Durven! Doen! Het is tegenwoordig hip om te springen en risico’s te nemen in het leven. Maar de waarheid: niet alles wat we durven en doen, loopt goed af. En wat dan? Ook lezeres Anna gokte en verloor.
‘Willem gaf me het gevoel dat ik bijzonder was, een gevoel dat ik thuis niet meer kreeg. Mijn relatie met mijn man was zo goed als het kon. Acht jaar na onze eerste ontmoeting hadden we een huisje, tuintje, boompje en twee kindjes. Onderweg was ik een keer verliefd geworden op iemand anders, maar ik bleef trouw aan mijn man. Tot ik dus verliefd werd op Willem, mijn baas…’
Zoenen in de vergaderzaal
‘In het begin hadden we niet veel contact. Ik had een kantoorjob en voor de taken die ik deed, hoefde ik zelden met hem te overleggen. Maar dat veranderde toen ik een project kreeg toegewezen waarbij het contact met hem vergrootte. We mailden. Eerst puur professioneel, dan eens met een complimentje en uiteindelijk werden het persoonlijke mails. We zochten elkaar steeds meer op. We staken verborgen boodschappen in vergaderingen en verslagen, en zelfs tijdens de werkuren sms’ten we elkaar. Ik genoot van de aandacht, maar net zoals bij mijn vorige verliefdheid wist ik dat het daarbij moest blijven. Ik zou mijn gevoelens uitspreken tegen hem en vervolgens zeggen dat er niets kon gebeuren tussen ons. De spanning zou verdwijnen en iedereen kon weer verder. Maar ditmaal was het anders. Willem wilde me niet begrijpen, hij gaf me niet eens een kans om mijn zegje te doen. Dat was ik niet gewend, waardoor het voor mij nog spannender werd.’
Pas nu besef ik hoe waardevol mijn relatie met mijn man was.
‘We bleven elkaar zot maken, tot we uiteindelijk stonden te zoenen in de vergaderzaal. Hij won mijn vertrouwen en ik praatte over mijn man, over onze relatie. Ik zei dat het huishouden altijd op mij terechtkwam, dat die twee kindjes zoveel aandacht opeisten, dat mijn man en ik misschien wel uit elkaar gegroeid waren… Willem ging in op mijn verhalen, hij maakte het erger. Hij zei dat ik niet gelukkig was en dat ik dat met hem wel zou worden. En ik geloofde hem. Zelf had hij op dat moment ook een relatie, maar volgens hem was dat niets serieus. Het was meer uit dan aan.’
Verblind door verliefdheid
‘Al snel werd ik waanzinnig verliefd op Willem. Hij was het en hij moest het zijn. Hij was mijn prins. En mijn besluit stond vast: ik moest mijn man verlaten. Toen ik mijn man vertelde over mijn verliefdheid, was hij niet boos. Hij begreep het, zei hij. Hij heeft me helpen verhuizen, hij heeft zelfs nog kasten in elkaar gezet… Hij deed alles voor me, ook al ging hij eraan kapot. We hadden geen ruzie, enkel verdriet. Zelf was ik te veel met Willem bezig om dat te zien. Ik was verblind door verliefdheid, al liep die relatie met Willem ook niet van een leien dakje. Integendeel. Voor hem leek het steeds meer een spel van aantrekken en afstoten te worden. En ik kon niet anders dan erin meegaan. Soms zaten we een hele week op een fantastische roze wolk, soms was het maar een halve dag. Andere keren moest ik vechten voor aandacht, roepen om gezien te worden, om te bestaan…’
Alles voor zijn aandacht
‘We aten samen, we sliepen samen, we leefden samen. Maar we hadden nooit officieel een relatie. Zelfs na een jaar wisten de collega’s op het werk nog niet hoe het zat tussen ons, hij wilde alles geheim houden. Als ik hem wilde zien, moest ik eerst vragen of ik mocht langskomen. En dan antwoordde hij pas op het laatste moment. Soms boorde hij me helemaal de grond in of negeerde hij me gewoon. Dagen, nachten heb ik naar onze Whatsapp-chat gestaard, om te zien wanneer hij online was en me alsnog niets liet weten. Ik kreeg vermoedens van ontrouw en ik kon niet op hem rekenen, maar omdat ik hem zo graag zag, hield ik al mijn tijd vrij voor hem. Áls hij me wilde zien, kon ik dan tenminste onmiddellijk naar hem vertrekken. Hij wilde ook mijn kinderen niet ontmoeten. En ik ging erin mee… Ik heb zelfs op het punt gestaan om te vragen aan mijn ex of hij de kinderen permanent in huis wilde nemen… Ik dacht dat mijn kinderen mijn relatie met Willem in de weg stonden en ik zou alles doen om zijn liefde en aandacht te winnen.’
Ik walgde van hem, maar erger nog: ik walgde van mezelf, van de dingen waartoe ik in staat was geweest.
Mezelf weer vinden
‘Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder en mijn wonden zijn nog steeds niet geheeld. Daarvoor ben ik te hard gekwetst en emotioneel misbruikt, tot in het diepste van mijn ziel. Ik ben mezelf kwijtgeraakt en het kost veel tijd en moeite om mezelf terug te vinden. Dagen, nachten, weken, maanden heb ik gehuild. Nog steeds ga ik naar een therapeut om al die spijt, dat verdriet en het enorme schuldgevoel een plaats te geven. Toen ik mijn gezin verliet, had ik geen idee dat ik een alleenstaande moeder zou worden. Ik had geen idee dat ik zoveel spijt zou krijgen van mijn keuze, geen idee van wat ik achterliet. Pas nu besef ik hoe waardevol mijn relatie met mijn man was. We hadden onze problemen, ja. Maar die hadden we kunnen en moeten aanpakken. Het is anders gelopen… Ik weet dat ik de tijd niet kan terugdraaien, maar ik zou er alles, alles voor overhebben om mijn keuze ongedaan te maken.’
Lees ook:
