Een stomend heet vervolg op de erotische roman ‘Rood fruit’.
‘Als ik niet bewusteloos geneukt wil worden, moet ik hier en nu wat veranderen’
Met hun erotische roman Rood Fruit zorgen onze Happy Ending-auteur Elien Geboers en haar co-auteur Ann Cuyvers (Womeneria.com) ervoor dat het een héél zwoele zomer wordt. Maar omdat je nooit te veel opwinding kan hebben, schrijft Elien speciaal voor Flair negen weken lang een spicy spin-off van het boek.
Deel 6: ‘Het smaakt naar zomer’
Ik hap naar adem. En naar een kus van Pedro. Dat eerste lukt maar matig, dat tweede voelt als de hemel op aarde. Onze lippen en tongen vinden elkaar blindelings en de zuigende, likkende bewegingen die ze maken, doen me gloeien aan de binnenkant. Verder bewegen we voorlopig niet. Niet dat het wat uitmaakt, want zijn penis is zo groot en gezwollen geworden dat mijn vagina er volledig mee is gevuld. Dat gevoel alleen al laat me rillen van genot.
Het puntje van zijn tong strijkt speels langs het randje van mijn bovenlip. Als het ook helemaal langs mijn onderlip is gepasseerd, zet hij daar vervolgens net iets te hard zijn tanden in en rekt het vlees van mijn lip een stukje uit. Het wekt een kettingreactie op die grote gevolgen heeft. Ik schrik, mijn vagina spant zich vanzelf aan, zijn penis wordt nog dieper naar binnen gezogen, ik kreun, hij stoot, ik kreun nog luider, hij stoot nog harder… De boel ontploft.
Neukend en kermend van plezier beginnen we over het bed te rollen, tot we net iets te enthousiast in het rond duikelen en hij met de helft van zijn lichaam uit het bed dondert. Ik kan een kakelende lach niet beheersen, maar laat me er toch niet door uit het lood slaan. Giechelend duw ik de rest van zijn lichaam ook uit het bed en laat dan ook mijn eigen lijf – een stuk zachtaardiger – neerdalen. Pal boven op hem, met een arm en een been aan elke zijde van zijn lijf. Hij wriemelt zich in een meer comfortabele houding op zijn rug op het schapenvelletje naast het bed en kijkt me met grote ogen en al even grote verwachtingen aan. Zijn donkere pretoogjes fonkelen. Het nachtlampje ligt nog steeds naast hem op de grond, maar de herinnering aan hoe dat komt, besluit ik even selectief te wissen.
Een tikkeltje onhandig schuifel ik achteruit, dan weer een stukje vooruit. Tot ik met mijn kruis precies op de juiste plaats boven het zijne zweef. Ik kijk hem doordringend aan. Een grote grijns verschijnt vanzelf op mijn gelaat. Tussen mijn eigen benen door tast ik met mijn rechterhand naar zijn penis. Ik klem hem tussen mijn duim en mijn wijs- en middelvinger en ga met de dop van zijn eikel op zoek naar mijn eigen opening. Ik moet een paar keer proberen, maar dan mik ik juist. Zijn penis wordt een paar centimeter bij mij naar binnen gezogen. Mijn ogen rollen er meteen van achteruit in hun kassen. Ademen, Marisa. Altijd blijven ademen.
Bewusteloos geneukt
Zo traag als mijn bovenbenen het aankunnen, laat ik mijn achterwerk naar beneden zakken. Bij elke centimeter dat mijn kutje verder over zijn penis schuift, beginnen we allebei luider te hijgen. Als ik mijn eindbestemming uiteindelijk heb bereikt, slaken we simultaan een zucht van verrukking.
Ik leun lichtjes voorover. Ik laat het gewicht van mijn bovenlichaam rusten op mijn armen en begin mijn kont langzaam op en neer te bewegen. Zijn steenharde penis glijdt vlot langs de met geil doordrenkte wanden van mijn vagina. Pedro legt zijn handen op mijn heupen. Telkens wanneer ik weer omhoog ben geveerd, trekt hij me op die manier stevig weer naar beneden en beweegt zijn eigen bekken tegelijkertijd omhoog. Daardoor schuift zijn penis soms zo diep in mij dat mijn adem ervan stokt en ik eventjes van de wereld dreig te raken. Zeker wanneer we het tempo van dat samenspel ook nog beginnen op te drijven en ik op den duur meer niet adem dan wel. Mijn hoofd wordt licht. Als ik niet bewusteloos geneukt wil worden, moet ik hier en nu wat veranderen.
Ik til mijn handen van de vloer en zet me wat meer rechtop. In plaats van op en neer te veren, maak ik nu een voor- en achterwaarts schuivende beweging. Maar echt veel helpt het niet, want het voelt al even lekker en gekmakend als het neuken van daarnet. Ik zet mijn handen in mijn haar en sluit vrijwel meteen mijn ogen. Niet alleen omdat ik hem dan nog beter kan voelen. Ook omdat het zicht van mijn eigen op en neer wiebelende borsten me simpelweg té opgewonden maakt. En mij niet alleen.
Gedreven gaan Pedro en ik door, ook al krijg ik na een poosje het gevoel dat zijn handen op mijn heupen me nu eerder tegenwerken dan helpen en het me moeilijker maken om er helemaal voor te gaan. Ik grijp ze dan maar beet en verplaats ze met een bruuske beweging naar mijn borsten. Dat vindt Pedro helemaal geen probleem. Hij pitst meteen mijn tepels tussen zijn duimen en wijsvingers en begint er ondeugend aan te draaien. Ik ga er helemaal van door het lint. Heen en weer of op en neer, ik heb het helemaal niet meer onder controle. Jezus man, nu herinner ik me weer waarom ik eigenlijk niet zo vaak bovenaan zit als we vrijen. Dit is dodelijk vermoeiend zo.
Elektriciteit tussen ons. Letterlijk.
Ik doe nog één keer een poging om mezelf een nieuwe adem te geven en til mijn kont zo ver omhoog dat Pedro’s penis er weer uit floept. Dan klauter ik moeizaam over hem heen en draai me 180 graden om. Als ik weer een been aan elke kant van zijn middel heb gekregen, maar nu dus met mijn rug en kont in de richting van zijn gezicht zit, begint het spelletje opnieuw. Dit keer lukt het me van de eerste keer om zijn penis in mijn vagina te duwen en ben ik in geen tijd weer net zo hevig op dreef als daarnet. Al let ik er wel op dat ik in deze richting niet té hoog in de lucht veer.
Ik herinner me de dierlijke kreet van Pedro nog iets te goed. Die keer dat ik dat wél deed en zo per ongeluk zijn penis in een richting boog waarvoor die duidelijk niet was uitgerust. Al klinkt hij ook nu wel als een beest, maar dan wel als eentje dat het helemaal heerlijk vindt om verslonden te worden door mij.
Een paar minuten hou ik het nog vol als cowgirl en berijd ik hem alsof mijn leven ervan afhangt. Dan ben ik gewoon bekaf en lukt het me niet meer om het harde werk voor mijn rekening te nemen. Ik proest het uit, laat me met een plof naast hem op de vloer op mijn buik vallen, steek mijn billen zo ver in de lucht als ik op dit moment fysiek nog kan en murmel iets waarmee ik hem duidelijk wil maken dat hij hier en nu moet overnemen.
‘Hier. Kom. Achter. Nemen.’
Gelukkig verstaat Pedro perfect wat ik probeer uit te kramen. Al even luid zuchtend en puffend als ik, hijst hij zich van het schapenvelletje. Al is hij wel nog helder genoeg van geest om snel een kussen van het bed te graaien en dat vlak achter mij klaar te leggen om er zijn knieën op te laten rusten. Gehaast strompelt hij ernaartoe. Hij leunt met zijn hele lichaam over me heen en duwt – gepaard gaande door een diepe, verrukkelijke kreun – zijn penis weer bij me naar binnen. We weten allebei dat dit de laatste ronde is, de laatste, ultieme uitspatting. Daar hoeven we geen woorden aan vuil te maken. We voelen het zo. Aan alles in onze lichamen. Aan hoe ze met elkaar praten.
Ik moet mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat mijn neus niet geplet wordt tegen de vloer als Pedro zijn laatste offensief inzet. Wild brommend neemt hij me op z’n hondjes, of iets wat daar na deze braspartij nog voor door moet gaan. Bij sommige stoten gaat hij zo hard tekeer dat ik het gevoel krijg dat zijn penis straks aan de andere kant van mijn lijf gaat komen piepen. Alsof hij instant een meters- en meterslange erectie heeft gekregen. Hij beukt me zelfs zo intens dat ik zijn ballen bij elke stoot tegen mijn billen hoor kletsen en ik centimeter per centimeter, stoot per stoot verder in de richting van het omvergevallen nachtlampje verschuif.
Als ik er op den duur zo dichtbij kom dat het zowel fysiek als mentaal te veel in mijn space belandt, graai ik het beet en geef er een enorme ruk aan. Veel en veel te driftig, zo blijkt. Met de stekker die ik uit het stopcontact ruk, vliegt ook het stopcontact zelf en zelfs een stuk van de bedrading mee uit de muur. Ik hoor het knetteren van de elektriciteit, dan een luide zoef, klik, zwiep en meteen daarna het oorverdovende noodalarm dat door het hele huis begint te loeien. In het midden van de nacht.
In alle talen die hij spreekt, begint Pedro woest te vloeken, terwijl zijn penis nog altijd in me zit. Ik voel hem bonzen van de adrenaline. Zelf weet ik niet of ik er nu om moet lachen of toch maar janken. Ik doe geen van beide, en volg in de plaats daarvan gewoon mijn hart. Want voor mij is het welletjes geweest vandaag. Ik laat niets meer tussen Pedro en mij, tussen onze liefde, tussen ons genot in komen. Geen andere mannen of vrouwen, geen woordenwisselingen, geen onnodig drama. Zelfs niet de nachtrust van de buren of het telefoontje dat binnen enkele minuten zal binnenlopen in het dispatchcentrum van de bewakingsfirma van ons alarm.
Voor hij de kans krijgt om recht te klauteren, grijp ik Pedro beet waar ik hem te pakken krij. Ik trek hem nog steviger tegen me aan en maak met de taal van mijn lichaam duidelijk wat mijn bedoelingen zijn. Even zit hij me perplex aan te staren. Dan snapt hij wat ik wil. Hij overweegt even al zijn opties en gaat dan gewoon overstag. Natuurlijk rekken we het niet langer dan het nodig is. Te midden van al het tumult en met alle soorten ‘hoofd-schakelaars’ uit zorgen we zelf voor elektriciteit in de kamer. We halen alles uit onze lijven wat er nog uit te persen valt en komen zo na de kortste, maar ook meest intense, vurige en liefdesvolle minuut ooit al gillend en kreunend samen klaar. Naspel? Dat zal voor later zijn. No time to waste, nachtjapon weer aan, en crisismodus ook.
Volgende week lees je het vervolg van de negendelige reeks.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
