Louise De Bisscop is te horen in ‘Happy Ending’: ‘Ik dacht: oei, kan ik dat wel? Da’s met hijgen enzo?!’

Je kon haar in 2019 al aan het werk zien in het spannende ‘De Twaalf’, daar vertolkt Louise De Bisscop (26) de jonge versie van Frie Palmers, de rol van Maaike Cafmeyer. Vorig jaar fleurde ze je tv-scherm op in het sketchprogramma ‘Influencers’ naast onder anderen Joke Emmers en Rik Verheye. Er staat nog veel leuks op de planning waar ze nog niets over mag zeggen, maar waar ze wel al iets over kan zeggen, is haar ervaring met ‘Happy Ending’, als een van onze (fantastisch mooie) stemmen!

Wat was je eerste reactie toen we je vroegen voor onze podcast?

‘Een podcast inspreken? Amai ja, zalig! Ik was meteen ongelofelijk enthousiast en nieuwsgierig, maar mijn tweede reactie na het lezen van de scripts was wel: oei shit, kan ik dat wel? Da’s met hijgen enzo?! Ik had nog nooit eerder iets gedaan met literaire erotiek en was misschien wel wat bang voor de reacties. Maar de verhalen zijn mooi, zacht en absoluut niet vulgair. Sommige woorden bekken niet altijd even goed, zeker voor een West-Vlaming, maar ik kreeg gelukkig die ruimte wel om een aantal aanpassingen te maken aan de tekst, zodat ik het zo natuurlijk mogelijk kon brengen. Het was een heel fijne samenwerking en ik ben trots op het resultaat. En als er mensen zijn die dit toch vulgair vinden, moeten ze maar niet luisteren. (lacht)‘

Je had dus wel al ervaring in stemmenwerk, acteren enkel en alleen met je stem?

‘Ik doe geregeld voice-overs voor reclamespotjes en stond inderdaad al vaker in de studio voor verschillende audioproductiehuizen. Zo was ik lang de stem van Spotify die je aanspoort om Premium te nemen en ben ik de stem van i-mens, een organisatie die inzet op zorg aan huis voor iedereen. Ik doe dat graag en zeker als ik mij daarmee kan inzetten voor een bedrijf met een boodschap waar ik achtersta. Mijn allereerste ervaring met stemwerk was trouwens bij Raygun, het productiehuis dat ook mee ‘Happy Ending’ maakte. Het was een fijn en warm weerzien, wat onmiddellijk zorgde voor vertrouwen.’

Moest je toch een drempel over, wat extra schaamte wegwerken, omdat het over erotiek gaat?

‘Ik moet bekennen dat ik er lang met klamme handjes stond, en nee niet van opwinding. (lacht) Ik ben niet zo snel gegêneerd, maar dit lag toch wel buiten mijn comfortzone. Gelukkig is de studio een plek waar ik graag vertoef en me dan ook volledig smijt. Het was ook snel duidelijk dat dit een acteeropdracht was, en niet zomaar een voice-overjob. Uiteindelijk is dit een beetje hetzelfde als een intieme scène spelen in een reeks, dat voelt even naakt om te doen, alleen zie je me nu niet. Je moet je altijd voor een stuk blootgeven om je in te leven in een verhaal. Het is dus een kwestie van de knop omdraaien en dat lukte dankzij de goeie verstandhouding met de regisseur. Er was me op voorhand wel gevraagd of ik liever alleen opnam, maar dat werkt niet voor mij. Als stemacteur zit je in je hokje, de regisseur en monteur zitten voor je, achter glas. Jij praat in de micro en je kan hen horen via de koptelefoon. Voor mij is oogcontact daarbij heel belangrijk: zat dit juist? Heb ik de juiste nuance gelegd? We hebben het wel intiem gehouden: enkel ik en twee andere mensen. Mannen, ja. (lacht) Ze hebben dat heel respectvol aangepakt, waardoor het heel normaal aanvoelde. En we hebben best veel gelachen. Humor werkt in zulke situaties ook sterk ontwapenend.’

Het was snel duidelijk dat dit een acteeropdracht was, en niet zomaar een voice-overjob.

Hoe moeilijk of anders is het om een podcast in te spreken en enkel met je stem te acteren?

‘Voor mij heeft het met elkaar gemeen dat je dicht bij jezelf moet blijven als actrice. Voor tv hou je het wel kleiner, in de studio mag je al eens overdrijven, omdat je enkel het auditieve hebt. Alleen speel je nog meer met accenten, met taal, met nuances in woorden... waardoor je je bewuster wordt van kleine dingen. Het is ook kwestie van een soort ritme te zoeken samen met de regisseur: ik vergelijk het met een wals. Je begint te vertellen, komt in een soort trance, gaat mee in het verhaal, vindt het ritme, speelt daarmee. Wat sneller, trager, net harder of zachter, of zelfs fluisteren.’

Ga je er zelf ook naar luisteren?

‘Ik ben heel benieuwd om te horen wat we samen gecreëerd hebben, maar ik luister eerder technisch: hoe hebben ze dat in postproductie gedaan, welke geluiden hebben ze toegevoegd, hoe zit de sfeer? Het is nu niet dat ik opgewonden ga worden van mijn eigen stem, nee.’

Ga je dit aan je ouders laten horen, en aan je lief?

‘Mijn ouders ondersteunen mij in alles wat ik doe en ik deel echt heel veel met hen, maar of ik hen nu mijn erotisch ingesproken verhaal zal laten beluisteren, da’s iets anders. Mijn lief zal wel luisteren, hij vond ook absoluut dat ik dit moest doen. ‘Gij hebt zo’n zalige stem’, zei hij. Maar het aan zijn vrienden laten horen, zal misschien toch een stapje te ver zijn. (lacht) Weet je, ik vind dit echt een fijne lancering omdat het op een heel warme en zachte manier opnieuw de verbeelding van mensen prikkelt. We zitten tegenwoordig met z’n allen zo vastgeketend aan onze schermen, overprikkeld met alle Tiktoks en Instagram stories, dat dit weleens een welgekomen ontspannen manier is om geprikkeld te worden. Zeker in tijden van corona. Bye bye, huidhonger! Misschien zal je je meteen een pak minder alleen voelen als je naar deze podcast luistert? Al is het dan voor eventjes in je eigen fantasie.’

Ben je eigenlijk zelf een podcastfan?

‘Ideaal voor tijdens de strijk, toch? En tijdens lange autoritten! Deze zomer heb ik met mijn lief een eerste lange reis gemaakt, we zijn met de auto naar Kroatië gereden, en we hebben samen uren naar podcasts zitten luisteren. ‘Welcome to the AA’ is een aanrader, met Alex Agnew en Andries Bekkers als hosts. Je hoort lange gesprekken met BV’s waarbij niemand een blad voor de mond neemt. Ook ‘Holy Shit – The Confessions’ waar StuBru-stem Bert Van Steenbergen artiesten hun zonden laat opbiechten, is een verfrissende nieuwkomer in de podcastwereld. Geen stijve interviews maar eerder gesprekken onder vrienden waar ze vooral gênante verhalen delen. En horen we dat niet allemaal het liefst, wat we eigenlijk niet mogen horen? De aflevering met Compact Disk Dummies is mijn favoriet.’

Hoe was het afgelopen jaar eigenlijk voor jou? Met een sector die volledig op z’n gat lag?

‘Ook voor mij was het moeilijk, zoeken. Als er al castings waren, verliepen die via selftape: neem jezelf maar eens op al huilend of in volle woede-uitbarsting, met je lief naast je in de living. Nu zijn er gelukkig weer wat live castings, wat een pak leuker is voor zowel mij als m’n lief. (lacht) Gelukkig weet ik dat luwe periodes eigen zijn aan het leven als actrice. Natuurlijk heb je die drang om te spelen, maar je opjagen heeft geen zin. Om me ondertussen nuttig in te zetten voor de maatschappij, heb ik me wel aangemeld om te werken als coronatracer. Afgelopen jaar heb ik dus heel wat telefoongesprekken gevoerd. Ook een fijne manier om mijn stem te gebruiken, maar mocht ik er spreken zoals in de podcast was ik al lang ontslagen vrees ik!’