Je geniet volop van je prille zwangerschap, en dan brengt de NIPT plots een genetische afwijking aan het licht. Ook de wereld van Jasmien werd zo op zijn kop gezet. De jonge mama in spe kwam voor het grootste dilemma uit haar leven te staan...
‘Van mijn oudste zoon raakte ik heel snel zwanger. De zwangerschap verliep ook over rozen. Maar toen ik na een relatiebreuk mijn nieuwe vriend leerde kennen en opnieuw aan kinderen wilde beginnen, moesten we een lang en pijnlijk parcours afleggen. We ondergingen tal van onderzoeken en kwamen te weten dat mijn vriend met vruchtbaarheidsproblemen kampte. Vrij snel daarna stapten we in het proces van inseminatie. Toen dat niet lukte, volgden pogingen met ivf. Twee keer werden we op die manier zwanger, maar telkens kregen we een pijnlijke miskraam te verwerken. We dachten dat we er ons bij moesten neerleggen dat babygeluk ons niet meer gegund zou worden. En toen werd ik toch opnieuw zwanger. We waren euforisch, en toen we vernamen dat we een tweeling verwachtten, kon ons geluk niet op.’
66 % kans op down
‘Tijdens de eerste weken was ik heel misselijk en moe, maar dat nam ik er met plezier bij. Met de baby’s ging alles goed, dat was het enige wat telde. Bij de tienwekenecho werd de nekplooimeting uitgevoerd, en het resultaat daarvan was prima. De gynaecoloog wist ons op dat moment ook al te vertellen dat we al zeker een meisje verwachtten. Het geslacht van de tweede baby kon ze op dat ogenblik nog niet zien. Ook al moesten we er volgens onze gynaecoloog rekening mee houden dat een NIPT moeilijk uit te voeren was bij een tweeling, adviseerde ze ons om de test te laten doen.
Toen ik zwanger was van mijn zoon, had ik de test niet ondergaan, maar deze keer werd hij volledig terugbetaald, dus zag ik niet in waarom we er geen gebruik van zouden maken. We gingen er totaal niet van uit dat de NIPT ook slecht nieuws kon brengen. Zelfs toen onze huisarts vertelde dat ze inzage had in de resultaten, maakte ik me nog altijd geen zorgen en was ik gewoon nieuwsgierig naar het geslacht van de tweede baby. Ik was in de wolken toen ik hoorde dat we twee dochtertjes verwachtten, maar werd meteen daarna keihard met beide benen op de grond gezet. Er was trisomie 21 ontdekt. We hadden 66 % kans op een baby met het syndroom van Down. Er zou dus een vruchtwaterpunctie moeten gebeuren om dat vermoeden te bevestigen. Daar werd ik meteen van op de hoogte gebracht. Van wat me verder nog te wachten stond, had ik op dat ogenblik geen flauw idee.’
Waarom wij?
‘Thuis ben ik in tranen uitgebarsten en ingestort. Ook mijn man kon niet vatten waarom het voor ons nooit gewoon goed kon gaan. Twee dagen lang raakte ik niet uit mijn bed, en toen ik me daarna min of meer wist te herpakken, kwamen we meteen voor de keuze te staan: wat zouden we doen als de vruchtwaterpunctie het afwijkende resultaat van de NIPT bevestigde? Het was een hartverscheurende beslissing die voor ons extra moeilijk was gezien opnieuw zwanger worden geen evidentie zou zijn. Gelukkig zaten we op dezelfde golflengte en zette die aartsmoeilijke beslissing onze relatie niet onder druk. Met het syndroom van Down op zich hadden we geen moeite. Het waren vooral alle bijkomende gezondheidsproblemen die samenhangen met het syndroom, zoals bijvoorbeeld hart- en longaandoeningen, die uiteindelijk de doorslag gaven. Als we effectief een kindje met Down zouden verwachtten, zouden we de zwangerschap van dat baby’tje afbreken.’
Met het sydroom op zich hadden we geen moeite, wél met de gezondheidsproblemen.
Twee kerngezonde dochtertjes
‘En dan was het eindelijk zover: de dag van de vruchtwaterpunctie. De gynaecoloog deed allereerst een uitgebreide echo en vond geen enkele zichtbare afwijking. Onze beide meisjes zagen er prima uit. Daarna volgde de punctie. Op het resultaat daarvan moesten we een week wachten. Al die tijd durfde ik nauwelijks te bewegen uit schrik dat ik ten gevolge van de punctie de baby’s nog zou kunnen verliezen. Op vrijdagavond, toen ik aan de schoolpoort in de auto zat te wachten op mijn zoon, werd ik uiteindelijk gebeld. Allebei onze dochtertjes waren perfect in orde. De vrucht- waterpunctie had geen enkele genetische afwijking geconstateerd. Ik begon meteen te huilen als een klein kind, maar deze keer waren het tranen van geluk. Die euforie kon ik meteen daarna delen met mijn vriend en zoon. De opluchting die op dat moment over ons heen kwam, is echt onbeschrijflijk. Zes maanden geleden zijn we de trotse ouders geworden van twee prachtige en kerngezonde meisjes. Het voorbije jaar zijn we door een rollercoaster van emoties gegaan en hebben we heel wat bange momenten beleefd, maar de aanblik van onze twee schatjes maakt het dat alles meer dan waard.’
Meer straffe verhalen:
