Babs is 29 en koopverslaafd. Door haar verslaving shopte ze niet alleen haar, maar ook heel wat geld van haar ouders op.
‘Ondertussen werk ik zo’n zeven jaar en zou ik een behoorlijk spaarpotje moeten hebben opgebouwd. Niets is minder waar. Al mijn loonbriefjes van de afgelopen zeven jaar heb ik opgesoupeerd aan jurkjes die ik niet nodig heb, veel te dure designerbroeken, hippe jasjes die het volgende seizoen alweer uit waren, schoenen met hakken die te hoog zijn om op te lopen en zo kan ik wel even doorgaan. Had ik al mijn aankopen van de afgelopen zeven jaar bewaard, ik had er een volledig huis mee kunnen vullen. Maar omdat ik liever in een zetel zit dan op een berg T-shirts, mest ik om de zoveel tijd mijn kleerkast uit en verkoop de beste stuks op een closet sale voor een fractie van de originele prijs. De goedkopere kledingstukken geef ik aan vrienden of breng ik naar de kringloopwinkel. Misschien klinkt mijn verhaal tot nu toe materialistisch, maar nog niet echt problematisch. Wat erger is, is dat ik zo’n veertigduizend euro van mijn ouders heb uitgegeven.’
Kleren, kleren en nog eens kleren
‘Toen ik ging samenwonen met mijn eerste liefje, vonden mijn ouders het verstandiger om meteen een appartement te kopen en niet te huren. Omdat ik geen spaargeld had, besloten ze me een handje te helpen met enkele tienduizenden euro’s voor de notariskosten en kleine verbouwingswerken. Het geld kwam supergoed van pas en ondertussen kon ik zorgeloos mijn salaris blijven uitgeven aan kleding, kleding en nog eens kleding. Zonder medeweten van mijn ouders, natuurlijk. Ze zagen wel dat ik vaak iets nieuws droeg, maar hadden er geen benul van dat mijn liefde voor mooie kleren tot een koopverslaving was geëscaleerd. Ik maakte hen wijs dat het tekort aan spaargeld te wijten was aan mijn te kleine loon als jonge werknemer, de vele – zogezegde – kosten aan mijn auto, aan opleidingen die ik na het werk deed, aan de verbouwingen die toch duurder bleken dan verwacht.’
Wég geld
‘Hoeveel ik toen maandelijks uitgaf aan kleding? Ik heb geen idee. Nog altijd kan ik het niet aan om die bedragen op te tellen. En het ergste moest toen nog komen. Drie jaar geleden bedroog mijn vriend me en gingen we uit elkaar. Het appartement werd verkocht en de opbrengst werd verdeeld onder ons beiden. De opbrengst was natuurlijk geen winst, maar wel het geld dat mijn ouders destijds in het appartement hadden geïnvesteerd. Ze vroegen er geen cent van terug, maar zeiden me het te gebruiken als ik op een dag een ander appartement of huis zou willen kopen. Ik beloofde dat ik er goed zorg voor zou dragen. Ik was er op dat moment ook heilig van overtuigd dat ik dat geld netjes opzij zou zetten. Drie jaar later is er van die veertigduizend euro geen cent meer over. Waar het geld naartoe is? Mijn kleerkast, de inhoud van mijn keukenkasten en interieur. Dat veronderstel ik toch, want het lijkt door mijn handen te zijn geglipt.’
Ik was zo trots toen ik drie maanden niets had gekocht. Tot ik op een nacht in één klap voor 1000 euro bestelde.
‘Mijn shopaholicprobleem is door het liefdesverdriet uit zijn voegen gebarsten. Die handtas verdiende ik toch, want ik was al zo ongelukkig, dat jurkje mocht ik kopen, want een andere jongen zou me er misschien wel mooi in vinden, dat vaasje kon er ook nog bij, want het zou mijn single appartement zo opfleuren. Zonder het goed en wel te beseffen heb ik zo al mijn geld én het geld van mijn ouders erdoor gejaagd. Spaargeld heb ik niet. Gaat de wasmachine kapot of begeeft mijn wagen het morgen, dan kan ik die niet vervangen. Mijn rekening komt enkel nog uit het rood op de dag dat mijn salaris gestort wordt.’
1000 euro in één nacht
‘Een halfjaar geleden besloot ik dat het zo niet meer verder kan. De geldzorgen geven me dag en nacht stress. Ik sla me voor het hoofd dat ik zo onbezonnen de centen door ramen en deuren heb gesmeten. En waarvoor? Een kleerkast waar ik nog steeds niet helemaal tevreden mee ben. Drie maanden lang kocht ik geen enkel kledingstuk en ik kreeg mijn rekening eens langer dan één dag uit het rood. Zo trots was ik! Tot ik twee maanden geleden naar een feestje ging in een outfit waar ik me niet honderd procent top in voelde: ik waande me the beast tussen mijn perfecte beautyvriendinnen. Diezelfde nacht heb ik de shop-apps op mijn smartphone geopend en voor meer dan duizend euro online besteld. De dag erna was ik zo kwaad op mezelf, maar toch niet kwaad genoeg. Anders had ik de pakketjes zo weer geretourneerd. Maar nee hoor, ik heb ze allemaal – met een knoop in mijn maag – in ontvangst genomen om ze vervolgens te openen en stuk voor stuk in mijn kleerkast te hangen.’
Deze winter sluit ik me op, cocoon ik in mijn appartementje en zwier ik mijn account van Instagram.
Tweede keer, goede keer?
‘Ik ben nu weer aan een nieuwe shopstop begonnen, want ik weet dat het zo niet verder kan. Ik schaam me dood dat ik maar blijf shoppen. Mijn ouders moesten het weten. Ik besef maar al te goed dat ik door mijn koopverslaving mijn eigen toekomst on hold zet. Terwijl mijn leeftijdsgenoten huizen kopen en sommigen al aan buitenverblijven toe zijn, kan ik nog niet eens de aankoop van een studiootje aan... maar heb ik wel genoeg outfits om vijftien fashionblogsters een heel jaar lang te kleden.’
‘Ik hoop dat ik de komende maanden eindelijk van die drang tot kopen afkick. Deze winter sluit ik me op, cocoon ik in mijn appartementje en zwier ik mijn account van Instagram. Hoe minder mooie outfits en Pinterest-interieurs ik zie, hoe beter. Ik geloof erin, volgende zomer wil ik een spaarrekening met drieduizend euro erop. Misschien heb ik binnen drie jaar voldoende gespaard om de notariskosten voor mijn eigen appartementje te betalen. Dan hoeven mijn ouders nooit iets van mijn koopverslaving te weten, ze zouden zo ontgoocheld zijn in mij.’
Lees ook:
