Een stomend heet vervolg op de erotische roman ‘Rood fruit’.
‘Ik weet niet meer wat er op dit moment harder bonst: mijn rode oortje tegen mijn smartphone, mijn hart of mijn kutje’
Met hun erotische roman Rood Fruit zorgen onze Happy Ending-auteur Elien Geboers en haar co-auteur Ann Cuyvers (Womeneria.com) ervoor dat het een héél zwoele zomer wordt. Maar omdat je nooit te veel opwinding kan hebben, schrijft Elien speciaal voor Flair negen weken lang een spicy spin-off van het boek.
Deel 2: ‘Het smaakt naar zomer’
Staat het volume van mijn ringtone nu echt luider of lijkt dat alleen maar zo? vraag ik me af als mijn smartphone maar blijft rinkelen én blijft herhalen dat ‘hij’ aan de lijn hangt. En dat precies wanneer mijn man tussen mijn benen zit, nota bene met zijn tong tegen mijn vulva. Het stresszweet breekt me uit. Ik durf niet naar Pedro’s gezicht te kijken. Hoe the fuck reageer je in zo’n situatie?
Een paar tellen lang is het antwoord ‘niet’. Dan is hij degene die de stilte verbreekt:
‘Vooruit dan, waar wacht je op? Het is vast héél belangrijk.’
Ik staar Pedro aan als een koe die naar een trein staat te gapen. Wil hij nu echt dat ik die oproep aanneem? Als hij achteruit leunt en met zijn hoofd een gebaar maakt in de richting van het nachtkastje waarop mijn telefoon ligt, is er geen twijfel meer mogelijk.
‘N-n-nu toch niet?’ stamel ik.
‘Wanneer anders?’ jent hij me. ‘Straks is het te laat, hoor. Jij bent een vrouw, jullie kunnen toch zo goed multitasken, zeg je altijd.’
Omdat ik aan de grond genageld sta, springt hij zelf recht van de vloer en rept zich naar het nachtkastje. Hij is nog net op tijd. Alsof de hele wereld plots in slow motion draait, zie ik zijn vinger traag over het touchscreen swipen. Hij brengt de telefoon aan zijn oor en zegt met de coolste toon ooit:
‘Momentje, ik roep Marisa even.’
Pedro wenkt me richting het bed en steekt de smartphone al uit in mijn richting. Nog altijd even verbluft schuifel ik naar het bed en neem de telefoon met bevende handen aan. Nog voor ik het ding aan mijn oor heb gebracht, hoor ik Simons stem al door de speaker:
‘Marisa? Ben je daar?’
‘Uhu’, is het enige antwoord dat ik uit mijn stembanden kan persen. Ik hoor maar half wat Simon daarna zegt, omdat ik word afgeleid door Pedro, die me met gebarentaal wat probeert te vertellen. Als hij z’n geduld verliest, omdat ik echt niet begrijp wat hij van me wil, draait hij opvallend met zijn ogen en duwt me dan zonder pardon achteruit op het bed. Ik ben nog altijd poedelnaakt, en daar ben ik me plots heel erg bewust van.
Explosiegevaar
‘S-sorry, wat zei je?’ mompel ik door de telefoon tegen Simon. Maar het begin van zijn antwoord gaat alweer half aan mij voorbij, omdat Pedro zich met een grote grijns op zijn gezicht terug op de grond laat zakken tussen mijn benen en zijn positie van daarnet weer aanneemt. Het tipje van zijn tong landt op precies hetzelfde stukje fluweelzachte huid als daarnet in de walk-incloset. Mijn adem stokt en het kost me alle moeite van de wereld om niet luid te beginnen hijgen in de speaker van mijn smartphone. Simon praat intussen nietsvermoedend door aan de andere kant van de lijn:
‘En dat ik je echt heb gemist. Niet kan wachten tot je eindelijk weer in Antwerpen bent. En dat ik nu al heel benieuwd ben naar welk prachtig setje lingerie je dit keer tevoorschijn zal toveren als ik je eindelijk weer in mijn armen heb.’
Sowieso luider dus, dat volume van mijn telefoon. Zelfs zo klaar en duidelijk dat het bijna niet anders kan dan dat Pedro die boodschap ook net heeft gehoord. Al brengt het hem klaarblijkelijk niet van zijn stuk. Het puntje van zijn tong zit intussen lekker diep tussen mijn binnenste schaamlippen genesteld en maakt daar kleine, lepelende bewegingen. Ik weet niet meer wat er op dit moment harder bonst: mijn rode oortje tegen mijn smartphone, mijn hart of mijn kutje.
‘Babbel gezellig verder’, fluistert Pedro net luid genoeg dat ik het kan verstaan, maar zijn stem niet tot in België te horen is. ‘Ik ben hier nog wel een tijdje bezig.’
‘Ooooh’, ontsnapt er nu toch een zucht tussen mijn lichtjes opengevallen lippen.
‘Mmm’, klinkt het meteen aan de andere kant van de lijn. ‘Fijn dat jij daar even hard naar uitkijkt als ik, zoetje.’
‘Ja, zeker. Heel fijn’, kraam ik uit, maar ik weet zelf niet of ik het nu vooral tegen Simon zeg aan de telefoon, of tegen Pedro, wiens tong nu langzaam verder naar boven strijkt en steeds dichter bij mijn clitoris komt. Ik denk dat mijn hoofd op hol gaat slaan. Simon mijmert rustig verder:
‘Weet je dat ik echt niets leuker vind dan langzaam alle kleren van jouw weelderige lichaam te stropen en het daarna centimeter per centimeter af te speuren met mijn lippen?’
Een centimeter, dat is precies de afstand die Pedro nog moet afleggen voordat zijn tong het intussen dubbel zo groot geworden topje van mijn clit bereikt. Hij is helemaal gek geworden, denk ik in mezelf. Waar zijn wij eigenlijk mee bezig de laatste maanden? Maar als vlak daarna ook die laatste centimeter overbrugd wordt en Simon net op dat moment iets over stijve tepels en streelzachte borsten in mijn oor fluistert, wil ik het antwoord op die vraag helemaal niet meer uitzoeken. Ik wil gewoon van dat gevoel af, die spanning die zich intussen heeft opgebouwd in mijn lichaam en elke vezel ervan vult. Het gevoel dat als ik niet snel een beetje ontlading vind, ik wel eens letterlijk zou kunnen ontploffen.
Met mijn ene hand duw ik mijn smartphone nog wat steviger tegen mijn oor. De andere schuif ik liefdevol tussen Pedro’s haar. Een open relatie, probeer ik me te herinneren, is iets waar we samen voor gekozen hebben. Misschien is het helemaal niet zo vreemd om die openheid dan ook samen te beleven? Misschien moet ik me daarvoor openstellen…
‘Jaaa!’ zucht ik diep als Pedro’s tong z’n signature move begint te maken. Geen perfecte cirkels of het hele alfabet, maar kleine P’tjes. P van Pedro’s Property. Alsof hij me zo toch nog even duidelijk wil maken dat hij mijn vulva dan wel soms wil uitlenen, maar dat ze – als puntje bij paaltje komt – wel vooral van hem moet blijven. Een claim waar ik perfect mee akkoord kan gaan.
‘Simon’, hijg ik door de telefoon. ‘Ik kijk er echt al heel erg naar uit, maar is het goed dat ik je later even terugbel? Ik heb nog iets heel belangrijks te regelen voordat ik naar jouw hometown vertrek.’
‘Ja, goed. Tuurlijk, lekker dier’, antwoordt hij met die heerlijke rauwheid in zijn stem. Het is de druppel. Ik stuur nog een smakkerd door de speaker en druk af. Of dat hoop ik althans, want echt heel zeker kan ik er niet van zijn, met een blik zo troebel als de biowijn die Simon maakt en vingers die trillen als een espenblad van pure opwinding.
