De NIPT-test van Laura bleek vals positief te zijn.
BABYB(R)ABBELS – Laura (30): ‘Een volle maand geloofden we dat we een kindje met afwijkingen zouden hebben’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Uit de NIPT-test bleek dat het dochtertje van Laura en Mathias een zwaar syndroom zou hebben. Toch beviel Laura in maart van een gezonde dochter, Juno.
Een zevental maanden moesten Laura (30) en Mathias (32) proberen vooraleer ze een positieve zwangerschapstest in handen hadden. ‘Hoewel we door het dolle heen waren, werd dat geluk soms overschaduwd door de angst op een miskraam’, vertelt Laura. ‘Je hoort het zo vaak, en door mijn hypochondere aanleg kon ik het niet laten om elke dag meermaals te controleren of ik geen bloed verloor. Wat stom dat ik mijn blijdschap geregeld liet verbleken door angst!’
‘Op twaalf weken had ik het gevoel dat we de eerste gevarenzone al doorstaan hadden. Uit de echo was ook al snel duidelijk aan het neusje en de nek dat er geen syndroom van Down of andere afwijkingen te zien waren. Op het einde gaf de gynaecoloog terloops nog een papier mee voor de NIPT-test, met daarbij de boodschap dat het allemaal wel in orde zou zijn. Het was dus vooral uitkijken naar de uitkomst van het geslacht.’
‘Ik wilde aan de hele wereld vertellen dat we zwanger waren, maar toch hield iets me tegen. Ik deed een reveal voor familie en vrienden, maar we hingen het nieuws nog niet aan de grote klok. Op de dag dat ik de gynaecoloog mocht bellen voor de resultaten, was ik enorm opgetogen. Maar toen het stil werd bij de baliemedewerker aan de andere kant van de lijn en ze zei dat de gynaecoloog later wel zou terugbellen, kreeg ik een enorme krop in mijn keel.‘
Nachtmerrie
‘Het duurde een uur voor de gynaecoloog me belde. Ze vertelde dat uit de NIPT-test een syndroom van de geslachtschromosomen gebleken was. Ik stortte in op mijn werk en reed in hysterie naar huis. Die avond kregen we te horen dat de belangrijkste symptomen van het syndroom hartfalen, onvruchtbaarheid, nierfalen en fysieke misvormingen zouden zijn. De kans was groot dat ik het vruchtje nog zou verliezen of dat ons kindje dood geboren zou worden. Als ze toch zou overleven, was de kans groot dat ze levenslang hartoperaties zou moeten doorstaan. Ja, ‘ze’, want het syndroom komt enkel bij meisjes tot uiting. Een zeer onromantische manier om terloops het geslacht te vernemen.’
Mijn ergste nachtmerrie, in al mijn onzekerheid en hypochondrie, kwam uit.
‘Op het einde van het gesprek volgde nog een belangrijk detail: ik was al te ver voor een abortus, dus als we de zwangerschap zouden willen onderbreken, moest ik bevallen van dit kindje. Mijn ergste nachtmerrie, in al mijn onzekerheid en hypochondrie, kwam uit. Twee jaar eerder verloor ik op korte tijd mijn moeder aan kanker. Deze zwangerschap was mijn eerste lichtpuntje, maar nu moest ik ook mijn dochter afgeven?’
Geheime club
‘Bij thuiskomst stortten we in. Waarom hebben we dit nooit eerder gehoord? Al snel kwam ik te weten dat ik toch niet zo alleen was in dit verhaal als eerder gedacht. In een mum van tijd werd ik opgenomen in een geheime club van tientallen vrouwen die gelijkaardige situaties hadden meegemaakt: miskramen, doodgeboorte, genetische afwijkingen, zwangerschapsvergiftigingen... Een nieuwe wereld ging voor me open. Een wereld waarover nooit gepraat werd. Hoe komt het dat zoveel vrouwen rondom me dit meemaken en dat ik van niets wist? Wat erg dat ze me dit nooit eerder verteld hebben en ik hen nooit heb kunnen steunen. Waarom heerst er in 2021 nog steeds zoveel taboe rond dit onderwerp terwijl dit 10 tot 25 % van de vrouwen overkomt?’
‘Voor mij was het duidelijk: dit taboe moest doorbroken worden. Ja, ik zou een kind met een afwijking afgeven, maar als orthopedagoog weet ik na jaren werken met mensen met een beperking hoe belangrijk levenskwaliteit is. Een kindje dat zijn hele leven in een ziekenhuis moet doorbrengen? Nee, dat wil ik haar niet aandoen. Na een week besloot ik om mijn verhaal met iedereen te delen. Ik vond het zo belangrijk dat ook deze zaken besproken konden worden.’
Als een tumor
‘Enkele weken na het verdict moest ik een vruchtwaterpunctie laten doen, maar mijn vliezen zouden nog niet voldoende aan elkaar gegroeid zijn voor een punctie. En dus moesten we nog een week langer wachten. Stilaan begon ik haar niet meer als een foetus, maar als een tumor te aanschouwen. Iets wat zo snel mogelijk uit mijn lijf moest.’
Stilaan begon ik haar niet meer als een foetus, maar als een tumor te aanschouwen.
‘Na de effectieve punctie hadden we een gesprek bij de professor genetica. Zij vertelde duidelijk wat het syndroom precies inhield en dat er ook nog steeds een kleine kans was dat ons kindje toch niet het syndroom zou hebben. Mijn hart begon sneller te kloppen: kon het dan toch iets anders zijn? Ze vertelde dat de meeste vruchtjes met dit syndroom al afgebroken zouden zijn met een miskraam. Ook zou je op de echo een hartafwijking moeten horen, maar ook dat was bij onze dochter niet het geval. Hoe verder in het gesprek, hoe meer mijn hart zich vervulde met hoop. Hoop, maar vooral ook verwardheid.’
Rouwbrieven en geboortekaartjes
‘Ik was ondertussen twintig weken zwanger. Ik zag mijn buikje groeien, maar ik durfde er niet naar te kijken. Een paar weken later belde de gynaecoloog. De NIPT-test bleek vals positief te zijn. Mijn mond viel open. Ik kon niets uitbrengen, enkel huilen. Hoe kon het mogelijk zijn dat ik een volle maand in mijn zwangerschap heb moeten geloven dat we een kindje met een afwijking zouden hebben terwijl ze perfect normaal blijkt te zijn? Enkele dagen bleef ik sceptisch. Pas na een structurele echo die alle organen onderzocht, was ik gerustgesteld. Ze is gezond en wel.’
Hoewel ik al rouwkaartjes ontworpen had, moest ik in één klap terug aan geboortekaartjes beginnen denken.
‘Van traumatisch verdriet naar onbeschrijfelijke blijdschap. Wat een emotionele rollercoaster. Wat een mindfuck. Ik had net een ontwerp voor de rouwkaartjes klaar en plots moest ik beginnen denken aan geboortekaartjes. In één klap moest ik van die tumor in mijn baarmoeder een dochter maken. Ik was bang dat het lang zou duren, maar gelukkig kwam die klik er snel. Mathias en ik gingen tweewekelijks naar een haptonome (haptonomie is de leer van het menselijk gevoel en het gevoelsleven, n.v.d.r.). Via sessies haptonomie maakten we terug contact met ons kindje en leerde ik dat ik wel degelijk het geluk mocht voelen om zwanger te zijn. Het was me wél gegund.’
Vroedvrouw
‘Hoewel me een dikke maand uit mijn zwangerschap ontnomen was, genoot ik met volle teugen van de overige vier maanden die me nog restten. Voor het eerst werd ik niet meer overmand door mijn hypochondrie en onzekerheden. Ik heb nooit nog angst gehad voor mijn zwangerschap of bevalling. Ik nam wat meer afstand van de medische wereld en besloot verder te gaan met een vroedvrouw.’
‘Op 39 weken beviel ik van een prachtig mooi en gezond dochtertje: Juno. Ik beviel op een baarkruk met alleen Mathias en de vroedvrouw bij mij. Enkel wij drietjes, en op minder dan drie uur tijd: wij viertjes. Het moment dat ze geboren werd en op mij werd gelegd, kon ik maar één ding denken: YES, ze is er en ze is prachtig. Ik laat haar nooit meer los!’
Niet alleen
‘Ik besef maar al te goed dat wij maar een klein percentage zijn van de mensen die zo’n geluk mogen meemaken. Maar na me voor te bereiden op een doodgeboorte, besef ik maar al te goed wat sommige vrouwen moeten doorstaan. We zijn zo sterk! Ik hoop dat meer en meer vrouwen hun verhaal durven delen. Vaak gaan deze thema’s gepaard met schuldgevoel en schaamte, maar dat is niet nodig. We zijn allemaal onderhevig aan de natuur. Met elkaar kunnen en durven praten, maakt deze realiteit bespreekbaar en draagbaar. Laat ons alsjeblieft het gevoel dat je hier alleen in bent, bannen in plaats van in stand te houden.’
‘Omdat onze eerste dates op de moto waren en iedereen ons ook kent als het koppel dat steeds samen op de moto komt, kozen we ervoor om onze zwangerschapsaankondiging via deze foto te doen. Ik heb heel lang getwijfeld of ik het wel zou bekendmaken aan de hele wereld, uit angst dat er toch nog iets zou mislopen. Nu ben ik trots dat ik het vertrouwen had om dit te doen.’
‘Ik droomde er altijd van om een pregnancy shoot te doen. Het heeft zeven maanden geduurd vooraleer ik de stap durfde te zetten. Mijn beste vriendin nam deze foto waarop ons geluk overduidelijk is.’
Foto: Charlotte Van Kerkhoven Photography
‘Deze foto is voor mij best symbolisch omdat er een donker kantje aan hangt. Mijn zwangerschapsverhaal heeft ook een donker kantje. Het straalt tristesse, maar ook hoop uit.’
Foto: Charlotte Van Kerkhoven Photography
‘Ook hier deed ik een fotoshoot tegen het einde van mijn zwangerschap. Hier durfde ik pas met 100 % zekerheid te zeggen dat mijn dochter geboren zou worden. Mijn geluk en zelfzekerheid straalt hier ook van af. Ik ben er klaar voor!’
Foto: Liesje Brockley Photography
‘Het eerste uur van Juno’s leven. Ik was zo ongelooflijk blij dat ze kerngezond was én nog eens prachtig ook. “Oef, geen afwijkingen, gewoon gezond”, ging die eerste uren vaak door mijn hoofd.’
‘De eerste foto van mezelf en mijn dochter. Ik word er altijd emotioneel van omdat het mij doet denken aan mijn mama en mezelf als baby. De eerste dagen onderging ik een transformatie: van dochter naar moeder.’
‘Deze foto maakt me ontzettend gelukkig. Mathias was heel erg emotioneel de eerste 48 uur. Een ontlading van de rollercoaster die we hebben doorstaan en de start van zijn vaderschap, eindelijk. En dan nog eens een dochter die als twee druppels water op hem lijkt! Ik kon uren kijken naar hem en Juno, puur geluk was het.’
‘Ik heb heel lang gewacht met geboortegeschenkjes te bestellen. Ik was bang dat er iets zou mislopen en ons huis zou volstaan met suikerbonen en we geconfronteerd zouden worden met haar naam in honderdvoud overal in de living. Maar toch moet je ergens die stap zetten. Het voelde speciaal om ze eindelijk boven te kunnen halen en te etaleren.’
‘Juno zit hier exact op de plaats waar ze in mijn buik zat. Ongelooflijk dat we heel dit avontuur hebben afgelegd met mijn bolle buik en een onbekend wezentje dat erin zat. Nu heeft dat wezentje eindelijk een gezichtje, een geur, een geluid. Ik ben blij dat we haar eindelijk kunnen leren kennen.’
‘Hier is Juno één maand oud. Een echt baby’tje! Geen onderwerp van echo’s of onderzoeken, geen plat boeleke, maar mijn gezonde dochter!’
Foto’s: Charlotte Van Kerkhoven Photography, Liesje Brockley Photography, eigen foto’s
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen:
- Sylvie (32): ‘Ik zag een kindje wel zitten, maar mijn vriend voelde zich er nog niet klaar voor
- Dorien: ‘Net voor ik de test in de vuilbak wilde gooien, zag ik twee streepjes’
- Debby (29): ‘Ik vind zwanger zijn een onbeschrijfelijke gebeurtenis’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
