Kraambezoek wordt raambezoek. Doopsuiker blijft op de kast staan. En hulp inschakelen is ontzettend moeilijk. Bevallen in tijden van corona, het is geen pretje. Zo getuigen ook deze 10 lezeressen die hun kleintje verwelkomden te midden van de lockdown.
Margot (27): ‘We moeten keuzes maken en we kiezen overleven’
‘Hoogzwanger de lockdown ingaan, was enorm zwaar. Zowel mentaal als fysiek. Mijn dochtertje Rosalie (2,5) had niet zo’n zin om even rustig in de zetel te liggen en samen gezellig naar televisie te kijken, dus sleepte ik me elke dag verder en deden we lange wandelingen of fietstochtjes om de tijd te laten verstrijken. Ook was er weinig geweten over het effect van corona op zwangeren of pasgeborenen, dus besloten we om ons gedurende die hele periode echt op te sluiten. Enkel mijn zus en haar kindjes zagen we nog omdat Rosalie toch bij hen zou gaan slapen tijdens de bevalling.
Op 15 april, na een zwangerschap van 41 weken en een vlotte bevalling (met mondmasker), werd Gaspard eindelijk geboren. Rosalie mocht niet op bezoek komen dus gingen we een dag vroeger dan gepland naar huis. Iedereen vertelde me dat ik moest genieten van de rust, maar zo ben ik niet. Ik wou mijn versgeboren geluk delen met familie. De kraambezoekjes bleven beperkt tot raambezoekjes en mijn mama kwam met een mondmasker op het terras zitten om haar kleinzoon te ontmoeten. De papa en zus van mijn man woonden te ver, dus die mochten niet eens komen kijken. Dat maakte het echt enorm zwaar. Ook de hulp waar je normaal op rekent als je pas bevallen bent, viel weg. De poetsvrouw kwam niet meer en kraamhulp hadden we geannuleerd omdat je in deze tijden niemand in je bubbel wil die je niet kent. Ons huis is vuil, stoffig en rommelig, maar we proberen dat te negeren. We moeten keuzes maken en we kiezen overleven.
Iedereen vertelde me dat ik moest genieten van de rust, maar zo ben ik niet. Ik wou mijn versgeboren geluk delen met familie.
Mentaal heb ik het allemaal een plaats proberen geven, maar ik merk nu wel fysiek dat ik de nodige rust niet heb genomen na de bevalling en ook het slaaptekort begint er stevig in te hakken. Maar de kleuters mogen nog niet naar school, niet naar de speeltuin, niet naar het zwembad, niet naar hun grootouders... Het is zwaar, heel zwaar. We proberen het te koesteren en te genieten, maar dat is heel moeilijk.’
Jolien (28): ‘Geen bezoek. Geen doopsuiker. Geen knuffels, kusjes en cadeautjes om in ontvangst te nemen’
‘De eerste weken in lockdown waren nog leuk. Ik was hoogzwanger en hield me vooral bezig met dochters Louise (5) en Emma (2,5). We knutselden, deden oefeningen of gingen wandelen en fietsen. Ik was uitgerekend voor 30 april, maar rond midden april had ik het wel gehad. De baby mocht gaan komen. Ik was het beu. Met de wandelingen kon ik niet meer lang mee, mijn buik zat in de weg en eens zot doen met de twee andere kinderen was ook niet meer aan de orde. Op 21 april brak ‘s nachts mijn water en is Céleste geboren. Mondmasker aan om te bevallen. Geen bezoek mogelijk. Geen doopsuiker om uit te delen. Geen knuffels, kusjes en cadeautjes om in ontvangst te nemen. Nog steeds mag er niemand de geboorte van Céleste komen vieren. En de doopsuiker? Die blijft gewoon staan. Ik dacht dat de lockdown met ons derde kindje erbij er terug wat rooskleuriger zou uitzien, maar niets is minder waar. Nu de papa terug gaan werken is, sta ik er alleen voor met drie kinderen van 5 jaar, 2 jaar en 3 weken oud. We hopen dat we snel leuke dingen kunnen gaan doen en dat we eindelijk kunnen vieren dat we een derde kindje hebben verwelkomd. Want eerlijk? Als we dat weer kunnen, zal die echte roze wolk pas bij mij tevoorschijn komen.’
Glynis (25): ‘Eigenlijk vind ik het niet erg dat we nu beter in ons kot blijven. Geen stress, gewoon op het gemak alles laten gebeuren’
‘Wij zijn op 24 maart voor het eerst ouders geworden van een prachtig zoontje, Fenzis. Ten midden van de lockdown dus. Fenzis werd verwerkt via ICSI-behandeling. We hebben dit traject twee jaar gevolgd om tot een zwangerschap te komen. De zwangerschap verliep al bij al goed, maar dan kijk je zo hard uit naar de komst van dat kleintje, samen met familie en vrienden. Want ja, ook zij hebben enorm uitgekeken naar zijn komst aangezien ze allemaal wisten hoe moeilijk het voor ons was geweest. En dan is daar die lockdown. Bevallen in een ‘verlaten’ ziekenhuis. Chapeau voor de vroedvrouwen: zij deden ons die vieze corona vergeten en lieten ons genieten van dit moment.
Chapeau voor de vroedvrouwen: zij deden ons die vieze corona vergeten en lieten ons genieten van dit moment.
Na de geboorte bleven we drie dagen alleen in de kamer. Jammer, maar als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat bezoek voor mij enorm lastig geweest zou zijn aangezien ik na een arbeid van bijna 24 uur enorm verzwakt was. De doopsuiker die we zelf hadden gemaakt, staat hier nog steeds. We wilden ze uitdelen op het babyontbijt van Fenzis, maar ook die gebeurtenis moesten we verplaatsen wegens corona. Al het ‘bezoek’ verliep via videochat, maar voor ons was het soms lastig om telkens op onze gsm te moeten kijken. Gelukkig hadden veel vrienden en familie daar begrip voor. Bij thuiskomst had de lieve buurvrouw onze gevel versierd en mijn mama had wat snoepgoed klaargezet zodat we toch een leuke thuiskomt hadden. En gelukkig komt de kraamhulp enkele dagen per week lang om ons te helpen met de baby en het huishouden.
We zijn nu ondertussen zeven weken verder en kunnen wel zeggen dat we onze baby echt al goed kennen en dat we van elk momentje genoten – en nog steeds genieten – met z’n drie. Eigenlijk vind ik het niet erg dat we beter in ons kot blijven. Geen stress, gewoon op het gemak alles laten gebeuren. Maar diep vanbinnen kijken we ook uit naar het moment waarop we hem onbezorgd aan iedereen kunnen laten zien.’
Elien (24): ‘De rust in het ziekenhuis deed me goed, maar thuis viel ik al snel in een zwart gat’
‘Op 12 maart, in volle coronavergadering, beviel ik van ons eerste kindje Jules. Het was een helse bevalling na een ook al niet zo aangename zwangerschap. Toen we op onze kamer aankwamen, kregen we te horen dat er geen bezoek mocht langskomen. Eerlijk: ik had het me allemaal wel wat anders voorgesteld. Zó aftellen naar iets wat je nooit opnieuw kan beleven, om dan je geluk niet te kunnen delen. Maar de rust in het ziekenhuis deed me eigenlijk wel deugd, zodat ik optimaal kon bekomen van de marathon die ik net had gelopen. Thuis viel ik al snel in een zwart vat. Nieuwe mama, geen bezoek als afleiding, geen hulp kunnen aanvaarden en ook niet de nodige medische opvolging... Weken heb ik gehuild. En nu mijn zwangerschapsverlof er zo goed als op zit ben ik er mentaal helemaal nog niet klaar voor om terug aan het werk te gaan.’
Klaartje (26): ‘Hoewel het nieuwe moederschap echt iets prachtig is, is het nu ook iets heel eenzaam’
‘Ik ben op 29 maart voor de eerste keer mama geworden van een lieve en prachtige zoon, Ivar. En dat in de lockdown. Niet evident om in deze omstandigheden een kindje op de wereld te zetten. Ik had zo uitgekeken naar de komst van ons kindje en het is allemaal zo anders verlopen dan we gepland en verwacht hadden. Een kindje op de wereld zetten is sowieso al een emotionele rollercoaster. Dit zou een een vreugdevolle periode moeten zijn die je met iedereen wil delen. Sommige mensen begrijpen het niet. Want volgens hen heb ik toch veel tijd nu met mijn gezinnetje, dan moet ik er nu toch extra hard van kunnen genieten? Ik krijg zo vaak te horen: “Geniet er toch van. Je hebt zoiets moois om je aan op te trekken. Profiteer toch van de tijd die jullie met z’n drietjes hebben, gezellig in jullie cocon.”
Ik heb de eerste dagen kunnen genieten van alleen ons drie, maar ik heb meer nodig dan die cocon met Thomas en Ivar. Begrijp me niet verkeerd, Ivar maakt mij heel gelukkig en hoewel het nieuwe moederschap echt iets prachtig is, is het nu ook iets heel eenzaam. Geen babybezoekjes, geen mama die langskomt als het even niet gaat. We zijn helemaal op onszelf en onze partner aangewezen. Ik heb, net zoals bijna alle mensen, écht sociale contacten nodig. Ik mis mijn zus die in Brussel woont, ik mis mijn broer die in Leuven woont, ik mis de rest van mijn familie, ik mis mijn vrienden. Het mooiste van je leven alleen maar virtueel delen is niet genoeg. Het valt mij heel zwaar dat ik niet kan terugvallen op familie en vrienden op de momenten dat het even niet gaat. Ik verlang naar knuffels van mijn vrienden en familie, lieve woorden voor als het allemaal wat veel wordt, hulp en steun waar het nodig is… Gewoon al weten dat ze kunnen klaarstaan als het even niet zo goed gaat.
Eén goede raad aan alle medemama’s: laat jezelf toe om écht te voelen wat je voelt. Neem je kleintje vast en weet dat het oké is om even niet oké te zijn.
Het was helemaal niet de bedoeling dat we dit alleen moesten doen... en nu krijgen we de keuze niet eens. Maar we maken er het beste van. Ik probeer het los te laten en van de kleine dingen te genieten. Elke dag even gaan wandelen met de koets, veel foto’s maken om te delen met mijn geliefden, veel knuffelen met mijn kleintje… En ik hou mij vast aan de gedachte dat Ivar gelukkig te jong is om het allemaal te beseffen en dat hij er later alleen maar over zal lezen. Eén goede raad aan alle medemama’s: laat jezelf toe om écht te voelen wat je voelt. Eens goed wenen en droevig zijn, gooi het eruit. Dat moet kunnen. Neem je kleintje vast en weet dat het oké is om even niet oké te zijn. Because this too shall pass.
Tanya (28): ‘Ondanks alles genieten we met volle teugen van ons kleine grote wonder’
‘Op 28 april werden we de trotse ouders van een zoontje. De rust die eerste dagen was heerlijk. Geen bezoek. Even bekomen en genieten met ons drietjes. Maar dat gevoel veranderde al snel. Hartverscheurend om je geluk niet te kunnen delen met je familie of je vrienden. Om een zus te hebben die staat te popelen om haar metekindje te knuffelen. Om niet eens snel naar de winkel te kunnen gaan met je baby’tje als papa werken is (te onveilig gevoel) en hem naar grootouders brengen is geen optie, want het mag niet. Ook vanuit ons onbegrip dat de economie terug volle toeren gaat draaien terwijl het sociale aspect voor de mens iets belangrijker is, lijkt me; voor ons althans. Maar ondanks alles genieten we met volle teugen van ons kleine grote wonder. Hij maakt ons leven compleet.’
Emmy (28): ‘Hoe heerlijk het ook is met z’n viertjes, grootouders die hun kleinkind niet kunnen vastpakken breekt je hart’
‘Ik beviel 7 weken geleden, in volle coronatijd, van ons tweede kindje. Langs de ene kant genieten we heel erg van onze bubbel. Normaal zou mijn man anders na enkele dagen alweer aan het werk moeten, maar nu heeft hij ook die kostbare eerste weken meegemaakt. Maar hoe heerlijk het ook met z’n viertjes is, oma’s en opa’s die hun kleinkind niet kunnen vastpakken breekt je hart.‘
Kaitlin (23): ‘Voor het eerst mama worden is sowieso al een hele belevenis, maar als je niemand hebt om die troostende knuffel te geven, is het extra zwaar’
‘Vier weken geleden werd ik voor het eerst mama. Tijdens de lockdown. En van een te vroeg geboren kindje. Toen wij onze ouders afgelopen herfst gingen vertellen dat hun eerste kleinkind op komst was, had niemand verwacht dat we zo’n spannende weken tegemoet gingen. Alle partijen liepen op roze wolkjes en er werd door iedereen genoten van dat groeiende buikje en dat kleine meisje dat onze hartjes nog een pak groter zou maken. Na 35 weken zwanger te zijn, maakte ons klein wondertje haar intrede... in het midden van de lockdown. Het ziekenhuisbeleid was simpel: papa blijft 24/24 in het ziekenhuis of hij bezoekt mama en baby één keer per dag tot maximum 22u. Dat die beslissing moest werden genomen tijdens de bevalling, daar waren we niet op voorbereid...