‘We zijn alleen’, kreun ik nu luid en zonder remmingen. ‘Laat je gaan. Ik wil zo graag klaarkomen!’
Maar in plaats van harder te beginnen likken, zuigen en sabbelen nu het kan, stopt Pedro abrupt. In een reflex veer ik recht van de matras en jammer dramatisch:
‘Wat doe jij?!’
Goedmaakseks, en gauw een beetje
Op zijn gezicht lees ik niet de plagerige uitdrukking die ik had verwacht, maar een heel serieuze blik. En die frons in zijn voorhoofd die hij alleen maar heeft als hij oprecht slechtgezind, misschien zelfs kwaad op mij is. Zonder iets te zeggen strompelt hij recht, draait zijn rug naar me toe en wandelt weg, de kamer uit. Ik ben compleet verbouwereerd.
Nadenken is er nu helemaal niet meer bij. Ik vlieg van het bed en ren hem, nog altijd in mijn blootje, achterna de woonkamer weer in. Die woonkamer waar de gordijnen nog altijd open zijn, maar dat kan me nu om heel andere redenen niets schelen. Ik wil gewoon weten wat hem gebeten heeft, wat ik in zijn ogen verkeerd heb gedaan.
‘Schat, wat is er? Wat scheelt er plots?’ klink ik bijna smekend als ik hem bij zijn arm grijp en naar me toe draai.
‘Weet die gast eigenlijk wel dat ik besta? Waarom moest je zo nodig doen alsof er niets gaande was?’
Ik kijk Pedro verbijsterd aan.
‘Natuurlijk weet hij dat je bestaat. Wat denk jij nu? Dat was toch de afspraak: open en eerlijk, met iedereen die we ontmoeten? Dan zou er geen jaloezie van komen. Jouw woorden zijn het!’
Alle opwinding in mijn lijf is acuut omgeslagen in verontwaardiging. Al wat ik wilde doen, was onze laatste avond samen onder ons tweetjes doorbrengen, echt in elkaar op kunnen gaan. Maar in plaats van zin te hebben om de kleren van zijn lijf te scheuren, zou ik hem nu liever achter het behang plakken. Met een dramatisch gebaar en een diepe zucht laat Pedro zich plots voor mijn voeten op de grond vallen.
‘Sorry, schoonheid. Echt, vergeef het me. Ik weet niet wat me overvalt.’
Als dit moment niet zo fucked up zou zijn, zou ik het lachwekkend vinden. Maar nu sta ik alleen maar wat naar mijn blote voeten te staren. Tot ik achter me onze overbuurman loeihard hoor niezen en ik dan pas besef dat hij nog altijd bij zijn venster staat, met een adembenemend uitzicht op… mijn naakte lijf. Ik verdeel zo snel als ik kan zoveel mogelijk arm over alle delen van mijn lichaam en duik vliegensvlug mee op de vloer naast Pedro. Hij heeft meteen door wat er speelt. Als de fantastische schat die ik wél ken, slaat hij meteen zijn armen om me heen en trekt razendsnel zijn hemd uit om het over mijn schouders te draperen.
‘Sorry, Marisa’, fluistert hij nog eens teder in mijn oor.
Vergeven en vergeten? Tja, dat misschien nog niet helemaal, maar we zijn hier nu toch. En goedmaakseks met Pedro is altijd de vurigste. En echt weg is de lust nu ook weer niet. Ik knijp met opzet net iets te hard in zijn vel en antwoord met nog net genoeg gif in mijn stem:
‘Dat zal je toch mogen goedmaken, vriendje. En met wat meer dan alleen wat voorspel. Neem me. En o wee als het niet naar behoren is…’
Het duurt geen dertig seconden voor we weer in onze slaapkamer zijn en ik met mijn gezicht in de kussens en mijn kont in de lucht op de matras lig.
Volgende week lees je het vervolg van de negendelige reeks.
Tekst: Elien Geboers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
