Jarenlang waren ze alles voor elkaar. En dan volgde het sprookjeshuwelijk. Maar wat de ultieme bekroning van hun liefde moest betekenen, werd het begin van het einde van hun relatie. Kimberley (27) zag haar huwelijk door bindingsangst op de klippen lopen.
‘Zeven jaar geleden ging ik met een aantal vrienden op café. Hij was daar ook en werd aan me voorgesteld. Het klikte meteen, diezelfde avond nog vroeg hij mijn nummer en amper een week later waren we een koppel. Ik kwam nog maar net uit een relatie en het verschil dat ik voelde met hem, kon niet groter zijn. Wij kwamen zo goed overeen, de klik tussen ons was onbeschrijflijk groot en ook onze families konden het meteen heel goed met elkaar vinden. Mijn ouders zagen in hem al van bij het begin de perfecte schoonzoon.’
‘Als koppel deden we alles samen en waren we bijzonder aanhankelijk. Alles wees erop dat wij samen een mooie toekomst tegemoetgingen. Drie maanden nadat we een koppel waren geworden, trok ik bij hem in. En ook dat verliep prima. Drie jaar later besloten we samen een appartement te zoeken en dat gaf ons wel stress. Maar we beseften dat we niet zonder elkaar konden, en besloten gewoon verder te gaan met onze zoektocht.’
Geen fan van het huwelijk
‘Een sprookjeshuwelijk waarbij ik de hele dag als een prinses in het middelpunt van de belangstelling zou staan, is nooit een droom geweest. Ik zou een huwelijksaanzoek niet hebben afgewezen, maar het hoefde gewoon niet voor mij. En mijn vriend was te bang om die stap te zetten. Als kind was hij getuige geweest van de bittere vechtscheiding van zijn ouders. Iets wat een diepe indruk bij hem heeft nagelaten. En toch kwam uitgerekend hij uiteindelijk met een huwelijksaanzoek op de proppen. Zijn jeugd was niet makkelijk geweest, maar in mij had hij het volste vertrouwen en daarom wilde hij er met mij wel voor gaan, zei hij toen hij mij ten huwelijk vroeg.’
Een sprookjeshuwelijk waarbij ik de hele dag als een prinses in het middelpunt van de belangstelling zou staan, is nooit een droom geweest.
‘Een aanzoek dat hij heel mooi en op voorhand gepland had. Hij boekte een bed & breakfast, nam me mee op citytrip en liet de ober van het restaurant waar we ‘s avonds gingen dineren een verlovingsring in mijn bord verwerken. De vraag kwam voor mij totaal uit de lucht gevallen. Een week voordien had ik zelfs nog lachend tegen mijn ouders gezegd: mocht ik morgen ten huwelijk worden gevraagd, ik zou misschien nog durven af te haken. Maar hoe kon ik nu nee zeggen tegen iemand die ondanks het trauma dat hij had opgelopen in zijn jeugd, mij zo graag zag en vertrouwde, dat hij met mij de stap wél durfde te zetten? Dus zei ik volmondig ja, en ik was er op dat moment ook vast van overtuigd dat ons een mooi leven te wachten stond als man en vrouw.’
Bindingsangst nam de bovenhand
‘Maar zodra we officieel verloofd waren, staken meteen de eerste twijfels de kop op, en leek plots alles te veranderen. Dag na dag groeiden we verder uit elkaar, en kreeg ik almaar meer de indruk dat hij geen moeite meer deed voor mij, nu hij de zekerheid had dat ik me aan hem zou binden. In de aanloop naar onze trouw, haalde hij ook een paar stommiteiten met financiële gevolgen uit, die mij de angst om het hart deden slaan. De schrik om mij te binden verlamde mij op de duur compleet.’
Ook al waren we al jaren gelukkig samen, zodra die ring aan onze vinger zat, voelden we ons gevangen en kwamen de ruzies.
‘De avond vóór ons huwelijk heb ik bij mijn beste vriendin, die ook mijn getuige was op ons huwelijk, zelfs nog zitten huilen. En vroeg ik haar of ik dit nu echt wel moest doen. Maar zij kon me tot rust brengen, waardoor ik uiteindelijk toch weer vastberaden werd om er volop voor te gaan. Onze huwelijksdag werd één groot feest met alles op en aan. Familie en vrienden, een burgerlijke ceremonie en uitgebreide fotoshoot, lekker eten en een heel fijn feest. Ik bewaar nog altijd mooie herinneringen aan die dag.’
Het begin van het einde
‘Maar daarna ging het pijlsnel bergaf met onze relatie. Ook al waren we al zes jaar gelukkig samen, eenmaal die ring aan onze vinger zat, voelden we ons gevangen en kwamen de ruzies. Hij wilde meteen aan kinderen beginnen. En in eerste instantie ging ik daarin mee, maar toen stak bij mij de twijfel weer de kop op. En dat vond hij heel kwetsend. Hij bleef steeds vaker weg van huis en deed weer domme dingen. En ik zette me met de dag steeds meer tegen hem af. Eigenlijk wilde ik het zes maanden na onze huwelijksdag al opgeven. Maar dat kon en durfde ik hem niet aandoen.’
Anderhalf jaar nadat we getrouwd waren, heb ik uiteindelijk de moed gevonden om hem te vragen of hij nog gelukkig was.
‘Anderhalf jaar voerde ik een zware innerlijke strijd met mezelf. En zowel hij als ik hebben verschillende pogingen ondernomen om elkaar terug te vinden en onze relatie te redden. Maar het lukte ons gewoon niet. Anderhalf jaar nadat we getrouwd waren, heb ik uiteindelijk de moed gevonden om hem te vragen of hij nog gelukkig was. Ik vreesde dat hij bevestigend zou antwoorden en zou zeggen dat alles wel zou goed komen. Maar hij antwoorde heel eerlijk dat hij al lang niet meer gelukkig was. En dat was voor mij een opluchting, eindelijk was het hoge woord eruit. Meteen daarna hebben we de scheiding ingezet en zijn we in de beste verstandhouding uit elkaar gegaan.’
‘Ondertussen zijn we bijna twee jaar gescheiden en gaan we elk weer onze eigen weg. Af en toe hebben we nog contact met elkaar, en dat is nooit een probleem. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog altijd niet hoe een huwelijk zoveel heeft kunnen veranderen, en heb ik spijt dat ik toen de stap heb gezet. Uiteindelijk is het maar een boterbriefje, maar toch bleek een huwelijk dodelijk voor onze relatie.’
Lees ook:
