Een stomend heet vervolg op de erotische roman ‘Rood fruit’.
‘Hij snuift aan mijn slip alsof ze besprenkeld is met het meest exclusieve parfum ter wereld’
Met hun erotische roman Rood Fruit zorgen onze Happy Ending-auteur Elien Geboers en haar co-auteur Ann Cuyvers (Womeneria.com) ervoor dat het een héél zwoele zomer wordt. Maar omdat je nooit te veel opwinding kan hebben, schrijft Elien speciaal voor Flair negen weken lang een spicy spin-off van het boek.
Deel 1: ‘Het smaakt naar zomer’
‘Ach, je meent het, ze gaat mee?’ steekt mijn man zijn hoofd boven zijn tablet uit als ik het spraakbericht van mijn zus een tweede keer afspeel en een klein vreugdedansje maak. Ik kan de verbazing van Pedro’s gezicht aflezen. Het is ook best een wonder dat Mercedes genoeg ruimte heeft in haar agenda om een heel weekend met mij mee op citytrip te gaan. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer ze nog eens een weekend geen optreden had. Pedro schraapt zijn keel: ‘Misschien is dat het uitgelezen moment om haar te vertellen over… je weet wel?’
Mijn enthousiasme ebt even snel weg als het opgekomen is.
‘Ik hoef het toch niet per se met iemand te delen? Het zijn toch andermans zaken niet?’ bijt ik zijn neus er bijna af. Compleet onterecht, want ik bijt al maanden op mijn tong en moet bekennen dat het me héél veel deugd zou doen om ons geheim met iemand te kunnen delen.
‘Niets moet’, haalt Pedro zijn schouders op. ‘Maar ik kan me voorstellen dat het fijn zou zijn. En als je het aan iemand kan vertellen zonder te vrezen voor een oordeel, dan is het Mercedes wel. Jij weet toch ook alles over haar seksleven? En het is niet dat zij altijd zo zedig is.’
‘Ja, en je weet hoe lekker dat loopt met moeder en vader. Ik lig nu nog in de bovenste schuif bij hen. Ik heb geen zin in dat soort preken telkens als ik ze zie.’
‘Komaan Marisa, Mercedes zou je toch nooit verlinken bij hen’, wijst Pedro me terecht. ‘Als er één mens op aarde te vertrouwen is…’
Ik haat het dat hij – zoals gewoonlijk – gelijk heeft, maar wil hem tegelijk ook om de hals vliegen, omdat hij net zoveel van mijn zussen houdt als ik. Dat is het ding met Pedro en mij. Onze relatie mag dan sinds een dik halfjaar niet meer zo mainstream zijn, maar wij zijn een team. Altijd op één lijn, door dik en dun. Ik speel het spraakbericht van Mercedes nog een keertje af en kijk Pedro dan uitdagend aan.
‘Dat wil dan ook wel zeggen dat je mij vanaf morgenvroeg drie dagen zal moeten missen, natuurlijk. Ga jij dat wel overleven?’
Hij grijnst: ‘Met moeite. Maar als je me nou een heel fijn aandenken zou bezorgen, dan kom ik met die herinnering misschien net toe tot zondag…’
Alsof hij niet allang wilde plannen heeft voor dit weekend, denk ik bij mezelf, maar schud de gedachte ook meteen weer van me af. Wat we dit weekend doen – en met wie – is nu niet aan de orde. Nu wil ik met volle teugen genieten van dit moment met hem.
Lights, camera, action!
‘Alexa, dim de lichten tot veertig procent en speel The Weeknd.’
In een oogwenk verandert onze binnenkijker-waardige woonkamer in een private lounge. Ik haal in één vlotte beweging de haarspeld uit mijn haardos en zwaai die vervolgens als een pro met een grote zwier in het rond. Als ik traag naar Pedro toe paradeer, laat ik mijn heupen extra hard heen en weer wiegen. Zijn ogen springen nu al bijna uit hun kassen, en de show is nog maar net begonnen.
Met een zalige zucht laat hij zich dieper in de zetel zakken. Hij zet zijn tablet schuin naast hem in de houder op de leuning, zet het scherm van de camera op selfiestand en drukt op ‘record’. Alleen al weten dat hij die opname dit weekend zal herbekijken – vermoedelijk op groot scherm – is genoeg om een vlaag van opwinding door mijn lijf te jagen. Ik kijk hem strak in zijn ogen, zet mijn handen op de leuning aan de overzijde en geef hem een niet te negeren inkijk in mijn decolleté. Live én op camera. Ik leun dichter naar hem toe, lik mijn eigen bovenlip nat en fluister in zijn oor: ‘Een herinnering? Schat, je gaat het zondag nog voelen.’
Net iets minder charmant dan hoe ik het me in mijn hoofd had voorgesteld, kruip ik op handen en knieën over de leuning naar hem toe. Dat mijn nieuwe jurk, designer as always, zo meteen vol kreuken zit, zal me worst wezen nu. Ik werp nog een knipoog naar de camera en duik dan met een golvende beweging in de richting van zijn kruis. Glunderen doe ik aan de binnenkant, als ik merk hoe hard zijn chino daar al spant. Gentleman in the streets, freak between the sheets. Of in dit geval op de sofa dan.
‘Euh… jongedame, loop jij niet wat te hard van stapel?’ glimlacht hij.
‘Tuurlijk niet. Zo weinig tijd, zoveel snode plannen.’
‘Tuttut’, schudt Pedro zijn hoofd. Hij bundelt mijn haar tot een paardenstaart in zijn hand en trekt zo – voorzichtig – mijn hoofd omhoog. ‘Ik neem de rest van de dag wel vrij, wij gaan heus niets overhaasten.’
Als een uitgehongerde leeuwin kijk ik hem aan, maar zijn gezicht is doodserieus. ’t Is maar goed dat ik weet hoezeer uitgesteld verlangen met hem altijd loont. Hij trekt mijn hoofd nog wat verder achteruit, duwt zijn gezicht in mijn hals en snuift mijn geur zo diep als hij kan op. Dan zet hij zijn lippen tegen mijn oorlel en beveelt: ‘Kleren uit. Allemaal.’ Ik slik. En luister.
Mijn knieën knikken als ik in het midden van onze woonkamer ga staan en mijn handen achter mijn rug breng om de rits van mijn jurk te kunnen losmaken. Alle gordijnen zijn nog wagenwijd open. Pedro neemt de tablet weer in zijn handen en wandelt in een cirkel om me heen. Als ik de rits van mijn schouderbladen tot aan mijn bilnaad naar beneden schuif, zoomt hij daarop in. Met één vinger haak ik het linkerbandje van mijn schouder, Het rechtse schuift vanzelf mee naar beneden. Ik wiggel wat aan de body van het jurkje en langzaam maar zeker komt mijn favoriete, doorzichtige bralette tevoorschijn. De ogen van Pedro komen even los van zijn scherm. Sommige dingen zijn nu eenmaal beter in het echt dan in de film.
‘Hmm’, mompelt hij mysterieus. ‘Ga verder.’
Ik trek de stof verder naar beneden tot ook mijn hoog uitgesneden slipje komt piepen. Niet matching, maar wel smoorheet. De jurk valt met een plof op de grond. Pedro klemt de tablet stevig in zijn linkerhand en steekt de rechter naar me uit. Ik neem ze vast en stap uit de jurk. Hij laat me traag een pirouette draaien.
‘Weet je al welke lingerie je mee op weekend zal nemen?’ vraagt hij, terwijl zijn ogen mijn lichaam blijven afspeuren. Ik schud mijn hoofd. ‘Dan stel ik voor dat we samen wat gaan passen. Ik wil natuurlijk wel weten hoe je eruit zal zien als je hem ontmoet in Antwerpen.’
