De bijzondere vriendschap tussen Margot en Sarah startte in de wieg en is oneindig.
Margot (33) en Sarah (32): ‘Als zij een nier nodig heeft, stel ik me meteen kandidaat’
Het draait niet om wat, maar om wie je in je leven hebt. Naar aanleiding van de Internationale Dag van de Vriendschap op 30 juli brengen we vijf bijzondere vriendschapsverhalen. De speciale vriendschap tussen Margot (33) en Sarah (32) startte in de wieg en is oneindig.
Margot: ‘Toen ik drie maanden was, kwam ik terecht bij onthaalmoeder Mami. Een halfjaar later ving zij een nieuwe baby op, en dat was Saartje.’
Sarah: ‘Blijkbaar kropen we als baby al naar elkaar toe (lacht). Nadien gingen we naar dezelfde kleuterschool, lagere school, Chiro en volleybalclub.’
Margot: ‘Volleybal was niet mijn ding, maar ik volgde Sarah waar ze ook naartoe ging. Het was vanzelfsprekend dat we ook naar dezelfde middelbare school gingen, al brak daar een verschrikkelijk moment aan, want zij koos voor wetenschappen-sport en ik ging voor humane wetenschappen. We zaten op een gigantische school, maar zochten elkaar tijdens elke speeltijd op.’
Sarah: ‘Tegen dat we elkaar hadden gevonden, zat de pauze er soms al op, maar het was toch beter dan de andere de hele dag te moeten missen.’
Margot: ‘Alle mijlpalen hebben we samen bereikt, tot Saartje tijdens haar hogere studies op buitenlandse stage vertrok. Daar ben ik toch een tijdlang niet goed van geweest.’
Ook als de dood ons scheidt
Sarah: ‘Het klinkt zeemzoet, maar er is niets wat ik niet voor Margot zou doen. De band die ik met haar heb, is oneindig. Dat hoop je ook in een partnerrelatie te vinden, maar rationeel en emotioneel gezien is dat niet altijd het geval, terwijl het bij Margot onvoorwaardelijk is. Ik zou nooit een moord op mijn geweten willen hebben, maar voor Margot zal ik altijd een uitzondering maken.’
Margot: ‘We weten dat we elkaar moeten bellen om het lijk te helpen begraven. Aan mijn partner moet ik dat al niet vragen. Zij zou het niet eens willen weten (lacht)! Ik ga niet beweren dat ik dat voor haar niet zou doen, maar ook voor Saartje heb ik alles over. Als zij een nier nodig heeft, stel ik me meteen kandidaat.’
Sarah: ‘Alles wat ik kan missen qua organen of ledematen, is voor Margot. Daar hoef ik niet over na te denken.’
Margot: Nu we volwassen zijn, zien we elkaar niet langer vijf keer per week, maar we doen ons best om elkaar niet te lang te moeten missen. Zo zien we elkaar toch nog altijd één keer per week. Als het onverwacht niet lukt om af te spreken, zullen we altijd wel even tijd maken om te bellen. Onze vriendschap is voor altijd, dat kan niet anders. We hebben ons hele leven al met elkaar gedeeld en er is nog zoveel om samen naar uit te kijken. Ik zou nooit kiezen voor een bestaan zonder Sarah. We dromen soms dat de ander sterft, en na zo’n nacht moeten we elkaar ’s morgens even kunnen horen.’
Sarah: ‘Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo uniek is en die zo’n mooi hart en goede ziel heeft als Margot. Ik schrijf soms gedichten over hoe mijn leven eruit zou zien mocht zij er niet meer zijn, maar het doet pijn om daarover na te denken. Vandaar dat ik liever schrijf over hoe dankbaar ik ben voor haar en onze buitengewone band. Margot en Saartje, dat is zonder twijfel voor altijd, ook wanneer de dood ons ooit scheidt.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
