'Vergeet ex-vriendjes, er is geen enkele liefdesbreuk waarvan ik zo heb afgezien als die van ons.'
‘Hoe kon ik toch zo dom zijn om jou te laten gaan?’: Aiko schrijft een brief aan haar voormalige beste vriendin Olivia
Over liefdesbreuken bestaan er talloze liedjes, films en gedichten. Maar wat met vriendschapsbreuken? Aiko rouwt nog steeds om haar voormalige beste vriendin Olivia en besloot haar hart te luchten via een brief.
Liefste Olivia,
Is deze brief een longshot? Ongetwijfeld. Daar ben ik me maar al te zeer van bewust. Misschien koop je Flair niet en komt deze brief nooit tot bij jou, misschien lees je ‘m en doet hij je niets.
Maar na jaren van brieven schrijven in m’n hoofd maar ze nooit effectief neerpennen – laat staan versturen – vond ik het tijd om me er toch eens aan te zetten. Want zoals een wijs iemand me onlangs nog zei: op je sterfbed heeft een mens meer spijt van de dingen die hij niet heeft gedaan, dan van de dingen die hij wél deed.
Als er één ding is waarvan ik spijt heb in mijn jonge leven is het wel dat ik jou heb laten gaan. Hoe kon ik toch zo dom zijn? Vergeet ex-vriendjes, er is geen enkele liefdesbreuk waarvan ik zo heb afgezien als die van ons. Want dat was wat wij hadden: liefde in z’n puurste vorm.
Vergeet ex-vriendjes, er is geen enkele liefdesbreuk waarvan ik zo heb afgezien als die van ons.
We konden elkaar elke dag horen, een week lang samen op vakantie gaan en uren aan een stuk tetteren, lachen en zelfs huilen in onze favoriete koffiebar: we raakten elkaar nooit beu. Terwijl we als studenten onze zuurverdiende centen opsoupeerden aan de zoveelste latte, deden we niets liever dan fantaseren over later. “Binnen enkele jaren zitten we hier met onze baby’s en buggy’s”, lachten we toen nog. We zagen het al helemaal voor ons.
And then… life happened. We studeerden allebei af aan de hogeschool, ontmoetten in datzelfde jaar onze vriendjes, startten met onze eerste job en plots was er veel minder tijd voor elkaar. We zagen elkaar maar sporadisch en ook de sms’jes werden minder frequent. Wanneer we dan toch nog eens een koffiedate wisten vast te leggen, verliep het gesprek bijzonder stroef. Ik poeierde het af als een fase, maar voor ik er erg in had, hoorden we elkaar nog amper.
Die ene avond op café waarop we alles zouden uitklaren, werd de laatste keer dat we elkaar zouden zien. We wilden allebei opnieuw beginnen met een schone lei, maar uiteindelijk werd het een gesprek vol verwijten en frustraties. We namen afscheid met de lauwe belofte dat we elkaar nog zouden sms’en, maar we wisten allebei dat dat niet zou gebeuren.
Ons laatste gesprek werd er een vol verwijten en frustraties.
Hoe langer we elkaar niet hoorden, hoe minder moed ik had om weer contact met je op te nemen. Het feit dat je niets liet weten, was voor mij het bewijs dat je me niet meer nodig had. Soms vraag ik me af of we wel hard genoeg hebben geprobeerd om onze vriendschap te redden. Misschien dachten we allebei dat het vanzelf wel weer goed zou komen, maar dat gebeurde helaas niet.
Straks is het zes jaar geleden sinds we elkaar zagen en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Een liedje of een krantenartikel is genoeg om instant te worden terug gekatapulteerd naar een feestje waarop we dansten tot de lichten weer aangingen of een citytrip die we samen maakten.
Sociale media zijn in een situatie als deze zowel een vloek als een zegen. Zo ontdekte ik via Facebook twee jaar geleden dat je in het huwelijksbootje was gestapt. Je zag er zoals steeds prachtig uit, maar wat had ik graag naast jou gestaan toen je je jawoord gaf. Ik zal het niet ontkennen: door je trouwalbum scrollen, was héél vreemd. Het leek wel alsof ik dood was en vanuit de hemel toekeek hoe je je leven weer oppikte zonder mij. Toen je onlangs aankondigde dat je zwanger bent, kon ik niet anders dan het bericht te liken. Ook al zal ik de baby van wie ik ooit bestemd was meter te worden waarschijnlijk nooit ontmoeten.
Je blijft mijn allerbeste vriendin. Niemand kan jou ooit vervangen.
Soms “vergeet” ik dat we geen vriendinnen meer zijn en heb ik nog steeds de reflex om je te bellen. Zoals toen ik vorig jaar een miskraam kreeg, en zes maanden later nog een. Maar ook om je een gelukkige verjaardag te wensen of om je te vragen of je geen zin hebt in koffie, just like old times. Maar eerlijk? Ik durf niet. Ik ben als de dood om de figuurlijke deur in m’n gezicht gesmeten te krijgen, en dat zou ik niet te boven komen.
Hoe dan ook, wil ik dat je weet dat mijn deur altijd voor je openstaat. Het mag dan wel jaren geleden zijn sinds we elkaar hoorden, je blijft mijn allerbeste vriendin. Niemand kan jou ooit vervangen.
Mijn telefoonnummer is nog steeds hetzelfde als tien jaar geleden en er zijn natuurlijk nog altijd social media. Mocht je me nodig hebben, weet je me wel te vinden.
XO
Aiko
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