‘Ik, iemand ontmoeten?’ fake ik mijn onschuld.
‘Don’t even try. Je bent een wolf in schaapskleren.’
‘Nou. Je kan me op dit moment toch moeilijk beschuldigen van het dragen van verhullende kledij’, plaag ik hem, en slaak vervolgens een schelle gil als hij me een flinke mep op mijn achterwerk geeft.
‘Vooruit, naar de dressing, jij.’
Undressing in de dressing
Met hem in mijn kielzog flaneer ik naar onze slaapkamer en aangrenzende walk-incloset. Op de weg ernaartoe merk ik dat een van onze buren aan zijn venster staat. Ik krijg het er alleen maar heter van.
‘Wil je inspraak in wat ik meeneem, of mag ik all-out gaan?’ vraag ik Pedro serieus. Hij denkt even na en besluit:
‘Je mag alles dragen, behalve je bruidslingerie. Die moet voor altijd alleen van ons blijven. Akkoord?’
Ik glimlach en knik:
‘Dat vind ik een heel fijne afspraak.’
We zoenen. Eerst liefdevol, maar zodra Pedro’s handen van mijn rug verder naar beneden zakken en hij ze op de welving van mijn billen legt, kan ik het niet helpen. Ik sla mijn armen om zijn schouders en veer omhoog. Hij vangt me op bij mijn billen. Even wankelt hij en heb ik het gevoel dat ik elk moment tussen mijn lingerie in de schuif kan belanden, maar hij weet zijn rug net op tijd te rechten en blijft – met mij om zich heen gewikkeld – netjes op twee benen staan. Nu ja, toch voor even, want amper twee minuten later zijn we zo hevig aan het kussen dat ik alsnog half in een kledingrek beland.
De plank van de kast blijkt stevig genoeg om mijn gewicht te dragen, zelfs als Pedro zich uit onze omhelzing wiggelt en langzaam voor me op zijn hurken zakt. Hij neemt een van mijn voeten in zijn handen en drukt zijn lippen tegen het kussentje van mijn grote teen. Dan begint hij mijn voet te masseren. Als hij opkijkt en onze blikken kruisen, zie ik in zijn ogen een lichte weifeling.
‘Waar denk je aan?’ fezel ik zo zacht als ik maar kan klinken.
Heel even blijft hij stil. Dan ademt hij diep in en uit en antwoordt: ‘Ik hoop maar dat hij net als ik elke centimeter van jouw fantastische lichaam zal adoreren.’
‘Sshhht’, sus ik hem. ‘Daar moet jij nu even niet aan denken. Nu zijn wij hier alleen. Jij en ik. Dat is het enige wat op dit moment voor mij telt.’
Ik zet mijn nog vrije voet tegen het midden van zijn borstkas en duw hem zo achteruit. Hij laat mijn andere voet los en tuimelt op zijn achterwerk. Ik schuif van de plank en zet mijn voeten aan beide kanten van zijn benen. Terwijl ik over hem heen blijf staan, maak ik mijn beha los. Nadat ik die door de ruimte heb geslingerd, trek ik tergend traag mijn slip naar beneden. Ik raap ze op met mijn tenen en drop ze daarna pal in zijn gezicht. Hij snuift alsof ze besprenkeld is met het meest exclusieve parfum ter wereld.
‘Wil je me likken?’ vraag ik lief, en kijk hem daarbij recht in zijn ogen. Hij hoeft niet eens echt te antwoorden. De gretigheid in zijn blik is alle feedback die ik nodig heb. Hij zet zich wat rechter, schuifelt wat verder naar voren zodat zijn gezicht recht onder mijn kruis zweeft en zet zijn tong tegen het zachtste stukje huid dat ik in de aanbieding heb. Hij likt en…
Tring, tring, tring. U hebt een oproep van Simon Boumans.
Pedro’s tong verroert geen millimeter meer.
Volgende week lees je het vervolg van de negendelige reeks.
Tekst: Elien Geboers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
