja’, zeg ik.

‘Je lijkt niet echt blij me te zien.’

‘Natuurlijk wel’, lieg ik. ‘Maar ik had hier min of meer met Jens afgesproken, en hij is hier niet.’

‘Met Jens? Jens op wie je een crush hebt? Hoezo dan?’

Ik vertel haar over onze lunchdate.

‘Hij is misschien gewoon nog aan het werken.’

‘Misschien’, zeg ik.

‘Waarom heb jij je niet omgekleed?’

‘Mijn jurk is gescheurd’, zeg ik. ‘Ik had je nog een bericht gestuurd, maar het doet er niet toe.’

Ook de rest van de avond komt Jens niet meer opdagen. Ik voel me zo stom. Hoe kon ik denken dat we een date hadden? Ik had dingen gezien die er niet waren omdat ik het zo graag wilde.

Ik verschuil me de rest van de werkweek achter mijn bureau. Ik wil Jens écht niet tegenkomen. Het zou mijn hart alleen maar meer breken. Eén keer zie ik hem in de gang, en hoewel ik even denk dat hij me ook ziet, loopt hij gehaast weg. Hij heeft het vast ook erg druk in deze tijd van het jaar.

Borsten in mijn gezicht

Op oudejaarsavond sleep ik me met tegenzin naar een feestje bij vrienden van mijn vriendin Vanessa. Ik heb geprobeerd om af te bellen, maar zij zei dat ik niet gek moest doen. Ik móést mijn gedachten verzetten, zei ze, en bovendien wilde ze het nieuwe jaar samen met mij inzetten. Aangezien ik me vast nog ellendiger zou voelen als ik heel de avond alleen thuis zat terwijl ik overal vuurwerk en gejuich hoorde, besloot ik om toch mee te gaan.

We fietsen samen naar het feestje en ik volg Vanessa het huis binnen. Dat is gezellig aangekleed met kerstlichtjes en kaarsen in lege wijnflessen. Iemand duwt me een glas cava in de hand.

En dan zie ik hem staan… Jens. Hij staat bij een groepje mensen, maar tegelijk ziet hij eruit alsof hij er toch niet echt bij hoort. Terwijl de andere mensen staan te praten en te lachen, knikt hij wat afwezig en praat hij niet mee.

Ik loop aarzelend naar hem toe. Het is geen groot feest, dus we zullen elkaar sowieso tegen het lijf lopen. Dan kan ik er maar beter meteen van af zijn, toch?

Ik tik hem op de schouder.

‘Hey’, zeg ik.

Hij kijkt verschrikt op.

‘Hey’, zegt hij.

‘Kunnen we praten?’

‘Ik weet niet of we veel tegen elkaar te zeggen hebben’, zegt hij.

‘Wat? Waarom doe je zo?’ vraag ik verbijsterd. ‘Is er iets gebeurd?’

‘Ik denk gewoon dat ik je verkeerd heb ingeschat, dat is alles.’

‘Ik begrijp niet waarover je het hebt!’

‘Ik dacht dat jij weleens de ware kon zijn. Maar ik vrees dat jij andere intenties hebt dan ik.’

‘De ware? Dacht jij dat echt?’ vraag ik ademloos. ‘Maar wat is er dan gebeurd waardoor je van gedachten bent veranderd?’

‘De foto, natuurlijk, wat anders?’ zegt hij. ‘Begrijp me niet verkeerd: ik heb geen enkel probleem met sexting binnen een gezonde relatie, integendeel. Maar ik wilde je gewoon rustig leren kennen, iets moois opbouwen en niet meteen je borsten in mijn gezicht geduwd krijgen. Het voelde alsof je veel te snel dingen wilde waarvoor ik nog niet klaar ben. En misschien alsof je eerder op seks uit bent dan op een relatie.’

‘Maar… Wélke foto?! Ik begrijp er niks van.’

‘De foto die je me vlak voor het feestje hebt gestuurd. Ik was er zo overstuur door dat ik weg ben gegaan.’

Ik wil nog een keer zeggen dat ik geen idee heb waarover hij het heeft, maar dan klikt er iets in mijn hoofd.

Ik neem mijn telefoon en bekijk m’n WhatsApp.

‘Oh, shit’, zeg ik met mijn hand voor mijn mond geslagen. ‘Nee, die foto was niet voor jou bedoeld, maar voor Jennifer, zodat ze me zou kunnen komen helpen om de jurk te maken. Kijk, zij staat erin als “Jen” en jullie waren de twee laatste mensen die ik op die dag had geappt. “Jen” en “Jens”, zie je de verwarring? Oh, shit, wat moet jij wel niet van me gedacht hebben?’

Hij zwijgt en kijkt me aan.

‘Shit’, zegt hij. ‘Ik ben zo’n idioot. Het spijt me dat ik meteen conclusies heb getrokken. Ik had gewoon met je moeten praten in plaats van als een lafaard weg te lopen. En ik wil ook zeker niet dat je denkt dat ik jou of eender wie ooit zou veroordelen voor zoiets. Ik dacht gewoon dat je alleen uit was op een snelle flirt, terwijl ik-’

Hij zucht.

‘Het was een stom misverstand. Maar geloof me, Jens, ik zou zo’n foto nooit naar je sturen.’

‘Nooit?’

‘Nee, want ik denk ook dat jij wel eens de ware zou kunnen-’ Ik stop abrupt met praten wanneer ik zie dat hij ondeugend naar me kijkt.

‘Niet nooit, natuurlijk. Maar alleen als jij het wil’, zeg ik.

‘Weet je wat ik wil?’ vraagt hij terwijl hij me diep in de ogen kijkt en dan naar mijn lippen tuurt. ‘Jou kussen. Mag dat?’

‘Nee’, zeg ik.

‘Nee?’ vraagt hij geschokt.

‘Nu toch niet. Om twaalf uur wél, want ik wil niet alleen dat jij de eerste persoon bent die ik kus in 2024, ik wil ook dat we ons voor de rest van ons leven exact herinneren wanneer onze eerste kus er kwam.’

De volgende uren lachen en praten we, leren we elkaar beter kennen en ontdekken we steeds meer overeenkomsten en gemeenschappelijke interesses.

En om twaalf uur… barst het vuurwerk los.

Tekst: Kaat De Kock

Lees ook: