5 lezeressen getuigen hoe vruchtbaarheidsproblemen niet alleen een zwangerschap moeilijker maakte, maar ook hun seksleven beïnvloedden.
‘Ons seksleven verplaatste naar het ziekenhuis waar intimiteit plaatsmaakte voor een wedstrijdje spermabeker vullen’
Een baby maken, dat linken we natuurlijk meteen aan seks, en het liefst leuke, natuurlijk. Maar uit onderzoek blijkt dat het voor maar liefst zes op de tien koppels helemaal niet zo simpel is. Vruchtbaarheidsproblemen maken niet alleen een zwangerschap moeilijker, maar kunnen ook je seksleven flink beïnvloeden.
Under pressure
Lize: ‘Mijn vriend en ik besloten een dik jaar geleden dat ik met de pil zou stoppen. Dat was geen evidente stap voor mij. Ondanks onze groeiende kinderwens, heel wat gesprekken over het onderwerp en zelfs een bezoek aan een doula, heb ik het heel moeilijk met het idee dat ik op een dag zwanger zal zijn. In mijn tienerjaren werd ik het slachtoffer van een ernstig ongeluk, dat enorme fysieke pijn met zich meebracht. Die gebeurtenis zadelde me op met een vorm van posttraumatische stress. Ik ben sindsdien heel angstig voor ernstige pijn en dat heeft me lang tegengehouden om de knoop door te hakken en toch voor een zwangerschap (en dus ook de pijn van een bevalling) te gaan.
Als tiener had ik een ernstig ongeluk, dat enorme fysieke pijn met zich meebracht. Daardoor zit ik met een vorm van posttraumatische stress en ben ik sindsdien heel angstig voor ernstige pijn, zoals die van bevallen.
Dat die beslissing er na heel lang aarzelen eindelijk kwam, betekende niet dat het daarna vanzelf ging. Tijdens een bezoek aan de gynaecoloog ontdekte ik dat ik PCOS heb, een aandoening van de eierstokken die voor een verminderde vruchtbaarheid kan zorgen. Nog een hindernis, die vervolgens de prestatiedruk voor mijn vriend en mij enorm groot maakte. Want nadat ik éíndelijk had beslist om er toch voor te gaan, zouden we extra hard ons best moeten doen om ook echt zwanger te kunnen raken. En dat we ervoor kiezen om geen vruchtbaarheidstraject af te leggen, maakt dat het in bed moet gebeuren.
Momenteel ligt ons sekleven eigenlijk zo goed als stil.
Maar het aanslepen van mijn keuze in combinatie met de prestatiedruk heeft vooral grote gevolgen voor mijn vriend, die sindsdien eigenlijk vaak niet meer kan “presteren”. Hoewel we er altijd zijn voor elkaar en we ons ertoe verplichten om hierover te praten, is sindsdien voor ons beiden de zin wat gaan liggen en ligt ons sekleven momenteel eigenlijk zo goed als stil.’
Babyblokkade
Valerie: ‘Wie net als mijn man en ik via ivf zwanger raakte, weet dat er bij die zwangerschap een protocol komt kijken: geen sport, seks of andere zaken waarvan je hartslag de hoogte in gaat in het eerste trimester. Die regel namen we heel serieus, aangezien het een enorm wonder was dat we na vijf jaar eindelijk zwanger waren. Dat wilde ik uiteraard voor niets of niemand op het spel zetten.
Nadat dat eerste trimester voorbij was en de beperkingen opgeheven werden, wachtte ik geduldig tot mijn man de eerste stap zou zetten. Ik weet nog wel dat ik hem een hint gaf: “We hebben weer toestemming, schatje.” Knipoog, knipoog. Maar één week, twee weken, drie weken later had hij nog altijd geen move gemaakt. Ik was stomverbaasd, want voor mijn zwangerschap kon hij er bij wijze van spreken niet genoeg van krijgen.
Op een avond stond ik naakt voor de spiegel en keek naar mijn opgeblazen ivf-lijf, dat langzaam in een zwanger lijf veranderde. Was ik nog wel sexy? vroeg ik me toen af. Maar hoewel ik me ooit al aantrekkelijker had gevoeld, vond ik oprecht dat ik er nog altijd begeerlijk genoeg uitzag. Daarom begon ik het er dikker op te leggen: diepere decolletés, gewaagdere app’jes tijdens de werkdag, een nieuw setje lingerie… Maar de vis beet niet. Ik werd stilaan radeloos, en met een piek aan hormonen in mijn tweede trimester zorgde dat voor een rollercoaster aan emoties: boosheid, onzekerheid, frustraties…
Google vertelde me dat mijn man for sure een ander had of stiekem homo was.
Ik begon te googelen, zoveel te googelen. En wat Google me vertelde, was dat mijn man for sure een ander had of stiekem homo was. Niet bepaald een behulpzame boodschap als je hormonen al op hol zijn geslagen. Dus besloot ik het hem gewoon te vragen: “Schat, vind je mij nog wel sexy?’ Hij antwoordde heel oprecht van wel, maar “dat zijn seksdrive gewoon even wat minder was”. Maar “even” duurde nog een maand langer, en mijn frustraties sloegen om in depressieve gedachten. Ik ben gewoon walgelijk, dacht ik, niemand zou mij willen nu. Ik begon me er gewoon bij neer te leggen dat dit voortaan ons leven was. We zouden ouders worden en naast elkaar gaan leven, zoals je dat zo vaak hoort bij gezinnen.
Tot mijn man op een dag het gesprek startte, na een avond op café met zijn vrienden. Ik zal het nooit vergeten. Ik stond in de keuken een pot Ben&Jerry’s naar binnen te moffelen. Hij had tranen in zijn ogen en zei dat hij me wilde uitleggen waarom hij al maanden niet met me had gevreeën. Ik wist niet waar ik het had.
Zijn hartverscheurende uitleg? “Ik zit compleet geblokkeerd op seksueel vlak, omdat ik het mezelf nooit zou kunnen vergeven als ik de reden zou zijn dat er iets met de baby zou gebeuren. Ik wil gewoon dat risico niet lopen, en kan gewoon niet aan seks denken.” Oh! My! God! ik ben hem zo intens beginnen knuffelen.
Na die dag heb ik besloten om de situatie gewoon te accepteren, en seks even in de diepvriezer te stoppen. Maar we hebben er wel over gepraat en hebben toen besloten dat we op andere manieren aandacht zouden hebben voor elkaar. Een fijne massage, een datenight, gewoon wat knuffelen voor het slapengaan. Het was eigenlijk een heel mooie periode, maar eerlijk? Toen we na mijn bevalling na tien maanden éíndelijk weer seks hadden, was er niks beter dan dat.’
Te veel hormonen, te weinig baby’s
Melissa: ‘Mijn man en ik ondergingen vier ivf-behandelingen. Na de vierde ronde werden we de overgelukkige ouders van een zoontje en leken we op slag alle frustraties, woede, verdriet, schuldgevoelens en verwijten vergeten te zijn. Maar eerlijk, al die moeilijke gevoelens waren tot dat punt wel dagelijkse kost. Ik wind er geen doekjes om: een vruchtbaarheidstraject is zowel mentaal als lichamelijk een enorm zwaar proces. En naar mijn gevoel nog meer als vrouw, al wil ik natuurlijk de struggles van mijn man niet minimaliseren.
Als vrouw was ik wel degene die enorme hoeveelheden hormonen geïnjecteerd kreeg, om daarna toch weer steeds te moeten constateren dat mijn lichaam niet “goed genoeg” was.
Maar als vrouw was ik wel degene die enorme hoeveelheden hormonen geïnjecteerd kreeg, om daarna toch weer steeds te moeten constateren dat mijn lichaam niet “goed genoeg” was. En hoewel dat natuurlijk niet eerlijk is tegenover hem, nam ik het op den duur mijn man ook echt kwalijk dat ik die last moest dragen. Elke avond door hem geïnjecteerd worden en in een constante PMS-fase zitten had een grote impact op onze relatie.
Bovendien gebeurt de bevruchting bij ivf kunstmatig, dus seks was op dat moment geen “noodzaak” meer. Dat het daarnaast ook een manier kon zijn om met elkaar te blijven verbinden, daar was ik me in die periode totaal niet van bewust. Het enige waar ik nog mee bezig was, waren het teveel aan hormonen en te weinig aan baby in mijn lijf.
Als ik vandaag op die periode terugkijk, zou ik het heel anders willen aanpakken, maar ik neem mezelf of mijn man niets meer kwalijk. We zijn ook maar mensen en hebben op dat moment gedaan wat we konden. Dat we er samen sterker zijn uitgekomen en nu een hecht gezin vormen, is het enige wat nog telt.’
Verplicht nummertje
Wendy: ‘Vandaag ben ik de trotse mama van twee lieve kleuters, maar voordat ik de eerste keer zwanger werd, was ik de moed bijna verloren. Ons tweede kindje liet niet lang op zich wachten, maar het duurde ruim anderhalf jaar tot ik voor de eerste keer zwanger raakte.
Dat het toen moeizaam verliep, was een samenloop van omstandigheden. Om het plastisch uit te drukken was het zaad van mijn partner op dat moment niet in z’n beste staat. Bovendien kampte hij met rugproblemen en maakte dat het met momenten fysiek ook gewoon onmogelijk om te vrijen. Dat had een impact op hoe ons seksleven eruitzag.
Het werd dus letterlijk “van moeten”, genieten was er eigenlijk niet echt meer bij.
Omdat we per se kinderen wilden, verplichtten we onszelf om te vrijen rond de tijd van mijn eisprong, zelfs als we daar niet echt zin in hadden of het in een oncomfortabele houding moest om zijn rug te sparen. Het werd dus letterlijk “van moeten”, genieten was er eigenlijk niet echt meer bij. Gelukkig was dat ook de trigger om samen voor een gezondere levensstijl te kiezen. Door beter te eten, minder te drinken en meer te bewegen lostten we beide problemen op, waardoor we uiteindelijk in vrij korte tijd twee keer op natuurlijke wijze zwanger raakten.’
Vergeten seksleven
Alexandra: ‘Als ik vandaag op die periode terugkijk, vind ik het echt maf dat ik toen niet zag wat er gaande was. Tijdens ons vruchtbaarheidstraject praatte ik heel openlijk met vrienden en familie over de hormonale rollercoaster waar ik in zat, de talloze bezoeken aan het fertiliteitsinstituut en de vele, moeilijke teleurstellingen. Ik hield geen enkel detail achter, maar vergat wel één aspect van mijn relatieleven compleet: ons seksleven.
Ik moet misschien meegeven dat ik ook voor ons traject nooit een heel seksueel wezen ben geweest. We hadden wel seks, maar eerder “omdat het de norm is”. De focus lag zeker niet op mijn eigen genot en experimenteren kwam al helemaal niet in me op. Toen mijn man en ik aan ons vruchtbaarheidstraject begonnen, startten we met een eerder “eenvoudige” reeks intra-uteriene inseminaties.
Iedereen in de wachtkamer weet waarom je daar bent: om te masturberen en te ejaculeren. Het liefst zo snel mogelijk, zodat het volgende stel aan de beurt kan komen.
Ons seksleven verplaatste zich van de slaapkamer naar het ziekenhuis, waar intimiteit moest plaatsmaken voor een wedstrijdje spermabekertje vullen. Een ietwat oncomfortabele situatie, vonden wij, mede omdat iedereen in de wachtkamer weet waarom je daar bent: om te masturberen en te ejaculeren. Het liefst zo snel mogelijk, zodat het volgende stel aan de beurt kan komen. Niet de beste setting voor een intiem moment samen.
Omdat deze eerste stap zonder succes bleef, stapten we vervolgens over naar ivf, een proces waarbij dagelijkse hormooninjecties de norm werden en ejaculaties vooral uitgesteld moesten worden. Tussentijdse seks was uit den boze dus. En hoewel we in het begin van het toedienen van de hormonen een intiem moment probeerden te maken en het aanvankelijk iets was wat ons dichter bij elkaar bracht, was de magie op den duur wel uitgewerkt en werden de injecties gewoon een noodzakelijk kwaad.
Bovendien was het bij onze behandelende arts not done om als vrouw mee in het grote toilethokje te gaan, waar mijn man met zijn spermacup naartoe werd gestuurd. Al wat ik nog kon bijdragen, was hem een aanmoedigende blik toewerpen voor hij zijn ding ging doen. Uiteindelijk konden we via ivf zwanger worden en werd onze wonderbaby geboren, maar daarvoor hadden we wel ons seksuele zelfvertrouwen ingeruild.
Vandaag ligt onze focus vooral op onze schoolgaande kleuter en zijn de vermoeidheid, de sleur van het huishouden en de impact van het ouderschap de voornaamste excuses die we aanhalen om ons beperkte seksleven aan onszelf te verantwoorden. Maar diep vanbinnen weet ik dat het anders ligt.
Uiteindelijk konden we via ivf zwanger worden, maar daarvoor hadden we wel ons seksuele zelfvertrouwen ingeruild.
Dat we nooit de tijd hebben genomen om te praten over wat er met ons seksleven is gebeurd tijdens die periode en de afstand die het tussen ons heeft gecreëerd, heeft blijvende schade aangericht. Nu hebben we vooral seks als we gefrustreerd zijn en stoom moeten aflaten. Of omdat we schrik hebben dat als we het niet doen, er op een dag iemand zal passeren die bewijst dat het gras groener is aan de overkant.’
Tekst: Elien Geboers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
