Redactrice Ella vroeg aan 50 vrienden om haar te koppelen: ‘Na de eerste date probeerde ik het experiment nog af te blazen’

Date 1: de brandweerman

Strikt genomen hebben mijn vrienden niks te maken met mijn date met S. Eerlijk is eerlijk: na onze ontmoeting probeerde ik dit experiment nog af te blazen. Het voelde gek om ook met andere mannen te daten. Nadat bleek dat het project door moest gaan, ­besloot ik – met zijn akkoord – om onze date op te nemen in dit stuk.

We vonden elkaar via Bumble, waar zijn bio net zo enthousiast klonk als de mijne. Normaal gezien praat ik niet zo snel met de mannen met wie ik match, maar deze keer was ik toch echt benieuwd. Mijn gevoel werd met­een bevestigd, want hij zei dat hij al hoopte dat ik hem een berichtje zou sturen. Via Bumble kan namelijk alleen de vrouw een gesprek starten.

Eerste date

Na enkele dagen sms’en en bellen spraken we af dat hij enkele dagen later naar mijn thuisstad Mechelen zou komen. Pas toen ik S. zag, besefte ik dat er best wat druk lag op onze date. Hij had namelijk net twee uur gefietst om mij te zien. Ik vond dat wel flatterend, want zoveel moeite had niemand ooit gedaan om bij mij te zijn. We babbelden urenlang aan de waterkant in de zon en zwommen in het koude meer. Ik was aangenaam verrast: hij was tof en interessant, en hij stelde bijvragen. Ik verraste ook mezelf, want ik was helemaal mezelf, inclusief rare verhalen over de spiri-tuele dingen waarmee ik bezig ben.

Na het zwemmen gingen we naar mijn huis om te douchen (nee, niet samen), en haalden we een aperitief en sushi. Tijdens het eten zei ik nog dat ik niet zeker wist of ik me wel tot hem aangetrokken voelde, hoewel ik onze gesprekken wel fijn vond. Toen hij even later toevallig wat dichterbij kwam, voelde ik plots toch die vonk. Het gebeurde nog eens, en weer schoot de elektriciteit door mijn lijf. We kusten en hij bleef slapen. Het werd een bijzonder fijne nacht en ochtend, al bevestigde deze ervaring wel alle clichés over datingapps en fysieke ontlading. Ach ja, ik kon het maar gehad hebben.

Nog niet klaar

Na die eerste fijne date zag ik S. nog een paar keer opnieuw. Dat was telkens heel fijn, want ik voelde me echt door hem gezien. Na een tijdje werd het echter onmiskenbaar dat hij nog niet over zijn scheiding heen was en dat een nieuwe relatie gewoonweg geen optie was. Hij stuurde me een lang, lief bericht om me te bedanken voor alles en me te vertellen dat ik meer verdien. Dat deed me veel deugd, want zo zie ik het ook. We wensten elkaar het beste toe. Het mocht niet zijn met de brandweerman, al ben ik dankbaar voor de mooie spiegel die hij me voorhield. Het was er eentje zonder gebroken hart of gedeukt ego, maar met een bevestiging van wat ik (eindelijk) leerde: dat ik genoeg ben zoals ik ben, ook al is een man niet klaar voor mij.

Date 2: veelbelovende vriendschap

Via een vriendin die ik nog maar enkele maanden ken, kreeg ik al snel het nummer van M. Ze zei erbij dat ze geen idee had of we zouden matchen, want dat ze me daarvoor nog niet lang genoeg kent. Hij was bovendien de enige single vriend die ze had, dus dat was dat. Ze had mijn bericht integraal doorgestuurd – wat ik spannend vond – en hij vond het wel een origineel idee. Zodra ik zijn nummer had, bedacht ik me pas in wat voor wespennest ik met dit hele idee terecht was gekomen. Waar ik normaal gezien (bijna) nooit verlegen zit om de juiste woorden, vond ik het plotseling erg moeilijk om een eerste bericht te sturen. Het werd dit: “Hoi, fijn je hier alvast te ontmoeten! Ik ben Ella. S. gaf me je nummer naar aanleiding van mijn vraag of zij ­matchmaker voor mij wilde spelen. Het lijkt me leuk om eens op date te gaan met jou! S. zei dat ze mijn bericht integraal heeft doorgestuurd, dus je bent al op de hoogte van het feit dat ik hier ook over ga schrijven voor Flair, toch? Kan je nog even bevestigen dat je het oké vindt dat ik dat doe? Uiteraard anoniem – je mag de tekst ook nog nalezen en laten aanpassen voor ik die inlever.”

Hoewel ik me had voorgenomen om deze date zo ‘blind’ als maar kon te laten zijn, zocht ik de man in kwestie toch maar even op via Instagram. Via Whatsapp ontdekte ik zijn voor- en achternaam, dus die open deur moest ik wel even intrappen. Ik was blij om te zien dat hij fotograaf is, want ik hou van creatievelingen. Maar zoals dat vaak met fotografen gaat, vond ik niet meteen een foto van hem. Het werd dan toch écht een blind date.

Ik lachte meermaals hardop met de berichten voorafgaand aan onze date. Gevat bleek hij ook al te zijn, dus dat was nog een plus. Ik stelde voor om dit als een zakelijke afspraak aan te pakken en een aantal vrije momenten door te geven. Een hele lijst stuurde ik, waaraan ik op de valreep ook nog een moment wat later op diezelfde dag aan toevoegde. Ik lachte toen hij stuurde: ‘Oké, vandaag’, met een cowboy-emoji erachteraan. Dit had ik mezelf aangedaan, natuurlijk. We spraken af om in de buurt van mijn thuisstad Mechelen te gaan wandelen. Net voor vertrek merkte ik dat al mijn lievelingskleren net in de was lagen. Dat heb je dan met zo’n lastminutedate.

De eerste ontmoeting was zoals die altijd gaat wanneer je iemand ontmoet die je nog niet kent: lichtjes gênant. Maar dat kon gelukkig door ons beiden gewoon worden uitgesproken. Ik had me zorgen gemaakt over het feit dat ik mijn ‘opdracht’ niet zou kunnen vergeten en dus niet in het moment zou kunnen zijn, maar dat was gelukkig nergens voor nodig. Hij zag er leuk uit met zijn streepjestrui, salopette en de meest witte Vans aan zijn voeten. Ik vroeg me af hoe hij die zo proper hield, maar die vraag heb ik maar niet uitgesproken. We hadden het over daten, leuke dingen doen, jezelf kunnen zijn en nog veel meer. Achteraf bedacht ik dat ik­ ­eigenlijk nog steeds niet zoveel over hem wist qua dagelijkse informatie, want daar was ik naar vergeten te vragen terwijl we het over zoveel diepe onderwerpen hadden.

Mom Bomb

Een heikel punt waarover ik op voorhand niet had nagedacht, was het laten vallen van de mom bomb. Ik ben namelijk halftijds mama van de allerleukste peuter. Alle mannen met wie ik voor dit experiment gedatet had, wisten dat al: ze kenden me al via via en het staat in mijn bio op de datingapps. In dit geval was het dus wel een ding. Ik pakte het naar goede gewoonte lekker klunzig aan: ik dropte mijn moederschap als een klein detail terwijl ik het had over mijn burn-out en wat ik daar allemaal uit heb geleerd. Hij viel uit de lucht: ‘Oh, dus je hebt een kind?’ Ik kon me wel voor het hoofd slaan omdat ik het zo had aangepakt, maar nu wist hij het dus. Voor alle duidelijkheid: ik vind mijn moederschap niks om me voor te schamen, maar het is gewoon iets waar toch wel wat lading op zit.

Tweede date

Na het wandelen gingen we uit eten, en ook dat was heel gezellig. We lachten hardop en konden ook af en toe gewoon stil zijn, iets wat ik altijd heel erg apprecieer. We namen afscheid met een knuffel, en de volgende ochtend stuurde hij me een bericht: ‘Nu ik toch je hele oktoberplanning ken, wat denk je van lunch op de zestiende?’ Een man die van aanpakken weet, daar hou ik wel van. We gingen op een tweede – heel toffe – date, en ook toen verstreek de tijd alsof de uren minuten waren. Aan het eind kusten we. Het was een fijne kus, maar bij thuiskomst voelde ik dat ik me niet op die manier aangetrokken voelde tot M. Ik stuurde hem een eerlijk bericht, inclusief de vraag of hij vrienden wilde zijn. Gelukkig zei hij ja, want ik vind het heerlijk om met hem te babbelen en te lachen, dus nu zijn we vrienden. Het is niet het resultaat dat ik voor ogen had, maar ik ben alsnog heel blij dat ik M. via dit experiment leerde kennen. Ik zou zijn gevatte vragen en opmerkingen niet meer willen missen.

De man die ik niet vond

Ik had je hier zo graag verteld over een perfect einde van dit experiment. Over een mooie, lieve man aan mijn zijde, die ik leerde kennen via mijn vrienden. Helaas kwam die er niet, maar niet omdat ik geen moeite heb gedaan. Ik vroeg aan wel vijftig vrienden en kennissen of zij iemand voor me kenden, zonder match als resultaat. Het is te zeggen: er is nog een potentiële match met een vriend van mijn jeugdvriend. Een man over wie die laatste al maanden zegt dat ik hem eens zou moeten ontmoeten. We zijn al negentien jaar vrienden, dus hij kent me heel goed. Net daarom voelt die mogelijke match als iets wat ik met voorzichtigheid wil aanpakken.

Bovendien woont de man in kwestie momenteel een jaar in het buitenland. Echt kans op een echte date – laat staan een relatie – zit er dus niet meteen in. Dat feit raakt me in een diepgeworteld patroon: ik lijk steeds mannen aan te trekken die door omstandigheden niet écht voor mij kunnen kiezen. Dat is niemands schuld, eerder iets wat telkens gewoon gebeurt. Dankzij therapie heb ik ontdekt waar dat patroon vandaan komt, maar daar ga ik hier liever niet op in.

Hoewel ik graag over mijn persoonlijke ervaringen schrijf, is er ook nog het feit dat dit verhaal enkel geschreven kan worden door er andere mensen bij te betrekken. Ik ben benieuwd om die vriend van mijn jeugdvriend te ontmoeten, maar wil dat zowel voor hem als voor mezelf niet for-ceren. En dat zou voor dit stuk per definitie moeten. We zouden elkaar dan snel-snel online ontmoeten omdat ik een deadline te halen heb. Hoe graag ik hier ook een ‘perfect verhaal’ had willen schrijven, het voelt fout om daarvoor een ander mens in te zetten en tegen mijn gevoel in te gaan. Dan deel ik liever het echte leven. Dat is niet sprookjesachtig, maar wel oprecht.