Na 35 weken zwanger te zijn, maakte ons klein wondertje haar intrede... in het midden van de lockdown.
Toen we te horen kregen dat onze dochter niet enkel prematuur geboren werd, maar ook nog eens te weinig grammetjes op de teller had voor de zwangerschapsduur, wisten we dat het nog wel even zou duren voor we haar mee naar huis konden nemen. Hierdoor moesten we dus ook nog eens beslissen of ik als mama bij haar in het ziekenhuis bleef of dat ik naar huis zou gaan en slechts één van ons beiden haar kon komen bezoeken. Uiteindelijk kozen we voor de eerste optie en na twee weken gescheiden te zijn van mijn vriend (op zijn dagelijkse bezoekjes na), mochten wij eindelijk met hem mee naar huis. Al die mensen die er zó hard naar hadden uitgekeken om samen te toosten op de komst van de nieuwe aanwinst, moesten we nu natuurlijk teleurstellen. Door de coronamaatregelen kunnen onze familie en vrienden onze dochter enkel ontmoeten via een FaceTime of foto’s die wij hen bezorgen. Voor het eerst mama worden is sowieso al een hele belevenis, zeker als je kindje een aantal weken te vroeg ter wereld komt, maar als je dan niemand hebt om die troostende knuffel te geven die je zó hard nodig hebt... Dat maakt die slapeloze nachten en huilmomentjes natuurlijk eens zo zwaar. Hoe hard ik ernaar uitkijk om onze kleine spruit voor te stellen aan de familie, kan ik niet met woorden omschrijven. En die eerste knuffel... die zullen we koesteren als geen andere.’
Marieke (33): ‘Met twee energieke jongens in huis en een mama die alle energie nodig heeft om de gebroken nachten door te komen, is het echt geen pretje’
‘Mijn dochtertje is nu twee maanden oud en werd dus net voor de coronacrisis geboren. Ik had me mijn kraamperiode wel anders voorgesteld. Met twee energieke jongens in huis en een mama die alle energie nog nodig heeft om de gebroken nachten door te komen, is dat werkelijk geen pretje. Toen daar ook nog eens lesgeven bijkwam, zag ik het helemaal niet meer zitten. De baby huilt, de jongste wil dat mama de blokken mee opbouwt en de oudste rent continu weg van zijn schoolwerk. Help! Koken doe ik steevast met mijn linkervoet op de wipper om de baby te sussen en schreeuwend tegen de jongens dat ze moeten stoppen met vechten. Want na twee maanden continu samen in huis, hebben ze het wel gehad met elkaar.’
Lotte (30): ‘Ik geniet zeker van de quality time, maar 9 weken binnen zitten zonder fysiek contact is gewoon te veel’
‘Eigenlijk begint mijn verhaal al in 2016, toen ik naar Nederland verhuisde voor de liefde en familie en vrienden achterliet. Ik heb altijd een grote kinderwens gehad en in 2017 zijn we ervoor gegaan. In januari 2018 bleek ik zwanger te zijn, wat helaas misliep. Dit raakte me diep en we hebben toen bijna een jaar gewacht om opnieuw te proberen. In januari 2019 was het opnieuw raak, maar in maart kreeg ik bloedverlies en bij een echo was er geen hartslag meer. Opnieuw een grote tegenslag, maar we hebben doorgezet en in juli had ik een positieve test in mijn handen. We hadden veel twijfels en stress gezien het eerder al misliep, maar de derde keer bleek voor ons de goede keer te zijn. In september kregen we te horen dat we een zoontje verwachtten in maart.
Toch bleef genieten van de zwangerschap moeilijk. Ik had last van bekkeninstabiliteit en de eigenwijze baby bleef in stuit liggen, ondanks pogingen tot draaien. Gelukkig mocht ik het wel gewoon proberen, al bleef de kans op keizersnede groot. Omdat de ontsluiting niet vorderde bij de bevalling, is het een keizersnede geworden op 13 maart om half 1 ‘s nachts. We werden ouders van een prachtige zoon, die het prima deed. Die ochtend kwamen ze ons vertellen dat er maar één gast per dag mocht komen en dat de partner ook als gast gezien werd. Dit betekende dat ik iedereen wel kon verwittigen, maar niemand mocht langskomen. Ik had er toen nog goede hoop op, dan kwamen ze maar langs wanneer we weer thuis waren. Na het weekend werden de maatregelen strenger. Security controleerde of je wel in het ziekenhuis mocht zijn, maar we gingen toch bijna naar huis. Maar ook daar mocht geen bezoek komen. Op woensdag kwam voor mij de ergste maatregel: België sloot de grenzen. Mijn familie mocht niet langskomen en wij mochten ook niet op bezoek.
Tot op heden is deze maatregel niet veranderd. Mijn zoontje is nu 9 weken en we hebben amper bezoek gehad. Mensen durven/willen niet langskomen of ze kunnen de grens niet over. We hebben veel tijd om te wennen aan de nieuwe gezinssituatie, maar we kunnen ons geluk niet delen. Ik mis mijn familie en ook de helpende hand. Over het algemeen is mijn zoontje een erg rustig kind, maar soms kan hij langdurig huilen zonder reden. Dan wordt het me af en toe teveel, maar ik mag/kan geen hulp inschakelen. Ook kunnen ze niet komen babysitten, zodat we eens een paar uurtjes rust hebben. Ik geniet zeker van de quality time, maar 9 weken binnen zitten zonder fysiek contact is gewoon te veel. Mijn familie ziet mijn zoontje groeien via videobellen, tijd die we nooit meer terugkrijgen... Baby’s veranderen en groeien namelijk zo snel in het begin. Mensen die wel kunnen langskomen, doen het liever als alles voorbij is. Vermoedelijk kan mijn zoontje dan lopen of zelfs praten... Ik hoop gewoon dat België de grenzen binnenkort weer opent. Het is echt een heel vreemde tijd. De maatregelen verschillen ook per land en dat is verwarrend en best frustrerend. Ik had het me allemaal toch anders voorgesteld, het krijgen van een kind.’
Advies van de vroedvrouw
Elke Notebaert van Vroedvrouwenpraktijk De Wolk: ‘Probeer de positieve kant van deze situatie in te zien. Wat mij als vroedvrouw opvalt, is dat baby’s minder huilen omdat er ook minder prikkels zijn. En omdat je als mama of als papa op elk signaaltje veel sneller kan reageren. Zo leer je elkaar echt heel goed kennen. Heb je geen zin in ‘raambezoek’? Doe dat dan gewoon ook niet. Stel jezelf de vraag of het je energie zal geven of eerder energie zal kosten. Is dat het laatste? Wacht dan gewoon nog eventjes. Of ga met die twee personen waar je volgens de maatregelen mee mag sporten, gewoon een blokje wandelen met respect voor de fysieke afstand. Dat kan ook wel helpen om je minder eenzaam te voelen. Kies ook de personen die je in je sociale bubbel laat verstandig. Zo kunnen grootouders (indien ze niet behoren tot de risicogroep en onder bepaalde voorwaarden, red.) bijvoorbeeld weer op hun kleinkinderen passen en die hulp kan wel fijn zijn. Of plan een consultatie bij je vroedvrouw, ook al heb je geen vragen. Het is fijn om eens iemand anders te zien.
Ik raad zwangere vrouwen die op bevallen staan ook aan om in deze situatie niet te lang te wachten met naar het ziekenhuis te gaan. Zolang de resultaten van de Covid 19-test niet binnen zijn (en dat kan een paar uur duren), word je beschouwd als positief en moet je dus een mondmasker dragen. Dat is ook een soort van respect ten opzichte van het ziekenhuispersoneel. Een mondmasker beschermt niet jezelf, maar anderen. Het wil dus niet zeggen dat als je alleen met je partner in het verloskwartier bent, je je mondmasker ook moet dragen. Klopt er iemand op de deur? Zet het dan zeker terug op. Gaat het écht niet in het heetst van de strijd? Wees dan assertief, er wordt zeker samen met jou naar een haalbare oplossing gezocht.’
Herken je jezelf in deze verhalen? Zoek je gelijkgestemde vrouwen? Of wil je wegwijs gemaakt worden in het moederschap? Vroedvrouw Elke stampte zopas samen met een paar andere powervrouwen het online magazine Motel Mama uit de grond. Het is een website en online community voor mama’s boordevol slimme tips, info en verhalen over zwangerschap, bevallen, en jouw (nieuwe) lijf én leven met baby’s & kinderen. Met ups en met downs. Maar altijd met de glimlach.
Lees ook:
