Duizenden kilometers en een tijdverschil van negen uur houden Sabine en Carol niet tegen om beste vriendinnen te zijn.
Sabine en Carol hebben een langeafstandsvriendschap: ‘Het vraagt een investering in tijd, geld én vakantiedagen’
Het draait niet om wat, maar om wie je in je leven hebt. Naar aanleiding van de Internationale Dag van de Vriendschap op 30 juli brengen we vijf bijzondere vriendschapsverhalen. De ene woont in Eindhoven, de andere woont in Californië, maar duizenden kilometers en een tijdverschil van negen uur houden Sabine (31) en Carol (28) niet tegen om beste vriendinnen te zijn.
Sabine: ‘In 2015 studeerde ik een semester in het Ierse Limerick. Op de introductiedag voor buitenlandse studenten ontmoette ik de Amerikaanse Carol, die voor me in de rij stond. Toen we aan de praat geraakten, beloofde ik pannenkoeken te bakken voor haar. Dat leek me een mooie manier om vriendschap te sluiten, terwijl ik eigenlijk een heel slechte chef ben (lacht).’
Carol: ‘Het was mijn eerste keer in het buitenland en Sabine was zo’n extravert persoon, zo’n typische coole Europese meid die me onmiddellijk een welkom gevoel gaf. Ik wist nog niet dat haar pannenkoeken mijn nieuwe liefdestaal zouden worden en dat ik zou eisen dat ze die zou blijven maken, ook al vindt ze die zelf niet lekker. In Ierland woonden we om de hoek van elkaar. We werden er samen volwassen en toen het tijd was om opnieuw naar ons thuisland te vertrekken, bleek nog meer hoe bijzonder onze vriendschap is.’
We werden samen volwassen en toen we afscheid moesten nemen, bleek nog meer hoe bijzonder onzevriendschap is.
Sabine: ‘Dat we na onze tijd in Ierland allebei de moeite namen om elkaar te blijven zien, zegt veel. Het vraagt immers een behoorlijke investering in tijd, geld én vakantiedagen. We zoeken elkaar minstens één keer per jaar op. Vorig jaar stond Carol als verrassing voor de deur toen ik mijn dertigste verjaardag vierde. Dat was bijzonder, zeker omdat we elkaar door het coronavirus al enige tijd niet meer fysiek hadden gezien.’
Irriteren, kibbelen en lachen
Carol: ‘De pandemie maakte het lastiger, maar we werken er hard aan om alle verloren tijd in te halen. We beseffen dat reizen niet altijd even makkelijk zal zijn, maar het is en blijft een van onze grootste prioriteiten om elkaar te kunnen zien.’
Sabine: ‘Hoe blij ik ook ben met onze vriendschap, de afstand maakt me vaak verdrietig. Je kan niet zomaar bij elkaar langsgaan en er fysiek zijn in moeilijke tijden, om nog maar te zwijgen over het tijdverschil van maar liefst negen uur. Als mijn werkdag erop zit, begint zij aan die van haar.’
Carol: ‘Het is zwaar. Maar omdat onze vriendschap zo speciaal is, is tijd die we persoonlijk samen kunnen doorbrengen van onschatbare waarde.’
Sabine: ‘Als we elkaar zien, brengen we minstens een week 24/7 met elkaar door. Daardoor kennen we elkaars leuke kantjes, maar ook de vervelende. We kunnen ons aan elkaar ergeren, om vervolgens te kibbelen en er daarna hard om te lachen (lacht). Ik hoef niet altijd de beste versie van mezelf te zijn, want Carol accepteert en tolereert ook mijn slechtste versie. Ik hoop dat ze ooit naar Europa verhuist!’
Carol: ‘De tijd zal het uitwijzen. We hebben het grootste obstakel alleszins al overwonnen: een vriendschap onderhouden met een oceaan ertussen. Maar Sabine is de moeite levenslang waard!’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
