Wielerliefhebbers keken wekenlang reikhalzend uit naar het vertrek van de legendarische Tour de France. Maar voor Astrid ging die dag met een heel ander gevoel gepaard. Zij zag haar man voor een maand van huis gaan en moet als Tourweduwe hun gezin nu alleen draaiende houden.
‘Voordat ik Joachim ontmoette, wist ik niets van de Tour. Ik was een jonge, alleenstaande mama met mijn eigen schoonheidssalon en hield er een druk leven op na in een totaal andere wereld. Ook vandaag interesseert wielrennen mij maar matig.’
‘Toen Joachim en ik een koppel werden, leefde ik al een tijdje alleen, en was ik het dus gewend om mijn eigen boontjes te doppen. Zijn job heeft mij er dus nooit van weerhouden om een relatie met hem te beginnen. Ook al is hij als verzorger van de wielerploeg Mitchelton Scott bijna tweehonderd dagen per jaar van huis. Voor Joachim is zijn job altijd een passie geweest. Hij doet zijn werk met hart en ziel, maar eenmaal terug thuis compenseert hij zijn afwezigheid dubbel en dik. Dan trekt hij met de kinderen naar Plopsaland, gaat met hen spelen op het strand of maakt superlange wandelingen met hen. Thuis is Joachim voltijds papa voor ons dochtertje Mona en mijn dochter Margo, en neemt hij het huishouden volledig op zich.’
Kwaadaardig gezwel
‘Vertrekken naar een grote ronde als de Tour de France is altijd het moeilijkste als Mona nog thuis is. Dan vloeien er wel eens traantjes bij haar, en dat maakte het afscheid ook voor papa een stuk lastiger. Mona is ermee opgegroeid dat papa regelmatig weg moet voor zijn werk. Net als ik is ook zij dat leven al gewend. Natuurlijk is het nooit plezierig om je man voor een maand te moeten zien weggaan van huis, maar vandaag heb ik het daar niet zo moeilijk meer mee.’
‘Vier jaar geleden was dat wel anders, toen er op 36-jarige leeftijd, kort na de geboorte van ons dochtertje, borstkanker bij me werd vastgesteld. Ik was net met mijn schoonheidssalon gestart in Knokke en was na maandenlang hard werken voor de opstart en opening van de nieuwe zaak dringend aan vakantie toe. Dus trokken we met het gezin voor een weekje naar Spanje. Maar veel rust hebben we daar niet gevonden. Terwijl ik eindelijk nog eens uitgebreid de tijd nam om mij grondig in te smeren met bodymilk, ontdekte ik plots een gezwel in mijn borst. Meteen belde ik mijn papa, die gynaecoloog is, en sprak af dat ik bij hem langs zou komen zodra we weer op Belgische bodem stonden. En zonder het woord kanker uit te spreken bevestigde hij mijn angst. Het zou een moeilijk jaar voor mij worden, zei hij. De gebruikelijke onderzoeken toonden aan dat het inderdaad kwaadaardig was.’
Blijven werken als therapie
‘Heel even stopte de wereld voor ons met draaien. Maar vrijwel meteen daarna ben ik volop naar overlevingsmodus overgeschakeld. Ik ging zo snel mogelijk onder het mes voor een volledige mastectomie, waarbij mijn borst en klieren integraal werden weggenomen. En ik startte vol vechtlust met chemotherapie. Het verlies van mijn haar viel mij erg zwaar. Daar had ik het in eerste instantie zelfs moeilijker mee dan met het verlies van mijn borst.’
Joachim vertelde me achteraf dat hij regelmatig huilend op de fiets is gekropen, in de hoop al trainend zijn zinnen te verzetten.
‘Na de eerste chemokuur voelde ik me nog vrij goed en bleef ik volop verder werken. Ik plande bewust mijn chemo op vrijdag, zodat ik tijdens het weekend de ruimte kreeg om te recupereren en op maandag de draad weer kon oppikken. Blijven werken was mijn therapie, dat hield mij overeind. Voor mijn man was het mentaal een stuk zwaarder. Joachim voelde zich zo machteloos en vond het verschrikkelijk toen hij meteen na mijn operatie weer naar het buitenland moest vertrekken voor zijn werk. Achteraf vertelde hij me dat hij toen regelmatig huilend op de fiets is gekropen, in de hoop al trainend zijn zinnen te kunnen verzetten.’
Alleen naar de chemo
‘Joachims werkgever toonde veel begrip voor onze situatie, maar daarvan wilde hij zo weinig mogelijk misbruik maken. Naar het grootste deel van de chemokuren ben ik dan ook alleen gegaan. Gelukkig woonden we op dat ogenblik recht tegenover mijn schoonouders. Ik kon altijd op hen rekenen als ik het moeilijk had, en zij stonden altijd klaar om onze kinderen op te vangen als ik naar het ziekenhuis moest.’
‘Mijn chemotherapie en bestraling waren nog maar net achter de rug, en mijn borstreconstructie lag nog in het vooruitzicht, toen Joachim moest vertrekken naar de Tour de France. Maar zoals altijd als hij naar het buitenland gaat, hield hij nauw contact met mij. In een ronde als de Tour werkt Joachim doorgaans meer dan 16 uur per dag. Elk vrij momentje belt hij steevast naar huis. Om snel te informeren hoe het met mij gaat, of kort met onze dochter te kunnen facetimen of praten. Als hij in een andere tijdszone ver blijft, zet hij daarvoor ’s nachts zelfs zijn wekker. En op 7 juli, mijn verjaardag, probeert Joachim, op de een of andere manier – bijvoorbeeld door een ploeg renner in beeld bij een tv-uitzending –, mij altijd te laten feliciteren.’
Kriebels op de Champs Élysées
‘Vóór de start van de Tour probeer ik altijd nog wat qualitytime in te lassen voor ons als koppel, en Joachim ervan te overtuigen om nog een paar dagen weg te gaan met ons twee. Maar dat komt er niet altijd van. Tijdens de Tour hou ik via een app in de gaten waar Joachim en de Tourkaravaan zich op dat ogenblik bevinden. En ik informeer ook naar de toestand ter plaatse, wanneer er bijvoorbeeld een zware valpartij is gebeurd.’
‘Verder volg ik de wedstrijd nauwelijks en ga ik ook niet op bezoek. Joachim kan ter plaatse immers maar weinig aandacht aan ons besteden. Alleen de aankomst in Parijs, en de geweldige sfeer die er op dat moment hangt op de Champs-Élysées, wil ik voor geen geld van de wereld missen. Zodra ik de brede laan begin af te stappen, tussen de bussen door, op zoek naar Joachim, begint het al te kriebelen in mijn buik. Dan kan ik haast niet wachten om eindelijk weer samen te zijn met mijn man.’
Meer straffe verhalen:
