Lezeres Virginie kreeg een dubbele straf: ze heeft een chronische ziekte die heel haar leven bepaalt én kwam daardoor in een neerwaartse spiraal van armoede terecht.
‘Als gevolg van een burn-out was ik meer dan negen maanden arbeidsongeschikt, een verraderlijke ziekte die uiteindelijk al je energie wegzuigt. In 2011 begon ik supergemotiveerd aan mijn job als marketingmanager. Ik werkte me te pletter, maar kreeg geen erkenning. Na twee jaar stortte ik voor het eerst in. Ik hervatte vrij snel mijn werk en hield het nog drie jaar zo goed mogelijk vol, tot ik toch ontslag nam. Ik startte als zelfstandige, maar ik was zelfs niet in staat om de telefoon op te nemen of me op een taak te concentreren. Ik ben toen letterlijk ingestort. Ik deed niets anders dan huilen en slapen, mijn benen wilden niet meer, mijn hersenen leken op pauze te staan. Het heeft lang geduurd voor ik begreep en aanvaardde dat ik ziek was en voor mezelf moest zorgen.’
Ik deed niets anders dan huilen en slapen, mijn benen wilden niet meer, mijn hersenen leken op pauze te staan.
Ontspannen... met welk geld?
‘Ik ga twee keer per maand naar een psycholoog. Dat kost 60 euro per sessie en daarvan krijg ik 15 euro terugbetaald. Het maximum dat je terugbetaald kan krijgen is 180 euro per jaar, voor 1440 euro, dat is toch belachelijk! Mijn psycholoog en arts raden me aan om me geregeld te ontspannen. Maar dat kost veel geld en dat heb ik niet. Ik heb net genoeg om mijn lening, mijn rekeningen en eten te betalen. Ik denk dat een betere erkenning van de ziekte enorm zou helpen. Het is belangrijk dat we ons gesteund voelen, want hoe langer je wacht met de behandeling, hoe moeilijker het genezingsproces. In de ogen van de samenleving profiteren we van het systeem en zijn we lui. Maar vaak wordt vergeten dat net werk de oorzaak is.’
