Beck Dorey-Stein werkte voor president Obama: ‘Ik ben het nooit gewend geraakt om door hem te worden aangesproken’

Ze probeerde in Washington DC het hoofd boven water te houden door vijf parttime jobs te combineren. En toen kreeg ze plots een job te pakken als stenografe van de toenmalige president van de Verenigde Staten Barack Obama. Zeven jaar geleden kwam het leven van de Amerikaanse Beck Dorey-Stein volledig op zijn kop te staan.

Maar als prille twintiger slaagde ze er toch in om in het Witte Huis haar mannetje te staan. Ook al zorgden haar spontaniteit en onstuimige karakter ervoor dat ze vaak in gênante situaties terechtkwam. Zoals die keer dat ze vlak voor een opname per ongeluk haar ministijltang in roze satijnen hoesje uit haar tas griste in plaats van haar recorder, en zich pas later realiseerde dat het net leek alsof ze een vibrator in haar handen had. Of toen ze haar ondergoed uit haar koffer vergat te nemen voordat ze die meegaf aan de bagagedienst en dus zonder aan haar nieuwe werkdag moest beginnen. En dan hebben we het nog niet eens over haar stomende affaire met een van Obama’s naaste medewerkers Jason. Beck Dorey-Stein beleefde als stenografe van president Obama vijf uitzonderlijke jaren, die ze haar jn en met de nodige humor neerschreef in haar boek ‘Wanneer kun je beginnen? Als je eerste echte baan bij Obama in de Oval Office is’.

Ik ontmoet Beck in Amsterdam en raak meteen in een bijzonder geanimeerd gesprek met haar, alsof ik een nieuwe bff gevonden heb. ‘Als kind schreef ik al zo goed als alles op wat ik meemaakte’, begint Beck meteen enthousiast te vertellen. ‘Ik was altijd aan het schrijven. En toen ik begon te werken in het Witte Huis, was alles wat rondom mij gebeurde en te zien was plots zo spannend en tot de verbeelding sprekend dat ik alles tot in de details neerschreef en een massa mails naar mijn moeder stuurde.

Op feestjes was het eerste wat mijn vrienden ook altijd vroegen: “Vertel, wat voor spannends is er vandaag gebeurd bij jou op ’t werk?” en: “Hoe is Obama nu echt?”. Omdat ik zelf niet tot de hooggeplaatste medewerkers van het Witte Huis behoorde, beschreef ik hen vanuit een observerende positie aan de zijlijn. Zodat ik ook hun menselijke kant kon omschrijven, los van hun functie. Pas in november 2016, nadat Trump de verkiezingen had gewonnen, vond ik dat ik gewoon iets meer moest doen met alles wat ik tot dan toe genoteerd had. En dat betekende meteen de start van het boek.

Als jong meisje had je nochtans niet gedacht dat je ooit in Washington DC zou belanden.

‘Nee, dat is allemaal heel toevallig gegaan. Ik had een tijdelijke job als lerares gevonden in de Sidwell Friends School in Washington, waar ik voor drie maanden een leerkracht verving die met bevallingsverlof was. Ik zou dus alleen voor het tweede semester in Washington blijven. Maar toen werd ik verliefd op mijn vriend Sam en wilde ik niet meer weg uit DC. Zo moest ik ineens vijf parttime jobs combineren om de huur en levensstandaard in Washington te kunnen betalen. Ik bezocht regelmatig de online community Craigslist als ik op zoek was naar alweer een nieuwe baan. En zo solliciteerde ik ook voor een administratieve job in een advocatenkantoor, zonder te beseffen wat de ware toedracht van deze vacature was.’

Het was een vacature voor een job als stenografe van president Obama.

‘Ja, het advocatenkantoor fungeerde als tussenpersoon voor het Witte Huis, dat op zoek was naar een stenografe voor de staff van Obama. Zo kon er een eerste voorselectie gemaakt worden in de massa sollicitanten. Mijn naam kwam op de lijst van geschikte kandidaten terecht omdat ik door de FBI al eerder gescreend was voor mijn job in Sidwell Friends School, een standaard doorlichting die elke leerkracht daar krijgt omdat ook de dochters van Obama er op school zaten.

Ik had mijn sollicitatiegesprek bijna afgebeld, tot ik hoorde dat het om een job in het Witte Huis ging. Dat veranderde uiteraard alles (lacht).

‘En aangezien ik lerares Engels was, gingen ze er ook van uit dat ik wel foutloos zou kunnen schrijven en dus wel geschikt was voor de job van stenografe. Zo werd ik uiteindelijk uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek.’

Het scheelde geen haar of je was nooit naar dat sollicitatiegesprek gegaan.

‘Inderdaad. Omdat ik mijn zinnen had gezet op carrière maken bij Lululemon (een merk van yogakleding, red.) stond ik op het punt om de afspraak af te bellen. Tot ik plots een mail kreeg dat het om de job van stenografe in het Witte Huis ging. Dat veranderde uiteraard alles (lacht).’

En toen was er die eerste dag in de Oval Office. Hoe blik je daarop terug?

‘Ik was ontzettend geïntimideerd en was zo nerveus dat ik echt duizelig werd als ik binnenkwam. Alsof ik het groot lot had gewonnen. Het was immers nooit mijn ambitie geweest om in het Witte Huis terecht te komen. Politiek was zelfs niet eens mijn ding. Ik voelde me zoals Charlie in the Chocolate Factory. Ik heb mezelf altijd als een buitenstaander beschouwd in het Witte Huis, een vreemde keuze voor de job. Daardoor voelde ik me ook zo overweldigd toen ik voor het eerst voet binnen in de Oval Office zette.’

Werd je ook meteen aan de president voorgesteld?

‘Oh nee, voor een persoonlijke introductie was ik absoluut niet belangrijk genoeg. Ik moest gewoon braaf plaatsnemen naast de lamp en ervoor zorgen dat ik vooral niets verkeerd zei of deed. Maar daardoor hoefde ik me ook niet druk te maken over hoe ik me moest of kon bewijzen. Dat was als stenografe niet aan de orde en gaf mij de ruimte om alles van op een veilige afstand te kunnen observeren. En toch is de herinnering aan mijn eerste bezoek aan de Oval Office heel wazig, gewoon omdat ik zo nerveus was. Het zweet stond in mijn handen en mijn mond was kurkdroog.’

En hoe blik je terug op die eerste echte confrontatie met Obama?

‘Ik was zo overweldigd! Ik kon er gewoon niet van over dat hij ook gewoon een mens van vlees en bloed was toen hij op amper enkele meters van mij stond. Na verloop van tijd werd ik het gewend om samen met hem in dezelfde kamer te zijn, maar ik ben het nooit gewend geraakt om door hem te worden aangesproken. Hij is ook zo intelligent, grappig en ad rem, en hij houdt er echt van om mensen uit hun lood te slaan. Daar heeft hij de prefecte timing voor en dat weet hij ook (lacht).’

Dat werd meteen duidelijk bij je eerste gesprek met hem.

‘Inderdaad (lacht). Op een bepaalde ochtend, het was iets na zevenen, stond ik in Colorado op de loopband van het hotel, en was ik me voor een laatste spurtje totaal in het zweet aan het rennen. Plots kwam er iemand op de loopband naast me staan en die zei heel gevat: “Ik dacht dat je sneller was”. Toen ik opkeek om te checken wie die grappenmaker was, keek ik recht in het gezicht van de president. En meteen werd mijn knalrode kop volledig paars.’

Ik kon alleen maar denken: nu denkt de president dat ik zo’n vuil meisje ben dat nooit haar fitnesstoestellen schoonmaakt!

‘Maar in de plaats van een gevat antwoord te geven, kon ik er niets beter op vinden dan de fitness uit te vluchten om dan in de lift te beseffen dat ik mijn loopband niet had schoongeveegd. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan en alleen maar denken: nu denkt de president dat ik zo’n vuil meisje ben dat nooit haar fitnesstoestellen schoonmaakt!’

En dat was meteen het begin van jullie relatie als loopmaatjes?

‘Ja, daarna stonden we regelmatig heel vroeg ’s ochtends naast elkaar op de loopband. Zowel POTUS (President Of The United States, red.) als ikzelf zijn fervente lopers. Toen ik het Witte Huis verliet en samen met mijn broer en ouders met de president op de foto mocht, zei hij ook: “Bedankt, je was een geweldige gymbuddy”. Die foto koester ik voor altijd. Net als mijn roze sneakers, die heilig voor me geworden zijn zodra Obama me tijdens onze laatste ontmoeting op de opening van de Obama Foundation voorbijliep en zei: “coole sneakers”. Hij was altijd zo’n attente en grappige man.’

Wat is het grappigste dat hij tegen je zei?

‘Elke keer dat hij tegen mij praatte was bijzonder, eigenlijk. Maar de mooiste herinneringen op dat vlak hou ik toch over aan mijn 28ste verjaardag, toen Jason ervoor gezorgd had dat ik mocht meevliegen met de presidentiële helikopter, en de president in geuren en kleuren vertelde hoe hij op die dag 24 jaar eerder zijn vrouw Michelle had leren kennen en haar hart had weten te veroveren. Ik was zo onder de indruk van dat verhaal dat ik in al mijn enthousiasme riep dat we daarop moesten klinken met champagne. Waarop hij meteen gevat antwoordde: “Je eerste keer in de presidentiële helikopter en jij eist al meteen champagne, straf”. De vijf andere mensen in de helikopter riepen meteen allemaal: “wow!” En ik zakte weer eens door de grond van schaamte, natuurlijk.’

Had jij ook regelmatig contact met Michelle Obama en de kinderen?

‘Ik heb zelden met haar gereisd, een collega van me was haar vaste stenografe. Maar ik heb haar wel een paar keer vervangen en dat was altijd heel fijn. De staff van Michelle was ook veel kleiner. En zij was ook veel relaxter tijdens de vlucht omdat zij, in tegenstelling tot haar man, die altijd wel met een of andere politieke kwestie bezig was, soms ook gewoon een frappuccino met ons dronk. De sfeer was heel gezellig. Michelle is trouwens ook heel grappig. Ze zijn echt aan elkaar gewaagd als koppel.’

Al snel mocht je met Obama mee op buitenlandse missies. Hoe was het om voor het eerst de Air Force One binnen te komen?

‘Die ervaring was gewoon surreëel. Ik raakte vroeger al opgewonden als ze in een koffieshop onthielden wat ik graag heb. Maar in de Air Force One kenden de stewardessen me bij naam, had ik mijn eigen stoel met naamkaartje, een flatscreen, er lagen kranten en een plateau vol snoepjes voor me klaar en ik kreeg meteen mijn favoriete koffie zodra ik aan boord kwam. De crew van Air Force One was echt fantastisch.’

Had jij ook een eigen kantoor in het Witte Huis?

‘Ja. Ook al was ik maar een stenografe, een van de laagsten in rang, ik had mijn eigen kantoortje. Het was piepklein en had soms meer weg van een varkensstal dan een bureau. Omdat we lange dagen klopten en vaak op reis gingen, lagen daar ook verschillende jassen, een muts en andere kleren op een hoop. Ik was tenslotte meer op mijn werk dan thuis.’

Hing er een aangename werksfeer?

‘Ja, omdat veel van de medewerkers van Obama al bij hem werkten toen hij nog senator was, was de sfeer heel gemoedelijk. Iedereen bewonderde hem enorm en geloofde in waar Obama voor stond. Ze vormden een hechte groep en stonden allemaal aan dezelfde kant.’

Was het niet moeilijk om daar als nieuweling een plaatsje in te veroveren?

‘Dat was in het begin niet makkelijk, vooral omdat ik geen stereotype steno- grafe ben die het liefst van alles gewoon in stilte zit te tikken. Ik wilde zo snel mogelijk vrienden maken, omdat ik wist dat ik het moordende werkritme anders niet zou volhouden. Ook met belangrijke stafleden probeerde ik snel contact te maken, al werd mij dat niet door iedereen in dank afgenomen. Er heerste wel een sterke hiërarchie in het Witte Huis. Met een aantal hogergeplaatste vrouwen die zichzelf de Vagina’s noemden, had ik niet zo’n goede band. Zij keken behoorlijk op mij neer, maar dat kan je op elke werkvloer tegenkomen.’

Met een van de belangrijkste stafleden – in je boek noem je hem Jason – begon je een affaire. Hoe blik je daarop terug?

‘Vooral met het gevoel dat dit een les in volwassen worden was. Maar op het moment zelf had ik het daar natuurlijk wel moeilijk mee. In het prille begin dacht ik echt dat het iets kon worden tussen ons, ondanks de verschillen in leeftijd en hiërarchie. Maar al snel werd me duidelijk dat hij geen serieuze bedoelingen had. Rationeel begreep ik niet waarom ik steeds in zijn val bleef trappen. Maar op emotioneel vlak gaf hij me altijd weer hoop. Hij pakte het heel gewiekst aan. We zaten tijdens de buitenlandse trips ook zo kort op elkaars lip dat het gewoon onmogelijk voor mij was om hem te weerstaan. Ik was jong, dom en hopeloos verliefd. Maar het schrijven van het boek heeft me geholpen om mezelf te vergeven.’

Ben je nooit bang geweest dat die affaire je je job kon kosten?

‘Nee, omdat hij niet mijn rechtstreekse baas was, maakte ik me daar geen zorgen over. Niemand wist er ook van, op enkele goede vrienden na. Maar ik wist dat ik op hun stilzwijgen kon rekenen.’

En toen werd Donald Trump tot president gekozen en werd Obama uitgewuifd door zijn staff. Dat heb jij moeten missen.

‘Ja, dat was afschuwelijk. Al mijn vrienden en collega’s stonden op de tarmac om afscheid te nemen van Obama, terwijl ik de inaugurele speech van Donald Trump moest registreren. Omdat ik geen politieke functie had, kon ik aanblijven, en dat wilde ik ook een jaar een kans geven. Maar ik voelde me de eerste dag onder Trump al precies alsof ik in een slechterikenfilm was beland, waarin de schurk een speech gaf.‘

‘Al die jaren waarin Jason mij zoveel hartzeer had bezorgd wogen ineens niet meer op tegen het moment dat Obama ging en Trump kwam. De twee maanden die daarop volgden moest ik me echt naar mijn werk slépen. Het feit dat ik naar Trumps onzin moest luisteren was één ding, maar daarna moest ik het allemaal nóg een keer beluisteren omdat ik het moest uitschrijven. Dat werd me gewoon te veel.’

Dus besloot je om je ontslag te geven?

‘Ja, ik was toen ook al in onderhandeling met de uitgeverij om mijn boek te schrijven. Toen ik vernam dat ik een contract kreeg voor twee boeken, heb ik meteen de knoop doorgehakt. De uitgeverij geloofde in mij als schrijver en heeft nog geprobeerd om me te overtuigen om te blijven en ook een boek over Trump te schrijven, maar dat zag ik niet zitten.’

Is het altijd je meisjesdroom geweest om schrijfster te worden?

‘Inderdaad, maar ik besefte dat het vrij onrealistisch was dat ik daar ooit van zou kunnen leven. Het leven in Washington is zo duur, bijna alles wat ik verdiende ging op aan de huur. Daarom had ik nooit eerder die stap gezet.’

Hoe is je laatste dag in het Witte Huis uiteindelijk verlopen?

‘Die was echt waanzin. Ik moest nog een opzeg van twee weken doen, maar The Hollywood Reporter had lucht gekregen van mijn boekdeal en wilde daarover schrijven. Dat nieuws zou onder de collega’s voor zoveel ophef gezorgd hebben en Trump allicht kwaad gemaakt, dat ik dat mezelf en de collega’s wilde besparen en dezelfde dag nog weg ben gegaan. Een afscheid in mineur, maar ik heb er geen spijt van.’

Er lacht jou nu een toekomst als voltijds schrijfster toe. En hoe is het daarnaast in de liefde met je gesteld?

‘Welke liefde (lacht)? Ik ben nog steeds vrijgezel. Buiten de superschattige labrador van de buren is er nu geen man in mijn leven. Mijn boek was mijn date de voorbije maanden. Mijn hart is nog niet helemaal geheeld van Jason, vrees ik. Maar die dag komt nog wel!’

Beck Dorey-Stein, ‘Wanneer kun je beginnen? Als je eerste echte baan bij Obama in de Oval Office is’ – € 19,99 – www.boekerij.nl.

Meer straffe vrouwen: 

• Nora Monsecour: ‘Op mijn vier jaar begon ik onder de douche luid te krijsen: “Dat ding moet eraf!”‘
• VIDEO: Fatime (26) werkt als ondersteuner voor gezinnen in armoede. Ze kwam als kind zelf met niets naar België
• Barbara (31) is brandweervrouw: ‘Zelfs als mijn kinderen jarig zijn, sta ik stand-by’